All Chapters of มารดาผู้นี้จะรีดไถเงินบิดาที่ไม่เคยเลี้ยงดูให้หมดตัวเลย: Chapter 41 - Chapter 50

“หา...” กลายเป็นไฉไฉเองที่ตกใจจนอ้าปากค้างหน้าเหวอ นางวางแผนแค่ว่าจะล่อลวงตะล่อมๆ ให้ฟู่เหรินไม่เตลิดหนีไปไกลกว่านี้ แล้วค่อยส่งข่าวให้หน่วยองครักษ์เสื้อแพรของบิดามาเอาตัวองค์ชายกลับ แต่อยู่ๆ เขาดันมาพูดอะไรที่อยู่นอกเหนือความคาดหมาย “เอ่อ...คือ...คุณชาย ไม่ต้องถึงขนาดนั้นก็ได้ แค่เรารับรู้ว่ามีใจตรงกันก็พอแล้วกระมัง”“ไม่พอ!” ฟู่เหรินเสียงดังกลับจนนางสะดุ้ง “หรือว่า...เจ้ารังเกียจข้ากัน คงเห็นข้าเป็นหมอยาจนๆ แล้วจะไม่มีปัญญาเป็นสามีเจ้า นี่แนะ! ข้าจะบอกอะไรให้ ถึงข้าจะจนแต่ข้ามีความรู้มาก ข้าใช้วิชาหมอยานี้หาเลี้ยงเจ้าและลูกสาวได้แน่นอน"“เอ่อ...” หญิงสาวพูดไม่ออก เพราะอีกฝ่ายดูจริงจังไปแล้ว ความจริงไม่ว่าเขาจะหนีให้ตายอย่างไร สุดท้ายก็ต้องร่วมหอลงโรงกับนางอยู่ดีเป็นสิ่งที่ไม่อาจหลีกเลี่ยง และดีแค่ไหนที่ต่างฝ่ายต่างมีใจ เพียงแต่เขายังไม่รู้ตัวตนของนางมากกว่า ว่าสาวน้อยในคืนนั้นที่ปล้นจูบเขา ก็คือว่าที่พระชายาที่เคยเจอกันครั้งเดียวตามพระราชโองการตอนนางอายุแปดขวบ เป็นช่วงเวลาหลุมดำที่ขี้เหร่ที่สุดแล้วในชีวิตนี้ ”อ่า...ข้าจะพูดอย่างไรดี คือข้าไม่ได้รังเกียจคุณชายอยู่แล้วเจ้าค่ะ แต่...เอ

เมื่อฟู่เหรินย้ายเข้ามาพำนักในบ้านหลังน้อยของไฉไฉที่อยู่ในนามอาหง สิ่งแรกที่ชายหนุ่มทำก็คือสั่งให้ฝู่เตี้ยวไปสั่งทำเครื่องเรือนมาใหม่ทั้งหมด ทำให้ตอนนี้ฮัวฮัวมีเตียงนอนเป็นของตัวเองด้วย เด็กหญิงยิ้มเลื่อนลอย ด้วยปกติเวลาพี่สาวชวนมาเล่นบทบาทสมมติเป็นแม่ลูกบ้าง เป็นน้าหลานบ้าง หรืออะไรก็ตามแต่ นางจะนอนกับพี่สาวเสมอไม่เคยแยกจากกัน“ฮัวฮัวยังเด็กนัก ที่ผ่านมาก็นอนกับข้ามาตลอด ท่านพี่มาให้นางแยกที่นอนแบบนี้ เอ่อ...ข้าคิดว่ามันดูเร็วเกินไป”หลังตกลงเปลี่ยนสถานะกันได้ หญิงสาวจึงให้เกียรติเรียกเขาว่าท่านพี่เหมือนภรรยาทั่วไปจะเรียกสามี ตอนนี้ไฉไฉพยายามอธิบาย เพราะรู้ว่าน้องสาวต่อให้แก่นแก้วดีดกะโหลกเพียงไหน แต่นางก็เป็นเพียงเด็กวัยห้าขวบ ขนาดอยู่บ้านยังต้องนอนกับพี่เลี้ยง หรือบางทีก็งอแงไปนอนแทรกท่านพ่อท่านแม่ด้วยซ้ำ“เช่นนั้นก็ต่อเตียงใหม่ให้ใหญ่ขึ้น แล้วก็นอนพร้อมกันสามคน” ฟู่เหรินไม่ยอมแพ้ และหญิงสาวเพิ่งได้สังเกตว่าที่จริงเขาดูเหมือนยอมๆ ตามนางว่าอะไรก็ได้ แต่บทจะเอาอะไรขึ้นมาสักอย่าง ก็จะให้ตามเขาท่าเดียว“เอาอย่างนี้ ถ้าคุณหนูฮัวฮัวไม่อยากนอนคนเดียว บ่าวฝู่เตี้ยวจะนอนเป็นเพื่อน” ขันทีประ

“หืม มีอะไรหรืออาหง ข้าตกใจหมด” ชายหนุ่มที่ถูกพาให้ก้มลงหันไปมองแบบงงๆ เพราะอยู่ๆ หญิงสาวเล่นกระแทกหลังเขาอย่างแรง แต่นางกลับยิ้มให้เหมือนไม่มีอะไร“ข้าสะดุดเจ้าค่ะท่านพี่ แหมนี่ถ้าคว้าไม่ทัน ข้าคงล้มหน้าคะมำไปแล้ว ข้านี่ซุ่มซ่ามเหลือเกิน ฮิฮิ” หัวเราะเคอะเขิน แต่ชายหนุ่มกลับสั่นหน้าอย่างเอ็นดู ลูบไหล่ลูบหลังอย่างจะปลอบใจ“ไม่เป็นไร คราวหน้าก็ระวังหน่อย เจ้าทำงานหนักมาตลอดเลยร่างกายไม่แข็งแรง ก็ไม่แปลกที่อาจจะแข้งขาอ่อนแรงบ้าง ดูท่าต่อไปเดินไปไหนข้าคงต้องจูงมือเจ้าไว้แล้ว อาหง ข้าควรทะนุถนอมเจ้าให้มากๆ”“แหะๆ เจ้าค่ะ ขอบคุณท่านพี่นะเจ้าคะ” นางตอบรับตอนเขาโอบหลัง แต่สายตากลับมองไปยังต้นไม้ที่สูงระดับเดียวกับศีรษะเขา เมื่อครู่หากไม่เพราะนางไปกดร่างเขาลงไป มีดบินเล่มนั้นคงได้ปักกลางหัวเขาแทนฮัวฮัวเห็นสายตาพี่สาวก็รู้ว่าไม่ปกติ เลยแอบเหลือบๆ หันไปมองตามบ้าง แค่เพียงเห็นด้ามมีดเท่านั้น เด็กหญิงก็หุบปากแน่น งานสายลับที่พี่สาวให้นางมาช่วยได้ไม่ค่อยได้เสี่ยงอันตรายนัก ส่วนใหญ่เป็นการหาข่าวและปลอมตัวมากกว่า แต่พอรู้ว่านี่มันเริ่มจะอันตรายแล้ว เด็กน้อยก็เริ่มปากเบะจะร้องไห้อยากกลับบ้าน แต่จำใ

“องค์ชาย หม่อมฉันยังไม่เข้าใจว่าอภิเษกแปลว่าอะไร แต่ท่านยายบอกว่า มันแปลว่าเมื่อหม่อมฉันโตขึ้น จะต้องอยู่กับองค์ชายไปชั่วชีวิต” นั่นคือคำพูดเจื้อยแจ้วของคุณหนูเจิ้งในวัยแปดขวบ วันงานเลี้ยงนั่น นางกินขนมที่พระสนมเอกอิงหลันจัดการให้จนอิ่มแปล้แล้วก็เริ่มง่วง ลงไปนอนตะแคงอยู่กับแมวจอมขี้เกียจของพระสนม ท่าทางเกียจคร้านพอกัน “ฮ้าว...องค์ชาย ท่านยายบอกหม่อมฉันว่าต้องอภิเษกตามพระราชโองการให้ได้ วันหน้าจะได้ไม่มีใครกล้าทำอะไรตระกูลหลี่ของท่านแม่อีก ท่านยายบอกว่าก่อนข้าจะเกิดได้เคยมีคำสั่งล้มล้างตระกูลหลี่ไปแล้วครั้งหนึ่ง และได้รับการสถาปนาให้กลับขึ้นมาใหม่ การอภิเษกของหม่อมฉันกับองค์ชายนี้ จะทำให้ตระกูลหลี่เข้มแข็งขึ้น หม่อมฉันฟังแล้วก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี ฮ้าว...”พูดไปหาวไปเหมือนแมวหง่าวพุงโตๆ ไม่มีผิด คุณหนูเจิ้งพูดอะไรไปย่อมไม่เข้าใจความหมายพวกนั้น แต่องค์ชายฟู่เหรินฟังแล้วเข้าใจได้ทุกคำ“เป็นเช่นนั้นเอง” เขาทวนคำเบาๆ “นี่แนะคุณหนูเจิ้ง โตขึ้นอีกหน่อยเจ้าคงรู้เองว่าสิ่งที่พูดมามันแปลว่าอะไร แต่ข้าขอบอกไว้ตั้งแต่ตอนนี้ ว่าหากทำได้เจ้าควรหาทางทำให้หัวหน้าเจิ้งผู้เป็นพ่อของเจ้า หาทางยับยั้งพ

กลับมาถึงบ้านปรากฏว่าฮัวฮัวหลับไปเรียบร้อยแล้วและนอนบนเตียงเล็กของตัวเองที่ตอนแรกงอแงไม่ยอมนอน ในบ้านมีเพียงแสงตะเกียงดวงหนึ่ง ส่วนฟู่เหรินออกมานั่งรอนางหน้าบ้าน แต่มีโคมไฟอยู่ข้างๆ เหมือนเตรียมจะออกไปตามหาแล้ว“ท่านพี่ ข้ากลับมาแล้วเจ้าค่ะ” หญิงสาวทำเสียงอ่อนเสียงหวาน วางตะกร้าบรรจุผ้าทอของยายเฒ่าลงข้างๆ เขา “ข้าสั่งผ้าทอไว้ พรุ่งนี้ตั้งใจจะตัดเย็บชุดใหม่ ความจริงไปพรุ่งนี้ก็ได้แต่ข้าใจร้อนไปหน่อย แล้วก็...เอ้อ พอดีได้เจอกับคนจากบ้านบิดาข้า เลยได้รู้ว่าท่านพ่อไม่ได้โกรธอะไรข้าแล้วที่หย่าร้างกับสามีที่ท่านหาให้ ก็เลยอยากจะ...อ่า...อยากจะให้ฮัวฮัวไปเที่ยวเล่นที่บ้านเสียหน่อย พรุ่งนี้จะมีคนมารับไปเจ้าค่ะ"สบโอกาสพอดีก็เลยแต่งเรื่องบอกให้เขารู้ว่าฮัวฮัวจะไม่อยู่ แต่ฟู่เหรินกลับคว้ามือนางขึ้นมา“อย่างนั้นพวกเรามิสู้ไปพร้อมฮัวฮัวไปเลย ข้าจะได้แนะนำตัวกับท่านพ่อตาด้วย ว่าต่อไปนี้ข้าจะเป็นคนดูแลเจ้าเอง”“แหะๆๆ เอาไว้วันหลังก็ได้เจ้าค่ะ” ไฉไฉคิดไปถึงบิดาตัวจริงของตัวเอง แม้ท่านพ่อจะบอกว่าดีแล้วที่นางได้เป็นว่าที่พระชายา แต่ลึกๆ ก็รู้ว่าท่านพ่อไม่ได้ชอบหน้าองค์ชายเท่าไรนัก อาจจะเพราะเขาไม่เป็น