บททั้งหมดของ จบ เกิดใหม่คราวนี้ผมจะเป็นภรรยาและหม่าม้าที่ดี (Mpreg, Yaoi): บทที่ 11 - บทที่ 20

บทที่ 11 เมื่อน้องโปรดเข้าเตรียมอนุบาลน้องโปรดอายุ 3 ขวบแล้ว ผ่านมาได้สัปดาห์กว่าแล้วที่เราเพิ่งจัดงานวันเกิดให้น้องโปรดไป พี่ปราชญ์ช่วงนี้กำลังช่วยพี่ปรัชเรื่องส่งต่องานจากคุณพ่อ เพื่อเข้าเป็นประธานของพิพิศภักดี และเพราะแบบนั้นทุกวันหยุดกิจกรรมของครอบครัวเราจึงเป็นการว่ายน้ำ น้องโปรดว่ายน้ำได้แต่ยังไม่แข็ง และคนต่อไปที่ผมจะสอนว่ายน้ำคือน้องปลื้ม แต่วันหยุดนี้เราไม่ได้มาว่ายน้ำแต่พากันมาที่สถานแสดงพันธุ์สัตว์น้ำ กรุงเทพฯ ตั้งอยู่ที่มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ บางเขน ผมพาเด็กๆ มาดูสัตว์โลกใต้น้ำกันเพราะน้องปลื้มอยากมา และน้องโปรดที่ตามใจน้องก็ตอบตกลงวันหยุดนี้เราเลยพากันมาเที่ยวที่นี่ ตอนแรกคนไม่เยอะเท่าไร ผมกับพี่ปราชญ์เลยปล่อยให้สองพี่น้องพากันเดินเที่ยว แต่หลังจากเดินไปชั้นสองชั้นสามคนยิ่งโล่ง เราเลยปล่อยเลยตามเลย นั่งรอเด็กๆ เกาะตู้กระจกดูตู้ปลาอย่างเพลิดเพลิน ก่อนจะพากันกลับเมื่อคนเริ่มเยอะในตอนเที่ยง เราหาอะไรทานเป็นข้าวเที่ยงใกล้ที่นั่น ก่อนจะพากันกลับบ้าน พี่ปราชญ์พาเด็กๆ ไปอาบน้ำในขณะที่ผมเตรียมของว่างรอเด็กๆ ลงมาที่ห้องดูหนังเพื่อเตรียมตัวดูหนังรอบบ่าย ซึ่งเด็กๆ อาจจะนอนกลางวันท

บทที่ 13 เมื่อผมต้องเลี้ยงเด็กสามคนในเดือนถัดมาพี่ปราชญ์ลาออกจากรองประธานของพิพิศภักดีแล้ว ป๊าแทบจะจุดพลุฉลองเมื่อรู้ว่าพี่ปราชญ์จะเข้ามาช่วยบริหารงานแทน และตอนนี้ที่อายุครรภ์ผมได้ 5 เดือนแล้วเราก็เพิ่งไปตรวจเพศลูกมาและเป็นผู้ชายอีกครั้ง พี่ปราชญ์แทบปล่อยโฮเพราะอยากได้ลูกสาว ส่วนผมเฉยๆ เพราะจะเพศไหนผมก็รักทั้งหมด และเพราะพี่ปราชญ์ต้องเริ่มเรียนรู้งานกับป๊า เพื่อความสะดวกและอะไรหลายๆ อย่างป๊าเลยเสนอว่าจะยกบ้านเป็นชื่อผม แล้วให้ผมกับพี่ปราชญ์ และเด็กๆ ย้ายกลับไปที่นั่น เพื่อความสะดวกในอะไรหลายๆ อย่าง ส่วนเรื่องรถรับ-ส่งของน้องโปรดก็ต้องยกเลิกไป เพราะต่อไปป๊าที่ว่างงานแล้วจะเป็นคนขับรถไปรับ-ส่งหลานเองเช้า-เย็นเรียกได้ว่าป๊าเห่อหลานสุดๆ และดูเหมือนน้องโปรดเองก็ชอบที่อากงไปรับตัวเองที่โรงเรียนมากกว่าด้วยเช่นกัน ผมย้ายกลับไปอยู่ที่ห้องตัวเองกับพี่ปราชญ์ เด็กๆ แยกห้องไปนอนคนละห้องตามที่ป๊าต้องการ เจ้าตัวถึงกับรีโนเวทบ้านเพื่อเด็กๆ เป็นเดือนๆ เลย ที่สำคัญคือทำห้องให้เจ้าก้อนที่สามในท้องผมล่วงหน้าไปแล้วด้วย เรียกได้ว่าเดือนนี้เป็นเดือนที่ผมมีความสุขมาก และก็อยากแบ่งปันกับทุกคนด้วยจึงลงสตอรี่

บทที่ 15 เมื่อผมต้องดูแลพี่ปราชญ์“คนไข้ดูเหมือนจะมีบุคลิกแตกแยกครับ” ผมมองหน้าหมออย่างไม่เข้าใจ ก่อนจะเม้มปากกอดตัวเอง แน่นแล้วเอ่ยถามเสียงสั่นว่า“หมายถึงพี่ปราชญ์อีกคนหรือครับ?” คุณหมอพยักหน้ารับ ก่อนจะเอ่ยเสียงเครียด“จากการส่งตรวจเอกซเรย์สมองพบว่าคนไข้ปกติดีครับ แต่จากการสอบถามทางจิตวิทยาพบว่าคนไข้เหมือนจะแตกแยกบุคลิกออกมาอีกหนึ่งบุคลิกครับ หมอสงสัยว่าอาจจะเพราะสมองได้รับการกระทบกระเทือนอย่างรุนแรงส่งผลให้ส่วนของความจำและบุคลิกมีปัญหา เลยทำให้คนไข้สร้างเรื่องราวใหม่ๆ ขึ้นมาเพื่อปกป้องตัวเอง....”“ถ้าอย่างนั้นมีโอกาสหายไหมครับ?” ผมเอ่ยถามหมอเสียงเครือ พลางปาดน้ำตาออกจากหางตา“แน่นอนครับ แต่ญาติต้องอดทนหน่อยนะครับ เพราะดูเหมือนเรื่องราวที่คนไข้สร้างขึ้นมาจะเป็นในแง่ลบทั้งสิ้นส่งผลให้จำเป็นต้องดูแลอย่างใกล้ชิด”“ครับ” ผมเอ่ยเสียงตอบรับก่อนจะพูดคุยอีกนิดหน่อยก็ออกมา แล้วเดินกลับที่ห้องพักของพี่ปราชญ์ พอเข้าไปเจ้าตัวกำลังนั่งอ่านอะไรบางอย่างในไอแพด ก่อนจะกดปิดหน้าจอฯ เมื่อเห็นผมเข้ามาแล้วเอ่ยด้วยเสียงเย็นชาว่า“หมอว่าอย่างไรบ้าง?” ผมเม้มปากกลั้นน้ำตา เพราะความเย็นชาห่างเหินที่พี่ปราชญ

บทที่ 17 เมื่อผมคลอดลูกแฝดหลังสงกรานต์ผมเตรียมตัวซื้อเสื้อผ้าให้น้องปลื้มเพื่อเตรียมไปโรงเรียนเดือนหน้านี้ ส่วนน้องโปรดกำลังขึ้นอนุบาลสอง ผมซื้อเสื้อผ้าใหม่ให้น้องโปรดอีกชุด เพราะชุดเก่าเจ้าตัวคับแน่นไปหน่อย ช่วยไม่ได้ที่น้องโปรดกำลังโตก็แบบนี้ เนื่องด้วยผมท้องลูกแฝดท้องจึงใหญ่กว่าปกติจนน่ากลัว ผมเลยเคลื่อนไหวน้อยมาก และโชคดีที่มีพี่นิ้งคอยดูเด็กๆ ในช่วงนี้ เดือนเมษายนไม่มีอะไรมากไปกว่าความซนของเด็กๆ ที่เพิ่มขึ้น จนกระทั่งเปิดเทอมในเดือนต่อมา น้องโปรดและน้องปลื้มต้องไปโรงเรียน แน่นอนว่าวันแรกผมอยากไปส่งลูกที่โรงเรียน แต่เพราะหน้าท้องที่ใหญ่มากทำให้เคลื่อนไหวไม่สะดวก ผมจึงทำได้เพียงมองป๊าพาเด็กๆ ไปส่งที่โรงเรียนแทน“บ๊ายบ่ายฮะหม่าม้า” น้องปลื้มพูดพลางกลั้นน้ำตาสุดชีวิต ผมเดินไปลูบหัวก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงปลอบโยนว่า“เดี๋ยวพี่โปรดไปส่งที่ห้องนะครับ น้องปลื้มไม่ต้องร้องนะ” น้องโปรดเข้ามากอดน้องปลื้มก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงอารมณ์ดีว่า“เดี๋ยวพี่ไปส่งที่ห้องเรียนน้าน้องปลื้ม”“อื้ม” น้องปลื้มปาดน้ำตา ก่อนจะยกยิ้มจับมือพี่ชายเดินขึ้นรถตู้ตามด้วยป๊าที่อารมณ์ดีทำหน้าที่ไปส่งหลาน พี่ปราชญ์ไปทำงานตั้ง

บทที่ 19 เมื่อผมได้กลับมาอยู่กับครอบครัวที่รักผมมองไปรอบๆ ด้วยความรู้สึกแปลกๆ จำได้ว่าเพิ่งนั่งรถกลับบ้านหลังไปส่งเด็กๆ ที่โรงเรียน? แล้วทำไมผมกลับมาที่บ้านได้? ผมก้าวเดินไปที่ห้องนั่งเล่นก่อนจะพบว่า มีผู้หญิงคนหนึ่งที่มีใบหน้าละม้ายคล้ายผมกำลังนั่งที่เก้าอี้โยกในห้องนั่งเล่น เธอนั่งลูบท้องในขณะที่กำลังยกยิ้มพลางฮัมเพลงในลำคอ ก่อนจะเงยหน้าหันมามองผมแล้วเอ่ยด้วยเสียงอ่อนโยนว่า “สวัสดีค่ะน้องพัช” เมื่อได้ยินผมรู้สึกสั่นไหวในใจ ก่อนจะก้าวขาไปหาอีกฝ่าย แล้วนั่งลงบนพื้นตรงขาของอีกฝ่าย แล้วเอ่ยด้วยเสียงสั่นไหวว่า“ม้า?” ผู้หญิงที่ผมมักจะเห็นในรูปยกยิ้มหวานให้ผม ก่อนจะมือขึ้นมาลูบศีรษะผมอย่างอ่อนโยน แล้วเอ่ยด้วยเสียงเบาว่า“ค่ะ หม่าม้าดีใจนะคะที่ได้เห็นน้องพัชมีความสุข” ผมเม้มปากน้ำตาคลอ ก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงกลั้นน้ำตาว่า“แต่พัชจะมีความสุขกว่านี้ถ้าม้าอยู่กับพัชด้วย” หม่าม้ายกยิ้มก่อนจะส่ายหน้าแล้วเอ่ยด้วยเสียงอ่อนโยนว่า“ถึงจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน แต่หม่าม้าเฝ้ามองน้องพัชมาตลอดเลยนะคะ” ผมเงยหน้ามองหม่าม้า ก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงสั่นเทาว่า“ถ้าอย่างนั้นหม่าม้าก็คงเห็นว่าพัชเป็นคนดีใช่ไหมครับ?” เมื่อ