องครักษ์ลับกับบุปผาซ่อนพิษ의 모든 챕터: 챕터 11 - 챕터 20

“ท่านลดดาบลงก่อนองครักษ์โม่ นางแค่ปากมากไปเท่านั้นอย่าไปถือสาคนเช่นนางเลย”“หรือจะให้ข้าทำให้นางพูดไม่ได้เหมือนคนร้ายพวกนั้น”“อย่าพึ่งวู่วาม ลดดาบท่านลงก่อน”เขาค่อย ๆ ลดดาบลงตามที่นางสั่งและเก็บดาบเข้าไปทันที เสียงเก็บดาบทำเอาเสี่ยวหงสะดุ้งสุดตัวเพราะความกลัว โม่จางหยวนหันไปและคำนับเสนาบดีหลาง“ข้าน้ององครักษ์ลับประจำตัวคุณหนูรองโดยคำสั่งของแม่ชีอี้ซิน คารวะท่านเสนาบดีหลาง”“อะไรนะ องครักษ์ลับของแม่ชีอี้ซินงั้นหรือ”“ขอรับ ข้ารับคำสั่งแม่ชีอี้ซินให้ดูแลติดตามและอารักขาคุณหนูรองตลอดทางที่กลับเมืองหลวงนี้ คนขับรถม้าและผู้ที่จับคนร้ายตลอดจนผู้ที่ตัดลิ้นพวกมัน คือพวกข้าขอรับ”เสนาบดีอึ้งไปเล็กน้อยและค่อย ๆ หันมามองใบหน้าของหลางเย่หลินเพื่อขอคำยืนยันจากนาง“เป็นเรื่องจริงเจ้าค่ะท่านพ่อ อาจารย์ส่งพวกเขามาอารักขาข้าเจ้าค่ะ เดิมทีพวกเขามีสามคนแต่เพราะภารกิจนี้เป็นภารกิจลับ พวกเขาจึงไม่ปรากฏตัว และที่ลูกต้องพบกับเขาทุกคืนก็เพราะเรียกเขามาถามไถ่ความปลอดภัยรอบ ๆ จวนของเราเจ้าค่ะ"“เจ้า…เจ้าให้พวกเขาคุ้มกันจวนเราด้วยงั้นหรือ”“ขอรับท่านเสนาบดี ความปลอดภัยของคุณหนูรองเป็นหน้าที่ของพวกข้า และแน่น

โม่จางหยวนเร่งฝีเท้าเพื่อเดินไปยังห้องของเย่หลินแต่เมื่อไปถึงหย่าหลีกลับบอกให้เขารออยู่ข้างนอก สักพักจี้ถงก็ออกมาบอกว่าคุณหนูของนางนอนพักไปแล้วขอให้เขากลับไปก่อน“คุณหนูรองไม่สบายงั้นหรือ”“องครักษ์โม่ คุณหนูแค่เพลีย ๆ เท่านั้น เมื่อเช้าพึ่งทำยาเสร็จและส่งไปที่เรือนหลังนางแค่อยากพักผ่อน ท่านก็กลับไปก่อนเถอะ”“ขอบใจนะจี้ถง เช่นนั้นก็ฝากนี่ให้คุณหนูรองด้วย”“นี่คือ…”“อ้อ หยกกันภัยน่ะเมื่อเช้าเป่ากงเอามาให้ข้าเขาได้มาจากวัดในเมือง คิดว่าคุณหนูเจ้าคงจะชอบ”“อ้อเช่นนั้น…”แต่โม่จางหยวนดึงหยกกลับไป จี้ถงแปลกใจ“อ้าวท่านองครักษ์ไหนบอกว่า…”“ข้าลืมไปเลยว่าจะต้องตรวจสอบก่อน ขอโทษทีจี้ถงเอาไว้พบกันใหม่นะ”จี้ถงยืนงงอยู่หน้าประตูห้องพร้อมกับบ่นอุบอิบกับท่าทีแปลกประหลาดของทั้งองครักษ์โม่และคุณหนูของนางที่จู่ ๆ ก็ไล่พวกนางออกมาจากห้องและขออยู่คนเดียว“ว่าคุณหนูข้าแปลกแล้วนะ องครักษ์โม่นี่ท่าจะอาการหนักกว่าคุณหนูของข้าเสียอีก”เย่หลินนอนนึกถึงภาพที่นางพึ่งเห็นเมื่อครู่นี้ เดิมทีองครักษ์โม่จางหยวนได้รับภารกิจให้มาดูแลปกป้องนาง แต่ในตอนนี้เขาเผยตัวออกมาแล้วแม้ว่าจะไม่เคยถอดหน้ากากนั้นเลยสักครั้งแต่ท

หลางเย่หลินยังคงไม่พูดกับเขาเลยแม้แต่คำเดียว เขาจึงค่อย ๆ ถอยหลังและพูดขึ้นมาเรียบ ๆ “เป่ากงเจ้าอยู่ที่นี่ ข้าจะไปเดินดูรอบ ๆ หน่อย”“ขอรับคุณชาย”เขาเดินออกไปแล้ว โดยปกติองครักษ์หรือผู้ติดตามที่ได้รับอนุญาตให้เข้ามาในวังจะเดินดูรอบ ๆ ได้เพื่อปกป้องความปลอดภัยของคุณหนูของตัวเอง เย่หลินหันไปมองเขาแวบหนึ่งแต่เขาเดินไปแล้วนางถอนหายใจออกมายาว ๆ และไม่นานก็เห็นว่าเขาเดินกลับมายืนด้านหลังนางอีกครั้ง พร้อมกับเสียงกลองที่ดังขึ้นเพื่อให้ทั้งงานเงียบ ตามด้วยสัญญาณที่บอกว่าองค์ชายทั้งสิบพระองค์เสด็จออกมาแล้ว“มาแล้ว ๆ มากันแล้ว”“สำรวมกิริยาหน่อยเถอะ เจ้าเป็นบุตรของเสนาบดีนะหลางเสี่ยวหง”“เรื่องเช่นนี้ต้องให้เจ้าคอยสอนหรืออย่างไร”นางหันไปเถียงหลางเย่หลิน เมื่อเสียงของกงกงแจ้งว่าองค์ชายทั้งสิบเสด็จ แต่ละพระองค์เดินออกมาพร้อมกับสวมหน้ากากสีทอง ทำให้สตรีที่นั่งอยู่รู้สึกตื่นเต้นมากกว่าเดิม“พวกพระองค์สวมหน้ากาก”“แล้วเช่นนี้จะรู้ได้เช่นไรว่าผู้ใด”คำถามนั้นได้คำตอบหลังจากนั้นไม่นาน“เอ๊ะ มีแค่เก้าคน แล้ว..ขาดผู้ใด”“หึ ก็คงเป็นผู้ที่เจ้าให้ความสำคัญที่สุดมิใช่หรืออย่างไร องค์รัชทายาทอย่างไรเล่า”

“ขอบพระทัยเพคะ แต่ในเมื่อมันถูกปลดออกแล้วหม่อมฉันคิดว่าไม่จำเป็นต้องใส่อีกแล้วเพคะ”“แต่ข้า...คิดว่าไม่อยากให้รูปโฉมของเจ้าต้องตาบุรุษอื่นมากนัก เจ้ารับหน้ากากของข้าไปไม่สวมมันก็ได้แต่ผ้าขาวนี้…”เขาเดินเข้ามาใกล้ ๆ นาง องครักษ์ทุกคนต่างยืนนิ่งไม่ไหวติง หลางเย่หลินหลับตานิ่งเมื่อองค์รัชทายาทหยิบผ้าคลุมสีขาวของนางขึ้นมาและผูกด้วยพระหัตถ์ของตัวเอง“เจ้ากลัวข้างั้นหรือ”“เปล่านะเพคะ หม่อมฉันเพียงแค่…”“ไม่ต้องตื่นเต้น เรายังมีเรื่องต้องคุยกันอีกมากหลังจากนี้”เขาผูกให้นางเสร็จแล้วและหันกลับไปทันทีพร้อมกับเสด็จกลับเข้าไปด้านในท้องพระโรงทันที เมื่อนางหันมาอีกครั้งก็พบเพียงด้านหลังขององค์ชายที่เดินเข้าท้องพระโรงไปแล้ว เมื่อหันมาก็พบว่าเหลือเพียงองครักษ์แค่คนเดียว“โม่จางหยวนเล่า”“คุณหนูรอง คุณชายไปตรวจที่รถม้าขอรับอีกครู่เดียวคงกลับมา”งานเลี้ยงยังคงดำเนินต่อไปพร้อมกับหน้ากากสีทองที่องค์รัชทายาทวางทิ้งเอาไว้ให้นางก่อนที่จะเสด็จกลับไป องค์ชายที่เหลือยังคงนั่งคุยกับสตรีหลายคนในงาน บางพระองค์เปิดเผยพระพักตร์แล้วแต่บางคนยังคงปิดอยู่และยืนอยู่ด้วยกัน“คุณหนูรอง ขออภัยที่ข้าช่วยเจ้าไม่ทันข้าไม่ท

“หลางเย่หลิน!! นี่เจ้ากล้า….”“ฮูหยิน ขออภัยที่ต้องพูดแทรกวันนี้คุณหนูสามทำเรื่องอับอายให้สกุลหลางมากมายจนเกินให้อภัย ถึงแม้ว่าสกุลหลางจะใช้ทุกวิธีที่จะปิดบังข่าวนี้ออกไป แต่ในวงซุบซิบของสังคมชั้นสูงก็มิอาจเลี่ยงได้ที่จะ…พูดถึงความไร้มารยาทของนางในวันนี้”“นี่พวกเจ้า….หลางเย่หลิน!! เจ้าเป็นพี่เหตุใดจึงไม่ดูแลนางให้ดี ข้าไม่ได้เข้าวังไปด้วยเหตุใดจึง…”“หากว่านางได้รับการอบรมที่ดีก็คงไม่มีปัญหา แทนที่จะมัวแต่โทษคนอื่น ก้มลงมองตัวเองหน่อยดีหรือไม่ว่าก่อนหน้านี้อบรมสั่งสอนนางเช่นไรถึงได้มี….นิสัยเช่นนั้นและยังไปทำในที่แบบนั้น โชคดีที่องค์รัชทายาทมิได้เอาเรื่องนาง มิเช่นนั้นอย่าหวังเลยว่าจะได้กลับออกมาจากวัง คงได้ไปนอนกินหญ้าอยู่ในคุกหลวงโน่นแล้ว”“หลางเย่หลิน!!”“หุบปาก!! พอที!! ที่นางพูดมาก็ไม่มีอะไรผิดเลย เป็นเพราะการเลี้ยงดูของเจ้าทำให้นางเสียนิสัยมาตั้งแต่เด็ก โชคดีเท่าไหร่แล้วที่เอาหัวกลับมาถึงจวนได้ ก่อเรื่องในวังหลวง ฮึ รู้ถึงที่ใดอายไปสามสิบลี้พรุ่งนี้ข้าคงถูกพวกขุนนางชั้นล่างพวกนั้นหัวเราะเยาะลับหลังเป็นแน่”“ท่านพี่…”“หากยังไม่อยากถูกกักบริเวณพร้อมกับนางก็หุบปาก เรื่องต่อจากนี้