บททั้งหมดของ มารดาผู้นี้จะรีดไถเงินบิดาที่ไม่เคยเลี้ยงดูให้หมดตัวเลย: บทที่ 31 - บทที่ 40

กระทั่งเสียงแปลกๆ ดังขึ้นหน้าร้าน คล้ายๆ ประทัด ซูเจินรีบไปดูเพราะกลัวเป็นเด็กมาจุดเล่นไม่รู้เรื่อง ถ้ามาโดนข้าวก็อาจเกิดความเสียหายได้ เพราะถ้าไฟไหม้ขึ้นมาคงเป็นเรื่องใหญ่แน่ๆ“อะไรกัน ไม่เห็นมีอะไรเสียหน่อย แล้วตกลงมันเสียงอะไรกันแน่” ออกมาแล้วก็ไม่พบอะไรสักอย่าง ทั้งคนและซากประทัด หญิงสาวหันมองรอบตัว มันเป็นเวลาบ่ายคล้อยแล้วตอนนั้น พ่อค้าที่มาส่งข้าวยี่สิบกระสอบก็กลับไปได้พักใหญ่แล้ว ไม่น่าจะมีอะไร “เฮ้อ สงสัยข้าจะนอนน้อยเลยหูฝาด ว่ามิได้ พ่อของไฉไฉกินดุเหลือเกิน ฮิฮิ...ว้าย! อุ้บ!”เพราะไม่ได้ระวังตัว อยู่ๆ เลยถูกใครเอาปิดปากแล้วลากไปทางตรอกมืดๆ ดูเหมือนจะไม่ได้มีแค่คนเดียวด้วย ซูเจินดิ้นรนสุดกำลัง“เร็วๆ สิหวังซู่ เรี่ยวแรงเจ้าไปไหนหมด! เดี๋ยวก็มีใครมาเห็น”“เราซุ่มดูนานขนาดนี้แล้วไม่มีใครผ่านมาทางนี้หรอก นี่ถ้าเจ้าช่วยอะไรไม่ได้ก็หุบปากเงียบๆ ดีหรือไม่ วุ่นวายน่ารำคาญ!”“อย่างกับข้าอยากออกมาเสี่ยงด้วยเสียอย่างนั้น ถ้าข้าไม่กลัวว่าเจ้าจะยังแอบมีใจให้ซูเจินแล้วละก็ จ้างให้ข้าก็หนีไปพร้อมท่านพ่อแล้ว ไม่อยู่เฝ้าเจ้าให้ตัวเองต้องมาเสี่ยงอันตราย”“แล้วใครขอให้เจ้าอยู่กันหือ! อีกอย่าง

วันนี้เป็นวันดี เป็นฤกษ์มงคลดิถีนัก ตระกูลหลี่จัดงานเลี้ยงยิ่งใหญ่ไปถึงเจ็ดวัน มีการทำทานให้แก่ผู้ยากไร้เป็นข้าวเปลือกข้าวสารและเกลือที่ได้รับสนับสนุนมาจากองค์ชายรอง ซึ่งตอนนี้ได้รับแต่งตั้งอย่างเป็นทางการให้เป็นองค์รัชทายาทแล้ว หลังจัดการกบฏราบคาบ ทุกคนได้รับโทษอย่างเหมาะสมกับความโหดเหี้ยม องค์รัชทายาทคนใหม่ จึงทรงสนองคุณให้แก่ขุนนางที่ช่วยสนับสนุนทั้งสิ้น โดยเฉพาะเสนาบดีหลี่ลู่ซือที่ทำงานด้วยความซื่อสัตย์ยิ่งจนแม้ตัวจะตายไป ก็ยังหาหลักฐานผู้คิดคดในขบวนการกบฏหมายล้มล้างองค์จักรพรรดิให้ ซึ่งนั้นก็คือองค์ชายสามและพรรคพวกที่เพิ่งจะถูกกำจัดไปนั่นเองแน่นอนว่าจางหวังซู่และสวี่อ้ายฉิงมิได้ตายตกในวันนั้นที่ไปก่อเรื่องกับซูเจินเขา พวกเขาได้รับการรักษาให้พอบรรเทาแล้วไปรับฟังโทษ หวังซู่ถูกถอดแซ่และริบทรัพย์ทั้งหมด เนรเทศให้ไปใช้แรงงานในเมืองที่ทำเหมืองแร่หิน เป็นการตายอย่างช้าๆ ที่สิ้นหวังและดูทรมานไม่น้อยไปเพราะต้องสูดไอพิษทุกวันอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยง โดยมีอาหารและน้ำให้จำกัด และไม่มียารักษาโรค ก็เหมาะแล้วกับคนที่หักหลังผู้มีพระคุณ จางหวังซู่มีชีวิตอย่างทุกข์ทรมานจากนั้นไปอีกหกปีก็ถึงแก่ชีวิต

หญิงสาวแต่งกายด้วยแพรพรรณงดงามเฉกเช่นคุณหนูกุลสตรีชั้นสูงอยู่ในห้องด้วยใจระทึกเพื่อรอเวลา ส่วนบิดามารดาอย่างหัวหน้าองครักษ์เสื้อแพร เจิ้งห่าวหรานกับหลี่ซูเจิน(พระเอกนางเอกจากเรื่อง “มารดาผู้นี้จะรีดไถเงินบิดาที่ไม่เคยเลี้ยงดูให้หมดตัวเลย”) และท่านยายรวมถึงญาติๆ จากตระกูลหลี่ของมารดา รออยู่ด้านนอกเพื่อเตรียมต้อนรับคณะเกี้ยวที่จะมาจากในวัง วันนี้เป็นวันมงคลที่จะมีการรับบุตรีคนโตของตระกูลเจิ้งเข้าวังไปเพื่อเตรียมอภิเษกเป็นพระชายาขององค์ชายใหญ่ฟู่เหริน ด้วยเป็นพระประสงค์ขององค์จักรพรรดิ เหตุจากในครั้งที่พระองค์ยังคงเป็นองค์ชายผู้ซึ่งเตรียมจะก้าวขึ้นสู่ความเป็นรัชทายาท ก็ได้เจิ้งห่าวหรานผู้จงรักภักดีได้ถวายการอารักขาอย่างไม่คิดชีวิต ถึงขั้นดื่มสุราที่คาดว่าน่าจะเป็นยาพิษแทนต่อมาเมื่อได้ทรงขึ้นครองราชย์แล้ว จึงประทานรางวัลให้เป็นการเลื่อนตำแหน่งสู่การเป็นขุนนางสำคัญในกรมยุติธรรม แต่เจิ้งห่าวหรานปฏิเสธ ด้วยอยากมีชีวิตอย่างสงบสุขกับครอบครัวมากกว่า ต่อให้ทรงบังคับอย่างไรเขาก็ยังจงใจจะขัดพระประสงค์ให้ได้และด้วยความดื้อดึงนี้องค์จักรพรรดิก็ยังเปลี่ยนใจเขาไม่ได้ จึงทรงขอให้ยอมรับรางวัลอย่างหนึ

ในที่สุดองค์ชายก็หยิกหูเข้าให้เต็มแรงแถมเขย่าให้ด้วย เขาหัวเราะเสียงเหี้ยม“แน่ใจหรือว่าใต้หล้านี้ไม่มีใครบังอาจต่อต้านพระราชโองการ เจ้าลองคิดให้ดีๆ” แต่หยิกหูแบบนี้ใครจะไปคิดออก เหมือนเขาจะรู้ตัวเลยเฉลยให้เสียเอง “ก็หัวหน้าหน่วยองครักษ์เสื้อแพร เจิ้งห่าวหรานอย่างไรเล่า ตอนนั้นเจ้าก็อายุสิบขวบแล้วนี่ จำไม่ได้หรือไง เขายืนกรานปฏิเสธรางวัลที่เสด็จพ่อประทานให้ ไม่ยอมขึ้นไปเป็นเจ้ากรมยุติธรรม ยืนยันจะขออยู่เป็นหัวหน้าองครักษ์ไปตลอดชีวิต..." “แล้วสุดท้ายเสด็จพ่อทำอะไรได้ นอกจากเปลี่ยนรางวัลเป็นมอบพรหมจรรย์ของข้าให้บุตรีของเขา...ยัยแมวหง่าวพุงอืดนั่น! ฮึ่ย! นึกเมื่อไรข้าต้องรู้สึกโมโห หน้าตาน่าเกลียดตัวกลมปุกแล้วยังชอบเปิดพุงอวดไฝขนาดนั้น โตมาก็คงเป็นหญิงอันหน้าไม่อายเป็นแน่ แค่คิดข้าก็สยองแล้ว!”ฝู่เตี้ยวทำหน้าไม่ถูกตรงคำว่ามอบพรหมจรรย์ มันควรเป็นคำที่สตรีใช้หรือเปล่า แต่องค์ชายกลับมาพูดเสียเองราวกับว่าเป็นสิ่งที่หวงแหนนักหนา แต่ก็อย่างว่า ใครๆ ล้วนเห็นองค์ชายใหญ่เป็นคนเสเพลกันไปทั้งราชสำนัก สุรานารีระบำรำฟ้อน ทุกอย่างเอาหมด หารู้ไม่ว่ายังทรงรักษาความบริสุทธิ์ไว้ได้อย่างเหนียวแน่น ดุจเก

“ระยำ...” ฟู่เหรินสบถได้คำเดียว ความจริงนี่ไม่ใช่พิษร้ายแรงอะไร หากไม่มียาถอนพิษ ก็ยังหายเองได้ เพียงแต่ต้องใช้เวลาหลายวัน และชายหนุ่มที่หนีออกจากวังมาพร้อมฝู่เตี้ยวสองคน หากขันทีน้อยเป็นอะไรไป นั่นก็แปลว่าเขาต้องดูแลตัวเอง “ใครเอาคนพวกนี้ไปส่งทางการได้หรือไม่ ข้าจะให้สินน้ำใจเป็นค่าจ้างหนึ่งถุงเงิน!”พวกชาวบ้านแห่กันมาจับกุมกลุ่มคนชั่วทันที นับว่าเรื่องนี้ก็ผ่านพ้นไปได้ ฟู่เหรินไม่อยากไปวุ่นวายกับทางการด้วยตัวเองเพราะกลัวจะเอิกเกริก เมื่อความโกลาหลได้ผ่านพ้น จึงรีบไปดูอาการฝู่เตี้ยวที่นั่งยองๆ โดยมีเด็กน้อยนั่งจับมือข้างๆ และไม่ทันสังเกตเลยว่าเด็กน้อยนั่นแอบขยิบตาให้หนึ่งในคนร้ายที่ถูกจับกุม เพราะนั่นคือสายลับที่แฝงตัวมาในกลุ่มพวกคนชั่วจริงๆ อีกที!แผนการพี่ใหญ่ไร้รอยโหว่! ให้สายลับปะปนไปกับคนร้ายเพื่อจะได้กระทำการให้เกิดเหตุวันนี้อย่างแนบเนียน โดยสายลับตัวจริงมีหน้าที่ยุแยงตะแคงรั่วพวกโจรนั่นเอง!“ตอนนี้อาการเจ็บปวดคงเบาลงแล้วเพราะข้าสกัดจุดให้ แต่ตอนนี้เราต้องรีบหาน้ำสะอาดให้เจ้าล้างหน้าล้างตาก่อน ในเมื่อไม่มียาถอนพิษก็รักษาไปตามอาการได้ ใช้เวลาสามสี่วัน เจ้าถึงจะเริ่มมองเห็นอีกครั