บททั้งหมดของ ขย่มรักร้ายนายรูมเมทสุดหล่อ: บทที่ 31 - บทที่ 40

บ้านเช้า Aวันต่อมา12:00น.ห้องนอนขวัญเอย…ขวัญเอย กมลวรรณ….“อื้ออ”ฉันบิดขี้เกียจไปมาพร้อมกับอาการที่ปวดเมื่อยเนื้อ ปวดเมื่อยตัวและไหนจะปวดมิจิของฉันที่โดนไอ้เด็กบ้าเคนโซมันเปิดซิงฉันแถมมันยังจัดให้ฉันซะหลายยกอีกตั้งหาก คนเมาก็ไม่เว้นอ่ะเว้ย!“ตื่นแล้วเหรอครับ…เมีย^_^”เสียงหวานละมุนเอ่ยขึ้นดังใกล้ๆกับหูของฉันขวับทำให้ฉันนี่ถึงกับตื่นเต็มตาและหันไปมองหน้าของไอ้เด็กบ้าที่มันนอนกอดก่ายร่างของฉันอยู่ข้างๆตัวฉันบนที่นอนนุ่มๆในห้องนอนของฉันอีกด้วย“พูดให้มันดีๆหน่อย…ใครเป็นเมียนายไม่ทราบ?”“ก็พี่ไงครับ….เป็นเมียผม^_^”เคนโซว่าพร้อมกับยิ้มเจ้าเล่ห์ให้ฉัน แถมมันยังมองต่ำลงมาที่หน้าอกของฉันที่มีผ้านวมผืนใหญ่ปกคลุมอยู่ และฉันก็รับรู้ได้ถึงความอุ่นของเนื้อแนบเนื้อที่เสียดสีกับร่างกายที่เปลือยเปล่าของฉันอีกด้วยฉันจึงดึงผ้านวมมากระชับปิดร่างของฉันให้แน่นขึ้น“เมื่อคืนนี้…ที่เราได้เสียกันที่โซฟากลางบ้าน”“หยุดพูด!!”ฉันตะโกนเสียงดังพร้อมกับดีดดิ้นตัวให้หลุดจากการกอดของเขา แต่ก็ไม่เป็นผลเพราะฉันสู้แรงของเคนโซไม่ไหวและร่างกายของฉันก็อ่อนล้าจนเกินไปด้วย“ผมพูดความจริง^_^”“ฟอดดดดด”เคนโซว่าเสียงนุ่ม

คืนวันเดียวกันผับWโต๊ะ8โซนVIP00:30น.เคนโซ คิณภพ….“ไอ้เคนโซ?”“ไอ้เคน!”“ห๊ะ”ผมหันขวับกลับไปมองหน้าไอ้กราฟอย่างเอาเรื่องที่มันตะโกนใส่หูผม จนผมแสบแก้วหูเลยเนี่ย!!!“ห่าไรของมึง…ตะโกนใส่หูกูหาพ่องมึงดิ!”ผมมองหน้าไอ้กราฟพร้อมกับทำเสียงเเข็งอย่างไม่พอใจใส่มันพร้อมกับยกมือมาลูบหูของผมที่รู้สึกแสบแก้วหูไปด้วย หงุดหงิดชะมัดไอ้เวร!!!“ใจเย็นๆดิสัส…ไปทำอะไรมามองอารมณ์ฉุนเฉียวจังวะ?”ไอ้กราฟเอ่ยถามผมพร้อมกับมองหน้าผมอย่างสงสัย ผมก็มองหน้ามันนิ่งและนึกถึงคำพูดที่พี่ขวัญเอยบอกผม ว่าอย่าล้อเล่นกับความรู้สึกของผู้หญิงอย่ามองพวกเธอเป็นแค่ของเล่นควรจะให้เวลาแฟนของผมมากกว่านี้คำพูดของพี่ขวัญเอยพร้อมกับใบหน้าที่อาบเต็มไปด้วยหยาดน้ำตาของเธอทำให้หัวใจของผมที่เคยด้านชาและชินชากับผู้หญิงเกิดหวั่นไหวขึ้นมาให้กับเธอคนนี้อีกครั้ง ผมคิดว่ามันเคยเข้มแข็งไปแล้วไม่ใช่เหรอ แต่ทำไมกลับแค่คำพูดของผู้หญิงคนนี้ถึงมีอิทธิพลกับความรู้สึกของผมได้มากขนาดนี้อีกครั้งเธอกำลังทำให้ผม…รู้สึกว่าการกระทำที่ผมทำลงไปมันคือการกระทำที่เลวทรามและผิดมหันต์พรึบ“ไอ้เคน!”ไอ้กราฟตบไหล่ผมอย่างแรง ผมที่มองหน้ามันนิ่งอย่างคนใจลอย

สองวันต่อมา….บ้านเช่าA…08:00น.ขวัญเอย กมลวรรณ….พรึบ“น้องเอยคะ”ฉันที่ก้มหน้าก้มตาเดินออกมาจากบ้านเช่าเพื่อจะไปมหาลัยก็ต้องหยุดชะงักกับเสียงทุ้มนุ่มละมุนของผู้ชายที่คุ้นหูฉันเอ่ยเรียกฉันอยู่ตรงด้านหน้าบ้านเช่า“พี่คีรี…”ฉันเงยหน้าขึ้นไปสบตากับพี่คีรีที่เข้ายืนยิ้มแฉ่งให้ฉันอย่างอบอุ่นแบบที่เขายิ้มให้ฉันเป็นประจำ เขามารอรับฉันเหมือนทุกครั้งแต่เขาคงจะลืมช่วงสองวันที่เขาหายไป เขาไม่ได้มารับฉันและไม่โทรมาหาฉันเลยเพราะแฟนเขามาหนิเนอะ…เขาคงจะให้เวลาแฟนเขาที่เขารัก มากกว่าแฟนกำมะลอที่เขาไม่ได้รักอย่างฉัน“น้องเอย^_^”พี่คีรีเรียกฉันเสียงหวานนุ่มพร้อมกับเดินตรงดิ่งเข้ามาหาฉัน “พี่คีรีคะ…”แต่ฉันกลับขยับถอยหลังหนีพี่คีรีอย่างออกนอกหน้าว่าฉันรู้สึกรังเกียจเขาได้อย่างชัดเจน“ครับ..?”พี่คีรีมองการกระทำของฉันและเอ่ยขานรับฉันด้วยใบหน้าที่สงสัย“เอยมีอะไรจะบอกพี่คีรีค่ะ…”ฉันเอ่ยเสียงเข้มพลางเม้มริมฝีปากเป็นเส้นตรงและทำใจให้แข็งแกร่งกลั้นน้ำตาแห่งความเจ็บปวดไม่ให้มันไหลออกมาฉันจะไม่ยอมให้เขาสวมเขาฉันอยู่แบบนี้อีกแล้ว ทั้งชีวิตของฉัน ก็มีแค่พี่คีรีเป็นแฟนคนแรกของฉัน และการมีความรักครั้งแรกของฉันก็

“มันไม่ได้แบ่งชนชั้นคนรวยคนจน…คนแต่งตัวดูดีมีราคาหรือเสื้อผ้าตลาดนัด”“แต่มันเกิดขึ้นมาจากความรู้สึก…พี่คีรี…คงไม่เข้าใจหรอกค่ะ…”“ขอตัวก่อนนะคะ..พอดีจะรีบไปเรียน..”“อ้อ…และขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่ผ่านมา…”ฉันหยุดเดินและหันกลับไปมองหน้าพี่คีรีพร้อมกับกระตุกรอยยิ้มที่มุมปากขึ้น“โง่!”ฉันเบิกตาโตและใส่น้ำเสียงสะใจตะคอกใส่หน้าพี่คีรีไปพร้อมกับเบะปากใส่เขา พี่คีรีไม่ได้สวนอะไรกลับมา เขาทำเพียงแค่ยืนนิ่งแววตาดุดันสองมือกำหมัดแน่นอย่างคนที่กำลังยับยั้งความโกรธอยู่ แน่ล่ะเป็นใครใครก็โกรธโดนด่าเต็มๆหน้าแบบนี้ว่าโง่น่ะ พรึบ“พะพี่เอย!”“จะทำอะไรครับ…?”เคนโซเอ่ยถามฉันเสียงเลิ่กลั่กอย่างตกใจที่อยู่ๆฉันก็หยุดเดินและหันไปโน้มคอของเคนโซให้ลงมาหาฉันฉันกระตุกรอยยิ้มให้เคนโซก่อนจะโน้มใบหน้าขึ้นไปหาเขาและจัดการประกบริมฝีปากนุ่มสีชมพูสดของเคนโซทันที“จ๊วฟฟฟฟฟฟ”ฉันดูดดื่มริมฝีปากล่างของเคนโซอย่างอ้อยอิ่งและรุนแรงขึ้น เคนโซก็เริ่มจูบตอบฉันเขายื่นมือมาโอบเอวเล็กคอดของฉันและมอบจุมพิตที่ร้อนแรงและเร้าร้อนอย่างดูดดื่มให้ฉันกลับคืนมา“อื้ออออจ๊วฟฟฟฟฟ”ทั้งฉันและเคนโซต่างครวญครางออกมาอย่างพึงพอใจในรสชาติจูบของก

“ค่ะ….เราชื่อมีนา..”“เราชื่อครามนะ…ยินดีที่ได้รู้จักครับ..มีนา^_^”ครามเด็กต่างวิทยาลัยเอ่ยแนะนำตัวกลับพร้อมกับยิ้มหวานอย่างหว่านเสน่ห์ให้มีนาและทำให้เธอรู้ตัวว่าเขากำลังสนใจเธอ แต่มีนากลับทำแค่ยิ้มอ่อนให้ครามก่อนจะเดินหลีกออกมาจากคราม โดยมีเพื่อนสาวของเธอวิ่งตามหลังเธอมาติดๆ โดยมีสายตาของครามมองสองร่างเล็กที่เดินออกจากร้านไอศกรีมนี้ไปอย่างไม่วางตามีนามุ่งหน้าเดินตรงดิ่งไปที่ห้องน้ำของห้างที่อยู่ติดกับร้านไอศกรีมที่เธอกับเพื่อนนั่งกินเมื่อกี้นี้ซ่าาาาาาาาา“ดูก็รู้…ว่าเขาจงใจทำไอศกรีมหกใส่แก”น้ำฝนที่ยืนมองเพื่อนสนิทของตัวเองที่กำลังก้มหน้าก้มตาใช้น้ำจากอ่างล้างมือล้างไอศกรีมออกไปจากแขนของเธอ“เขาก็ขอโทษแล้ว..”มีนาเงยหน้าขึ้นไปมองหน้านำ้ฝนพร้อมกับบอกเธอไป เธอไม่ได้นึกโกรธอะไรเขาเสียด้วยซ้ำไป“ฉันรู้…และก็รู้ด้วยว่าเขาน่ะ…สนใจในตัวแก..”“เพราะฉันเห็นเขานั่งมองแกมาสักพักแล้ว”น้ำฝนร่ายยาวออกไปด้วยน้ำเสียงจริงจังพร้อมกับยิ้มเขินอายแทนเพื่อนสนิทของเธอที่มีเสน่ห์แรงจนหนุ่มๆมาขายขนมจีบกันอย่างไม่พักและคราวนี้ก็เป็นหนุ่มต่างวิลัยด้วย“นั่งมอง?”มีนาทวนคำพูดอย่างคนใส่ซื่อ แม้ภายในตัวตนของเธอจ