All Chapters of ลิขิตรักภรรยาตัวร้าย: Chapter 91 - Chapter 100

เหลียนอี้หลินหลังจากที่ได้ฟังเรื่องราวต่าง ๆ มากมายจากนางซ่งซื่อผู้เป็นแม่ก็ได้แต่ถอนหายใจ น้องสาวช่างเป็นคนที่มีความสามารถมากจริง ๆ นางนำพาความเจริญรุ่งเรืองมาสู่ครอบครัวและหมู่บ้าน ตอนนี้ความเป็นอยู่ของชาวบ้านดีขึ้นเรื่อย ๆ หลังฤดูเพาะปลูกยังมีงานให้ทำอีกมากมายแตกต่างจากหมู่บ้านถงเสียนของสามีนางที่นับวันยิ่งแห้งแล้งและขาดแคลนอาหาร จนบางครั้งนางอยากจะพาสามีและลูกกลับมาอยู่ที่บ้านแม่เสียเหลือเกิน แต่มันคงจะเป็นไปไม่ได้ สามีนางคงไม่ยอมทิ้งพ่อแม่เอาไว้ที่หมู่บ้านถงเสียนเป็นแน่ หลี่อ้ายหลินตัดสินใจจะปรึกษาเว่ยจื้อโหยวดูว่าพอจะมีหนทางช่วยเหลือให้ชาวบ้านมีทางรอดหรือไม่หยางอวี่ที่ทะลุมิติมานั้น เขาไม่ได้รับพรเหมือนกับนิยายที่พวกผู้หญิงในออฟฟิศชอบอ่านกัน เขามาอยู่ในร่างของเด็กหนุ่มที่มีชื่อเดียวกับเขา หยางอวี่นอกจากความรู้ที่ติดตัวมาแล้วนอกจากนั้นไม่มีอะไรอีก ยังดีที่พี่ชายของร่างนี้เป็นคนดี ดูแลเขายามเจ็บป่วยจนหายดี หาไม่แล้วเขาเกรงว่าจะได้ตายรอบสองเป็นแน่หลังจากที่เขาหายป่วยพี่ชายของเขาก็ไม่ค่อยให้เขาทำอะไรมาก เพราะแต่เดิมทีร่างกายของหยางอวี่คนเดิมก็ไม่ค่อยจะแข็งแรงอยู่แล้ว ถึงเขาจะพยา

ทั้งคู่ยืนกอดกันร้องไห้อยู่แบบนั้นจนไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ ปากก็พร่ำขอโทษอีกฝ่ายไปตลอด เว่ยจื้อโหยวที่เดินมาตามหาคนทั้งสอง ตอนแรกก็ตกใจที่เห็นทั้งสองคนโผเข้าหากันแบบนั้น แต่พอนางคิดว่าอะไรก็เกิดขึ้นได้ ขนาดนางยังทะลุมิติมาได้เลย และการที่สองคนนี้จะจดจำอดีตชาติของตัวเองได้มันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอันใด“นี่ พวกท่านน่ะจะกอดกันอีกนานแค่ไหนเจ้าคะ จะกินหรือไม่ข้าว หากไม่กินข้าจะได้ไปบอกให้ทุกคนไม่ต้องรอ จะกอดจะสารภาพอะไรกันก็เอาไว้หลังจากกินข้าวได้หรือไม่ พวกท่านไม่หิวแต่คนอื่นหิวนะเจ้าคะ”“น้องสะใภ้ขอโทษที่ให้รอ” เฟยหลง“อย่าพูดมากจะได้หรือไม่ คำพูดของเจ้าฆ่าคนตายได้เลยนะ” หยางอวี่“โอ้ อวี่เอ๋อร์ ทำไมถึงพูดจาไม่น่ารักเลยเล่า” เว่ยจื้อโหยว“เอาล่ะ ๆ น้องสะใภ้รีบไปกินข้าวเถอะ เจ้าบอกว่าทุกคนรออยู่ไม่ใช่หรือ”“ก่อนจะไปกินข้าว พวกท่านสองคนไปล้างหน้าล้างตาให้เรียบร้อยก่อนนะเจ้าคะพี่ใหญ่ ร้องไห้ตาบวมไปหมดแล้ว แล้วก็ระหว่างนี้อย่าเพิ่งมาแสดงความรักต่อกันนะเจ้าคะ ประเดี๋ยวคนแก่คนเฒ่าจะหัวใจวายเอาได้”“พวกข้าเข้าใจแล้ว ขอบใจน้องสะใภ้มาก”“ช่างเถอะ ๆ คนกันเองไม่ต้องมาขอบใจข้าหรอก เรื่องเล็กน้อ

เฟยหลงที่ไปเจรจาสู่ขอเมียกลับมาถึงหมู่บ้านต้าลี่ในปลายยามโหย่ว อวิ๋นเซียวมองหน้าพี่ใหญ่ของตนคล้ายกับจะถามว่าไปไหนมาแต่ทว่าเฟยหลงทำเพียงยิ้มให้น้องชายเท่านั้น ส่วนอวิ๋นเซียวในเมื่อพี่ใหญ่ไม่พูดเขาก็ไม่ถาม ถือเสียว่าหากพี่ใหญ่อยากให้เขารู้พี่ใหญ่คงจะพูดออกมาเอง ถึงแม้เขาจะสงสัยว่าพี่ใหญ่หายไปไหนมาทั้งวันแถมพอกลับมายังเดินยิ้มเหมือนคนบ้าอีก แต่เขาเป็นน้องชายที่ดีถึงอยากจะรู้ขนาดไหนก็จะไม่ถามก็แล้วกันเช้าวันต่อมา เฟยหลงตัดสินใจพูดคุยกับหยางเทียนเป็นการส่วนตัว หยางเทียนเองพอจะรู้ฐานะที่แท้จริงของเฟยหลงอยู่บ้าง เขาเองก็ค่อนข้างเกร็งพอสมควร“ตามสบายเถอะ ต่อไปเจ้าเรียกข้าว่าอาเขยก็แล้วกัน” เฟยหลง“เอ่อ ท่านแม่ทัพ อาเล็กของข้ายังไม่ได้แต่งให้ท่านจะเรียกเช่นนั้นได้ยังไงขอรับ” หยางเทียนอยากจะร้องไห้ให้กับความหน้าหนาของเฟยหลง“เรียก ๆ ไปเถอะ วันนี้ยังไม่แต่งไม่ใช่วันหน้าจะไม่แต่งเสียเมื่อไหร่ ยังไงวันหน้าก็แต่งอยู่ดี” เฟยหลงยังคงพูดด้วยใบหน้าเรียบเฉย“มันคงไม่เหมาะกระมังขอรับ ข้าว่าเรียกท่านแม่ทัพเช่นเดิมจะดีกว่า”“เพ้ย เจ้านี่เข้าใจอะไรยากจริง ข้าบอกให้เรียกก็เรียกไปเถอะน่า หรือว่าเจ้ารังเกียจ

เว่ยจื้อโหยวกลับมาถึงหมู่บ้านต้าลี่ เซี่ยเหิงกับหลี่อ้ายหลินกลับบ้านของตัวเองไปเช่นเดียวกัน กู้ตงนำเกวียนที่บรรทุกของเอาไว้จนเต็มเข้าไปจอดที่สำนักคุ้มภัย อวิ๋นเซียวพาลูกเมียกลับบ้านพักผ่อนเฟยหลงนั้นยังทำตัวตามติดกับหยางอวี่ไม่ห่าง หยางอวี่พักที่บ้านเหลียนเขาก็ตามกลับไปด้วย เมื่อเฟยหลงกับหยางอวี่มาถึงก็พบว่าหยางเทากับนางหวงซื่อมานั่งรออยู่ก่อนแล้วเช่นเดียวกัน“พี่ใหญ่พี่สะใภ้พวกท่านมาได้ยังไงขอรับ” หยางอวี่เห็นว่ามีคนอื่นอยู่ด้วยจึงทำตัวเป็นบุรุษขึ้นมาอีกครั้ง“เจ้าไม่ต้องเกร็งขนาดนั้นหรอก พวกเรารู้เรื่องหมดแล้ว เป็นตัวของตัวเองเถอะ” นางซ่งซื่อพูดออกมาเพราะกว่าว่าหยางอวี่จะอึดอัด“มาก็ดีแล้ว นั่งลงเลยแล้วเล่ามานี่มันเรื่องอันใดกัน เจ้าไปมีใจชอบพอกับพ่อหนุ่มนี่ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน เหตุใดเขาถึงไปหาข้าแล้วเจรจาสู่ขอเจ้า” หยางเทา“อะไรนะ ตอนไหนหรือ ทำไมข้าไม่เห็นรู้เรื่องเลย พี่หลงท่านทำอย่างที่พี่ชายข้าว่ามาจริงหรือไม่” หยางอวี่“จริงจ้ะ ไหน ๆ เราก็หากันเจอแล้ว พี่เลยใจร้อนไม่อยากพลัดพรากจากเจ้าอีกแล้ว” เฟยหลง“เอ่อ คือว่า” หยางอวี่เองก็ไม่รู้จะอธิบายยังไงดี“คือว่า คือยังไง เจ้าลองพูดมา

เฟยหลงกับพรรคพวกยิ่งเดินย้อนขึ้นไปยิ่งได้กลิ่นเค็มรุนแรงขึ้น ต้นไม้รอบ ๆ เริ่มใบมีเหลือง ใกล้ ๆ กันมีคนมากมายกำลังขุดดิน บ้างก็นำน้ำในบ่อดินไปต้ม เฟยหลงเห็นทั้งหมดด้วยตาตัวเอง เขาเองไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับที่นี่กันแน่ เรื่องแบบนี้ต้องให้น้องสะใภ้มาดู เขาเพียงได้รับความทรงจำให้จำคู่ด้ายแดงของตัวเองได้เพียงเท่านั้นแต่เรื่องอื่นนั้นเขาล้วนแล้วแต่จำไม่ได้ หรือจะพูดว่าเขาไม่ได้รับความทรงจำอื่น ๆ มาก็ย่อมได้“กู้ตง เจ้าไปตามน้องสะใภ้มา” เฟยหลง“แต่ข้าว่าไม่ดีนะเฟยหลง พรุ่งนี้เราค่อยมาดีกว่าไหม ตอนนี้มันใกล้จะมืดค่ำแล้ว ต้าเป่ากับเสี่ยวเป่าคงได้งอแงเพราะหิว ไม่แน่ว่าเรื่องนี้คงต้องใช้เวลาสะสางนาน” หยวนจิ้ง“ข้าเห็นด้วยกับพี่จิ้งนะขอรับ” กู้ตง“เช่นนั้นเรากลับไปกันก่อนแล้วค่อยไปหารือกับน้องสะใภ้อีกที” เฟยหลง“ตกลง เช่นนั้นพวกเรากลับกันไปก่อน” หยวนจิ้งหลังจากตกลงกันได้แล้วก็พากันเดินกลับทันที ระหว่างทางไม่มีสัตว์น้อยใหญ่อะไรโผล่ออกมาให้เห็นแม้แต่ตัวเดียว ไม่ว่าจะเป็นกระต่ายป่า หรือไก่ป่า หยวนจิ้งรู้สึกว่ามันออกจะเกินไปหน่อยไหม มีป่าแต่ไม่มีสัตว์ป่าแล้วแบบนี้ชาวบ้านจะหาเนื้อที่ไหนมากิน ป