All Chapters of องครักษ์ลับกับบุปผาซ่อนพิษ: Chapter 31 - Chapter 40

หลางเย่หลินตัวสั่นมากขึ้นไปอีกเมื่อได้ยินที่องค์รัชทายาทตรัสออกมาด้วยเสียงที่แข็งและเจือด้วยความไม่พอใจในน้ำเสียงอย่างไม่ปิดบัง“องค์รัชทายาทเพคะ พระองค์ตอบแทนผู้ที่ช่วยชีวิตและอารักขาพระองค์ด้วยความตายหรือเพคะ”หลางเย่หลินรู้สึกโกรธเป็นครั้งแรก นางโกรธมากถึงขนาดกล้าสบสายพระเนตรที่มองมาที่นางอย่างไม่เกรงกลัวอำนาจขององค์ชายซึ่งสามารถสั่งบั่นคอนางได้ทันทีหากนางทำให้เขาไม่พอพระทัย“เดิมทีข้าก็มิได้คิดเช่นนี้ แต่ข้ามอบทางเลือกให้กับเจ้าแล้ว แต่เจ้ากลับดึงดันเพื่อจะตอบแทนเขาให้ได้ หลางเย่หลิน จะให้ข้าเข้าใจได้เช่นไรกัน หากวันข้างหน้าเจ้าอภิเษกเข้ามาในวังแล้วยังคงมีองครักษ์อีกคนอยู่ข้างกายเจ้า จะให้ข้าไม่ระแวงได้งั้นหรือ”“เช่นนั้นพระองค์ต้องการสิ่งใดเพคะ”พวกเขาสบตากันอีกครั้ง เย่หลินรู้สึกว่าในห้องเริ่มมีกลิ่นเครื่องหอมที่รุนแรงมากขึ้น นางมิได้คิดไปเองแต่ก็ไม่รู้ว่าเขาจะชื่นชอบกลิ่นของดอกไม้มากถึงเพียงนี้แม้ว่าจะมีสวนบุปผาด้านนอกมากมายก็ตาม“เจ้าต่างหากหลางเย่หลิน เจ้ากล้าจะเข้าวังมาคนเดียวเพื่อมาขอร้องให้ข้าปกป้องเจ้าพร้อมกับคนของเจ้าทั้ง ๆ ที่เขาอาจจะมีปัญหากับข้าได้ในอนาคต หรือเจ้าเองต

“ข้าไม่เป็นไรท่านอย่าพึ่งลุกขึ้นมา”“แต่ว่าเจ้า…เหงื่อเจ้าออกมาจนชุ่มไปหมด”“ไม่เป็นไร ยานี่ทำให้มือข้าร้อน รีบพันแผลเถอะ”“เจ้า…ไหวแน่หรือข้าให้เป่ากงมาทำให้ก็ได้”“อย่าพูดมากรีบพันแผลเถอะ”เขายอมให้นางพันแผลให้แต่โดยดีจนนางทำแผลให้เขาเสร็จ เมื่อนางลุกขึ้นเขาจึงดึงรั้งตัวนางเอาไว้“เจ้าจะรีบไปไหน”“ตัวข้าชุ่มเหงื่อไม่ควรอยู่ใกล้ ๆ ข้าจะรีบไปอาบน้ำแล้ว”“ไม่เห็นเป็นอะไรเลย เจ้าบอกว่ามีเรื่องจะคุยกับข้าส่วนข้าก็มีเรื่องจะถามเจ้าเช่นกัน”“เอาไว้คืนนี้ค่อยคุยกันเถอะ ตอนนี้ข้าไม่ควรอยู่ที่นี่นาน”“เช่นนั้นคืนนี้ข้าจะไปรับเจ้าที่เดิม”“อืม”นางเดินออกไปแล้ว โม่จางหยวนกำลังคิดทบทวนเรื่องที่ผ่านมา เขายังบอกเรื่องสำคัญกับนางไม่ได้แต่เรื่องที่นางจะย้ายออกจากจวนสกุลหลางในตอนนี้เขาเห็นด้วย แม้ว่าจะไม่ได้อยู่ในแผนการแต่หากคำนึงถึงเรื่องความปลอดภัยของนาง เขาควรจะให้นางอยู่ที่อื่นดึกคืนนั้นหลางเย่หลินเดินออกมานอกระเบียงตามเวลาที่นางนัดกับโม่จางหยวนเอาไว้ แต่นางยังไม่เห็นเขาจึงเดินออกมามองดูพระจันทร์แทน คืนนี้หากไม่ได้สังเกตอย่างถี่ถ้วน จันทร์ก็ยังเกือบเต็มดวงอยู่“เหตุใดเจ้าจึงชอบมองพระจันทร์มากข

เสนาบดีหลางสั่งให้คนพาหลางเสี่ยวหงกลับไปที่เรือนหลัง นางไม่มีแรงจะเถียงต่อ อย่างน้อยตอนนี้นางก็ไม่กล้าจะขึ้นเสียงกับเสนาบดีหลางเหมือนแต่ก่อนตั้งแต่นางและฮูหยินถูกโบยจนบาดเจ็บ“เย่หลิน เรื่องนี้เจ้า…”“ท่านพ่อหมายจะพูดสิ่งใดกับลูกหรือเจ้าคะ”“วันนั้นเจ้าเป็นคนเดินมาส่งอาจารย์หญิง”“วันนั้นลูกเพียงแค่เดินมาส่งนาง และนางเพียงบอกลูกว่านึกไม่ถึงว่าบุตรสองคน….เอ่อ…นางพูดแค่นั้นเจ้าค่ะ”“ช่างเถอะ เช่นนั้นเจ้าก็เร่งเตรียมตัวย้ายตามคำสั่งองค์รัชทายาทเถอะ”“เจ้าค่ะท่านพ่อ”หลางฮุ่ยหมดสิ้นคำพูดเพราะตอนนี้เขาเองก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว เรื่องที่เขาโบยฮูหยินและบุตรสาวมิได้รู้กันเพียงแค่ในวงแคบ ๆ แต่ในวังหลวงหรือแม้แต่ในราชสำนัก เรื่องนี้ก็ยังเป็นที่พูดถึงกันเรื่องที่หลางเสี่ยวหงอิจฉาพี่สาวที่จะได้ขึ้นเป็นพระชายาขององค์รัชทายาทและพยายามแย่งทุกอย่างของพี่สาว อีกทั้งยังพูดถึงนิสัยนางที่ไม่ต่างจากมารดาของนางที่มาจากที่ต่ำ เรื่องเหล่านี้ทำให้เสนาบดีหลางไม่ไปเข้าร่วมประชุมถึงสองวันเพราะเขามิอาจทนเสียงนินทาเหล่านี้ได้เพราะทุกเรื่องที่พูดกัน ล้วนแต่เป็นความจริงทั้งสิ้น“คุณหนูเจ้าคะ”“จางหยวน ใบหน้าท่

“ขอบคุณองครักษ์โม่ เรื่องนี้..พวกข้าคงต้องฝากความหวังไว้ที่ท่านแล้ว”“พวกเจ้ารีบไปต้มยามาให้นางเถอะ นี่ก็ดึกแล้วนางจะได้นอนพักผ่อน”""เจ้าค่ะ""สาวใช้ทั้งสองเดินออกไปที่โรงครัวแล้วเขาจึงเดินกลับเข้าไปในห้องที่มีเย่หลินนั่งหวีผมอยู่หน้ากระจก เขาเดินเข้าไปพร้อมกับหยิบหวีในมือนางมาและจับเส้นผมนางขึ้นมา“ท่านจะทำอะไร”เขาหยิบผมนางขึ้นมาและจรดริมฝีปากลงไปพร้อมกับหันไปมองนางและเริ่มหวีผมให้“หวีผมให้เจ้า”“แต่ว่า….เรื่องนี้..”“ทำไม หรือเจ้ารังเกียจ”“ไม่ใช่นะ คือว่า…ในห้องนี้ มีเพียง…”เขากอดนางจากด้านหลังในทันที แม้แต่ตอนนี้เขาก็ยังกลัวอยู่ ตัวเขาที่กอดนางเริ่มสั่นอีกครั้งจนนางที่เริ่มตั้งสติได้รู้สึกแปลกใจที่เห็นเขาตัวสั่นเช่นนี้“จางหยวน เหตุใดท่านถึงตัวสั่นเช่นนี้”“ข้ากลัว…กลัวมากเหลือเกินเมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อครู่นี้ ข้าไม่อยากให้เจ้า….ข้าจะไม่มีทางปล่อยพวกมันไปแม้แต่คนเดียว”“ท่านรู้งั้นหรือว่าเป็นฝีมือผู้ใด”“หลับตานึกก็รู้ว่าเป็นใคร แต่ตอนนี้ข้าต้องหาหลักฐานมาเอาผิดมันผู้นั้นเสียก่อน”“ตัวท่านสั่น…จางหยวน”“ข้ากลัว…ไม่เคยนึกกลัวสิ่งใดมากขนาดนี้มาก่อนเลยในชีวิต”นางหันมากอดเขาตอบทั

“จางหยวน…อ๊ะ…”เขาระดมจูบนางไปทั่วทั้งร่างจนนางเริ่มรู้สึกทนไม่ไหวอีกครั้ง เขาเองก็รู้ว่าครั้งนี้เป็นครั้งแรกของนางจึงไม่อยากจะทำให้นางเจ็บมาก แต่อารมณ์ของเขาที่ต้องการนางอย่างไรก็ยังไม่พอ เมื่อนางหันมารับจูบเขาอีกครั้งเขาจึงไม่รั้งรอที่จะถามนางว่าต้องการเขาหรือไม่“อื้อ….อื้อ…อ๊าา”ร่างบางถูกเขาสอดใส่อีกครั้งพร้อมกับเสียงครางที่บ่งบอกว่านางพอใจมากกว่าจะคัดค้านการกระทำในครั้งนี้ ลิ้นหนาถูกดูดดึงจากเรียวปากบางเพื่อให้นางมีที่ยึดเกาะ เขาหันกายนางให้คว่ำลงและดึงบั้นท้ายกลมกลึงนั้นขึ้นมาเล็กน้อยและสอดใส่เข้าไปอีกครั้ง “อ๊ะ…จาง…จางหยวน อึ๊ย!!”เขาไม่พูดมากอีกเมื่อนางตั้งรับเขาได้แล้ว โม่จางหยวนจึงเริ่มขยับกายเข้าออกและเริ่มเร่งความถี่ให้เร็วขึ้น เย่หลินใช้หมอนอุดปากเพื่อกลั้นเสียงร้อง เขาจึงได้ดึงตัวนางขึ้นมาเมื่อนางเริ่มหอบเพราะความเสียวซ่านที่เขามอบให้อย่างไม่หยุดยั้ง“ท่านจะทำ…อ๊าา ไม่นะจางหยวนข้าทนไม่ไหว อึ๊ยย อ๊าา…”เขาก้มไปจูบที่ซอกคอนางจากด้านหลังและฝากรอยเอาไว้อีกครั้ง มือซ้ายโอบรัดและดึงยอดปทุมสีสดเล่น มือขวาล้วงลงไปตรงจุดที่กายของทั้งคู่ประสานกันและค่อย ๆ ดึงติ่งที่อยู่เหนือจุดน