บทนำ

บทนำ

“ผมเกลียดพี่ เกลียดพี่ได้ยินไหม!!!!”

“แต่พัชจะเอาความเกลียดทั้งหมดมาลงที่ลูกไม่ได้!”

“ทำไมจะไม่ได้ในเมื่อผมไม่เคยคิดอยากให้เด็กนั่นเกิดมาด้วยซ้ำ!!!เป็นพี่! พี่ทั้งนั้นที่ทำให้ผมต้องเป็นบ้าแบบนี้!!!”

“ถ้าพัชเชื่อแบบนั้นก็มาตีพี่ ทำพี่ พัชจะตบพี่จะตีพี่ยังไงก็ได้พี่จะไม่โกรธไม่ว่าพัชสักคำ แต่พัชอย่าเอามาลงที่ลูกได้ไหม พี่ขอร้อง”

“ฮ่าๆ อึก ฮ่าๆ แล้วตอนที่พัชขอร้องพี่ว่าไม่อยากแต่งงานกับพี่ทำไมตอนนั้นพี่ไม่ฟังพัชบ้าง?”

“พัชชา?”

“ฮ่าๆ ผมเกลียดพี่ พี่ปราชญ์....”

ผมหลับตาลงไม่กล้าจ้องมองภาพของคนสองคนที่กำลังทะเลาะกันอย่างรุนแรง ผมไม่กล้าจ้องมองภาพนั้น ก่อนจะที่น้ำตาจะหลั่งรินเมื่อเห็นว่าด้านหลังของทั้งคู่มีร่างเล็กกำลังยืนร้องไห้อย่างน่าสงสาร ผมอยากเข้าไปกอดเจ้าตัว แต่สิ่งที่คว้าไว้มีเพียงแค่ภาพเงา ผมหัวเราะอย่างไร้เสียง รู้ดีว่าผมไม่มีทางกลับไปได้อีกแล้ว เพราะผมตายแล้ว....

หากเปรียบชีวิตของผมเป็นละครบทหนึ่งผมคงเป็นตัวร้ายในละครชีวิตเรื่องนั้น ชื่อผมคือ พัชชา แซ่เจริญ เป็นลูกชายเพียงคนเดียวของเจ้าสัวพงษ์พัฒน์ แซ่เจริญ เจ้าของห้างสรรพสินค้ามากมายในประเทศไทย อาจจะเพราะว่ามารดาตายตั้งแต่ผมเกิด ป๊าจึงรักผมมาก ยอมประเคนทุกสิ่งมาให้ผมอย่างไม่เคยบ่น ทุกสิ่งไม่ว่าผมต้องการอะไร ใช่ แม้แต่คนที่ผมชอบป๊าก็ยังหามาประเคนให้ผมอย่างไม่รีรอ....

ปรัชญา พิพิศภักดี เป็นลูกชายคนเล็กของตระกูลพิพิศภักดี ตระกูลรับเหมาก่อสร้างขนาดใหญ่ของประเทศไทย และทุกครั้งที่มีการก่อสร้างห้างสรรพสินค้าในเครือแซ่เจริญ ทางพิพิศภักดีจะต้องเข้ามาเป็นผู้รับเหมาก่อสร้างรายใหญ่อยู่เสมอ และเพราะแบบนั้นโครงการสร้างห้างสรรพสินค้าที่ภูเก็ต แลกกับการให้ผมได้หมั้นหมายกับลูกชายคนเล็กจึงเป็นข้อเสนอที่มีแต่ได้กับได้กับทางนั้น และใช่ทางนั้นตกลงรับคำขอของผม ผมที่เพิ่งเข้ามหาลัยได้ไม่นานจึงเต็มไปด้วยความฝันอันหอมหวานที่โรยด้วยกลีบกุหลาบ

คู่หมั้นที่แสนหล่อเหลา เก่งกาจ เพียบพร้อมด้วยฐานะและเงินทอง ไม่ว่าจะมองมุมไหนทั้งคู่ก็เป็นคู่หมั้นคู่หมายที่เหมาะสมกันอย่างไม่ต้องสงสัย และมาถึงคำถามที่ว่าสุดท้ายแล้วทำไมผมถึงได้ไปแต่งงานกับพี่ปราชญ์ได้? ใช่ เริ่มต้นมันเริ่มจากวันนั้น วันที่พี่ปรัชมารับผมไปทานข้าวไม่ได้ เลยให้พี่ชายบุญธรรมมารับผมไปทานข้าวแทน ปราชญ์ปรากรณ์ พิพิศภักดี ลูกชายบุญธรรมที่อายุมากกว่าผม 7 ปี ผู้ชายที่อยู่เบื้องหลังความสำเร็จของน้องชายเสมอมา สามีของผม และพ่อของลูกในอนาคต ใช่ วันนั้นไม่เหมือนวันอื่นๆ ผมโกรธที่พี่ปรัชไม่มารับผมไปทานข้าวเพราะติดงานด่วน จึงงอแงให้อีกฝ่ายมาหาให้ได้ จนสุดท้ายคนที่ต้องมาหาผมกลับเป็นคนคนนั้น พี่ปราชญ์ ไม่ใช่พี่ปรัช

“ทำไมเป็นพี่! ผมอยากไปทานข้าวกับพี่ปรัช!”

“ปรัชไม่ว่างครับน้องพัช เราหิวแล้วใช่ไหม เดี๋ยวพี่พาไปกินของโปรดเราดีไหม?”

มันน่าแปลกนะที่คนไม่ใช่คู่หมั้นกลับรู้ได้ว่าผมชอบหรือไม่ชอบทานอะไร แต่พี่ปรัชกลับไม่เคยรู้เลยว่าผมชอบหรือไม่ชอบอะไร มีเพียงแค่พี่ปราชญ์เท่านั้นที่รู้เรื่องทุกอย่างของผมดีที่สุด และวันนั้นก็จบลงที่พี่ปราชญ์พาผมไปทานข้าว และพี่ปรัชส่งดอกไม้มาขอโทษผม ทำให้ผมมีความสุขมากอีกวัน และเพราะแบบนั้นจึงเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นบ่อยๆ ในระยะหลัง ที่พี่ปรัชงานยุ่งจนไม่มีเวลามาให้คู่หมั้นอย่างผมเลย

“เป็นพี่อีกแล้วหรือ?”

“ขอโทษนะครับน้องพัชที่เป็นพี่อีกแล้ว”

และหลังจากนั้นผมก็เจอพี่ปราชญ์บ่อยกว่าหน้าคู่หมั้นตัวเองจนเรียบจบ ใช่ ตลอดระยะเวลา 3 ปีที่ผมเรียนมหาลัยคนที่มารับ-ส่งผม คอยพาไปกินข้าวดูหนังกลับเป็นพี่ปราชญ์ ไม่ใช่พี่ปรัชที่แทบไม่เคยมีเวลามาหาผมเลย จนกระทั่งวันนั้นที่ผมดื่มเหล้าหนักเพราะน้อยใจในคู่หมั้นตัวเอง ผมดื่มหนักมาก มากจนขาดสติ เอาแต่ร่ำร้องว่าพี่ปรัชไม่มีเวลาให้ บ่นพึมพำอยู่แบบนั้นเหมือนเป็นคนบ้า แต่พอตื่นมาอีกวัน คนที่นอนข้างผมกลับเป็นพี่ปราชญ์...

ใช่ ในคืนนั้นผมเมาจนมีอะไรกับพี่ปราชญ์ และนั่นไม่ใช่ความผิดพลาด แต่เป็นความตั้งใจของพี่ปราชญ์ คนที่แอบชอบผมมานานมากแล้ว....

“เกิดอะไรขึ้นทำไมเป็นพี่!!!!”

“น้องพัชใจเย็นก่อน พี่อธิบายได้”

“ไม่ ออกไปให้พ้นจากหน้าพัชนะ พัชเกลียดพี่”

“พี่ขอโทษ... แต่อย่าเกลียดพี่เลยนะ พี่ขอโทษคนดี”

“ไม่ ออกไป ไป!!!!!”

วันนั้นผมไล่พี่ปราชญ์ออกไปอย่างกับหมูกับหมา ไล่ออกไปทั้งๆ ที่พี่ปราชญ์พยายามขอโทษผม และอ้อนวอนผม แต่เพราะความโกรธ ความอาย และความรู้สึกผิดต่อพี่ปรัช ผมจึงไล่พี่ปราชญ์ออกไป หลังจากวันนั้นพี่ปราชญ์พยายามงอนง้อผม ขอโทษและทำทุกอย่าง เพื่อให้ผมยกโทษให้แต่ผมกลับเลือกที่จะเพิกเฉยและไล่พี่ปราชญ์ออกไปจากชีวิตอย่างไม่ลังเล

“ต้องให้พัชพูดอีกกี่รอบพี่ถึงจะเข้าใจ ออกไปจากชีวิตพัช พัชเกลียดพี่ พี่ยินไหม!!!”

“พี่ขอโทษจริงๆ น้องพัช พี่ขอโทษ...”

ตอนนั้นพี่ปราชญ์แทบจะกอดขาผมเพื่ออ้อนวอนขอให้ได้อยู่ต่อในชีวิตผม ในฐานะอะไรก็ได้ แต่เพราะความรู้สึกผิด และความกลัวในตอนนั้น ผมจึงทำได้เพียงไล่พี่ปราชญ์ออกไปจากชีวิตเหมือนหมูเหมือนหมา แต่พี่ปราชญ์ก็คือพี่ปราชญ์ นอกจากจะไม่ออกไปจากชีวิตผมแล้ว ยังทำทุกอย่างเหมือนที่ผ่านมาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น และผมที่รู้สึกหวาดกลัวว่าความลับที่ตัวเองนอนกับพี่ปราชญ์จะถูกคนอื่นรู้ ก็เริ่มเร่งรัดให้งานแต่งงานกับพี่ปรัชเกิดเร็วขึ้น และเพราะแบบนั้นจึงเกิดเรื่องนั้นขึ้น....

ป๊าเป็นฝ่ายออกหน้าพูดคุยเรื่องงานแต่งงานระหว่างผมกับพี่ปรัชอย่างที่ผมร้องขอ และทางคุณลุงและคุณป้าเองต่างก็เห็นชอบด้วย เพราะผมกับพี่ปรัชเราหมั้นกันมานานมากแล้ว และผมเองก็เรียนจบแล้ว สมควรที่จะแต่งงานกันได้แล้ว แน่นอนว่าต้องมีคนหนึ่งที่ไม่เห็นด้วย แต่ผมไม่คิดว่าคนคนนั้นจะเป็นตัวของพี่ปรัชเอง พี่ปรัชอ้างว่าผมยังเด็กและควรใช้ชีวิตให้มากกว่านี้ เขาอ้างว่างานเยอะ และเป็นช่วงสร้างเนื้อสร้างตัวทำให้การแต่งงานเป็นเรื่องไกลตัวมากสำหรับเขา วันนั้นผมบุกเข้าไปหาพี่ปรัชถึงที่คอนโดฯ ด้วยความโกรธเมื่อรู้ว่าพี่ปรัชเป็นคนปฏิเสธงานแต่งงานของเรา และผมก็เจอเข้ากับณินินเลขาของพี่ปรัช และเจ้าของห้องที่กำลังพูดคุยเรื่องงานกันอยู่อย่างเคร่งเครียดที่คอนโดฯ

“ทำไมพี่ถึงปฏิเสธงานแต่งงานของเราพี่ปรัช!!!” 

“เพราะตอนนี้พี่มีเรื่องให้ต้องทำไงครับน้องพัช พี่ยังแต่งกับเราไม่ได้”

“แค่นี้เองหรือ? พัชสัญญาจะเป็นภรรยาที่ดีให้พี่ เพราะฉะนั้นแต่งงานกับพัชไม่ได้หรือ?”

“พี่ขอโทษนะพัช แต่ตอนนี้พี่อยากโฟกัสกับงานก่อน”

และนั่นก็ทำให้ผมเริ่มสังเกตว่าณินินเลขาของพี่ปรัชเองก็หน้าตาดีไม่น้อยเลย และเพราะความหวาดระแวง และด้วยเรื่องอื่นๆ สะสมผมเลยเริ่มระรานณินินอย่างช่วยไม่ได้ เพราะหึงหวงพี่ปรัช จนกระทั่งวันนั้นงานวันเกิดของผมที่พี่ปรัชที่เป็นคู่หมั้นควรมาอวยพรผม กลับเลือกที่จะส่งพี่ปราชญ์และของขวัญมาที่งานของผมแทนตัวเองอีกครั้ง และนั่นทำให้ผมตบหน้าพี่ปราชญ์กลางงาน และไล่อีกฝ่ายออกไป ไม่ว่าจะด้วยความน้อยใจหรืออะไรก็ตามแต่ ผมทำแบบนั้น เขวี้ยงของขวัญในมือพี่ปราชญ์ทิ้ง ตบพี่ปราชญ์ และขับรถไปหาพี่ปรัชที่บริษัท ไปอาละวาดยกใหญ่ที่บริษัทจนพี่ปรัชดุผมเสียงดังเป็นครั้งแรกอย่างไม่อดทน

“พอ!!!”

“!!!!!!!!!!!”

“ถ้าพี่มันทำหน้าที่คู่หมั้นของเราไม่ดีนัก งั้นยกเลิกเรื่องหมั้นไปเลย!”

“พี่ปรัช?”

และนั่นเป็นครั้งแรกที่ผมร้องไห้โฮกอดพี่ปรัชแน่น ขอร้องและอ้อนวอนให้พี่ปรัชอย่ายกเลิกเรื่องหมั้นอย่างหมดท่า ต่อหน้าต่อตาพี่ปราชญ์ที่ขับรถตามมาที่หลัง ก่อนจะจากไปเมื่อเห็นว่าผมและพี่ปรัชคืนดีกันแล้วอย่างเงียบๆ

ผ่านไป 1 ปีแล้วแต่งงานแต่งงานของผมกับพี่ปรัชก็ยังไม่เกิดขึ้น ผมรอ รอ และรออย่างอดทน แต่พี่ปรัชก็ยังคงไม่เห็นด้วยกับงานแต่งงาน ผมพยายามทำความเข้าใจเรื่องงานของพี่ปรัช พยายามเข้าใจว่าพี่ปรัชงานยุ่งแค่ไหน พยายามแล้วพยายามเล่า แต่สุดท้ายแล้วความพยายามของผมก็มาถึงทางตันเมื่อพี่ปรัชพูดออกมาต่อหน้าทุกคนว่าตัวเองกำลังจะเป็นพ่อคน และคงไม่สามารถแต่งงานกับผมได้อีกต่อไป ป๊าโกรธมากกับเรื่องนั้น ต่อว่าทางพิพิศภักดีอย่างไม่ไว้หน้า ผมหน้าชา และตอนนั้นร้องไห้อย่างทำอะไรไม่ได้ และเพราะแบบนั้นพี่ปรัชที่ทนกับคำต่อว่าของป๊าไม่ได้จึงเอ่ยขึ้นมาอย่างเหลืออดว่า

“แล้วน้องพัชดีแค่ไหนกันครับ? แอบไปนอนกับพี่ปราชญ์เป็นปีแล้ว ทำไมยังหน้าด้านหมั้นกับพี่อยู่ได้?หห”

“พี่พูดอะไร?!”

ผมหยุดร้องไห้จ้องมองพี่ปรัชด้วยสายตาสั่นไหว ก่อนที่พี่ปรัชจะประจานผมต่อหน้าคนอื่นๆ ว่าผมมันหน้าด้านแค่ไหน หมั้นกับคนน้อง แต่ไปนอนอ้าขาให้คนพี่ ป๊า ที่รับเรื่องนั้นไม่ได้พยายามถามผมว่าจริงไหม แต่ผมพยายามปฏิเสธเพราะความกลัวและความอาย

“พัชไม่ได้ทำ พี่อย่ามาใส่ร้ายพัชนะ!!” ผมตะโกนลั่นแต่พี่ปรัชกลับหัวเราะ แล้วหันไปมองพี่ปราชญ์ก่อนจะเอ่ยถามด้วยเสียงอ่านยากว่า

“งั้นพี่ปราชญ์บอกมาว่าจริงไหมที่พี่กับพัชนอนด้วยกันแล้ว?”

ผมหันไปมองหน้าพี่ปราชญ์อย่างขอร้องไม่ให้พี่ปราชญ์พูดความจริงออกมา และโกหกทุกคนไป แต่สิ่งที่พี่ปราชญ์ในตอนนั้นทำคือ หลบสายตาผม แล้วเอ่ยด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยความมั่นใจว่า

“ใช่ครับ ผมกับน้องพัชเรามีอะไรกันแล้ว”

“พี่พูดบ้าอะไร มันไม่จริง ถอนคำพูดเดี๋ยวนี้นะ!!!” ผมเหมือนคนบ้าวิ่งเข้าไปเขย่าพี่ปราชญ์อย่างคนไม่ได้สติ เอาแต่บอกให้พี่ปราชญ์ถอนคำพูดในสิ่งที่พูดออกไปอย่างบ้าคลั่ง ป๊าทรุดตัวลงนั่งกับโซฟาอย่างหมดแรง คนอื่นๆ ต่างตกตะลึงในสิ่งที่เกิดขึ้น และเพราะแบบนั้นในเวลาต่อ ไม่ว่าจะเพื่อชื่อเสียงหรือหน้าตา การยกเลิกงานหมั้นของผมและพี่ปรัชจึงเกิดขึ้น และงานแต่งงานของผมก็จัดขึ้นในเวลาต่อมา แต่ไม่ใช่กับพี่ปรัชที่ผมหลงรัก แต่เป็นพี่ปราชญ์ที่ผมไม่รักและเกลียดแทน

+++++

Lady Zombie

25/10/67