Semua Bab จบ เกิดใหม่คราวนี้ผมจะเป็นภรรยาและหม่าม้าที่ดี (Mpreg, Yaoi): Bab 1 - Bab 10

บทที่ 1 เมื่อผมตาย และได้เกิดใหม่งานแต่งงานของผมและพี่ปราชญ์จัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ สมฐานะลูกชายเพียงคนเดียวของเจ้าสัวพงษ์พัฒน์ แต่ไม่ใช่กับผมที่ไม่อยากให้งานแต่งงานนี้เกิดขึ้น ผมร้องไห้อ้อนวอนขอร้องให้พี่ปราชญ์ถอนคำพูด บอกทุกคนว่ามันไม่จริง แต่พี่ปราชญ์พูดแค่ว่า“พี่ปราชญ์พัชขอล่ะ พี่ไปบอกทุกคนได้ไหมว่าสิ่งที่พี่พูดมันไม่จริงๆ พัชขอร้อง”“แต่น้องพัช พี่รักเรานะ เป็นพี่ไม่ได้หรือ? พี่สัญญาจะว่าจะดูแลพัชอย่างดี เป็นพี่ไม่ได้จริงๆ หรือ?”“พี่พูดบ้าอะไร!พัชไม่ได้รักพี่ พัชรักพี่ปรัช พี่ได้ยินไหม?!”“พัช.....”และใช่ พี่ปราชญ์รักผม แต่ผมไม่ได้รักพี่ปราชญ์ อย่างน้อยก็ไม่ใช่ตอนนั้น ตอนที่ผมกำลังบ้าคลั่งเรื่องงานแต่งงานกับพี่ปรัช วันงานผมไม่มีความสุขเลย แต่ที่ต้องแต่งเพราะเป็นครั้งแรกที่ป๊าร้องไห้และบอกให้ผมรักษาเกียรติของตัวเอง ผมจึงจำต้องแต่งกับพี่ปราชญ์อย่างช่วยไม่ได้ และคืนวันแต่งงานผมดื่มจนตัวเองขาดสติอีกครั้งเพราะความผิดหวัง และความเสียใจ จนมีอะไรกับพี่ปราชญ์อีกครั้ง และเช้าวันต่อมาผมก็ไล่พี่ปราชญ์ออกจากบ้านของตัวเองอีกครั้ง ใช่ เรือนหอที่ผมควรได้อยู่กับพี่ปรัช กลับเป็นพี่ปราชญ์ที่ผมต้อง

บทที่ 3 เมื่อผมแต่งงานกับคนที่รักผม (มาก)“พี่ปราชญ์ว่าชุดนี้สวยไหมครับ?” ผมหมุนตัวโชว์ให้พี่ปราชญ์ที่กำลังนั่งมองผมลองชุดแต่งงานด้วยสีหน้ามีความสุข เจ้าตัวพยักหน้าหงึกหงักพลางขยับแว่น แล้วชมเสียงดังว่า“สวยครับ น้องพัชใส่ชุดอะไรก็สวย” เมื่อได้ยินผมก็ฉีกยิ้มกว้าง แอบเขินพี่พนักงานที่แอบอมยิ้มเหมือนกัน ก่อนจะเข้าไปเปลี่ยนชุดอีกชุดแล้วออกมา คราวนี้พี่ปราชญ์พอเห็นก็ขยับแว่นแล้วพยักหน้าหงึกหงักตอบเสียงดังก่อนผมจะถามเสียอีกว่า “พี่ชอบชุดนี้ครับสวยมากเลย” ใช่ ชุดที่ผมสวมเป็นชุดสูทลูกไม้แขนยาวผ่าหน้า เว้าหลังสวย รับกับกางขายาวสีขาว แน่นอนว่าชุดนี้ดูจะเปิดเผยเนื้อหนังไปหน่อย แต่ถ้าพี่ปราชญ์ว่าสวยผมก็โอเค“งั้นเอาเป็นชุดนี้นะครับ” ผมเอ่ยกับพี่พนักงานก่อนที่เธอจะพยักหน้า แล้วผมก็เดินมาดึงพี่ปราชญ์ลุกขึ้นแล้วเอ่ยกับพี่พนักงานว่า “ต่อไปเป็นคนนี้ครับ รบกวนขอชุดสูทเข้ากับชุดนี้หน่อยนะครับ” พี่ปราชญ์จับมือผมแล้วย่นคิ้วลงพลางกระซิบกับผมเสียงเบาว่า“พี่ใส่ชุดอะไรก็ได้ครับ” ผมมองพี่ปราชญ์ก่อนจะส่ายหน้าแล้วเอ่ยด้วยเสียงจริงจังว่า“ไม่ได้สิครับ พี่เป็นว่าที่สามีพัชนะ จะใส่ชุดอะไรก็ได้ได้อย่างไรครับ?” ผมเ

บทที่ 5 เมื่อชีวิตหลังแต่งงานของผมเต็มไปด้วยความสุข“พี่ปราชญ์อย่ากัดนมพัช!!” ผมร้องเสียงหลงเมื่อตื่นมาแล้วเจอพี่ปราชญ์เวอร์ชันตบะแตก ทั้งดูดทั้งดึงหน้าอกผมจนแดงไปหมด แถมเสื้อนอนที่ใส่ไว้เมื่อคืนก็ถูกพี่ปราชญ์ถอดออกทิ้งลงข้างเตียงตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้!ผมล่ะรักพี่ปราชญ์เวอร์ชันนี้จริงๆ!!!“ขอโทษค่ะ นมน้องพัชมันล่อตาพี่ พี่อดใจไม่ไหวจริงๆ ” พี่ปราชญ์พูดทั้งที่กำลังใช้ลิ้นเลียวนรอบๆ ฐาน แล้วเอ่ยพ่นลมร้อนใส่จนผมตัวสั่นเพราะความเสียวไปหมด“อื้อ อย่าเป่าลมใส่พัชนะ!” ผมดันหน้าพี่ปราชญ์ออก แล้วดึงผ้าห่มมาคลุมหน้าอกตัวเองที่เปื้อนรอยดูดและรอยแดงช้ำจนน่ากลัว “พอเลย พัชเจ็บนะพี่ปราชญ์” ผมเอ่ยด้วยเสียงงอนนิดหน่อย พี่ปราชญ์ที่เหมือนสำนึกผิด รีบควานหาแว่นมาสวมก่อนจะเข้ามากอดปลอบผมเสียงอ่อน“โอเคครับ พี่ขอโทษนะ เจ็บมากไหม พี่ขอดูหน่อยค่ะ” เมื่อได้ยินผมหรี่ตาลงมองพี่ปราชญ์ด้วยสายตารู้ทัน ก่อนจะสะบัดตัวเดินหนีเข้าห้องน้ำไปทันที “น้องพัช!!” แล้วพี่ปราชญ์ก็เอ่ยเรียกผมอยู่หน้าห้องน้ำเสียงเศร้า เฮ้อ ไอ้มีความสุขนะใช่ แต่พี่ปราชญ์เล่นทำทุกวันมันก็เหนื่อยเป็นธรรมดาไหม!........................ชีวิตหลังแต่

บทที่ 7 เมื่อผมต้องเลี้ยงลูกเพื่อเป็นหม่าม้าที่ดีการเลี้ยงเด็กไม่เคยง่าย ผมเชื่อแบบนั้นและมันก็เป็นไปตามนั้น เมื่อออกจากโรงพยาบาล ผมก็หอบลูกกลับไปเลี้ยงที่บ้านป๊า ป๊ามีสีหน้าอิ่มอกอิ่มใจกับหลานชายตัวอวบอ้วน แน่ล่ะ ถ้าผมไม่เบรกไว้เชื่อเถอะว่าคงเขียนพินัยกรรมยกให้หลานหมด ผมส่ายหน้าไม่สนใจ ก่อนจะนั่งมองน้องโปรดดื่มนมจากขวด เนื่องด้วยผมเป็นเพศพิเศษ จึงไม่มีน้ำนมเป็นธรรมดา เรารับบริจาคน้ำนมจากคุณแม่ที่มีน้ำเหลือเยอะแทน สัปดาห์แรกพี่ปรัชลางานเพื่อมาช่วยผมเลี้ยงลูกที่บ้านป๊า เราสองคนไม่ได้นอนกันหลายคืนติดๆ กันอยู่ แต่พอผ่านไปสักอาทิตย์เราก็เริ่มชินและปรับตัวได้พี่ปราชญ์เลยออกไปทำงานครึ่งวัน แล้วหอบงานกลับมาทำที่บ้านแทน เพื่อช่วยผมเลี้ยงลูก เป็นอยู่แบบนี้เป็นเดือน จนกระทั่งคุณแม่โทรมาหาพี่ปราชญ์บอกให้ผมพาหลานไปหาที่บ้านบ้าง ผมกับพี่ปราชญ์เลยเตรียมเก็บของใส่ตะกร้า แล้วพาน้องโปรดไปที่บ้านคุณแม่ เมื่อมาถึงคนแรกที่ผมเจอไม่ใช่คุณแม่แต่เป็นณินินที่ได้ยินว่าย้ายเข้ามาอยู่ที่บ้านพี่ปรัชแล้ว ผมเม้มปากกอดลูกแน่น พี่ปราชญ์ที่เดินตามหลังถือตะกร้ามาเงยหน้ามองณินินก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงราบเรียบว่า “มารอปรัช

บทที่ 9 เมื่อเรามีสมาชิกใหม่ของครอบครัวณินินจ้องมองภาพในไอจีด้วยสายตาราบเรียบ แต่แฝงไปด้วยประกายตาของความอิจฉา เนื่องจากอีกฝ่ายกำลังประกาศข่าวดีว่าตนกำลังตั้งท้องลูกคนที่สอง ท่ามกลางครอบครัวที่มีความสุข ก่อนที่ณินินจะเม้มปากเมื่อได้ยินเสียงของสามีดังขึ้นว่า “พี่ปราชญ์กับพัชนี่อย่างไร ลูกเพิ่งไม่กี่ขวบจะมีอีกคนแล้ว วุ่นวายจริงๆ ” ณินินยกยิ้มก่อนจะสมทบกับสามีด้วยความไม่เต็มใจว่า“นั่นสิครับ รีบร้อนกันจริงๆ ” ณินินเงยหน้ามองสามีที่กำลังถอดเสื้อผ้าหลังกลับมาจากที่ทำงาน “ว่าแต่คุณพ่อคุณแม่ว่าอย่างไรบ้างครับเรื่องพี่ปราชญ์มีลูกอีกคน” เมื่อได้ยินปรัชญายักไหล่ ก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงไร้อารมณ์ว่า“ไม่ว่าอย่างไร แค่คิดว่าเร็วไปจริงๆ ” ณินินพยักหน้ารับ ก่อนจะเอ่ยถามเย้าสามีไปว่า“แล้วพี่ปรัชอยากมีลูกอีกคนไหมครับ?” เมื่อได้ยินปรัชญามองหน้าภรรยา ก่อนจะส่ายหน้าแล้วเอ่ยด้วยเสียงอ่อนแรงว่า“แค่น้องนายก็พอแล้ว แต่ถ้านินอยากมีอีกคนรอน้องนายเข้าอนุบาลก่อนค่อนว่ากันนะ”“ครับ” ณินินพยักหน้ารับ ก่อนจะมองสามีเข้าไปในห้องน้ำ พลางกดปลดล็อกโทรศัพท์ ดูโพสต์ที่ค้างไว้ด้วยดวงตาของความคับข้องใจ ทั้งๆ ที่ตนเป็นตัวเอกข