All Chapters of ลิขิตรักภรรยาตัวร้าย: Chapter 31 - Chapter 40

หลังจากที่เล่นใหญ่จนทุกคนยอมรับเงินจากนางแล้ว ลุงใหญ่ถึงกับหลั่งน้ำตา ป้าสะใภ้เองก็ร้องไห้น้ำตาแทบกลายเป็นสายเลือด แต่ทว่าทุกคนนั้นไม่ได้หลั่งน้ำตาเพราะความเสียใจ แต่เป็นน้ำตาแห่งความดีใจและมีความสุขยายเหลียนถึงกับลั่นวาจาว่า ต่อไปนี้นางจะใช้ชีวิตให้สุขสบายเป็นฮูหยินผู้เฒ่าผู้มั่งคั่งตามที่หลานสาวอยากให้เป็น หลานสาวคนนี้ของนางรู้จักกตัญญูรู้คุณ ส่วนตาเหลียนเองก็ไม่น้อยหน้า หากวันข้างหน้าไม่ว่าใครกล้ามารังแกหลานสาวหรือหากลูกหลานในครอบครัวไม่รักใคร่สามัคคีกันเขาจะตัดชื่อออกจากวงศ์ตระกูลพร้อมทั้งขับไล่ออกไปแม้แต่เงินสักอิแปะก็จะไม่ให้มีติดตัว“เอาล่ะ ๆ ไปทำคอกม้าให้อาโหยวเถอะ พวกเจ้าดูอาโหยวเอาไว้เป็นตัวอย่าง เจตนาของอาโหยวก็คือให้พี่น้องรักใคร่ปรองดองอย่าได้อิจฉาริษยากัน ผู้ที่มีมากแบ่งปันผู้ที่มีน้อย แต่ไม่ใช่ว่าตัวเจ้าเองไม่ทำมาหากินรอแต่จะแบมือรับของที่ผู้อื่นหยิบยื่นให้ และอย่าได้มีความเห็นแก่ตัว ความเห็นแก่ได้ละโมบโลภมากอยากได้ของผู้อื่น เข้าใจหรือไม่” ตาเหลียนเอ่ยสั่งสอนลูกหลาน“พวกเราเข้าใจแล้วขอรับท่านพ่อ”“เข้าใจก็ดีแล้ว ข้าไปล่ะ จะไปใช้ชีวิตแบบสบาย ๆ จิบน้ำชาเดินหมากกับสหายใ

หลังจากได้ฟังเรื่องราวจากหญิงชรา เหลียนอี้ปิงรีบเร่งฝีเท้าล่อให้เดินเร็วขึ้นและมุ่งหน้าไปยังท้ายหมู่บ้านตามทิศทางที่หญิงชราบอกทันที โดยมีเว่ยจื้อโหยวควบม้าตามไปด้วยความเร็วเพราะมีเกวียนที่ขนบรรทุกสิ่งของมาจนเต็มเกวียนอีกทั้งมีคนขี่ม้าเข้ามาในหมู่บ้าน ทั้งสามคนจึงตกเป็นเป้าสายตาชาวบ้านที่พบเห็นทันที หากแต่ไม่มีใครมาสนใจสายตาของชาวบ้าน นางซ่งตอนนี้ได้แต่กลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาด้วยความแค้นใจ นางไม่คิดว่าลูกสาวของนางจะต้องตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ อีกทั้งลูกเขยของนางยังมาล้มป่วยปางตายอีกใช้เวลาไม่ถึง 1 เค่อ เหลียนอี้ปิงก็มาถึงบ้านของลูกสาว นางซ่งเห็นสภาพบ้านที่ลูกสาวและครอบครัวสามีอาศัยอยู่แล้วนางแทบจะเป็นลม แบบนี้มันเรียกบ้านไม่ได้ด้วยซ้ำ เรียกกระท่อมผุพังยังจะเหมาะเสียกว่า แล้วแบบนี้จะผ่านฝนผ่านหนาวไปได้เช่นไรกัน“พี่สาวอี้หลิน พี่สาวอี้หลินอยู่บ้านหรือไม่เจ้าคะ” เว่ยจื้อโหยวไม่รอช้านางส่งเสียงเรียกคนทันที“อาโหยวไม่ต้องเรียกแล้วลูก เข้าไปเลย ไม่รู้ว่าพี่สาวของเจ้าจะล้มป่วยลงอีกคนหรือไม่” นางซ่งพูดพร้อมกับเดินเข้าไปในบ้านเว่ยจื้อโหยวเดินเข้าไปในบ้านดินเก่า ๆ การเป็นอยู่นับว่าแย่กว่าตอนที

เว่ยจื้อโหยวหลังจากเก็บหมามุ่ยยัดเอาไว้ในมิติแล้วนางก็เดินเรื่อยเปื่อยเข้าไปในป่า ป่าที่นี่นับว่าอุดมสมบูรณ์ดี อีกทั้งอยู่ห่างไกลจากสงครามมากกว่าหมู่บ้านที่นางอยู่ อย่างน้อย ๆ ก็ไม่ต้องกังวลว่าหากทหารไม่สามารถรักษาเมืองชายแดนเอาไว้ได้ จะต้องมีการถอยร่นเข้ามา หมู่บ้านแห่งนี้นับว่าปลอดภัยกว่าหมู่บ้านของนางมากถ้าหากมีเหตุการณ์รักษาดินแดนเอาไว้ไม่ได้จริง ๆ นางเองก็คงจะไม่ยอมละทิ้งบ้านของนางเป็นแน่ คงต้องกลับไปหาวิธีทำดินปืน ใช่แล้วระเบิดมือน่าจะดี ในเมื่อนางมีความทรงจำของชาติที่แล้วติดตัวมาก็ต้องใช้ให้เป็นประโยชน์ ชาติที่แล้วนางเป็นถึงว่าที่หน่วยลับเชียวนะ ตอนที่กำลังนั่งเครื่องบินเพื่อเดินทางไปเข้าร่วมหน่วยลับ นางดันมาตายก่อนนี่สิ สมกับที่กำลังไปจะเข้าร่วมหน่วยลับจริง ๆ ลับ ที่แปลว่าไปแล้วไปลับนั่นเองเว่ยจื้อโหยวเดินคิดเรื่องไร้สาระและหวนนึกถึงอดีตของตัวเอง และหาทางที่จะรักษาชีวิตที่สองของนางเอาไว้ให้นานที่สุด ไม่ได้สินางยังไม่ได้แซ่บสามีเลย ลูกก็ยังไม่มี เงินทองยังน้อยนิดใครจะมายอมตายง่าย ๆ กันเดินไปเดินมาก็ไปเจอเข้ากับหมูป่าตัวเขื่องกำลังนอนหลับอย่างสบายใจอยู่ข้างโขดหิน นางหรือจะปล

นางเจียงขนข้าวของและพาลูกชายลูกสะใภ้ออกไปจากหมู่บ้านถงเสียน ก่อนจากไปหัวหน้าหมู่บ้านได้ทำหนังสืออีกหนึ่งฉบับให้นางเจียงและลูกชายประทับลายนิ้วมือ ในหนังสือฉบับนั้นระบุว่านางเจียงและลูกชายจะไม่สามารถเข้ามาในหมู่บ้านถงเสียนอีกไม่ว่ากรณีใด ๆ หากนางเจียงเข้ามาในหมู่บ้านอีกครั้งจะถูกจับส่งทางการทันทีที่หัวหน้าหมู่บ้านทำเช่นนี้เพื่อป้องกันนางเจียงมาก่อความวุ่นวายให้กับหยางเทาและครอบครัว หลังจากจัดการเรื่องราวและทวงคืนบ้านกลับมาได้สำเร็จ หลังจากที่นางเจียงย้ายออกไป หยางเทาก็พาครอบครัวย้ายกลับมาคนที่น่าเป็นห่วงที่สุดคือหยางอวี่ ตอนนี้สภาพจิตใจของเขาย่ำแย่มาก ถึงแม้ว่านางเจียงจะไม่เคยรักใคร่ในตัวเขาถึงอย่างไรก็เป็นมารดาผู้ให้กำเนิด หยางเทาเองรู้สึกสงสารน้องชายมาก เรื่องราวร้าย ๆ ของคนบ้านหยางได้ผ่านพ้นไปแล้ว เหลียนอี้ปิงเห็นว่าตัวเองก็ออกจากบ้านมานานหลายวันแล้วสมควรจะกลับบ้านได้แล้ว เขาจึงบอกกับลูกสาวว่าพรุ่งนี้จะกลับบ้าน หากนางมีเวลาก็ให้กลับไปเยี่ยมบ้านบ้าง และให้กักตุนข้าวของก่อนหน้าหนาวจะมาถึงด้วย“ทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว พ่อกับแม่สมควรจะกลับบ้านได้แล้วล่ะ พวกเราออกมานานหลายวันแล้ว”“ใช่แ

หลังจากรถม้าวิ่งออกไปจากหมู่บ้านจนลับสายตาแล้วนั้น เว่ยจื้อโหยวและชาวบ้านที่นำของมาส่งไปให้ลูกหลานของตนเองก็ได้แยกย้ายกันกลับบ้านทันทีเว่ยจื้อโหยวเตรียมตัวเข้าเมืองเพื่อนำสมุนไพรไปขาย อีกทั้งนางจะแอบนำเสือขาวไปขายด้วยเช่นเดียวกัน แต่ปัญหาคือนางไม่รู้ว่าจะนำไปขายที่ไหน เช่นนั้นก็มีทางเดียวคือถามคนที่โรงหมอว่าที่ใดรับซื้อเสือบ้างเว่ยจื้อโหยวกระโดดขึ้นหลังเจ้าเฟยหู่พร้อมทั้งสะพายอาวุธคู่กายเดินทางเข้าเมืองไปทันที เว่ยเจี้ยนป๋อไม่รู้จะเสียใจหรือดีใจกันแน่ ดีใจที่ลูกสาวรอดพ้นจากความตายมาได้และกลับมาอยู่กับเขาเช่นเดิม แต่ทว่าลูกสาวของเขานั้นไม่นุ่มนิ่มอ่อนหวานเหมือนเคยแล้ว ตอนนี้แม้กระทั่งอาวุธนางยังพกติดตัวตลอด นางพร้อมที่จะต่อยตีกับใครก็ได้ที่เข้ามาหาเรื่องนางได้ทุกเมื่อขบวนรถม้าที่ขนของไปส่งที่ชายแดนตอนนี้วิ่งมารวมกันเป็นขบวนใหญ่ หลี่อ้ายหลินเองก็ฝากของไปให้สามีอย่างเซี่ยเหิงมากมายเช่นเดียวกัน โดยเฉพาะยาต่าง ๆด้วยโลกที่แล้วของหลี่อ้ายหลินนั้นนางเป็นหมอที่เก่งมากคนหนึ่ง และชอบศึกษาการใช้สมุนไพรรักษาโรค ทำให้นางมีความรู้เกี่ยวกับสมุนไพรเยอะมากพอสมควรตั้งแต่แต่งสะใภ้เข้าบ้านสองผู้เฒ่า