บทที่ 7 เมื่อผมต้องเลี้ยงลูกเพื่อเป็นหม่าม้าที่ดี

บทที่ 7 เมื่อผมต้องเลี้ยงลูกเพื่อเป็นหม่าม้าที่ดี

การเลี้ยงเด็กไม่เคยง่าย ผมเชื่อแบบนั้นและมันก็เป็นไปตามนั้น เมื่อออกจากโรงพยาบาล ผมก็หอบลูกกลับไปเลี้ยงที่บ้านป๊า ป๊ามีสีหน้าอิ่มอกอิ่มใจกับหลานชายตัวอวบอ้วน แน่ล่ะ ถ้าผมไม่เบรกไว้เชื่อเถอะว่าคงเขียนพินัยกรรมยกให้หลานหมด ผมส่ายหน้าไม่สนใจ ก่อนจะนั่งมองน้องโปรดดื่มนมจากขวด เนื่องด้วยผมเป็นเพศพิเศษ จึงไม่มีน้ำนมเป็นธรรมดา เรารับบริจาคน้ำนมจากคุณแม่ที่มีน้ำเหลือเยอะแทน สัปดาห์แรกพี่ปรัชลางานเพื่อมาช่วยผมเลี้ยงลูกที่บ้านป๊า เราสองคนไม่ได้นอนกันหลายคืนติดๆ กันอยู่ แต่พอผ่านไปสักอาทิตย์เราก็เริ่มชินและปรับตัวได้

พี่ปราชญ์เลยออกไปทำงานครึ่งวัน แล้วหอบงานกลับมาทำที่บ้านแทน เพื่อช่วยผมเลี้ยงลูก เป็นอยู่แบบนี้เป็นเดือน จนกระทั่งคุณแม่โทรมาหาพี่ปราชญ์บอกให้ผมพาหลานไปหาที่บ้านบ้าง ผมกับพี่ปราชญ์เลยเตรียมเก็บของใส่ตะกร้า แล้วพาน้องโปรดไปที่บ้านคุณแม่ เมื่อมาถึงคนแรกที่ผมเจอไม่ใช่คุณแม่แต่เป็นณินินที่ได้ยินว่าย้ายเข้ามาอยู่ที่บ้านพี่ปรัชแล้ว ผมเม้มปากกอดลูกแน่น พี่ปราชญ์ที่เดินตามหลังถือตะกร้ามาเงยหน้ามองณินินก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงราบเรียบว่า “มารอปรัช