บททั้งหมดของ ลิขิตรักภรรยาตัวร้าย: บทที่ 41 - บทที่ 50

หลังจากที่หัวเราะจนพอใจแล้วเว่ยจื้อโหยวก็ลุกขึ้นนั่ง จากนั้นก็หาเสียมอันเล็กในตะกร้าที่นางสะพายมาด้วย ถึงจะบอกว่าหาเสียมจากตะกร้าที่สะพายมาแต่ความเป็นจริงแล้วนางหยิบออกมาจากมิติต่างหากเว่ยเจี้ยนป๋อกับเหลียนอี้ปิง ยืนมองลูกสาวหลานสาวของตัวเองด้วยความโง่งม นั่นนางกำลังจะทำอันใดอีกแล้ว หรือหกล้มจนหัวกระแทกไปอีกแล้ว แล้วนั่นขุดดินทำไมกัน เว่ยเจี้ยนป๋อหันไปมองเหลียนอี้ปิง หลังจากที่เจ้ามองข้าข้ามองเจ้าอยู่นาน จึงได้ตัดสินใจเดินเข้าไปหาเว่ยจื้อโหยวที่ก้มหน้าขุดบางสิ่งบางอย่างอยู่“อาโหยวลูกนั่นเจ้ากำลังขุดอันใดอยู่หรือ ให้พ่อกับลุงของเจ้าช่วยหรือไม่” เว่ยเจี้ยนป๋อเดินเข้าไปหาลูกสาวที่กำลังขุดไปหัวเราะคิกคักไป “ข้าเจอของดีเข้าให้แล้วน่ะสิท่านพ่อ มาช่วยข้าขุดเร็วเข้า ท่านลุงด้วยนะเจ้าคะ มาช่วยข้าขุดเร็วเข้าเจ้าค่ะประเดี๋ยวจะมืดค่ำเสียก่อน”“มันคืออะไรน่ะอาโหยว เจ้าสิ่งนี้มันกินได้เช่นนั้นหรือ”“กินได้เจ้าค่ะ มันคือมันฝรั่ง หากมีเจ้านี่ก็ไม่ต้องกังวลว่าฤดูหนาวที่จะถึงนี้จะไม่มีอาหารกินแล้วเจ้าค่ะ มันฝรั่งสามารถนำไปทำอาหารได้มากมายหลายอย่าง อีกทั้งนำไปต้มหรือนึ่งหรือจะเผาเหมือนมันเทศก็ย่อมได้

ในที่สุดเว่ยจื้อโหย่วก็มีวันว่าง ๆ อีกครั้ง วันนี้นางจะเข้าเมืองไปขายโสม และจะชวนท่านพ่อกับท่านลุงไปซื้อข้าวสาร เครื่องปรุง เครื่องเทศต่าง ๆ รวมไปถึงแป้งและธัญพืชต่าง ๆ ห้องเก็บเสบียงยังมีที่ว่าง นางต้องการให้มีอาหารเต็มทั้งสองห้องเว่ยจื้อโหยวให้น้องชายบอกกับเหลาอาหารว่าจะหยุดส่งปลาให้กับทางเหลาชั่วคราว ตอนนี้ใกล้จะเข้าสู่ฤดูหนาวแล้ว ทำให้ตอนนี้จับปลาได้น้อยซึ่งทางเหลาอาหารก็เข้าใจ หลงจู๊เพียงแต่บอกว่าหากมีสัตว์ป่าก็ขอให้แบ่งมาขายให้กับทางเหลาบ้างเท่านั้นเหตุผลที่เว่ยจื้อโหยวหยุดส่งปลาให้กับเหลาอาหารนั้น นางต้องการนำปลาที่จับมาได้มาทำปลาตากแห้ง ปลาย่างรมควัน ปลาหมักที่มีรสเปรี้ยว นางไม่รู้ว่าฤดูหนาวในโลกแห่งนี้จะมีความหนาวเย็นมากแค่ไหน และยาวนานเพียงใด ทุกสิ่งทุกอย่างคงต้องเตรียมให้พร้อม ดูเหมือนว่าวันว่าง ๆ ของนางจะสิ้นสุดลงในวันนี้เสียแล้ว ฟืนยังไม่ได้หา ถ่านยังไม่ได้เผา ฟืนเป็นอีกสิ่งหนึ่งที่สำคัญพอ ๆ กับอาหาร หากมีอาหารแต่ไม่มีฟืนนั้นย่อมไม่สามารถจะหุงหาอาหารได้ ไม่มีฟืนก็ไม่มีกองไฟที่ให้ความอบอุ่นกับร่างกาย เพียงอาศัยผ้าห่มคงให้ความอบอุ่นไม่เพียงพอ"อาเฟย เจ้ากับอาซวนจะเข้าเมื

เว่ยจื้อโหยวเดินนำหน้าแก๊งหมาป่าพ่อแม่ลูกกลับบ้านอย่างสง่าผ่าเผย ท่ามกลางความหวาดกลัวและวิตกกังวลของชาวบ้าน ในเวลาไม่นานเรื่องที่เว่ยจื้อโหยวพาหมาป่ากลับมาด้วยก็ไปถึงหูนางเหลียนเหมยชิงผู้เป็นแม่และคนบ้านเหลียนเว่ยเจี้ยนป๋อที่เพิ่งจะฟื้นคืนสติก็กำลังถูกภรรยาดุด่าเช่นเดียวกับเหลียนอี้ปิงที่กำลังถูกภรรยาดุด่าเช่นเดียวกัน โทษฐานที่ให้ท้ายหลานสาว ตอนนี้นางถึงกับกล้าเอาหมาป่ามาเลี้ยงตั้ง 6 ตัว“ท่านดูสิ เป็นเพราะท่านกับน้องเขยให้ท้ายนางแล้วตอนนี้เป็นยังไง เข้าป่าลึกไปล่าสัตว์ไม่พอ ยังพาหมาป่ากลับมาด้วย นางไม่คิดหรือว่ามันอันตราย หากเกิดอะไรขึ้นกับนางท่านคิดหรือไม่ว่าน้องสาวของท่านจะเสียใจขนาดไหน นั่นลูกสาวของนางนะถึงท่านอยากจะยึดเอามาเป็นลูกสาวของตัวเองก็เถอะ น้องเขยเองก็เช่นกันตามใจลูกจนนางไม่รู้จักเกรงกลัวอันตราย”“นี่ ภรรยา เจ้าจะบ่นข้าทำไม ก็เจ้าน้องเขยตามใจลูกแล้วข้าเกี่ยวอันใดด้วย ข้าเองก็แค่ตามใจหลานเพียงเท่านั้น หลานข้าออกจะเก่งกล้าสามารถเจ้าลืมไปแล้วหรือนางยังจะต้องกลัวอะไรอีก แค่นิ้วเดียวของนางก็ทำให้หมูป่าสิ้นชื่อแล้ว หลานก็แค่เลี้ยงหมาไว้เฝ้าบ้านเอง พวกเจ้าก็ทำให้เป็นเรื่องใ

หลังจากบ้านพักคนงานเสร็จเรียบร้อยแล้ว นายช่างมาแจ้งกับนางว่าคนงานสามารถย้ายเข้าไปอยู่ได้เลย แต่ปัญหานางยังไม่มีคนงานเลยสักคน ส่วนบ้านเฉินสามแม่ลูกนั้นนางให้ไปช่วยงานท่านพ่อ จะได้ไปเช้าเย็นกลับสะดวก อีกอย่างที่บ้านของนางมีความลับมากมาย นางจำเป็นจะต้องหาคนที่ไว้ใจได้และซื่อสัตย์ไม่พูดมากเว่ยจื้อโหยวปรึกษาท่านพ่อกับท่านลุงเรื่องหาคนมาทำงานในสวนของนาง เพราะจะคอยแต่ให้ท่านลุงกับท่านพ่อมาช่วยก็คงจะไม่ได้ เพราะทั้งสองคนเองก็ต่างมีที่ดินเพิ่มขึ้นมาหลายหมู่“อาโหยว พ่อว่าเจ้าไปซื้อทาสในเมืองมาช่วยทำงานในสวนของเจ้าก็ย่อมได้ การซื้อทาสให้ซื้อกับทางการจะดีกว่าซื้อกับพ่อค้าทาส แต่เอาเข้าจริง ๆ การเป็นทาสนั้นก็ลำบากมากคนเหล่านี้น่าสงสารมาก”“ข้าเข้าใจแล้วเจ้าค่ะท่านพ่อ เช่นนั้นข้าจะเข้าเมืองไปซื้อทาส ท่านพ่อกับท่านลุงจะไปด้วยหรือไม่เจ้าคะ”“ไม่ไป ไม่ไป พ่อต้องคอยดูแลทำอาหารให้แม่ของเจ้า”“ลุงเองก็ต้องนำปลาไปให้ป้าของเจ้าทำปลาตากแห้งเอาไว้เป็นเสบียงเพิ่ม เจ้าไปเองคนเดียวได้หรือไม่ หรือจะให้หย่งหมิงไปเป็นเพื่อนดีหรือไม่”“ท่านลุงไม่ต้องเป็นห่วงข้าไปคนเดียวได้เจ้าค่ะ”“เช่นนั้นก็ระวังตัวด้วยล่ะ ตอนนี

นางหวงซื่อเดินมาหาทั้งสองคนที่นั่งคุยกันอย่างสนุกสนานพร้อมกับน้ำชาและขนมแป้งทอดที่นางเพิ่งจะทำเสร็จเมื่อสักครู่ จึงยกออกมาให้ลูกสะใภ้และสหายได้กินเป็นของว่างระหว่างพูดคุยกัน“ท่านป้า ท่านไม่น่าลำบากเลยเจ้าค่ะ ข้ามารบกวนแล้วยังทำให้ท่านป้าเหนื่อยทำขนมมาให้กินอีก”“ไม่เป็นไรแค่นี้เองป้าไม่ได้ลำบากอะไรเลย จริงสิหนูจื้อโหยวอยู่กินข้าวกลางวันด้วยกันก่อนนะ อย่าเพิ่งรีบกลับ นาน ๆ เจ้าจะมาสักครั้งอ้ายหลินจะได้มีเพื่อนพูดคุยให้มากหน่อย อยู่ที่หมู่บ้านนางเองก็ไม่มีสหายที่ไหน”“ได้เลยเจ้าค่ะท่านป้า เช่นนั้นข้าไม่เกรงใจแล้วนะเจ้าคะ จริงสิท่านป้าข้าขอพาเจ้าเฟยหู่ไปเล็มหญ้าหลังบ้านท่านได้หรือไม่ และฝากท่านดูเจ้าเฟยหู่ให้สักครู่ ข้ากับอ้ายหลินจะเข้าป่าเจ้าค่ะ”“ได้สิ เรื่องม้าของเจ้าป้าจะดูแลให้ แต่พวกเจ้าจะเข้าป่าไปทำไมอีก อ้ายหลินหยุดหาสมุนไพรสักวันก็ได้ลูกนาน ๆ สหายของเจ้าจะมาเยี่ยมสักที จะได้มีเวลาพูดคุยกัน”“ท่านป้าไม่ต้องห่วง เข้าป่าก็มีเวลาพูดคุยกันได้ ข้าจะไปช่วยอี้หลินเก็บสมุนไพร อีกอย่างข้าล่าสัตว์เป็นและเก่งด้วยนะเจ้าคะ เผื่อว่าจะมีเนื้อมาให้ท่านป้ากลับมาทำอาหารดีหรือไม่เจ้าคะ”“มันจะอันต