All Chapters of องครักษ์ลับกับบุปผาซ่อนพิษ: Chapter 51 - Chapter 60

“เรื่องนี้….”“ท่านแม่ทัพมาขอรับ”ไม่ทันที่หลางเจิ้งหลิงจะได้พูดสิ่งใด แม่ทัพของกองทัพบูรพาก็เดินเข้ามาสมทบกับพวกเขาในกระโจม แม่ทัพผู้นี้ผิวคล้ำแม้ว่าหน้าตาจะดูเคร่งขรึมแต่สายตาที่มองหลางเย่หลินกลับอ่อนโยนยิ่งนัก เย่หลินคำนับให้เขาอย่างนอบน้อมเมื่อเห็นว่าเขาเดินเข้ามาด้านใน“หลางเย่หลินคารวะท่านแม่ทัพ ต้องขออภัยที่มาโดยมิได้แจ้งล่วงหน้าเจ้าค่ะ”“อย่าได้…มากพิธี รีบนั่งเถอะ ตามสบาย ๆ”หลางเย่หลินเห็นสายตาของท่านแม่ทัพที่มองมายังนางและพี่ชายก็เริ่มหวั่นใจ นางหันไปมองใบหน้าของพี่ชายฝาแฝดที่ยิ้มและพยักหน้าให้นาง“เหมือนเหลือเกิน…ช่างเหมือนยิ่งนัก”“พี่ใหญ่เจ้าคะ….”“หลินเอ๋อร์ นี่คือแม่ทัพฟางมู่อิ๋ง แม่ทัพบูรพาที่ยิ่งใหญ่ดูแลเขตตะวันออกของต้าเซี่ยทั้งหมด”“ท่าน….”“พวกเจ้า ใบหน้าพวกเจ้า…คนหนึ่งเหมือนกับท่านหญิงไป๋ลั่วเจิน ส่วนคุณหนูก็มีใบหน้าละม้ายคล้ายกับท่านแม่ทัพเซี่ยยิ่งนัก แทบจะไม่ผิดเพี้ยนเลยขอรับ”หลางเย่หลินหันมามองหน้าพี่ชายที่จับแขนนางเอาไว้แน่น แม่ทัพฟางก็เป็นเช่นนี้เมื่อรู้ว่าเขาคือผู้ใดในตอนแรกที่เขาถูกคนของอารามจวินซวนส่งมาที่นี่ “ข้า…เคยเป็นรองแม่ทัพของแม่ทัพเซี่ยเจี้ยนกั๋

เสียงนางที่ดังอยู่ด้านนอกแต่ได้ยินถึงคนด้านใน แค่ได้ยินเสียงนางเขาก็แทบจะวิ่งเข้าไปฉุดนางเข้ามาในกระโจม อยากบอกนางว่าเขาคิดถึงนางมากเพียงใด อยากโอบกอดและจูบนางเอาไว้ตลอดทั้งวันทั้งคืนและพร่ำบอกรักนางไม่ให้นางหนีไปที่ใดได้อีก แต่เขาในยามนี้ ทำได้แค่แกล้งนอนอยู่ที่เตียงในชุดเสื้อคลุมสีดำและหมวกองครักษ์เท่านั้น“พวกท่านจะปล่อยให้เขาตายอยู่ในนั้นก็เรื่องของท่าน”สัญญาณเสียงดังมาจากด้านใน ดาบในมือของทหารองครักษ์หน้าประตูจึงเปิดออกเพื่อให้นางเข้าไป เย่หลินรู้สึกไม่ชอบความเรื่องมากของทหารในกองทัพขององค์รัชทายาทนี้เอาเสียเลย คงเพราะนางโกรธเขาก็เลยพาลกับเหล่ากองทัพของเขาไปด้วยกระมัง เมื่อนางเข้ามาและเห็นว่าบุรุษหนุ่มที่นอนอยู่ที่เตียงมีหมวกองครักษ์สวมอยู่เมื่อนางเข้าไปเขาก็ลุกขึ้นนั่งและมองมาที่นาง“ท่านรองแม่ทัพบอกว่าท่านบาดเจ็บระหว่างทาง ให้ข้ามาดูอาการของท่าน”เขาทำเพียงพยักหน้าเท่านั้น เย่หลินมองเขาราวกับสงสัยว่าองค์รัชทายาทคงมิได้ตัดลิ้นของทหารในกองทัพหรอกใช่หรือไม่พวกเขาจึงไม่พูดอะไรเลยสักคำ“ข้า…จะตรวจแผล ท่านช่วย…ว๊าย!! เดี๋ยวก่อน ท่าน ๆๆ จะถอดเลยงั้นหรือ”นางชี้ไปยังฉากกั้นด้านหลังให

“เย่หลิน เจ้า….ไม่ต้องการข้าแล้วจริง ๆ น่ะหรือ”เย่หลินไม่อยากจะใจอ่อนกับเขาอีก นางรีบเดินออกมาด้านนอกและหันไปมององครักษ์ทั้งสองที่ยืนอยู่หน้ากระโจม ตอนนี้เองที่นางพอจะรู้แล้วว่าพวกเขาคือผู้ใด“กังลี่ เป่ากง พวกท่านเองสินะ ไม่ต้องหลอกข้าแล้วข้ารู้เรื่องหมดแล้ว”องครักษ์ทั้งสองมองหน้ากันก่อนจะคำนับให้นาง“คุณหนูเซี่ย ข้าน้อยสองคนไม่ได้ตั้งใจแต่ว่าองค์รัชทายาทลำบากพระวรกายมากกว่าจะมาพบท่านถึงที่นี่ได้ หนทางที่มาช่างลำบากแต่ว่าพระองค์ก็ไม่ได้หยุดพัก หวังว่าท่าน….”“พวกท่านรีบเตรียมตัวพาเขากลับเมืองหลวงไปเถอะ ที่นี่มิได้สบายเฉกเช่นเมืองหลวงที่เขาจากมา เกรงว่าจะรักษาบาดแผลของเขาได้ไม่หายขาด”“แต่โรคของพระองค์คือโรคทางใจ หากจากไปก็คงรักษายากแล้ว”เย่หลินเดินออกจากกระโจมทันทีเพื่อจะไม่ต้องคุยกับพวกเขาอีก นางไม่อยากฟังเรื่องของพวกเขาแม้แต่น้อยไม่ว่าจะอย่างไรเขาก็คือคนโกหกสำหรับนาง เรื่องที่เขาทำที่เมืองหลวงเป็นสิ่งที่นางยังทำใจยกโทษให้เขาไม่ได้กระโจมเย่หลิน“อะไรนะเจ้าคะ ท่านบอกว่าทหารองครักษ์นั่น…คือ”“ใช่แล้ว โม่จางหยวนหรือว่าองค์รัชทายาท เขาหลอกให้ข้ารักษาเขาจนหายโดยไม่บอก เขาโกหกข้าอีกแล

“ท่านว่าอย่างไรนะ แต่งงานงั้นหรือ”“ใช่ ข้าไม่อยากรอพิธีการวุ่นวายในราชสำนัก ถึงอย่างไรข้าก็ใจร้อนอยากให้เจ้าเข้าพิธีกราบไหว้ฟ้าดินกับข้า ตั้งแต่เจ้าหนีมาเจ้าไม่รู้หรอกว่าข้าไม่ต่างกับคนที่ตายไปแล้ว หากครั้งนี้เสียเจ้าไปอีก ข้าคงไม่อยากมีชีวิต….”นางเอานิ้วมือปิดปากเขาเอาไว้ ก่อนหน้านี้นางโกรธเขามากจริง ๆ แต่เมื่อได้รับรู้สิ่งที่เขาพบเจอตลอดทางที่เดินทางมาหานางจากปากของสองสาวใช้ที่ได้รับการถ่ายทอดมาจากองครักษ์ของเขาทั้งสองคนบอกกล่าวถึงความลำบากที่เขาพบมานางก็เริ่มใจอ่อน อีกทั้งเขาตามตื๊อนางอยู่เกือบร่วมเดือนในค่ายนี้โดยไม่สนใจยศถาบรรดาศักดิ์ขององค์รัชทายาทเลยแม้แต่น้อย นี่คือสิ่งที่ทำให้นางยอมยกโทษให้เขา“หากท่านยังพูดอีก ข้าจะไม่แต่งกับท่าน”“เย่หลิน ที่นี่มีพี่ชายของเจ้าอยู่ อย่างน้อยข้าควรให้เกียรติเขาในฐานะญาติผู้ใหญ่ ข้าจึงได้ไปปรึกษาเขาเรื่องจัดงานแต่ง..ในอีกสองวันข้างหน้า”“สะ…สองวันงั้นหรือ เช่นนี้จะเตรียมตัวกันทันหรือเจ้าคะ”เขาดึงนางเข้ามากอดเอาไว้แน่นพร้อมกับก้มลงไปหอมที่หน้าผากของนางอีกที“ขอเพียงมีแค่เจ้ากับข้าในพิธีกราบไหว้ฟ้าดินและส่งตัวเข้าหอ เพียงเท่านี้ก็นับว่าครบพิ

เจ้าสาวหันไปมองแม่สื่อที่กระซิบบางอย่างกับนาง ไม่นานมือของนางก็โผล่ออกมาจากม่านสีแดงเพื่อเป็นการยืนยันว่านางคือเจ้าสาวที่แท้จริง เสียงโห่ร้องกึกก้องด้วยความยินดีที่องค์รัชทายาทสามารถเลือกเจ้าสาวถูกต้องได้ตั้งแต่ด่านแรกซึ่งมีน้อยคนนักที่จะทำได้ แม่สื่อดึงม่านแดงออก เจ้าสาวอีกสองคนที่เหลือคือสาวใช้ของนางทั้งสองคนนั่นเอง พวกนางเดินไปหาเป่ากงและกังลี่พร้อม ๆ กัน“ขอแสดงความยินดีด้วยพ่ะย่ะค่ะ พิธีการซ่อนเจ้าสาวผ่านพ้นไปแล้ว จากนี้จะเข้าพิธีกราบไหว้ฟ้าดินพ่ะย่ะค่ะ”ท่านแม่ทัพได้รับเกียรติให้เป็นผู้เอ่ยนำพิธีมหามงคลนี้ เมื่อพวกเจาจุดธูปแดงมงคลเพื่อสักการะสิ่งศักดิ์สิทธิ์และจึงได้เดินเหยียบพรมแดงที่มีเด็ก ๆ โปรยดอกไม้สีแดงไปตลอดทางจนถึงบริเวณหน้าพิธีเพื่อทำการกราบไหว้ฟ้าดิน“คำนับที่หนึ่ง คำนับฟ้าและดิน”บ่าวสาวค่อย ๆ ทำการคำนับและค่อย ๆ ลุกขึ้นมาองค์รัชทายาทหันไปพยุงเย่หลินให้นางลุกขึ้นมา“คำนับที่สอง คำนับบุพการีและผู้ให้กำเนิด”“คำนับที่สาม บ่าวสาวคำนับซึ่งกันและกัน”เมื่อพวกเขาคำนับเสร็จแล้ว หย่าหลีจึงนำไม้หอมผูกดอกไม้มงคลมามอบให้องค์ชายเพื่อเปิดหน้าเจ้าสาว“องค์รัชทายาท เปิดหน้าเจ้าสาวไ