All Chapters of ลิขิตรักภรรยาตัวร้าย: Chapter 71 - Chapter 80

หลังจากจับกุมทหารแคว้นลั่วจนหมดแล้ว เว่ยจื้อโหยวจัดทัพและคุมกำลังทหาร เชลยศึกเหล่านี้กลับเมืองหลวงแคว้นลั่วไปทันที นางต้องการขุดรากถอนโคนฮ่องเต้แคว้นลั่วและต้องการปลดปล่อยแคว้นที่ขึ้นตรงต่อแคว้นลั่วให้เป็นอิสระ หากใครกล้ามาลองดีนางก็ไม่ลังเลที่จะแสดงให้เห็นว่าหากคิดที่จะลองดีกับแคว้นเป่ยนั้นจะเกิดอะไรขึ้น หากพวกเจ้าไม่ต้องการความสงบสุขข้าก็พร้อมจะหยิบยื่นความยากลำบากให้เจ้าก่อนจากไปเว่ยจื้อโหยวยังบอกกับเฟยหลงอีกว่า องค์ชายรองผู้เป็นพี่ชายของเขานั้น นางขอเป็นคนจัดการเอง หยวนจิ้งเองพอได้ยินแบบนั้นแล้วก็สนับสนุนเว่ยจื้อโหยวทันที พร้อมทั้งบอกว่าจะช่วยนางจัดการเหล่าผู้ที่สนับสนุนองค์ชายรองอย่างเต็มที่เว่ยจื้อโหยวนำทัพทหาร 10,120 นาย พร้อมด้วยทหารที่เหลือของแคว้นลั่วอีก 50,000 นายเดินทางกลับเมืองหลวงแคว้นลั่วทันที ตลอดการเดินทางนางก็ไม่ได้ใจดำกับทหารเชลยศึกเหล่านี้ นางยังมีเสบียงอาหารให้กินจนอิ่มทุกมื้อ หากแต่ว่าทหารแคว้นลั่วนั้นกลัวเว่ยจื้อโหยวจนไม่กล้าคิดหนี พวกเขาคิดไม่ถึงว่าหญิงสาวที่หน้าตางดงามขนาดนี้จะเป็นเทพแห่งความตาย นางคือเทพแห่งสงครามตัวจริง ด้วยอาวุธในมือของนางหากพวกเขาคิดหน

วันเวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก แต่ละวันที่อยู่ค่ายใหญ่แห่งนี้ทุกคนก็ต่างใช้ชีวิตกันอย่างสบาย กิน ๆ นอน ๆ เข้าป่าตัดฟืน เว่ยจื้อโหยวเปิดสอนเผาถ่าน เพื่อให้เหล่าทหารที่จะปลดประจำการกลับบ้านเกิดไปพร้อมความรู้ในการทำมาหากินนอกจากสอนเผาถ่านแล้วยังสอนทำกับดักดักปลาหลายแบบและหลายขนาด ส่วนกุ้ง ปู หอย นั้นเหล่าทหารล้วนรู้แจ้งว่ามันสามารถนำมากินได้แถมยังมีรสชาติอร่อยอีกด้วย ชาวบ้านทุกคนที่ถูกเกณฑ์เข้ามาเป็นทหารต่างคิดไปในทางเดียวกันว่า การที่ได้เข้าร่วมกองทัพครั้งนี้ก็ไม่ได้แย่ อย่างน้อย ๆ ท่านแม่ทัพก็เป็นคนดีมีใจเมตตา ทหารที่มาจากชาวบ้านหากไม่มีฝีมือในการต่อสู้พวกเขาจะถูกส่งให้ไปอยู่หน่วยซักล้าง เลี้ยงสัตว์ กองเสบียง งานเหล่านี้ล้วนแล้วแต่ไม่ต้องออกไปรบ จะมีเพียงชาวบ้านชายหนุ่มเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่ได้รับคัดเลือกเข้าร่วมในการรบจริง ๆในที่สุดก็มาถึงวันที่พวกเขาจะต้องยกทัพกลับเมืองหลวงและเหล่าทหารที่มาจากชาวบ้านจะได้กลับบ้าน พร้อมกับรางวัลคนละ 10 ตำลึงทอง ที่ท่านแม่ทัพได้ยึดเอาสินสงครามและนำไปเปลี่ยนเป็นเงินมาแจกจ่ายให้กับทหารทุกคน เพื่อเป็นของรางวัลปลอบใจในการร่วมสงครามในครั้งนี้และคนที่ไม่เต

เว่ยจื้อโหยวเร่งฝีเท้าม้าให้เร็วขึ้น นางเหมือนจะลืมอะไรสักอย่างแต่ยังคิดไม่ออกว่าลืมอะไร ในเมื่อคิดไม่ออกเว่ยจื้อโหยวก็ได้แต่ปล่อยผ่านไป ระยะทางจากเมืองหลวงถึงหมู่บ้านต้าลี่นั้นนับว่าห่างกันไกลมาก เว่ยจื้อโหยวเดินทางด้วยความเร่งรีบ และภายในใจเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ว่าเหมือนลืมอะไรไปสักอย่าง แต่ไม่ว่าจะคิดยังไงก็คิดไม่ออกตัดมาทางด้านอี้หลุนกับอวิ๋นเซียว ทั้งสองคนคิดว่าตัวเองเข้าบ้านผิดในตอนแรก อีกทั้งทั้งสองคนแน่ใจว่าไม่ได้เข้าบ้านผิดด้วย อี้หลุนพาอวิ๋นเซียวมาที่บ้านของตัวเองพร้อมกับม้าทั้ง 10 ตัวของเว่ยจื้อโหยวที่ยึดมาจากแคว้นลั่ว ในตอนนี้อากาศยังค่อนข้างหนาวเย็นอยู่บ้าง เพราะเพิ่งจะผ่านหน้าหนาวไปไม่นาน ตอนที่ทั้งสองคนกลับมาถึงเป็นเวลาที่ชาวบ้านออกไปทำงานในไร่นา จึงไม่พบใครพอที่จะได้ซักถามตอนที่พวกเขามาถึงเหลียนอี้หลุนเองก็ค่อนข้างสับสนไม่น้อย เมื่อมาถึงบ้านของตัวเอง แต่มองยังไงก็ไม่เหมือนบ้านที่เขาอยู่มาตั้งแต่เด็กจนโต แต่เขามั่นใจแน่ ๆ ว่าที่ตรงนี้มันเคยเป็นบ้านของเขามาก่อน เหลียนอี้หลุนหันมามองหน้าอวิ๋นเซียวด้วยไม่รู้จะพูดยังไงดี“อี้หลุน ตกลงนี่ใช่บ้านเจ้าหรือเปล่า”“ข้าเองก็ไ

หลังจากผ่านพิธีการเข้าหออันดุเดือดเลือดพล่านกันไปแล้ว อวิ๋นเซียวก็ทำงานในไร่นาแทนภรรยาคนงามทุกอย่าง ไม่ว่าจะควบคุมคนงานปลูกผัก ใส่ปุ๋ยผลไม้ หรือแม้กระทั่งเตรียมแปลงผักเอาไว้ให้กับภรรยาตามที่นางต้องการเว่ยจื้อโหยวต้องการจะปลูกผักเอาไว้กินเอง หรือถ้าเหลือกินก็จะนำไปขาย เว่ยเจี้ยนป๋อกับเหลียนอี้ปิงยังคงจับปลาขายและหาของป่าขายบ้างเป็นครั้งคราว เหลียนอี้หลุนที่ปลดประจำการกลับมาพร้อมอวิ๋นเซียวตอนนี้ก็ช่วยทำงานในแปลงนาที่ซื้อมาใหม่ ที่ดินที่ซื้อใหม่จำนวน 20 หมู่ เหลียนอี้หลุนเองก็รู้สึกว่ามันมากไปสำหรับเขาและพ่อ ส่วนปู่ของเขาก็อายุมากแล้ว ที่สำคัญเว่ยจื้อโหยวไม่ยอมให้แม่เฒ่าเหลียนกับพ่อเฒ่าเหลียนไปทำงานในนาอีก"ท่านพ่อ เราจ้างชาวบ้านมาช่วยลงนาก่อนดีหรือไม่ หาไม่แล้วเราอาจจะทำนาไม่ทันเวลานะขอรับ" อี้หลุน“พ่อเห็นด้วยกับเจ้านะ พ่อเองก็รู้สึกว่ามันไม่ไหวแล้วเหมือนกัน”“ที่ดินเยอะมันก็ดีอยู่หรอกนะขอรับ แต่เรามีแรงงานไม่พอ แล้วยิ่งหลานรักท่านพ่อบอกให้พวกเราปลูกข้าวอย่างเดียว พันธุ์ข้าวนี้นางไปได้มาจากที่ไหนหรือขอรับ”“จะสนใจทำไมว่านางได้มาจากที่ไหน นางให้ปลูกก็ปลูกไปเถอะน่าถามมากอยู่ได้ ทำไม เจ

ชาวบ้านที่มามุงดูเรื่องสนุกต่างคิดไปในทางเดียวกันว่า เจ้าเด็กกู้ตงนี่วันนี้ทำไมถึงได้กล้าพูดออกมาขนาดนี้ ที่สำคัญพูดออกมาเสียจนตาเฒ่ากู้พูดไม่ออกเลย หรือว่าสมองจะได้รับการกระทบกระเทือนระหว่างการเข้าร่วมสงครามจึงทำให้เจ้าเด็กที่ไม่ค่อยพูดค่อยจาคนนี้ถึงกลับกล้าพูดออกมา แต่ที่ทุกคนล้วนสงสัยเหมือนกันนั่นก็คือ ฮูหยินนายกองเป็นใคร นายกองคนไหนถึงได้เอาภรรยาไปเข้าร่วมรบด้วย เขายังปกติดีอยู่หรือไม่ แล้วที่สำคัญฮูหยินคนนั้นไม่อยู่บ้านดี ๆ กตัญญูต่อพ่อแม่สามี แล้วยังวิ่งตามสามีไปถึงสนามรบ ลูกสาวบ้านไหนกันถึงได้เลี้ยงกันมาแบบนี้ “อาชิง ฮูหยินนายกองนี่ใคร เจ้ารู้จักหรือไม่” เจียอัน“ข้าจะไปรู้ได้ยังไง ข้าเองก็ได้ยินมาพร้อมเจ้า ที่สำคัญข้าเพิ่งจะรู้ว่าน้องชายข้ากล้าตอกหน้าท่านปู่กับท่านย่าขนาดนี้” กู้ชิง“ข้าเห็นด้วยกับเจ้า เมื่อก่อนถึงจะไม่พอใจแค่ไหน เจ้าเด็กนี่ก็ไม่มีวันพูดอะไรแบบนี้ อย่างมากเขาก็แค่เดินหนีเท่านั้น” เจียอันท่ามกลางเสียงซุบซิบนินทาของชาวบ้าน คนที่โดนจับเอาไปแขวนไว้บนต้นไม่ก็ร้องโอดโอยขึ้นมาเพราะตอนนี้พวกเขาเวียนหัวจะแน่แล้ว “ท่านปู่ ท่านช่วยข้าลงไปก่อน เวียนหัวจะแย่แล้ว” กู้หม