บทที่ 2 เมื่อผมต้องเจอกับเหล่าเพื่อนรัก

บทที่ 2 เมื่อผมต้องเจอกับเหล่าเพื่อนรัก

พี่ปรัชไม่ได้รักผม นั่นเป็นสิ่งที่ผมควรรู้และเข้าใจได้ตั้งนานแล้ว แต่ไม่ว่าจะเพราะความโง่ของตัวเองหรือเพราะอะไร ผมถึงแสร้งทำเป็นไม่รู้มาตลอด เพราะฉะนั้นเมื่อได้รับโอกาสอีกครั้ง ในเมื่อเขาไม่รัก ผมก็แค่ไปรักคนที่รักผม ก็แค่นั้น ข่าวประกาศการยกเลิกงานหมั้น และงานแต่งงานที่เปลี่ยนตัวเจ้าบ่าวเป็นไปอย่างราบรื่น จริงๆ ไม่ได้ราบรื่นเพราะมีกระแสข่าวมากมายในวงการบันเทิงไฮโซ แต่ถามว่าผมที่ผ่านมาแล้วแคร์หรือเปล่า? ก็ถ้าเป็นผมก่อนตายผมคงแคร์ แต่ต้องไม่ใช่กับผมที่ผ่านความตายมาแล้วในตอนนี้ ผมเดินลงมาจากบันไดบ้านในตอนเช้า แล้วยกยิ้มเมื่อเห็นป๊าตบหน้าอกตัวเอง แล้วเลื่อนอ่านข่าวในไอแพดออกเสียงดังอย่างหงุดหงิดว่า

“ไฮโซทายาทเจ้าของห้างสรรพสินค้า เปลี่ยนตัวเจ้าบ่าวกะทันหัน เปลี่ยนแล้วทำไม! อาพัชอีจะเปลี่ยนกี่คนก็ได้ ฮึ่ม!” แม้แต่ตอนนี้ป๊าก็ยังคงยืนข้างผม ผมอมยิ้มมองป๊าด้วยสายตาอ่อนลง ถ้าเป็นเมื่อก่อนตอนนั้นผมคงร้องไห้ฟูมฟายหาว่าป๊าไม่รักแล้วหนีขึ้นห้องไปร้องไห้โฮแล้ว แต่ต้องไม่ใช่กับผมตอนนี้ ผมเดินเข้าไปกอดพุงกลมๆ ของป๊า ก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงอารมณ์ดีว่า

“ป๊า อย่าลืมเพิ่มสินสอดให้พี่ปราชญ์เพิ่มอีกนะ ไม่อย่างนั้นถ้าสินสอดน้อยไปเขาไม่ยกพี่ปราชญ์ให้พัช แย่เลยนะป๊า” ป๊ากลอกตาก่อนจะเอาไอแพดเคาะหัวของผมเบาๆ ทำเอาผมยู่หน้า ก่อนจะผละออก แล้วมองป๊าด้วยสายตาทะเล้น ป๊าพ่นลมหายใจออก ก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงถือดีว่า

“ทำไมจู่ๆ ลื้อถึงได้อยากได้อาปราชญ์เป็นผัวนัก เมื่อก่อนป๊าเห็นนะว่าลื้อเอาแต่ตามอาปรัชอีต้อยๆ ” ผมยิ้มแห้งจะให้บอกป๊าได้อย่างว่าตัวเองผ่านอะไรมา ผมยักไหล่ก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงมีลับคมคมนัยไปว่า

“เพราะพัชเหนื่อยที่จะต้องตามคนที่เขาไม่รักพัชแล้วไงป๊า” ผมพูดพลางตีหน้าสลด ทำเอาป๊าขมวดคิ้วยุ่ง ก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงมีน้ำโหเล็กน้อยว่า

“ช่างมันๆ ใครไม่รักลื้อป๊ารักลื้อนะอาพัช” ป๊าพูดจบก็กอดผมแน่นทำเอาผมยิ้มกว้างหอมแก้มป๊าไปหลายฟอดจนป๊ายกยิ้มมีความสุข ก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงจริงจังว่า “ว่าแต่เพิ่มทองคำแท่งอีก 10 บาทเป็นไงอาพัช น้อยไปไหม?”

“ฮ่าๆ ไม่น้อยๆ ป๊า เอาเท่านี้เลยนะ ฮ่าๆ ” ผมหัวเราะชอบใจที่ป๊าบ้าจี้เพิ่มสินสอดไปขอพี่ปราชญ์จริงๆ ก่อนที่ผมและป๊าจะหัวเราะเสียงดัง แล้วพากันไปทานข้าว เมื่อทานเสร็จ ป๊าบอกว่าจะไปตีกอล์ฟกับเพื่อน ผมเลยโบกมือบ๊ายบ่ายป๊า ก่อนจะก้มมองดูข้อความจากเพื่อนที่ส่งมาถามรัวๆ ว่าเกิดอะไรขึ้น ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงอับอายไม่กล้ารับสายน้ำเหนือหรือตอบข้อความแน่ๆ แต่ต้องไม่ใช่ตอนนี้ที่ผมได้เกิดใหม่แล้ว พัชชาจะไม่ยอมให้ใครมาบลูลี่ตัวเองและพี่ปราชญ์อีกแล้ว!!!

“ว่าไงน้ำเหนือ?” ผมกดรับสายน้ำเหนือพลางเดินขึ้นห้องเพื่อเตรียมตัวออกไปข้างนอก เพราะรู้ดีว่าอีกฝ่ายต้องชวนผมออกไปข้างนอกแน่นอน

[พัช!ในที่สุดก็รับสาย!] ผมยกยิ้มอ่อนเมื่อได้ยินเสียงเพื่อนรักเพื่อนร้ายอย่างน้ำเหนือ ก่อนจะเอ่ยตอบกลับไปว่า

“ใช่ เห็นนายโทรมาหลายสายแล้ว มีอะไรหรือเปล่า?” ผมแกล้งทำเป็นไม่สนใจน้ำเสียงกระตือรือร้นเบื้องหลังน้ำเหนือ แต่ยกยิ้มเปิดประตูห้องแล้วเอ่ยด้วยเสียงไม่ทุกข์ร้อนอะไรกลับไป

[ใช่ๆ มีสิ ออกมาเจอกันหน่อยได้ไหม? พวกเรามีเรื่องอยากถาม!] เสียงของน้ำเหนือไม่ปกปิดถึงความอยากรู้อยากเห็น ถ้าเป็นผมเมื่อก่อนคงตอบปฏิเสธไม่กล้าสู้หน้าไปแล้วแน่ๆ แต่ต้องไม่ใช่กับผมตอนนี้ ผมยกยิ้มมุมปากก่อนจะเอ่ยตอบปลายสายกลับไปว่า

“ได้สิ เจอกันที่ไหนดี?” ผมฟังจุดหมายปลายทางก่อนจะกดวางสายแล้วเข้าไปอาบน้ำแต่งตัวสวยๆ ผมมองดูตัวเองในกระจกแล้วสะบัดเส้นผมที่ยาวเคลียไหล่ มองดูชุดลูกไม้สีขาวที่เว้าด้านหลังผม มองดูกางเกงเข้ารูปรัดก้นแน่นแสนเซ็กซี่ของตัวเองแล้วเชิดหน้าขึ้น ผมแต่งหน้าบางๆ ก่อนจะหยิบเอากระเป๋าแบรนด์หรูขึ้นมา แล้วเลือกเอากุญแจรถสปอร์ตคาร์ออกมาจากที่ใส่กุญแจรถ พลางเดินลงบันได ก่อนจะเห็นว่าพี่นิ้งแม่บ้านพาใครบางคนเดินเข้าบ้านมา

“น้องพัช?” ผมกะพริบตามองคนที่เอ่ยเรียกตัวเอง แล้วคลี่ยิ้มหวาน เดินเข้าไปกอดแขนของอีกฝ่าย แล้วเอ่ยด้วยเสียงอารมณ์ดีว่า

“พี่ปราชญ์มาหาพัชหรือครับ?” ใช่ คนที่มาหาผมคือปราชญ์ในชุดสูททำงานเต็มยศเหมือนเคย เจ้าตัวยกมือขึ้นดันแว่น ก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงอ่อนโยนว่า

“ใช่ครับน้องพัช พี่แวะเข้ามาดูเราก่อนไปทำงาน” ผมยกยิ้มจนนัยน์ตาหรี่ลงเป็นเสี้ยวเมื่อเห็นความห่วงใยที่ส่งผ่านมาทางสายตาและการกระทำของพี่ปราชญ์ ใช่ วันนั้นพี่ปราชญ์ก็มาหาผมแบบนี้ แต่ผมเลือกที่จะไม่พบและเจอหน้าใคร ขังตัวเองเป็นบ้าอยู่ในห้อง แต่ตอนนี้ไม่แล้ว ผมจะไม่บ้าและขังตัวเองไว้อีกต่อไป เพราะผมจะไม่มีทางให้ประวัติศาสตร์มันซ้ำรอยเดิมอีกอย่างแน่นอน!

“พัชสบายดีครับ กำลังจะออกไปข้างนอกเลย พี่ปราชญ์อยากไปกับพัชไหมครับ?” ผมหรี่ตาลงอย่างมีแผนการในใจ แต่พี่ปราชญ์ยกยิ้มแล้วส่ายหน้า พลางยกมือใหญ่ๆ นั่นลูบเส้นผมของผมอย่างอ่อนโยน แล้วเอ่ยด้วยเสียงทุ้มว่า

“แค่พี่เห็นว่าเราไม่เป็นอะไรพี่ก็พอใจแล้วครับ พี่มีงานค้างอยู่ต้องไปทำ เอาเป็นหลังเลิกงานได้ไหมครับ? แล้วเราไปกินของโปรดน้องพัชกัน?” ผมยกยิ้มจนนัยน์ตาเป็นขีด ก่อนจะกอดแขนพี่ปราชญ์จนแขนของพี่ปราชญ์สัมผัสได้ถึงหน้าอกแบนๆ ของผมจนเจ้าตัวหน้าแดง ก่อนจะเลิ่กลั่กมองซ้ายขวาอย่างน่ารัก ทำเอาผมอดอมยิ้มกับความขี้เขินนั้นไม่ได้ ก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงเบาว่า

“อืม ของโปรดของพัชอยู่ตรงหน้าแล้วพัชต้องไปกินที่ไหนอีกหรือครับ?” ผมเอ่ยเย้า พลางแอบถูไถอกแบนๆ ของตัวเองกับแขนพี่ปราชญ์จนเจ้าตัวตัวแข็งทื่อ ก่อนจะก้มมองผมด้วยสายตาตกใจระคนเขินแล้วเอ่ยด้วยเสียงกึ่งดุเล็กๆ ว่า

“น้องพัชพูดอะไรครับ!” ผมอมยิ้มไม่ตอบอะไร ก่อนจะวางคางกับต้นแขนพี่ปราชญ์แล้วเอ่ยด้วยเสียงอารมณ์ดีว่า

“ฮ่าๆ พัชไม่แกล้งพี่ปราชญ์แล้ว ขอบคุณที่มาหากันครับ แต่พัชกำลังจะออกไปข้างนอกครับ เอาไว้เราเจอกันตอนพี่เลิกงานแล้วก็ได้” ผมเอ่ยอย่างอารมณ์ดี พี่ปราชญ์มองผมก่อนจะพยักหน้ารับ แล้วเอ่ยชมผมด้วยสีหน้าและแววตาจริงใจว่า

“โอเคครับ วันนี้น้องพัชแต่งตัวสวยมากเลย ขอให้เที่ยวให้สนุกนะครับ” ผมยกยิ้มเมื่อได้ยินคำชมของพี่ปราชญ์ ก่อนจะเงยหน้ามองพี่ปราชญ์ แล้วเอ่ยด้วยเสียงทะเล้นว่า

“พัชแต่งตัวแบบนี้พี่ไม่หวงพัชบ้างหรือครับ?” ผมหมุนตัวให้พี่ปราชญ์ดู แต่เจ้าตัวแค่ขยับแว่น แล้วเอ่ยด้วยเสียงอ่อนลงว่า

“หวงครับ แต่พี่ต้องจัดการความรู้สึกตัวเอง ไม่ใช่เอาความรู้สึกของตัวเองไปทำให้น้องพัชไม่สบายใจ” เมื่อได้ยินผมยกยิ้มจนนัยน์ตาหรี่ลง ก่อนจะกอดแขนพี่ปราชญ์อีกครั้งแล้วเอ่ยด้วยเสียงอ่อนลงว่า

“พัชจะไม่แต่งตัวแบบนี้บ่อยๆ ครับ แค่วันนี้พิเศษนิดหน่อยแค่นั้น” เพราะผมไม่อยากแพ้ ใช่ ผมไม่อยากทำตัวอ่อนแอต่อหน้าน้ำเหนือและเพื่อนๆ เพียงเพราะแค่ข่าวของผมและพี่ปราชญ์ เพราะฉะนั้นวันนี้ผมเลยเลือกที่จะแต่งตัวแบบนี้เพื่อทำให้คนพวกนั้นรู้ว่าผมไม่ได้แคร์อะไรกับการเลิกหมั้นกับพี่ปรัช แล้วมาแต่งงานกับพี่ปราชญ์แม้แต่น้อย

“ครับ แล้วแต่น้องพัชเลย” พี่ปราชญ์พูดแล้วยกยิ้มให้ผม ผมยิ้มอ่อนแล้วเดินควงแขนพี่ปราชญ์เดินออกไปส่งอีกฝ่ายขึ้นรถ แล้วขับไปทำงาน ผมก็ได้เวลาออกไปข้างนอกเหมือนกัน

..........................

ผมเดินลงมาจากสปอร์ตคาร์แล้วกดรีโมทล็อกรถ ก่อนจะเดินขึ้นห้างตัวเองไปที่ชั้นที่นัดหมายกับน้ำเหนือและเพื่อนๆ ผมเดินเชิดหน้าสวมแว่นกันแดดเดินโนสนโนแคร์สายตาใครๆ ไปที่ร้านชานม ก่อนจะเปิดเข้าไปแล้วยกยิ้มให้ทุกคนเหมือนไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น ก่อนจะเอ่ยทักทายทุกคนอย่างไม่ทุกข์ร้อนอะไรว่า “ดีจ้า” ผมยกยิ้มเผชิญหน้ากับสายตาทุกคน โดยเฉพาะน้ำเหนือที่มองผมด้วยสายตายากจะเชื่อ

“พัช?” ผมถอดแว่นกันแดดออกจากใบหน้า ก่อนจะเก็บเอาไว้ในกระเป๋าแล้วนั่งลงที่ที่ว่าง พลางมองใบหน้าของน้ำเหนือแล้วเอ่ยตอบด้วยเสียงราบเรียบว่า

“แน่สิ เราเอง มีอะไรหรือ?” ผมยกยิ้มมองน้ำเหนืออย่างไม่ทุกข์ร้อนอะไร ทำเอาน้ำเหนือกลอกตาแล้วเอ่ยถามผมด้วยเสียงสนใจว่า

“ที่เป็นข่าวเรื่องจริงหรือเปล่า?” เสียงของมิ้นหนึ่งในเพื่อนสาวในกลุ่มเอ่ยขึ้น ทำเอาผมหันไปมอง ก่อนที่น้ำเหนือจะเอ่ยถามว่า

“จริงไหม?” ผมพยักหน้ารับ ก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงไม่ยี่หระอะไรว่า

“ใช่ ทำไมหรือ?” ทุกคนมีสีหน้าแปลกๆ ก่อนที่ต้าเพื่อนเพศพิเศษเหมือนผมและน้ำเหนือจะเอ่ยด้วยเสียงแปลกเปล่งว่า

“พัชจะแต่งกับคนนั้น พี่ชายบุญธรรมของคุณปรัชจริงหรือ?” ผมเลิกคิ้วแล้วหันไปมองต้า ก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงจริงจังว่า

“ทำไม? แต่งกับพี่ปราชญ์แล้วมันทำไม?” สีหน้าของต้าและมิ้นแปลกไปเมื่อได้ยิน ก่อนที่น้ำเหนือจะเอ่ยขัดขึ้นมาว่า

“แต่งกับคนที่ด้อยกว่าตัวเองนี่นะพัช? แกพูดจริงหรือ?” ผมยกยิ้มเย็นเมื่อได้ยินคำพูดของน้ำเหนือ ก่อนจะเอ่ยตอบด้วยเสียงไม่สะทกสะท้านอะไรว่า

“พี่ปราชญ์มีอะไรให้ด้อยกว่า?” ผมเอ่ยพลางจ้องหน้าน้ำเหนือ ก่อนจะเอ่ยขัดน้ำเหนือที่กำลังอ้าปากพูดว่า “พี่ปราชญ์เรียนจบจุฬาฯ เกียรตินิยมอันดับหนึ่ง ทำงานในตำแหน่งรองประธานตั้งแต่เรียนจบ? มีบ้านมีรถ มีอะไรให้น่าอายก่อน?” เมื่อผมพูดจบน้ำเหนือก็แลกเปลี่ยนสายตากับมิ้นและต้า ผมทำเป็นมองไม่เห็น ก่อนที่ต้าจะเอ่ยขึ้นมาว่า

“แต่ยังไงเขาก็เป็นแค่ลูกบุญธรรมหรือเปล่าอะ?” ต้าพูดพลางกระแทกไหล่หญิงสาวอย่างมิ้น ทำเอาเจ้าตัวมีสีหน้าแปลกๆ แล้วเอ่ยด้วยเสียงเบาลงว่า

“เหมือน....” แต่น้ำเหนือที่ทนมองสองเพื่อนพูดไม่จบ ก็เอ่ยขัดขึ้นก่อนว่า

“เหมือนกาฝาก! แกอยากแต่งงานกับกาฝากจริงหรือพัช?” น้ำเหนือที่พูดจบก็มองหน้าผมเขม็งเหมือนผมไปฆ่าญาติฝ่ายไหนของอีกฝ่ายตาย ผมยกยิ้มมุมปากก่อนจะเอียงคอแล้วเอ่ยด้วยเสียงไม่ทุกข์ร้อนอะไรว่า

“แล้วอย่างไร? ฉันต้องแคร์เรื่องพวกนี้ด้วยหรือ? ในเมื่อเป็นความคิดของคนอื่น? ฉันจะแต่งกับใครมันก็ไม่ใช่เรื่องอะไรที่ใครต้องเอาหัวมาหนักเรื่องของฉันหรือเปล่า?” เมื่อได้ยินน้ำเหนือก็มีสีหน้าบิดเบี้ยวจนผมยกยิ้มสะใจ ส่วนต้ากับมิ้นมองหน้ากันแปลกๆ ก่อนที่ต้าจะเอ่ยขึ้นมาว่า

“ตอนแรกแกไม่ชอบพี่ปราชญ์คนนั้นไม่ใช่หรือ? ทำไมจู่ๆ ถึงได้พูดเข้าข้างเขาแบบนั้นล่ะ?” ผมโบกมือไม่ใส่ใจอะไร ก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงไม่ยี่หระอะไรว่า

“ตอนแรกไม่ชอบตอนนี้ชอบแล้ว มีอะไรไหม?” ผมเอ่ยพลางเลิกคิ้วเหมือนไม่เห็นว่าสีหน้าของทั้งสามคนแปลกไปแค่ไหน ก่อนที่น้ำเหนือจะเม้มปากแล้วเอ่ยด้วยเสียงเหมือนรังเกียจว่า

“แกพูดจริงหรือ? ชอบคนที่ด้อยกว่าตัวเองทุกอย่างนี่นะ?” ผมกลอกตากับตรรกะความคิดไม่พัฒนาของน้ำเหนือ ก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงจริงจังพลางยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้อีกฝ่ายว่า

“ใครกันแน่ที่ด้อยกว่า เมื่อเทียบกันไม่ว่าจะวุฒิการศึกษาหรือหน้าที่การงานของฉัน หรือนาย เราก็ด้อยกว่าพี่ปราชญ์กันทั้งนั้นไม่ใช่หรือ?” ผมยกยิ้มพลางเอ่ยเปรียบเทียบทำเอาสีหน้าของน้ำเหนือบิดเบี้ยวก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงเข้มว่า

“มันเอามาเทียบกันไม่ได้ไหม!!”

“ฮ่าๆ ตลกน่าน้ำเหนือ นายเรียบจบนิเทศจากมหาลัยเอกชนพอๆ กับฉัน แถมตอนนี้ยังเกาะพ่อแม่กินอยู่เหมือนกัน มีอะไรที่เหนือกว่าพี่ปราชญ์ที่ฉันเทียบไม่ได้บ้าง?”

“พัชชา!” น้ำเหนือลุกขึ้นยืนแล้วเอ่ยเรียกชื่อผมเสียงดังด้วยสีหน้าบิดเบี้ยว ก่อนที่มิ้นกับต้าจะเขย่าแขนให้น้ำเหนือนั่งลง แต่ผมกลับลุกขึ้นยืนแล้วหยิบแว่นกันแดดเอามาสวม ก่อนจะเอ่ยทิ้งท้ายไว้เพียงแค่ว่า

“ก่อนจะว่าใครด้อยกว่า ดูตัวเองก่อนนะน้ำเหนือ” พูดจบผมก็เดินเชิดหน้าจากไปไม่สนใจสายตากินเลือดกินเนื้อ หรือสีหน้าตกใจของต้ากับมิ้นอีกต่อไป เพื่อนรักแบบนี้ผมขอไม่มีมันเสียดีกว่า ผมเดินเชิดหน้าเข้าไปในร้านทำผมเพื่อเตรียมตัวไปเดตกับพี่ปราชญ์ตอนเย็นอย่างไม่ทุกข์ร้อน พลางส่งเรฟสีทาเล็บไปให้พี่ปราชญ์เลือก ก่อนที่เจ้าตัวจะแคปอันหนึ่งที่ถูกใจผมกลับมา แล้วบอกว่าตัวเองประชุมอยู่ ผมทำเล็บเสร็จแล้วให้โทรหาได้เลย เดี๋ยวเขาพักประชุมออกมาคุยกับผมเอง

ดูสิคนที่ไม่ว่างแต่หาเวลาว่างเพื่อเราขนาดนี้ ผมเป็นบ้าอะไรไม่เลือกเขาตั้งแต่ทีแรกนะ ตาบอดชะมัด!

..........................................

“พี่ปราชญ์?!” ผมที่แต่งตัวด้วยชุดเสื้อแขนยาวครอปสั้น เผยพุงขาวๆ กับจิวเล็กๆ ที่สะดือ รับกับกางเกงยีนขายาวสีดำ พลางกอดแขนพี่ปราชญ์ที่ขับรถมารับผมที่บ้านเพื่อพาออกไปทานข้าวด้วยกัน

“แต่งตัวน่ารักมากครับน้องพัช” ผมยิ้มหยี ก่อนจะชูมือที่ทาเล็บเจลสีแดงให้พี่ปราชญ์ดูแล้วเอ่ยด้วยเสียงอารมณ์ดีว่า

“เล็บพัชก็สวยด้วยใช่ไหมครับ?” พี่ปราชญ์พยักหน้ารับ พลางดันแว่น ก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงอ่อนโยนว่า

“ครับ สวยมากเลย พี่ชอบมาก” ผมยกยิ้มทั้งปากและตาเมื่อได้ยินคำชมนั้น ก่อนจะกอดแขนพี่ปราชญ์เดินไปขึ้นรถโดยมีพี่ปราชญ์เปิดประตูรถที่นั่งข้างคนขับให้ ก่อนที่เจ้าตัวจะขับรถออกไปเมื่อเรียบร้อย ผมหยิบโทรศัพท์มาถ่ายรูปตัวเอง เก็บไว้เตรียมลงไอจี หลังทานอาหารเสร็จ ตอนกินพี่ปราชญ์ก็จัดจานให้ผมถ่ายรูปก่อน แถมยังอาสาถ่ายรูปให้ผมอีก ตอนที่เรากำลังขึ้นรถเพื่อกลับไปส่งผมที่บ้าน ผมเลยเอียงตัวเข้าไปใกล้พี่ปราชญ์ แล้วเอ่ยถามด้วยเสียงออดอ้อนเล็กๆ ว่า

“พี่ปราชญ์พัชถ่ายรูปเราลงไอจีด้วยได้ไหมครับ?” ผมเงยหน้ามองพี่ปราชญ์ตาปริบๆ ก่อนที่พี่ปราชญ์จะพยักหน้าแล้วเอ่ยด้วยเสียงขาดความมั่นใจว่า

“พี่ต้องทำอย่างไรครับ ต้องถอดแว่นไหม? หรือยังไง?” ผมยกยิ้มทั้งปากและตาเมื่อได้รับคำอนุญาตก่อนจะเอียงศีรษะซบไหล่พี่ปราชญ์แล้วยกโทรศัพท์ขึ้นถ่ายรูป ตัวเองและพี่ปราชญ์

“ไม่ต้องครับ แค่ยิ้มสวยๆ ให้กล้องพอ” พี่ปราชญ์เลยยกยิ้มเขินให้กล้อง โดยมีผมยิ้มกว้างใส่ภาพ แล้วลงสตอรี่ และเซ็ทภาพมื้ออาหารและตัวเอง พร้อมแคปชั่นที่ว่า

‘เดตกับคุณว่าที่สามีครับผม’

และใช่ในเวลาต่อมาก็มีข่าวบันเทิงเล็กๆ เอาไปเขียนข่าวเรื่องผม และมีคนกดถูกใจและคอมเมนต์มากมาย หึ พี่ปราชญ์ดีขนาดนี้ผมไม่อวดได้อย่างไรไหวใช่ไหม?

+++++

Lady Zombie

27/10/67