บททั้งหมดของ มารดาผู้นี้จะรีดไถเงินบิดาที่ไม่เคยเลี้ยงดูให้หมดตัวเลย: บทที่ 1 - บทที่ 10

“ฮือๆๆ เกิดอะไรขึ้น ข้าไม่เข้าใจเลย” ซูเจินเดินโซซัดโซเซโดยมีเพื่อนสนิทอย่างสวี่อ้ายฉิงคอยประคอง “ฉิงเอ๋อร์ บอกข้าทีว่าหวังซู่จะกลับมาช่วยข้าใช่ไหม ฮือ...ข้าหมั้นหมายกับเขามานาน รู้จักกันมากที่สุด ข้าเชื่อว่าเขาต้องมา ฮือ...” “ใจเย็นๆ ก่อนซูเจิน หวังซู่ต้องกลับมาช่วยเจ้าแน่ แต่ตอนนี้สถานการณ์ไม่สู้ดีนัก” หญิงสาวหันมองรอบๆ ว่าปลอดคนใช่หรือไม่ เพราะเหตุการณ์นี้จะมีคนอื่นรู้อีกไม่ได้ ว่านางล่อลวงหลี่ซูเจินออกมาจากบ้านที่กำลังวุ่นวายเพราะสิ้นไร้ประมุขกะทันหัน ด้วยอยู่ๆ เสนาบดีกรมคลังอย่างหลี่ลู่ซือก็เกิดเสียชีวิตอย่างไม่ทราบสาเหตุภายหลังถูกกุมตัว “ซูเจิน วันนี้เจ้าอ่อนล้านัก พักผ่อนก่อนเถอะ พรุ่งนี้อะไรๆ มันคงดีขึ้นเอง” “ข้าอยากกลับบ้าน ใช่สิ ข้าต้องกลับไปอยู่เป็นเพื่อนท่านแม่ ตอนนี้ท่านแม่ไม่มีใครแล้ว หลิงเอ๋อร์! หลิงเอ๋อร์! อยู่แถวนี้หรือเปล่า มาประคองข้าที” ซูเจินถูกมอมสุราจนเมามายไร้สติ เรียกหาสาวใช้ประจำตัวโดยลืมไปเสียสนิทว่านางหนีออกมาคนเดียวและมาเจออ้ายฉิงรออยู่ด้านหน้า ก่อนจะพากันมาจบที่โรงเตี๊ยมแห่งหนึ่ง ดื่มกินเสียจนแทบจะลืมโลกเพราะอ้ายฉิงรินให้ไม่หยุด ดื่มจน

หกปีผ่านไป...“ยายเฒ่า! ยายเฒ่า!” เสียงเอะอะโวยวายอยู่หน้าบ้าน หญิงสาวสองคนที่เพิ่งกลับมาถึงหมาดๆ และกำลังเตรียมทำอาหารอยู่ในครัวได้แต่มองหน้ากัน คนเด็กกว่าทำท่าจะออกไปดู แต่เป็นอีกคนที่ยกมือปราม“หลิงเอ๋อร์ เจ้ามือเลอะแล้วเพราะกำลังผสมเครื่องปรุง แต่ข้ายังไม่ได้ทำอะไรมากนอกจากล้างผัก เดี๋ยวข้าไปดูเอง”“เจ้าค่ะ คุณหนู” ตอบรับด้วยความเคยชินก่อนจะสะดุดเมื่อเห็นสายตาดุๆ ที่มองมา นางเลยเปลี่ยนคำพูดแล้วเสียงก็อ่อนลง “จ้ะ พี่ซูเจิน” เช็ดมือลวกๆ กับผ้ากันเปื้อนแล้วเดินออกจากครัว เห็นมารดากำลังพยายามประคองตัวเองด้วยไม้เท้า สีหน้าตกใจไม่แพ้กัน หญิงสาวจึงไปเปิดประตูออกอย่างแรง ก็พอดีคนที่ทุบประตูปังๆ เกือบได้หน้าทิ่ม “อ้าว วันนี้เจ้าอยู่บ้านหรืออาเจิน” เป็นแม่ค้าขายปลาในตลาดที่คุ้นเคยกัน แต่ไม่ค่อยจะเป็นในทางที่ดีนัก “อยู่ก็ดี เพราะข้าเบื่อจะคุยกับแม่เฒ่า นี่แนะดูฝีมือลูกสาวเจ้าเสียก่อน มาทำอาเต้าของข้าปากแตกจนได้เลือด เจ้าเป็นแม่จะรับผิดชอบยังไงหา!” “รับผิดชอบ?” หญิงสาวทวนคำเสียงสูง หันมองเด็กชายตัวอ้วนกลมทรงเดียวกับแม่ของเขา เห็นปากบวมเจ่อมีคราบเลือดจริง ก็เลยหันไปหาเด็กตั

เป็นมารดาหรืออดีตหลี่ฮูหยินนั่นเอง และซูเจินผู้นี้จะเป็นใครไปเสียมิได้ ถ้าไม่ใช่หลี่ซูเจิน หญิงสาวผู้ถูกทอดทิ้งในวันวิวาห์ และถูกมอมสุราให้ไปเสพสมกับชายแปลกหน้าจนตั้งครรภ์ ก่อให้เกิดไฉไฉสาวน้อยผู้น่ารักนี่เอง “ท่านแม่ ความจริงมันโหดร้ายเกินไปเจ้าค่ะ จะให้ข้าบอกลูกได้อย่างไรเล่าเจ้าคะ ว่าพ่อของนางไม่ใช่ทหารที่มีเกียรติ แต่เป็น...ผู้ชายบำบัดความใคร่ในโรงเตี๊ยม” เป็นเรื่องเจ็บปวดแต่หญิงสาวชาชินแล้วที่จะพูดถึงชายปริศนา“เขาก็คงถูกจ้างมาให้ทำร้ายข้า วันเวลาผ่านไปนานขนาดนี้ เขาก็คงไม่มีความทรงจำหลงเหลือแล้ว ดีไม่ดียังมีชีวิตอยู่หรือไม่ก็ไม่แน่ใจด้วยซ้ำ ให้ไฉไฉเข้าใจว่าพ่อของนางเป็นทหารดีแล้วเจ้าค่ะ แล้ววันหนึ่งเราค่อยบอกว่าพ่อของนางเสียชีวิตในสนามรบก็ได้ ฟังแล้วมันน่าภูมิใจกว่าบอกว่าพ่อตายเพราะเป็นโรคทางกาม” “ตายแล้ว พูดมาได้อย่างไร” หลี่ฮูหยินตกใจคำพูดลูกสาว หกปีผ่านไปได้ทำลายหลี่ซูเจินผู้อ่อนด้อยต่อโลกนี้ไปจนหมดสิ้น นางกลายเป็นหลี่ซูเจินคนใหม่ที่ไม่เกรงกลัวอะไรอีก อยากพูดอะไรก็พูด และไม่ยอมให้ใครมารังแกนางยังจำวันนั้นได้ เมื่อหลี่ลู่ซือผู้เป็นสามีถูกองครักษ์เสื้อแพรคุมตัวไปแ

“โถ่...ท่านแม่”หลี่ซูเจินแทบทรุดลงไปกับพื้น เจ็บปวดแทบอยากร้องไห้แต่ไม่กล้าร้องเพราะกลัวทุกอย่างจะยิ่งแย่ หญิงหม้ายเหมือนคิดอะไรอยู่นานแล้วแต่ไม่กล้าพูด สุดท้ายก็ยอมเอ่ยเพราะสงสารครอบครัวนี้“อาเจิน อย่าหาว่าข้าดูถูก แต่บ้านนอกมันก็อย่างนี้เอง คงไม่เหมือนเมืองที่พวกเจ้าจากมา” นางว่าช้าๆ “ที่หมู่บ้านข้างๆ ข้าได้ยินว่ามีโรงน้ำชามาเปิดใหม่ หากเจ้าหรือน้องสาวไปขอทำงานที่นั่น หน้าตาสวยๆ อย่างพวกเจ้า บางทีก็อาจจะ...เอ่อ...และคงได้เงินมาก”“ข้าไม่ขายตัว! อาหลิงก็ด้วย พวกเราไม่ขายเรือนร่าง!” ซูเจินแผดเสียงกร้าวเพราะเข้าใจได้ในทันทีว่านางหลิวหมายถึงอะไร แต่เห็นสีหน้าเจื่อนๆ ของอีกฝ่ายก็ใจเย็นลง เพราะเชื่อว่าที่พูดมาคงเพราะหวังดี “ป้าหลิว ให้พวกข้าทำงานอะไรก็ได้ ที่ไม่ใช่ขายตัว พวกเราทำได้หมด ยกเว้นเรื่องนี้เรื่องเดียวจริงๆ”“เฮ้อ...อาเจินเอ๋ย พูดก็พูดเถอะ ที่ข้ากับผัวที่ตายจากไปคิดตรงกันเห็นจะมีเรื่องเดียว ก็คืออย่ามีลูก” นางคิดถึงสามีที่ตายไปเป็นสิบๆ ปีแล้ว “ถ้าข้ามีลูกกับตาแก่นั่น ก็มิรู้ว่าจะมีปัญญาเลี้ยงได้ดีหรือไม่ เด็กคนหนึ่งกว่าจะโตมาได้ต้องกินต้องใช้ตั้งเท่าไร ความจริงหากเจ้าไม่ต้องเลี

“ซูเจินหลานรัก ดีจริงๆ ที่ได้พบกัน คิดว่าชาตินี้จะไม่ได้พบหน้าเสียแล้ว” เป็นหลี่เหลียงซือหรืออารองที่พูดไปก็ร้องไห้ไป เห็นสร้อยที่หญิงสาวสวมใส่อยู่ก็จำได้ว่าเป็นของที่จะให้แค่ผู้หญิงในตระกูล “ตอนพี่สะใภ้ส่งจดหมายมาให้ อาดีใจมาก อยากจะไปเยี่ยมพี่สะใภ้ด้วยตนเองอยู่ไม่น้อย แต่ก็อย่างที่หลานเห็น ชีวิตของอาก็ไม่ได้จะดีสักเท่าใด ผ่านวันเวลามาได้ด้วยความลำบากยากเย็นนัก แล้วนี่อาสะใภ้ของหลานก็มาด่วนจากไปเมื่อปีก่อน อาก็เลยหยุดปิดร้านสักวันก็ยังทำไม่ได้ เพราะไม่อย่างนั้นมันจะไม่พอค่าเช่าที่กันพอดี...”ซูเจินลูบไล้สร้อยที่ใส่อยู่ มารดาให้ไว้เมื่อวันที่นางจะเดินทางจากมา ความจริงแล้วนางเองก็เคยมีอยู่เส้นหนึ่งใส่ติดตัวตลอดแต่มันหายไปไหนไม่ทราบ พอจะเข้าเมืองหลวงเพื่อความไม่ประมาท เพราะซูเจินกับอารองก็ไม่ได้พบหน้ากันนานแล้ว หลี่ฮูหยินจึงเอาสร้อยประจำตระกูลหลี่ใส่ให้ เมื่อไปถึงจะได้เป็นสัญลักษณ์ไม่ให้ทักผิดตัว“อารอง ท่านแม่สบายดี อย่าได้กังวลไปเลยเจ้าค่ะ พวกเราเข้าใจว่าอารองอยู่ทางนี้ก็คงจะลำบากไม่น้อยเช่นกัน”หลี่เหลียงซือเป็นญาติผู้ใหญ่เพียงคนเดียวของหลี่ซูเจินที่ยังมีชีวิตอยู่ เขาเป็นน้องชายของหลี