31

ในที่สุดองค์ชายก็หยิกหูเข้าให้เต็มแรงแถมเขย่าให้ด้วย เขาหัวเราะเสียงเหี้ยม

“แน่ใจหรือว่าใต้หล้านี้ไม่มีใครบังอาจต่อต้านพระราชโองการ เจ้าลองคิดให้ดีๆ” แต่หยิกหูแบบนี้ใครจะไปคิดออก เหมือนเขาจะรู้ตัวเลยเฉลยให้เสียเอง

“ก็หัวหน้าหน่วยองครักษ์เสื้อแพร เจิ้งห่าวหรานอย่างไรเล่า ตอนนั้นเจ้าก็อายุสิบขวบแล้วนี่ จำไม่ได้หรือไง เขายืนกรานปฏิเสธรางวัลที่เสด็จพ่อประทานให้ ไม่ยอมขึ้นไปเป็นเจ้ากรมยุติธรรม ยืนยันจะขออยู่เป็นหัวหน้าองครักษ์ไปตลอดชีวิต..."

“แล้วสุดท้ายเสด็จพ่อทำอะไรได้ นอกจากเปลี่ยนรางวัลเป็นมอบพรหมจรรย์ของข้าให้บุตรีของเขา...ยัยแมวหง่าวพุงอืดนั่น! ฮึ่ย! นึกเมื่อไรข้าต้องรู้สึกโมโห หน้าตาน่าเกลียดตัวกลมปุกแล้วยังชอบเปิดพุงอวดไฝขนาดนั้น โตมาก็คงเป็นหญิงอันหน้าไม่อายเป็นแน่ แค่คิดข้าก็สยองแล้ว!”

ฝู่เตี้ยวทำหน้าไม่ถูกตรงคำว่ามอบพรหมจรรย์ มันควรเป็นคำที่สตรีใช้หรือเปล่า แต่องค์ชายกลับมาพูดเสียเองราวกับว่าเป็นสิ่งที่หวงแหนนักหนา

แต่ก็อย่างว่า ใครๆ ล้วนเห็นองค์ชายใหญ่เป็นคนเสเพลกันไปทั้งราชสำนัก สุรานารีระบำรำฟ้อน ทุกอย่างเอาหมด หารู้ไม่ว่ายังทรงรักษาความบริสุทธิ์ไว้ได้อย่างเหนียวแน่น ดุจเก