บททั้งหมดของ After the Daylight : บทที่ 171 - บทที่ 180

1 WEEK LATER Dahil, malakas naman na ang aking anak. Inilipat ko muna sila ng panibagong bahay, sa bahay nina, Ruan. Kailangan ko munang ilayo ang mga bata sa Tita Miana, nila. Dahil, hindi naging maganda ang trato sa kanila, simula nang wala ako sa mansion. Sinisini ko ang aking sarili sa lahat lahat nang nangyari. Matapos lang ang gulong ito, pinapangako kong babawi ako sa lahat lahat nang pagkukulang ko. By the way, I'm here at the bar. Wala lang, naisip ko lang na magpunta rito. Ngunit, hindi ako nag-iisa, dahil naririto sa aking tabi ang mga kaibigan ko. Kahit saan naman ako magpunta, hindi naman nila ako nilulubayan. Hayts, kung iisipin parang mga paa ko na rin. Ngunit, sila ang aking lakas, naging lakas din upang lumaban ako. Kaya, malaki talaga ang pasasalamat ko sa kanila. Maingay ang paligid, ngunit walang kasing tahimik ang pagitan naming apat. Himala, tumahik din ang dalawang ito. Tila'y pareho nang kumupot ang kanilang mga bibig at dila. Hayst kung kailan gusto ko mar

Matapos ang usapan kanina sa opisina ay napagdisisyunan namin na bisitahin ang puntod ng asawa ko. Nasa tapat kami ngayon ng kanyang puntod. Tahimik na pinagmamasdan, habang dumadampi ang lamig ng hangin sa kaibuturan ng aming damdamin. "Bro, mauna na kami sa sasakyan, bibigyan muna namin kayo ng oras." Pagputol ng katahimikan ni Prince. Hindi na ako nagsalita pa, tanging nakatuon pa rin ang amin tingin sa puntod. Then, nauna na silang umalis. Sa gitna ng katahimikan namin ni Dave. Hindi ko maiwasan ang mapa-isip sa asawa ko. Sana, ay masaya siya, kung na saan siya ngayon. Siguro nga, naka-masid siya palagi sa amin ng mga anak niya. Sa totoo lang din, hindi ko alam kung paano ko haharapin si, Dave. Dahil na rin, sa ramdam na ramdam ko ang kanyang kalungkutan. Kung tutuusin nga, siguro ay mas maraming masasayang araw ang napagsamahan nila ni, Zinnia. Dahil, mula nang bumalik sa akin si, Zinnia, puro pagdurusa at sakit ang kanyang nadama, kahit na naging masaya pa siya nang una. Halos

MARK STEVE YOUTAN POV. Pinatawag ko ang iba't ibang CEO para pag usapan ang tungkol sa isang malaki at mahalagang proyekto na gaganapin sa susunod na tatlong buwan. Hindi ko inaasahan ang makikita ko ngayon. Hindi ko nga tinanggap pero tinanggap naman ng Mierre company si Mr. Escorido. Mukhang na-ikot ata ni Escorido ang ulo ni Ms. Mierre. Ganun pa man malamig at walang kibo lamang akong umupo sa kanilang harapan. Sininyasan ko ang aking secretary sa pamamagitan ng pagtaas ng kamay upang umpisahan na ang lahat. Habang nag-present at nagpapaliwanag ang secretary ko, seryoso lamang akong nakikinig sa kanya. Ngunit hindi maiwasan na kunin ni Mr. Escorido ang attention ko kahit wala naman siyang ginagawa. Siguro nga, sadyang ayaw ko lang sa kanya. Ano ba naman ang naisip o nakita ni Ms. Mierre sa lalaking 'to, bakit parang dali niyang nakapasok? Wala bang alam si Ms. Mierre sa background ni Mr. Escorido? Sa kaka-alam ko malupit din si Ms. Mierre, at ayaw niyang kung sino sino lang ang lu

Ilang oras na rin ang nakakalipas. Naisipan ko nang magpaalam upang balikan ang anak ko sa hospital. Nagtitiwala akong hindi nila ilalayo sa akin ang bata, hindi rin naman ako papayag. Mabuti na lang ay pinayagan ako agad ni Mom and Dad na umalis. So, wala rin akong oras na pinalampas. Kailangan kong makarating ngayon doon, para siguraduhin kung makukuha ko ang bata. Nang nakarating ako, dali-dali akong nagtungo sa kwarto. Laking gulat kong madatnan na ibang tao na ang naririto. What the fuck! Saan naman nila dinala ang anak ko. Dahil sa takot na mawalan ulit ng mahal sa buhay, katulad sa anak ko, kinuha ko ang aking cellphone at tinawagan si Miana. Ngunit, hindi ito sumagot. Ilang beses ko pang inulit, pero wala pa rin sagot. Hanggang sa naisipan kong tawagan sina Simon sa mansion. Thanks naman at sumagot agad."Umuwi na diyan sa bahay si, Miana?" Deretsahang tanong ko. "Ahm, yes sir, kakarating pa nga lang po." "Dala niya ba ang bata?" Dagdag ko pa."Yes po sir, dala niya po.""T

MARK STEVE YOUTAN POV.Narito na ako ngayon sa opisina ko. Hindi ako masyadong maka-focos sa mga sinasabi ng mga kaibigan ko. Tanging laman ng utak ko ang Joyce, na iyon. Tila'y ayaw ko na siyang makita sa buong buhay ko. Iniisip ko na hindi rin maaaring magkita sila ng mga anak ko. Dahil, hindi malayong pagkakamalan nilang Mommy niya ang Joyce na iyon. Ang pagiging atat na atat na makilala ko ang taong tumulong sa anak ko, na wala na ang pakiramdam na iyon ngayon. "Bro, are you listening? Kanina pa kami nagsasalita dito, pero ang tahimik mo lang diyan. Is there a problem? Tell with us, bro." Biglaang narinig kong sinambit ni, Ruan. Kung sasabihin ko sa kanya ang nadiskubre ko ngayon, mas lalong hindi siya maniniwala sa sasabihin ko. Siguro, hindi na lang muna. Dahil, ayaw kong madagdagan pa ang mga problema namin ngayon."No." Tipid kong sagot naman malamig na boses. "Bro, are you sure about that?" Dagdag pa ni, Alexander. Tanging tango lang din ang isinagot ko. Sadyang mas mabuti