1.2

อะไรก็ไม่รู้ดลใจให้นางพูดแบบนั้น อาจเป็นจิตใต้สำนึกก็เป็นได้ และแล้วเมื่อร่างทั้งสองเปลือยเปล่าคลอเคล้าเคียงกาย มือของซูเจินก็สัมผัสไปที่หน้าท้องที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อ รู้สึกได้ถึงไฝอีกสามเม็ดเรียงกันเป็นเส้นแนวขวาง นางกำลังจะครวญครางเพราะความเสียวกระสัน แต่เพราะอยู่ๆ ถูกสอดเสียดในความคับแคบอย่างไม่ทันตั้งตัว เลยกลายเป็นหวีดร้องแทน

       “อ๊า...”

       “ฮึ่ม...”

       ชายปริศนาคำรามตอบ เขาเริ่มกระแทกกระทั้นความแน่นหนั่นเป็นจังหวะสวบสาบ หญิงสาวปล่อยมือจากหน้าท้องเขาแล้วไปกำผ้าปูที่นอนไว้แทน เจ็บแปลบอย่างไม่เคยพบเจอแต่เพียงครู่เดียวก็กลายเป็นความหรรษา ดวงตาคู่งามปรือขึ้นเพื่อจะเพิ่งหน้ามองอีกฝ่ายให้ได้ แต่กลับเห็นเพียงเรือนกายและโครงหน้าที่นางเชื่อว่าเขาเป็นคนหนุ่มรูปงาม

       แต่ก็เพียงเท่านั้น เพราะการร่วมรักด้วยความเมามันมิได้จบแค่ครั้งเดียว มันยังถูกกระทำต่อเนื่อง เปลี่ยนท่วงท่าไปเรื่อยๆ จนขาเตียงแทบโยกคลอน

       “ขะ...ข้าไม่ไหว ข้าไม่ไหวแล้ว” ซูเจินจิกเล็บลงไปที่ต้นขาแกร่งตอนที่นางถูกจับพลิกหลัง เป็นท่าที่สอดประสานได้แนบแน่นจนขนลุกชูชัน “ช่วยด้วย ข้าเหมือนกำลังจะ...จะแตกเป็นเสี่ยงๆ แล้ว ช่วยข้าที!”

       “ฮึ่ม...”

       คนแปลกหน้าร้องคำรามก่อนจะเด้งเอวสอบเป็นจังหวะที่รุนแรงถี่หนักขึ้น เมื่อร่องลึกลับรัดรึงรุนแรงจนอีกฝ่ายถึงขั้นต้องกดเกร็งความรู้สึก บีบเคล้นสะโพกมนจนแทบจะเกิดรอยช้ำ เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังสนั่นไปทั้งห้อง ม่านเตียงถูกกระชากฉีกขาดโดยฝีมือซูเจิน และมิช้ามินานทุกอย่างก็ถึงกาลพรั่งพรูเป็นเขื่อนทำนบแตกออกมา

“วันนี้ชีวิตข้าพังหมดแล้ว ไม่เหลืออะไรอีกแล้ว ฮึก...แม้แต่ความภูมิใจในตัวเอง” ในห้วงของแสงสลัวราวความฝันของทั้งคู่ ซูเจินรำพึงรำพันทั้งน้ำตา “บางทีหากอยู่ๆ ข้ามีครรภ์เพราะคืนนี้ขึ้นมาก็อาจจะเป็นการดีก็ได้ อย่างน้อยก็ทำให้ข้ามีเหตุผลที่จะยังมีชีวิตอยู่ต่อไป...”

       “เจ้าเป็นใคร...” ชายหนุ่มครวญ นางแค่เมาและเสียสติเพราะเรื่องร้ายที่มาพร้อมๆ กัน ส่วนเขาปวดหัวหนักเพราะที่ถูกวางยาปลุกกำหนัดมันเพิ่งจะคลายลง “เดี๋ยวก่อน อย่าเพิ่งไป เจ้าเป็นใคร บอกข้าที”

       เขาไขว่คว้ามือหาตอนเห็นร่างนางผู้นั้นพยายามลุกขึ้นอย่างยากเย็น แต่สุดท้ายก็กระชากได้เพียงสร้อยคอของนางติดมือ ไม่อาจทำอะไรได้มากไปกว่านี้แม้แต่เปล่งเสียง ได้แต่นอนมองสตรีปริศนาผู้นั้นเดินหายไปตามแสงไฟด้านนอก ดูนางมิได้อาลัยอาวรณ์เขาเลยสักนิด

       ทั้งคู่ต่างฝ่ายต่างมีชีวิตเป็นของตนเอง เส้นทางในแบบที่ตนเองเลือกนับจากนั้น และไม่ได้มีโอกาสได้พานพบกันอีก กระทั่งวันเวลาผ่านไปหลายปี พรหมลิขิตก็นำพาโชคชะตาของพวกเขาให้กลับมาพบกันอีกครั้ง แต่เรื่องราวจะเป็นอย่างไรนั้น ต้องติดตามตอนต่อไป...