All Chapters of องครักษ์ลับกับบุปผาซ่อนพิษ: Chapter 41 - Chapter 50

“ไม่ได้นะท่านจะทำอะไร ที่นี่มีหูตาขององค์รัชทายาทเต็มไปหมด ท่านไม่กลัวว่า…”เขาปิดปากนางไม่ให้พูดถึงคนอื่น นางเริ่มดิ้นอยู่ในอ้อมกอดของเขาแต่ก็ไม่สามารถทนแรงบดขยี้ของริมฝีปากที่รุกเร้ามาได้ ร่างบางอ่อนระทวยในอ้อมแขนของเขา มารู้ตัวอีกทีเมื่อหลังของนางสัมผัสพื้นนุ่ม ๆ บนเตียง“จางหยวนอย่านะ!!”“เจ้าพูดถึงคนอื่นอีกแล้ว ข้าไม่ยอม”“แต่ตอนนี้เราอยู่ในที่ของเขา เราต้องตั้งสติกันก่อนท่านจะมาทำเช่นนี้มัน…เรายังไม่รู้ว่าผู้ใดในจวนนี้สามารถไว้ใจได้บ้าง”“มิใช่ว่าเจ้าไม่อยากทำเช่นนี้ เพราะเกิดกลัวองค์ชายนั่นขึ้นมาหรอกนะ”“ข้าไม่ได้กลัว แต่ข้าไม่อยากให้เขาทำอะไรท่านก่อนที่เราจะหาทางออกจากเมืองหลวง”“เจ้า…คิดที่จะไปจากที่นี่จริง ๆ งั้นหรือ”“ใช่ หรือว่าท่านไม่คิดเช่นนั้น”เขาค่อย ๆ ลุกขึ้นมานั่งข้าง ๆ นาง เย่หลินค่อย ๆ ขยับขึ้นมานั่งกับเขาและพิงศีรษะไปที่ไหล่ของเขา นางกอดแขนเขาเอาไว้แน่นเพื่อมิให้เขาคิดมาก“ข้าตัดสินใจแน่วแน่และต้องการจะตกลงกับองค์รัชทายาทก่อน เรื่องของเสนาบดีหลางข้าช่วยเขาได้แต่ข้าไม่ต้องการแต่งงานกับเขา”“มันไม่ง่ายอย่างที่เจ้าคิดหรอก”“เชื่อสิว่าข้าสามารถต่อรองกับองค์รัชทายาทได

นางสะบัดตัวหนีจากเขา บัดนี้นางหันหลังให้เขาแล้วและไม่พูดอะไรกับเขาอีก หย่าหลีจึงเป็นคนพูดขึ้นมาแทนนาง“คุณชายโม่ ยานั่นพวกเราเป็นคนเอาไปใส่ให้พวกนางเอง แต่พิษนั่นมิได้รุนแรงถึงขนาดนี้ตามที่คุณหนูพูด ต้องมีคนรู้และมีคนไปกระตุ้นให้พิษแรงขึ้นพวกนางถึงได้เป็นเช่นนั้น”“ที่สำคัญนะเจ้าคะองครักษ์โม่ ยาถอนพิษผกาสิบวารีนั่นเป็นยาถอนพิษหายาก ใช้ดอกไม้สมุนไพรที่ขึ้นเฉพาะต้นฤดูเหมันต์ ดอกที่บานเป็นดอกแรกของแต่ละชนิดและต้องบานก่อนที่พระอาทิตย์จะขึ้น เกสรพวกมันมีฤทธิ์ช่วยแก้พิษได้หลายอย่าง กว่าจะปรุงยาถอนพิษนี้ขึ้นได้ไม่ง่ายเลย คุณหนูยอมมอบให้พวกนางไป เท่ากับว่ามอบสิ่งที่มีค่ามากให้”โม่จางหยวนหันไปมองแผ่นหลังที่ยืนนิ่งอยู่ตรงหน้าเขาอีกครั้ง เขาเข้าใจนางผิดไปแล้ว สิ่งที่นางมอบให้หลางเสี่ยวหงคือยาถอนพิษจริง ๆ แม้ว่านางจะเป็นคนเริ่มเรื่องนี้แต่ก็ไม่ใช่นางทั้งหมดที่ทำเรื่องแบบนี้ขึ้นมา“เย่หลิน…ข้าขอ…” / โม่จางหยวน“หย่าหลี” “เจ้าค่ะคุณหนู”“ส่งคนของเราไปคอยตรวจดูที่เรือนหลังของสกุลหลาง เอาตัวอย่างน้ำที่พวกนางดื่มในจวนมา”“เจ้าค่ะ”“เย่หลิน ให้ข้า…” / โม่จางหยวน“จี้ถง!!”“เจ้าค่ะคุณหนู”“เจ้ารีบให้

“ข้านึกเอาไว้แล้วเชียวว่ามันต้องไม่ธรรมดา รีบส่งคนของเราไปสืบข่าวที่สกุลหลางอย่าให้เสนาบดีหลางรู้ตัว”“ตอนนี้ข่าวในเมืองหลวงเริ่มถูกปล่อยออกไปว่าคุณหนูรองไม่มีคุณสมบัติที่จะเป็นพระชายาองค์รัชทายาท เพราะนางหวังแก้แค้นน้องสาวที่อาจมีส่วนร่วมกับการวางเพลิงครั้งก่อน ดูเหมือนว่าจะมีคนพยายามทำให้เรื่องนี้เป็นคดีพี่น้องฆ่ากันเองพ่ะย่ะค่ะ”“ฉลาดมาก ปล่อยให้สตรีทะเลาะกันเอง ตัวเองอยู่ในเงามืดคอยเก็บเกี่ยวผลประโยชน์ ทั้งปัดความผิดให้พ้นตัวและยังสามารถยับยั้งมิให้หลางเย่หลินเข้าวังไปอภิเษกได้ เขารู้แล้วว่าเย่หลินมิใช่หมากที่ดีและเตรียมจะกำจัดนาง”“เช่นนั้นเราต้องเพิ่มการอารักขาคุณหนูรองอีกหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ”“ไม่ต้อง แม้ว่าเขาจะเป็นหมาป่าที่กระหายเลือดแต่ก็ไม่กล้าเข้าถ้ำเสือแน่ แต่หากจะล่อลูกเสือออกไปก็ไม่แน่ สั่งคนของเราเอาไว้ หากว่าข้ายังไม่กลับเข้าไปห้ามให้หลางเย่หลินออกจากจวนโดยเด็ดขาด”“พ่ะย่ะค่ะ”รถม้ามุ่งตรงไปยังวังหลวงแต่จ้าวซางหยวนออกมาจากรถก่อนแล้วพร้อมกับชุดองครักษ์และสวมหน้ากากกลับเข้าไปแล้ว เขามุ่งหน้าไปยังจวนสกุลหลางเพื่อลอบสืบข่าวด้วยตัวเอง แต่เมื่อไปถึงกลับไม่พบเสนาบดีหลางและคนอื่

แม่บ้านเก่าแก่เงยหน้ามองดูคุณหนูของตัวเอง น้ำตาที่นองหน้ามองและส่ายหน้าไปมา นางถูกมัดมือเอาไว้และพามาที่นี่ด้วยคำสั่งขององค์รัชทายาท“แม่บ้านเหยา เป็นท่านงั้นหรือ!!”แม้แต่โม่จางหยวนเองก็แทบไม่อยากจะเชื่อว่าเป็นแม่บ้านเก่าแก่ของสกุลหลาง “เป่ากง…นี่มันเรื่องเข้าใจผิดอะไรกัน…”“คุณชาย คุณหนูรอง พวกข้าไปค้นในจวนสกุลหลางและตรวจพบขวดยาพิษในห้องของแม่บ้านเหยาที่ซ่อนเอาไว้ใต้ถุนเตียงของนางจำนวนมาก นางจึงยอม..รับสารภาพขอรับ”“ป้าเหยา เหตุใดเป็นท่าน”“คุณหนู…ฮือ….ฮูหยิน…มีบุญคุณกับข้ายิ่งนัก ฮูหยินต้องมาตายเพราะนังแพศยาจางเยี่ยน สิบกว่าปีมานี้ที่ข้ายอมใช้ชีวิตอย่างอดสูในสกุลหลางก็เพื่อวันนี้ วันที่จะมีโอกาสแก้แค้นนาง แก้แค้นแทนท่านหญิงไป๋ลั่วเจิน!!”เย่หลินถอยออกมาและถึงกับจะทรุดตัวลงเมื่อรู้ว่าผู้ที่วางยาพิษในน้ำของทั้งสองมิใช่เสนาบดีหลางอย่างที่ทุกคนกล่าวหา ดังนั้นเรื่องนี้จึงทำให้เขามั่นใจจนกล้าประจานนางสินะ โม่จางหยวนค่อย ๆ พยุงนางไปนั่งที่เก้าอี้อย่างเบามือ“นั่งตรงนี้ก่อน ใจเย็น ๆ อย่าพึ่งตระหนก”“ท่าน…ท่านป้าเหยา…เหตุใดท่านจึง…..”“หึ ในเมื่อคนร้ายก็ถูกจับแล้ว พวกเจ้ารออะไรกัน รีบไปแจ้

หลางเย่หลินหันไปมองหลางฮุ่ยเป็นครั้งสุดท้ายเมื่อกองทัพลับนั้นเอาผ้าสีดำมาคลุมกายเขาและพาออกจากจวนไปทางประตูด้านข้าง แต่ในตอนนี้จางหยวนก็กระอักเลือดออกมาและหมดสติไปอีกครั้ง“เร็วเข้ารีบพาเข้าเข้าไปข้างในข้าจะรีบทำแผลให้เข้า”“ขอรับ”กังลี่พยุงโม่จางหยวนเข้าไปในห้องเพื่อให้เย่หลินทำแผลให้ แม้ว่าแผลจะไม่โดนจุดสำคัญแต่เขาถูกแทงจนลึกและน่าจะเสียเลือดมากจึงหมดสติไปในที่สุด นางค่อย ๆ ทำแผลให้เขาจนเสร็จโดยมีกังลี่ที่คอยช่วยพยุงเขาเอาไว้ระหว่างที่นางทำแผลจนเสร็จและวางเขาลงที่เตียง นางรับหน้าที่เช็ดตัวให้เขาต่อจากนั้น“ท่านรีบไปตามคนที่เหลือออกมาเถอะ ที่นี่ไม่มีอะไรแล้ว”“ขอรับ ฝาก…คุณชายกับท่านแล้ว”“ไม่ต้องห่วงอยู่กับข้า เขาไม่ตายหรอก”เย่หลินค่อย ๆ เช็ดเลือดที่ริมฝีปากของเขาออกและเริ่มทำแผล นางหันไปมองที่ริมฝีปากของเขาที่มีรอยแผลเหมือนกับรอยกัดนั้นชัด ๆ อย่างนึกสงสัย“เขาคงมิได้เผลอกัดปากตัวเองหรอกกระมัง”เมื่อนึกถึงตอนนี้ ฉากที่พึ่งผ่านไปเมื่อตอนบ่ายก็ย้อนกลับมาให้นางได้คิดถึงอีกครั้ง ในห้องหนังสือ นางและองค์รัชทายาทอยู่ในนั้นและเขา…คิดจะล่วงเกินนาง ดังนั้นด้วยความตกใจนางจึง….กัดไปที่ปากของ