43

กลับมาถึงบ้านปรากฏว่าฮัวฮัวหลับไปเรียบร้อยแล้วและนอนบนเตียงเล็กของตัวเองที่ตอนแรกงอแงไม่ยอมนอน ในบ้านมีเพียงแสงตะเกียงดวงหนึ่ง ส่วนฟู่เหรินออกมานั่งรอนางหน้าบ้าน แต่มีโคมไฟอยู่ข้างๆ เหมือนเตรียมจะออกไปตามหาแล้ว

“ท่านพี่ ข้ากลับมาแล้วเจ้าค่ะ” หญิงสาวทำเสียงอ่อนเสียงหวาน วางตะกร้าบรรจุผ้าทอของยายเฒ่าลงข้างๆ เขา “ข้าสั่งผ้าทอไว้ พรุ่งนี้ตั้งใจจะตัดเย็บชุดใหม่ ความจริงไปพรุ่งนี้ก็ได้แต่ข้าใจร้อนไปหน่อย แล้วก็...เอ้อ พอดีได้เจอกับคนจากบ้านบิดาข้า เลยได้รู้ว่าท่านพ่อไม่ได้โกรธอะไรข้าแล้วที่หย่าร้างกับสามีที่ท่านหาให้ ก็เลยอยากจะ...อ่า...อยากจะให้ฮัวฮัวไปเที่ยวเล่นที่บ้านเสียหน่อย พรุ่งนี้จะมีคนมารับไปเจ้าค่ะ"

สบโอกาสพอดีก็เลยแต่งเรื่องบอกให้เขารู้ว่าฮัวฮัวจะไม่อยู่ แต่ฟู่เหรินกลับคว้ามือนางขึ้นมา

“อย่างนั้นพวกเรามิสู้ไปพร้อมฮัวฮัวไปเลย ข้าจะได้แนะนำตัวกับท่านพ่อตาด้วย ว่าต่อไปนี้ข้าจะเป็นคนดูแลเจ้าเอง”

“แหะๆๆ เอาไว้วันหลังก็ได้เจ้าค่ะ” ไฉไฉคิดไปถึงบิดาตัวจริงของตัวเอง แม้ท่านพ่อจะบอกว่าดีแล้วที่นางได้เป็นว่าที่พระชายา แต่ลึกๆ ก็รู้ว่าท่านพ่อไม่ได้ชอบหน้าองค์ชายเท่าไรนัก อาจจะเพราะเขาไม่เป็น