All Chapters of ลิขิตรักภรรยาตัวร้าย: Chapter 51 - Chapter 60

เว่ยจื้อโหยวใช้ชีวิตอย่างสงบสุขเรื่อยมา พ่อแม่ของนางอยู่ดีมีกินมีใช้ ท่านยายท่านตาใช้ชีวิตอย่างสุขสบายในวัยชรา ขอบคุณสำหรับความเกลียดชังของนางเซียนซื่อผู้เป็นย่าแท้ ๆ ที่ทำให้นางมีวันนี้ข่าวการเป็นอยู่ที่ดีขึ้นของลูกชายล่องลอยไปเข้าหูของนางเซียนซื่อ เพราะตั้งแต่เว่ยเจี้ยนป๋อแยกบ้านออกมาฐานะความเป็นอยู่ของบ้านเว่ยก็เลวร้ายลงเรื่อย ๆ เพราะไม่มีแรงงานให้นางใช้สอยและโขกสับ ไม่มีคนหาเงินเข้าบ้าน หลานชายนางยังต้องใช้เงินในการเรียนหนังสือ “ท่านแม่ ข้าได้ข่าวว่าเจี้ยนป๋อร่ำรวยแล้ว ถึงกับสร้างบ้านหลังใหญ่โตซื้อที่ดินอีกหลายสิบหมู่ ส่วนนางลูกสาวของมันยิ่งแล้วไปใหญ่แต่งงานกับลูกกำพร้าตอนนี้สร้างบ้านหลังใหญ่ยิ่งกว่าพ่อของมันอัก ที่ดินก็ปาไปเกือบ 100 หมู่ แต่พวกมันไม่เคยส่งเงินมาให้ท่านแม่เพื่อแสดงความกตัญญูเลยสักนิด” สะใภ้ใหญ่บ้านเว่ย“หุบปากของเจ้า ไม่ต้องมายุแหย่ท่านแม่ หนังสือตัดขาดมีแล้วในหนังสือแยกบ้านก็ไม่ได้ระบุว่าเจี้ยนป๋อต้องส่งเงินหรือข้าวของมาแสดงความกตัญญูต่อท่านแม่ และที่สำคัญหนังสือตัดขาดและหนังสือแยกบ้านหัวหน้าหมู่บ้านส่งไปแจ้งกับทางกรมเมืองแล้วเจ้าจะพูดให้ได้อะไรขึ้นมา อย่ากวนน้

เช้าวันนี้เว่ยจื้อโหยวยังเดินทางเข้าเมืองอีกเช่นเคย เพราะวันนี้นัดกับหลี่อ้ายหลินว่าจะพานางไปไปเลือกซื้อม้าเพื่อใช้ในการเดินทางไปชายแดนตามที่ทั้งสองได้ตั้งใจเอาไว้ เว่ยจื้อโหยวมารับหลี่อ้ายหลินที่หมู่บ้านลี่จือ จากนั้นเจ้าเฟยหู่ก็พาทั้งสองเข้าไปในเมืองทันทีเจ้าเฟยหู่เร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นใช้เวลาไม่นานก็มาถึงตัวเมือง เว่ยจื้อโหยวพาหลี่อ้ายหลินมาถึงร้านค้าสัตว์ร้านเดียวกับที่นางซื้อเจ้าเฟยหู่ เมื่อเสี่ยวเอ้อร์เห็นเว่ยจื้อโหยวเขาก็จำได้ทันที เพราะนางได้ซื้อม้าดำจอมหยิ่งและเกเรไปนั่นเอง ดูเหมือนว่าเจ้าดำจะไม่เกเรกับนางสักนิดเดียว แถมตอนนี้มันยังสง่างามขึ้นมาก “แม่นางทั้งสองมีสิ่งใดให้ข้าช่วยเหลือไม่ขอรับ” เสี่ยวเอ้อร์รีบออกมาต้อนรับทันที“สหายข้าต้องการซื้อม้า เจ้าพาพวกเราไปที่คอกม้าก็พอแล้ว”“ได้ขอรับ เชิญแม่นางทั้งสองตามมาทางด้านนี้เลยขอรับ”เว่ยจื้อโหยวเดินดูม้าในแต่ละคอกโดยมีหลี่อ้ายหลินเดินตามไม่ห่าง“อ้ายหลิน มีม้าตัวไหนที่เจ้าชอบหรือไม่”“ข้ายังไม่เจอตัวที่ถูกใจขอเดินดูให้ทั่วก่อนก็แล้วกัน”“เสี่ยวเอ้อร์ พวกเราต้องการม้าฝีเท้าจัดหากจะให้ดีขอเป็นมาศึกเจ้ามีหรือไม่ พวกเราไม่เกี่ยงเร

ปีนี้เป็นปีแห่งความโชคดีก็ว่าได้ โดยปกติหิมะที่เคยตกหนักไม่ลืมหูไม่ลืมตา ตกลงมาจนมองไม่เห็นหลังคาบ้าน บ้านเรือนส่วนใหญ่แล้วถูกหิมะทับถม บางครั้งหิมะสูงถึงหลังคาก็มี แต่มาปีนี้หลังจากหิมะตกอยู่สามวันเท่านั้นจากนั้นหิมะก็หยุดตก เว่ยจื้อโหยวออกจากบ้านไปหาสหายที่หมู่บ้านลี่จือเว่ยจื้อโหยวต้องการไปนัดแนะวันออกเดินทางไปชายแดนกับสหายของตัวเอง หลี่อ้ายหลินเองตอนนี้กำลังจัดเตรียมสมุนไพรและยาต่าง ๆหลังจากมองดูกองข้าวของแล้วนางขี่ม้าไปคงไม่สามารถเอาอะไรไปได้ทั้งหมดในตอนที่นางกำลังหนักใจอยู่นั้นเว่ยจื้อโหยวก็มาถึงพอดี“อ้ายหลินเจ้าทำอะไรอยู่หรือ”“อ้าว จื้อโหยว เจ้ามาถึงนานหรือยัง ข้ากำลังจัดเตรียมข้าวของอยู่น่ะสิ ข้าว่าเราเอาเกวียนขนไปดีหรือไม่ หากเราขี่ม้าไปข้าว่าเราคงเอาไปได้ไม่หมด”“เจ้าเอาอะไรไปเยอะแยะขนาดนั้นเล่า ไหนมาให้ข้าดูหน่อยมีอะไรบ้าง”“ก็ไม่มีอะไรมีแค่พวกยาและสมุนไพรจำเป็นทั้งนั้น”“ไม่ต้องเอาไปเยอะมากมาย หรือไม่ก็ค่อย ๆ เก็บสะสมเอาระหว่างการเดินทาง กว่าจะถึงชายแดนเราคงหาสมุนไพรได้อีกไม่น้อยเราไม่ได้จะเดินทางผ่านป่าหรือยังไง”“ตกลงเอาตามที่เจ้าว่ามา แล้วพวกเราจะออกเดินทางเมื่อใด”

เว่ยจื้อโหยวเดินกลับมาถึงก็พบว่าตอนนี้คนป่วยทั้งสองคนได้สติและตื่นขึ้นมาแล้ว เจ้าหนูน้อยหยุนอวี้เองก็ตื่นขึ้นมาแล้วเช่นเดียวกัน ตอนนี้สีหน้าคนป่วยนั่นดีขึ้นมาก ใบหน้าเริ่มมีเลือดฝาดไม่ได้ซีดเซียวดังเช่นกระดาษขาวเหมือนครั้งแรกที่พบเห็น“จื้อโหยว เจ้ากลับมาแล้วหรือ ได้เรื่องหรือไม่”“ได้สิ พรุ่งนี้หัวหน้าหมู่บ้านรับปากว่าจะจัดการให้ และข้าต้องการให้แจ้งกับทางการ ถ้าหากเรื่องยังไม่ถึงทางการยายแก่นั่นได้มาหาเรื่องทุบตีฉกฉวยข้าวของอีกเป็นแน่ เจ้าไม่ต้องห่วงพรุ่งนี้ข้าจะทวงคืนความแค้นให้เจ้าหนูนี่เอง”“เช่นนั้นก็ดีแล้ว ส่วนอาการป่วยของทั้งสองคนไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง ดื่มยาอีกไม่กี่เทียบก็หายแล้ว”“ข้าขอขอบคุณแม่นางทั้งสองคนที่ยื่นมือเข้าช่วยเหลือในครั้งนี้นะเจ้าคะ ข้าเองไม่มีปัญญาจะไปสู้รบปรบมือกับแม่สามีจริง ๆ” นางจ้วงซื่อพูดออกมาด้วยความซาบซึ้งใจ“ไม่ต้องเป็นห่วงไปนะเจ้าคะพี่สาว เอาไว้พรุ่งนี้หัวหน้าหมู่บ้านจะจัดการให้ แต่ทำไมถึงไม่ไปขอความช่วยเหลือจากหัวหน้าหมู่บ้านหรือเพื่อนบ้านในตอนแรก ทำไมปล่อยให้เรื่องผ่านไปเช่นนี้” เว่ยจื้อโหยว“ข้าถูกแม่สามีกับพี่สะใภ้ทุบตีจนจับไข้ไปหลายวัน พอเริ่มมี

ทั้งสองคนเร่งรีบเดินทางโดยไม่หยุดพักเลยแม้แต่น้อย โชคดีที่ม้าสองตัวได้กินอาหารและดื่มน้ำมาเรียบร้อยแล้ว ความเร็วในการวิ่งจึงเร็วมาก ไม่นานก็มาถึงหมู่บ้านที่ใช้เป็นที่พักของชาวบ้านที่ลี้ภัยมาและชาวบ้านที่ทหารทัพหน้าได้ช่วยเหลือเอาไว้จากพวกทหารแคว้นลั่ว เว่ยจื้อโหยวหยุดพักให้ม้ากินน้ำที่หมู่บ้านแห่งนี้อีกทั้งหาอาหารให้ม้าทั้งสองตัวได้กินจนอิ่ม ระยะทางจากหมู่บ้านหนึ่งไปถึงอีกหมู่บ้านหนึ่งนับว่าไกลกันมาก ตอนนี้หิมะตกลงมาทับถมถนนทำให้การเดินทางลำบาก“แม่หนู พวกเจ้าสองคนมาจากหมู่บ้านไหนหรือ แล้วนี้่กำลังจะไปที่ไหน อากาศหนาวเย็นเช่นนี้เหตุใดไม่อยู่บ้านดี ๆ” ภรรยาหัวหน้าหมู่บ้านถามออกมาด้วยความอยากรู้“อ่อ พวกข้ามาจากหมู่บ้านต้าลี่ อยู่ถัดไปจากเมืองนี้ไปอีกไกลพอสมควรเจ้าค่ะ”“แล้วพวกเจ้าจะไปไหนหรือ เหตุใดพ่อแม่ของพวกเจ้าถึงได้ปล่อยให้ออกจากบ้าน ไม่รู้รึ เป็นสตรีมันอันตรายมากนะ แล้วยิ่งหน้าตางดงามเหมือนเจ้าทั้งสองคนนี่ยิ่งจะต้องระวังตัวเอาไว้ให้มาก”“ขอบคุณท่านป้าที่เป็นห่วงเจ้าค่ะ พวกข้าดูแลตัวเองได้เจ้าค่ะ เช่นนั้นพวกข้าขอตัวก่อนนะเจ้าคะ”“เอาเถอะระวังตัวด้วยล่ะ อ่อ จริงสิพวกเจ้าผ่านมาหมู่