Semua Bab รักสำรอง: Bab 111 - Bab 120

ย้อนกลับไปเมื่อแปดปีก่อนมหาลัย Eสนามกีฬาของมหาลัยพรึบ“วี๊ดดดดวิ๊ว….น้องแก้มหวานคนสวยของพี่^_^”เสียงเอ่ยแซวพร้อมกับแววตาเป็นประกายเอ่ยแซวผู้หญิงสวยสง่ารูปร่างสูงโปร่งอย่างกับนางแบบเธอมีผิวขาวเนียนผมยาวสีน้ำตาลอ่อนสยายไปตามแรงเดินของเธอ ริมฝีปากหยักสีชมพูพริ้มกรีดยิ้มให้บรรดารุ่นพี่จากต่างคณะอย่างเขินอาย “ยัยแก้มหวาน….แกนี่เด่นอยู่คนเดียว….”เสียงของเมลหญิงสาวผมสั้นหุ่นแซ่บเอ่ยแซวเพื่อนสาวจากคณะเดียวกัน ทำให้แก้มหวานที่เขินหน้าแดงถึงกับมองค้อนเมลอย่างน่ารักโดยที่ทั้งคู่ไม่รู้เลยว่ามีสายตาคู่คมสวยกำลังมองทั้งสองอยู่อย่างพึงพอใจ“คนผมสั้นชื่อน้องเมลคนผมยาวชื่อน้องแก้มหวาน…จากคณะนิเทศ…”หนุ่มรุ่นพี่หน้าตาตี๋ขาวสูงโปร่งชื่อทีภพเอ่ยบอกขุนณรงค์เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาดวงตาคมเข้มจมูกโด่งเป็นสันผิวขาวละเอียดเนียนยิ่งกว่าผู้หญิงริมฝีปากของเขาสีชมพูระเรื่อค่อยๆกระตุกยิ้มมุมปากขึ้นแววตาคู่คมเป็นประกายเมื่อมองเรือนร่างเล็กที่ค่อยๆเดินผ่านหน้าเขาไปยังสนามของมหาลัยที่เป็นสถานฝึกซ้อมของคณะเชียร์ลีดเดอร์“น้องแก้มหวานเป็นดาวดวงใหม่ของมหาลัยเรา…”ฟิวหนุ่มหล่อนักกีฬาเอ่ยต่อจากเพื่อนของเขา ทำให้ขุนณรงค์มอง

8ปีก่อนมหาลัย Eตึกคณะ บริหารธุรกิจม้าหินอ่อน ใต้อาคารเรียน14:30น.พรึบ“เห้อ….”เสียงหวานใสผ่อนลมหายใจออกมาด้วยท่าทางอิดโรยจากการอ่านหนังสือของตัวเองและไหนจะต้องติวหนังสือให้กับแฟนหนุ่มหล่อของเธออีกด้วย ตอนนี้ทั้งสองได้นั่งอยู่ใต้ต้นไม้บนโต๊ะม้าหินอ่อนที่อยู่ติดกับอาคารเรียนเพื่อติวหนังสือสอบปลายภาคกัน“เหนื่อยไหมครับ?”เสียงทุ้มเอ่ยกระซิบถามฐิติมนที่กำลังหลับตาพริ้มคู่สวยของเธอเพื่อพักสายตาอย่างเอ็นดูเธอ “มาก…”ฐิติมนตอบขุนณรงค์แฟนคนแรกของเธอไปด้วยน้ำเสียงเหนื่อยล้าและอ่อนเพลียแต่เธอยังไม่ได้ลืมตา ทำให้ขุนณรงค์ยิ้มกว้างก่อนจะขยับตัวเข้าไปใกล้ชิดเธอและค่อยๆเอนศีรษะก้มเอาใบหน้าด้านซ้ายซบลงไปบนหนังสือเล่มหนาที่อยู่เทียบเท่าเธอและเขาก็นอนมองใบหน้าหวานของฐิติมนพลางอมยิ้มออกมาหัวใจของเขาเต้นโครมครามรัวเร็วเมื่อเขาค่อยๆขยับริมฝีปากของเขาเข้าไปใกล้ๆคนตัวเล็กที่นอนหลับตาอยู่เรื่อยๆจนในที่สุด ริมฝีปากหนาก็แตะลงบนริมฝีปากนุ่มนิ่มอวบอิ่มสีชมพูระเรื่อของฐิติมนอย่างแผ่วเบาจุ๊ฟ“อื้ออ!”ฐิติมนครวญครางขึ้นอย่างตกใจพร้อมกับดีดตัวสปริงลุกขึ้นนั่งตัวตรงอย่างไวพร้อมกับยกมือขึ้นมาแตะที่ริมฝีปากของตัวเอ

“เธอ…รู้จักเอริเหรอ?”ขุนณรงค์มองหน้าแก้มหวานด้วยแววตาสั่นไหวและดูเป็นกังวล เขากลัวว่าแก้มหวานจะไปวุ่นวายกับฐิติมน“ไม่รู้จักหรอกค่ะ….แต่พอจะรู้เรื่องของพี่ขุนกับเธอ…”“ถ้าไม่มีพี่เอริ…พี่ขุนจะรักแก้มหวานไหมคะ?”แก้มหวานพูดเสียงแข็งแววตาของเธอดูดุดันและแข็งกร้าวทำให้ขุนณรงค์รู้เหตุการณ์ได้ทันทีว่าใครเป็นต้นตอในการทำร้ายฐิติมนในห้องน้ำเมื่อตอนเย็นที่ผ่านมาแน่นอน เพราะเรื่องที่เขาคบกับฐิติมน น้อยคนนักที่จะรู้ เพราะฐิติมนขอให้เก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ เพราะแฟนคลับของขุนณรงค์เยอะเธอไม่อยากเป็นจุดสนใจและมีปัญหากับใคร เธออยากตั้งใจเรียนให้จบเร็วๆ“หึ….ฉันรักแค่เอริคนเดียว….”ขุนณรงค์ว่าเสร็จก็เดินออกมาจากห้องนอนของเขาเลย ปล่อยให้แก้มหวานสตั้นตกใจและรู้สึกเจ็บปวดกับความรักครั้งแรกของเธอ เธอนอนร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่บนเตียงนอนโดยที่เธอไม่รู้ชะตากรรมของเธอต่อจากนี้เลยสักนิด ว่า ขุนณรงค์ได้โทรหาเพื่อนของเขาให้มาหาเขาที่ห้อง เพราะเขายกแก้มหวานให้เพื่อนของเขาแล้วและเขาก็จะเปลี่ยนเสื้อผ้าและไปดูแลแฟนของเขาที่กำลังนอนรักษาตัวจากการโดนรุมทำร้ายอยู่ที่โรงพยาบาลพรึบ“พวกพี่…มาทำอะไรกันคะ?”เสียงหวานใสข

“สงสัย…ข้อเท้าจะแพงนะคะ…”ฉันเอ่ยบอกหนุ่มหน้าตาตาคมนี้ไป จากที่เขาจะปล่อยร่างฉันให้เป็นอิสระกลับจับฉันไว้เหมือนเดิม“เดี๋ยวคุณไปนั่งตรงนั้นก่อนนะครับ…”เขาเอ่ยบอกฉันเสียงละมุนพลางมองไปยังที่นั่งตรงระเบียง“ได้ค่ะ…”ฉันตอบเขาไปและค่อยๆยอมทำตามเขาอย่างง่ายดายโดยการยอมตัวอ่อนและให้ความร่วมมือในการเดินไปตามทางอย่างช้าๆตามที่ผู้ชายคนนี้พยุงฉันให้เดินไปตามทางเพื่อจะเดินไปยังม้านั่งที่อยู่ติดกับระเบียงของชั้นพักนี้“ค่อยๆนะครับ…”เสียงสุภาพเอ่ยขึ้น ฉันจึงพยักหน้ารับรู้และค่อยๆเอนตัวลงนั่งบนที่นั่งตัวนิ่มที่ทางโรงแรมจัดไว้ให้สำหรับผู้ที่อยากมานั่งพักผ่อนได้สูดอากาศได้นั่งรับลมชมวิวยามค่ำคืนของเมืองหลวงที่มีไฟประดับอยู่ทั่วเมืองกรุง“ขอบคุณค่ะ….”ฉันเอ่ยบอกเขาไป เขาก็ยิ้มให้ฉันก่อนจะนั่งคุกเข่าลงตรงหน้าฉัน ฉันเบิกตาโตขึ้นอย่างตกใจกับการกระทำของคนคนนี้“คุณจะทำอะไรคะ?”ฉันเอ่ยถามเขาไปอย่างตกใจพร้อมกับจะขยับร่างกายหนีเขา แต่ก็โดนเขาคว้าข้อเท้าของฉันไว้ซะก่อน“ผมจะดูข้อเท้าให้คุณนะครับ….^_^”เขาว่าพร้อมคลี่ยิ้มบางๆให้ฉัน รอยยิ้มของเขาน่ารักจัง ริมฝีปากสีชมพูจมูกโด่งเป็นสันดวงตาสองชั้น หล่อมากค่ะ หล่อฟ้า

“นั่นใครน่ะ…?”เสียงเข้มของคุณหญิงนฤมิตรเอ่ยขึ้นอย่างสงสัยที่เธอมองไปหันซ้ายหันขวาอย่างวิตกกังวลกับขุนณรงค์ก็ต้องเจอเข้ากับผู้หญิงในชุดเดรสสีดำยาวที่ชุดของเธอประดับไปด้วยเพชรเม็ดงามน้ำดีวาววับส่องประกายระยิบระยับพร้อมกับชุดเครื่องเพชรบนเรือนร่างที่สุดแสนจะเพอร์เฟคของเธอเธอเอามือเท้าเอวและกรีดยิ้มหวานให้นักข่าวได้ถ่ายรูปของเธอพรึบ“เศรษฐีนีน่ะ….สามีตายทิ้งมรดกไว้หลายพันล้านบาทเลยล่ะ…”คุณหญิงนวลปรางเอ่ยกระซิบบอกเพื่อนรักของเธอและทั้งสองก็ต่างพากันมองไปยังเศรษฐีนีคนนั้น“มองอายุอานามยังไม่เท่าไหร่เลยนะ…ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นหม้ายผัวตาย….”คุณหญิงนฤมิตรเอ่ยออกไปอย่างสงสัย“อายุยังไม่ถึงสามสิบ….แต่สามีเธอน่ะเป็นเจ้าสัวเจ้าของที่ดินทางภูเก็ตที่เธออยากได้มาสร้างบ้านจัดสรรและห้างสรรพสินค้าของตาขุนศึกน่ะ….”“ที่ดินร้อยล้านตรงนั้นอ่ะนะ…?”“ใช่….เดี๋ยวเธอมาแหละ…ฉันจะแนะนำเธอให้หล่อนได้รู้จัก…เธอจะได้ง่ายและสะดวกต่อการติดต่อซื้อขายไง…”“ได้ข่าวว่าเจ้าของไม่ขายไม่ใช่เหรอ?”“อืม…ใช่หล่อนไม่ขาย…ฉันส่งคนเข้าไปเจรจาหลายรอบแล้ว…”คุณหญิงนฤมิตรว่าอย่างหัวเสียนิดหน่อยที่เจ้าของที่ดินสวยแปลงนั้นไม่ยอมขายที่ให