All Chapters of องครักษ์ลับกับบุปผาซ่อนพิษ: Chapter 21 - Chapter 30

เรือนหลัง“ว่าอย่างไรนะ!! เจ้าบอกว่านางได้รับเทียบเชิญจากองค์รัชทายาทงั้นหรือ”“เจ้าค่ะฮูหยิน นายท่านสั่งให้สาวใช้จัดเตรียมชุดและสั่งให้พ่อบ้านต้าเซิ่งจัดเตรียมของขวัญเพื่อเข้าวังในวันพรุ่งนี้แล้วเจ้าค่ะ”“เป็นนางแต่กลับมิใช่ลูกข้างั้นหรือ กล้าดีอย่างไร กล้าดีเช่นไรตอนนี้คุณหนูอยู่ที่ใด”“นาง…นาง…”“ว่าอย่างไร”“คุณหนูสามยังไม่ตื่นเลยเจ้าค่ะ”หลางฮูหยินใช้มือตบหน้าผากเบา ๆ นี่นางคงเลี้ยงดูบุตรสาวอย่างตามใจมากเกินไปจึงทำให้นางเป็นคนเกียจคร้านเช่นนี้ แต่เรื่องนี้นางยอมไม่ได้โดยเด็ดขาด นางเดินวนรอบจนได้ยินเสียงคนที่เริ่มส่งของเข้าไปในโรงครัวนางจึงนิ่งและยิ้มออกมา“วันนี้แม่บ้านเหยาทำอะไรขึ้นโต๊ะ”“บ่าวยังไม่ได้ไปดูเลยเจ้าค่ะ”“ไม่ต้อง ข้าจะไปดูเองพวกเจ้าไปเรียกคุณหนูตื่นมาได้แล้วอีกเดี๋ยวข้าจะกลับมา”“เจ้าค่ะ”หลางฮูหยินเดินไปที่โรงครัวเพื่อสำรวจอาหารที่จะถูกจัดส่งไปตามเรือนต่าง ๆ “เจ้าบังคับให้ข้าทำเช่นนี้เองนะ ช่วยไม่ได้ใครใช้ให้พวกเจ้ามีจุดอ่อนที่เหมือนกันทั้งแม่ทั้งลูกล่ะ”เนื่องจากพรุ่งนี้หลางเย่หลินต้องเข้าวังตามเทียบเชิญขององค์รัชทายาท ดังนั้นช่วงเที่ยงนี้เสนาบดีหลางจึงเรียกทุกคน

“แล้วเหตุใด….ข้าหมายถึงเสนาบดีหลางเหตุใดจึงไม่กำจัดนาง”“หึ นางอ้างว่านางไม่รู้ว่าท่านแม่ข้าจะแพ้อาหาร และไม่รู้ว่าในอาหารมีถั่วขาวผสมอยู่แต่ข้าเองมารู้ในตอนหลังแล้วว่าในอาหารนั้นมีถั่วขาวผสมอยู่ก็จริงแต่มันไม่ได้มากพอที่จะทำอันตรายกับท่านแม่ได้ ที่ท่านแม่ตายเพราะผงถั่วขาวที่นางโรยลงไปในชาของท่านแม่ต่างหาก เมื่อถั่วที่ผสมในน้ำชาร้อน ๆ จะมีพิษมากกว่าในอาหารและเข้าสู่ร่างกายได้โดยตรง แม่ข้าก็เลย….”“เจ้ามาที่นี่ก็เพราะเรื่องนี้ด้วยเช่นนั้นสินะ”“ข้าไม่มีทางปล่อยโอกาสนี้หลุดมือไปได้”“แต่พรุ่งนี้เจ้าต้องเข้าวังแต่สภาพเจ้าที่เป็นเช่นนี้จะไปไหวงั้นหรือ นางจงใจเลือกที่จะทำให้เจ้าป่วยในวันนี้ก็เพื่อไม่ให้เจ้าเข้าวังในวันพรุ่งนี้”“ข้าไม่มีทางให้นางได้สมหวังหรอก”“เจ้าแน่ใจหรือว่าเจ้าจะไปไหว สีหน้าเจ้ายังดูไม่ดีอยู่เลย”“ข้ากินยาถอนพิษไปแล้ว คืนนี้พักสักหน่อยพรุ่งนี้ก็ไปได้แล้ว ยังดีที่มีน้ำผึ้งแปดบุปผานั่นช่วยเอาไว้ได้ทัน ขอบคุณท่านด้วยที่ช่วยป้อนยาถอนพิษให้ข้า”“เอ่อ คือข้า….ไม่ได้ตั้ง….”“หย่าหลีบอกข้าแล้วว่าท่านเป็นคนป้อนยาให้ข้า”“ใช่ คือในตอนนั้นข้าไม่มีทางเลือกเพราะพวกนาง…ต้องรีบไปเตรี

หลางเย่หลินจิบชาที่เริ่มเย็นแล้วนั้นอีกครั้ง ชาจอกนี้ขมกว่าจอกแรกเพราะรอเวลานานไปหน่อย“ชีวิตพวกเราก็ดุจชาที่ถูกรินออกจากกาแล้ว ตอนที่ข้ารินชาให้เจ้าคือให้ทางเลือก หลังจากนั้นคือช่วงเวลาที่จะต้องตัดสินใจ หากตัดสินใจเร็วดื่มชาทันทีที่ถูกรินออกมารสชาติก็จะหอมหวานและสดชื่นแต่ก็จะร้อนจนอาจจะลวกปากได้หากกลืนไม่ถูกจังหวะ แต่หากว่าปล่อยเอาไว้นาน….มันก็จะเริ่มขม”“พระองค์คงหลงลืมไปอีกข้าหนึ่งนะเพคะ”“หืม เจ้าหมายถึงสิ่งใดงั้นหรือ”“หากว่าชาที่ยื่นมาให้หม่อมฉัน…เป็นยาพิษ ไม่ว่าจะดื่มเร็วหรือช้า จะดื่มตอนร้อนหรือตอนที่เย็นชืดแล้ว สุดท้ายหม่อมฉัน…ก็ไม่พ้นความตายใช่หรือไม่เพคะ”“เจ้าเองก็คงลืมไปอีกอย่าง เจ้าก็ต้องดูด้วยว่าเจ้า…รับมันมาจากผู้ใด หากว่ามาจากบิดาของเจ้าอาจจะเป็นยาพิษที่ไม่มียาถอนพิษ แต่หากว่าเจ้ารับมันไปจากข้าแน่นอนว่าคนอย่างข้าย่อมเตรียมยาถอนพิษเอาไว้เผื่อเจ้าเปลี่ยนใจ”“หึ หนีพระพ้นกลับหนีอารามไม่พ้นหม่อมฉันแทบจะไม่มีทางเลือกเลยสินะเพคะ”“ข้าไม่ได้จะเร่งเจ้าให้รีบตัดสินใจ เพียงแต่ว่าบิดาของเจ้า…จะรอได้นานเช่นข้าได้หรือไม่”หลางเย่หลินหันไปมองพระพักตร์ที่ยังคงนิ่งสงบอยู่พระองค์เริ่ม

เขาหันมามองใบหน้าของนางยามเมื่อต้องแสงจันทร์เช่นนี้ ใบหน้าของนางยิ่งน่าหลงใหลมากกว่าเดิมขึ้นไปอีกจนเขาไม่อยากจะพูดถึงคนอื่นเสียแล้ว“เรื่องนี้เป็นเจ้าที่ต้องการหาคนที่ช่วยเจ้าได้ ข้าจะมีสิทธิ์อะไรไปขัดขวางเจ้าได้ ในเมื่อเจ้าตัดสินใจที่จะเดินเข้ากระดานหมากนั้นด้วยตัวเอง ข้าก็ทำได้แค่ทำหน้าที่องครักษ์ของเจ้าเท่านั้น”“เหตุใดท่าน…ไม่พูดมาก่อนหน้านี้ ข้า…”“เจ้าว่าองค์รัชทายาทเป็นคนเช่นไร เขาดูไว้ใจไม่ได้เหรอเจ้าถึงได้เกรงกลัวเขาเช่นนั้น”“ข้า…ใช่เขาดูเป็นคนไม่น่าไว้วางใจ ลึกลับและเข้าถึงยากมากเกินไป วันนี้อาจจะยอมร่วมมือกันได้แต่ต่อไปวันข้างหน้า ยังไม่รู้เลยว่าผู้ใดจะหักหลังใครก่อน”“เขาดูร้ายกาจถึงเพียงนั้น ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็อย่าเอาชีวิตไปเสี่ยงอีกเลย หากเจ้ายอมถอยเราคิดหาวิธีอื่นคืนฐานะสกุลไป๋ของเจ้าก็ได้ ขอแค่ไม่อยู่ในเมืองหลวงทุกอย่างก็ง่ายขึ้นแล้ว”“แต่หากว่าข้าหนีก็จะต้องหนีไปทั้งชีวิต ท่านก็เห็นว่าข้าอยู่อารามจวินซวนมาเกือบห้าปีสุดท้ายก็ยังหนีบิดาตัวเองไม่พ้น หากครั้งนี้ไม่จัดการให้จบก็คงต้องหนีตลอดไป ข้าไม่อยากเป็นเช่นนั้น”“เช่นนั้นเจ้าจะยอม…”“ไม่ ข้าคิดจะเสนอเงื่อนไขอื่นให้กับ

“ครั้งนี้พวกนางสองแม่ลูกทำให้เขาขายหน้ามากเกินกว่าจะยอมยกโทษให้ เกรงว่าไม่นานเรื่องในจวนสกุลหลางคงได้ร่ำลือทั่ววังหลวง ครั้งนี้ถือว่าเป็นคราวเคราะห์ของพวกนางแล้วจริง ๆ”“เห็นว่าองครักษ์โม่ก็กระอักเลือดออกมามากพอสมควรเลยเช่นกันเจ้าค่ะ เพราะเขาพึ่งช่วยคุณหนูสามขึ้นมาจากน้ำ ร่างกายยังไม่ทันได้ปรับตัวก็ถูกไม้พลองตี”หลางเย่หลินสีหน้าเรียบเฉยเมื่อได้ฟังความจากหย่าหลีจนสาวใช้ทั้งสองเริ่มสงสัยกับท่าทีเย็นชาของคุณหนู“คุณหนู!!…จะไม่ไปดูอาการขององครักษ์โม่หน่อยหรือเจ้าคะ”เย่หลินหันมามองหน้าหย่าหลีและจี้ถงก่อนจะเดินเข้าไปในห้องโดยไม่ตอบพวกนาง สองสาวใช้เดินตามนางเข้าไปเย่หลินทำเพียงแค่รินน้ำชาขึ้นมาดื่มและไม่ได้พูดอะไรอีกแต่ใจนางกลับคิดถึงท่าทีของโม่จางหยวนที่มองนางก่อนที่จะถูกพยุงออกไปจากห้องของหลางเสี่ยวหง“เจ้าอยู่กับคุณหนูที่นี่ ข้าจะไปดูพวกเขาหน่อย”หย่าหลีเดินออกมาจากห้องเมื่อเห็นว่าคุณหนูของนางคงไม่ไปดูโม่จางหยวนแน่แล้ว ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดแต่นางรู้ว่าคุณหนูมิใช่คนใจร้ายเช่นนั้นเมื่อนางไปบอกว่าโม่จางหยวนถูกจับได้ว่าอยู่ในห้องของเสี่ยวหงและถูกเสนาบดีหลางทุบตีคุณหนูของนางก็รีบวิ่งไปที่เรื