บททั้งหมดของ หลงรักพีท: บทที่ 11 - บทที่ 20

เมื่อหลายวันก่อนที่หญิงสาวเห็นพี่พีทนั้นออกมาจากคอนโดมิเนียมตึกฝั่งตรงข้ามตึกของเธอพร้อมกับขึ้นรถของใครบางคนออกไป คนตัวเล็กได้แต่เก็บกลับมาคิดว่าที่จริงแล้ว พี่พีทอาจจะอยู่คอนโดมิเนียมนี้ ตอนนี้ก็ทำได้แค่เก็บความสงสัยไว้ เพราะตลอดหลายวันที่ผ่านมา เธอมาพบเขาทุกวันในช่วงเย็น ไม่ว่าจะมีเรียนช่วงไหนก็มามันทุกวัน จนพนักงานในร้านก็เริ่มมองด้วยสายตาเป็นเชิงแซวคนตัวเล็กแล้วว่ามาเพื่อจุดประสงค์อะไรและวันนี้ก็เช่นกัน คนตัวเล็กมีเรียนช่วงบ่าย และมีเรียนอีกครั้งตอนช่วงค่ำเพราะอาจารย์นัดนอกเวลาเพื่อติวพิเศษให้กับนักศึกษา แต่ด้วยความที่หลายวันที่ผ่านมานี้หญิงสาวเองยังคงงอนพี่ชายอยู่ เพราะตั้งแต่วันที่พี่ชายมาส่งที่คอนโดมิเนียมเขาก็ไม่ติดต่อมาอีกเลย ทำให้คนเป็นน้องสาวอย่างเธอยังมีอารมณ์ที่ค้างคาอยู่มาก ถ้าจะกลับมาง้อคราวนี้ก็จะงอนให้หนักขึ้นเลยคอยดู ว่าแล้วมือเรียวเล็กก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเช็กโซเชียลมีเดียของพี่ชายระหว่างเดินไปร้านของพี่พีท หน้าจอปรากฏภาพที่พี่ชายกำลังไปเที่ยวทะเล“หนีไปเที่ยว ! พี่ชายฉันไม่ง้อเลยใช่ไหมเนี่ย แถมยังไปเที่ยวกับสาวอีก แล้วบอกว่าไม่มีแฟน คุณแม่ต้องรู้เรื่องนี้ หึ

เมื่อเวลาผ่านไปได้สักพักชายหนุ่มก็หยิบโทรศัพท์มือถือเพื่อเปิดระบบกล้องวงจรปิด และดูบริเวณรอบ ๆ ของร้าน แต่ก็ยังคงเห็นรุ่นพี่คนนั้นยืนอยู่ที่เดิม พลางคิดในใจว่าไอ้หมอนั่นมันต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ และท่าทีที่น่ากลัวของมันต้องการอะไรจากน้องนาถึงมายืนรออยู่หลายชั่วโมง“พี่พีท… หนูกลัว” หญิงสาวที่สังเกตเห็นชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดูอะไรบางอย่างพร้อมกับชะเง้อมอง ก็ได้รู้ว่ามันคือกล้องวงจรปิด แถมคนนั้นก็ยังไม่ได้หายไปไหน คนตัวเล็กเลยพูดออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือด้วยความกลัว“น้องนาไม่ต้องกลัวนะครับ พี่อยู่ตรงนี้แล้วนะ เดี๋ยวพี่หารถไปส่งเราดีกว่า” ชายหนุ่มเอื้อมมือไปลูบหัวคนตัวเล็กที่ตอนนี้มีอาการหวาดกลัว กลับทำให้อุ่นใจมากขึ้นเมื่อเขาพูดออกมาแบบนั้น คำพูดทำให้เธอที่ใจเต้นแรงกับเขาอยู่แล้ว ก็ยิ่งชอบเขามากขึ้นมาเจอพี่พีทในเวอร์ชันนี้ มันอบอุ่นหัวใจเมื่อชายหนุ่มพูดจบเขาก็เดินออกไปที่ประตูหน้าร้านก่อนที่จะมองจ้องไปที่รุ่นพี่คนนั้นที่ยังคงยืนมองอยู่ เมื่อทั้งสองสบตากันทำให้รุ่นพี่ต้องถอยกลับไป และพี่พีทก็เช็กระบบกล้องวงจรปิดอีกครั้งก่อนจะพบว่าชายคนนั้นได้ออกไปแล้วจริง ๆ ก่อนจะเรียกรถให้คนของ

เมื่อโทรศัพท์บอกพี่ชายเรียบร้อยแล้วทั้งสองคนก็พากันเดินทางเพื่อมุ่งหน้าไปยังคอนโดมิเนียมของหญิงสาวทันที และเมื่อพี่พีทถามว่าคอนโดมิเนียมอยู่ที่ไหน ก็ถึงกับตกใจเมื่อได้ยินชื่อ และชายหนุ่มเองก็บอกว่าที่นั่นเป็นคอนโดมิเนียมของน้องชายพี่พีท คนตัวเล็กก็เลยถึงกับบางอ้อว่าที่เจอพี่พีทวันนั้นคือเขาออกไปกับน้องชาย เกือบเข้าใจผิดแล้วว่าพี่พีทนั้นมาหาผู้หญิงที่นั่น เกือบไปแล้วเชียว แต่ถามไว้ก่อนก็ดีเหมือนกัน อีกอย่างที่เธอไม่ถามเขามาตลอดว่าเขามีแฟนหรือไม่เป็นเพราะตอนนั้นคิดว่าอาจจะเป็นแค่ความประทับใจในช่วงแรกเลยคลั่งรักเขาขนาดนั้น จนในช่วงปีสองที่ไม่ได้เจอกันมันมีความโหยหามากกว่าการอยากเจอหน้าเขา แล้วก็เกือบถอดใจไปแล้วเพราะความห่างกัน เหมือนพี่เขานั้นหลบหน้าเธอ และวันนี้เหตุการณ์ที่ทำให้เธอรู้สึกว่าเขาคงมีใจให้เธอบ้างแล้ว แบบนี้มันคงถึงเวลาที่จะพุ่งชนเขาให้อย่างจังสักที“พี่พีทคะ” คนตัวเล็กหันไปหาพี่พีทที่กำลังขับรถอย่างตั้งใจก่อนที่เขาจะหันมาหาเธอ“ครับ ว่าไงเอ่ย” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นด้วยความสงสัย เพราะคนตัวเล็กหันมามองเขาด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป มันแฝงไปด้วยความจริงจังแต่ปนไปด้วยความขี้เล่น ต่างจากค

“ตอนที่มันโทร.มา มันตกใจที่ได้ยินเสียงพี่ มันด่าพี่เป็นใครมารับสายได้ยังไง แล้วมันก็ด่าแบบไม่ลืมหูลืมตา” ชายหนุ่มพูดไปด้วยเสียงที่ขบขัน ก่อนจะมองไปที่น้องสาวที่ตอนนี้ยิ่งสงสัยว่าหลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้นต่อ“แล้วเกิดอะไรขึ้นต่อคะ อย่าวรรคนานมันน่าหงุดหงิดนะคะพี่ลี” หญิงสาวบอกด้วยเสียงที่เริ่มไม่ค่อยพอใจพี่ชายตัวเองแล้วเพราะลีลากว่าจะพูดจบแต่ละอย่าง“โอเค พี่เล่าต่อแล้วครับ แล้วทีนี้พี่ก็บอกว่าพี่เป็นพี่ชายของเราแต่มันก็ไม่เชื่อ แล้วมันก็บอกกับพี่ว่า มันจะแย่งเราไปจากพี่แล้วเอาเราทำเมีย แล้วมันจะโยนมาให้พี่ใช้ต่อ” คนเป็นพี่ไม่ได้พูดอะไรต่อเมื่อเห็นว่าคนเป็นน้องนั้นเงียบไปแล้ว พร้อมสีหน้าที่ดูตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน “เขาทำไปเพื่ออะไร พี่ลีน่ากลัวมากเลยนะรู้ไหม” หญิงสาวพูดด้วยเสียงที่สั่นเครือก่อนที่จะรีบปรับให้เป็นปกติ เพราะไม่อยากจดจำสถานการณ์แบบนั้นอีกแล้ว คิดทีไรก็รู้สึกกลัวขึ้นมาทุกที“นั่นแหละพี่โมโหมาก เลยให้ลูกน้องเอาเบอร์ไปสืบ พอรู้ตัวก็เอาคนไปกระทืบมัน แล้วก็ให้คนตามดูมัน” คนเป็นพี่เอ่ยยาวเหยียดถึงขั้นตอนการลงโทษไอ้เลวนั่น ที่มาทำระยำกับน้องสาวเขา “แต่โดนจับไปแล้ว หวังว่

เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้เธอรู้สึกพอใจมากที่สามารถเอาชนะสาว ๆ คนอื่นได้ในเวลานั้น สายตาที่มองมาที่เธออย่างอิจฉานั้นมันทำให้เธอนั้นดูเหนือกว่า เพราะความกล้าของเธอทั้งนั้นที่ทำให้หัวใจของเธอพองโตอีกครั้งเหมือนกับวันแรกที่เจอเขา “นาเดี๋ยวแกรอพี่พีทปิดร้านใช่ไหม เดี๋ยวพวกฉันจะกลับก่อน ยังไงก็ส่งข่าวมาบอกด้วยนะ สู้ ๆ” ส้มโอเอ่ยถามก่อนจะส่งกำลังใจมาให้ “ใช่ เดี๋ยวฉันรอพี่เขาปิดร้าน ขอบใจมากนะส้มโอ ฉันรักแกมาก ๆ ที่คอยเชียร์อัปฉัน” คนตัวเล็กโอบกอดเพื่อนสาวก่อนจะบอกลากันจนเสร็จเรียบร้อย เธอเองก็นั่งรอจนร้านใกล้ปิด “ยังไม่กลับอีกเหรอ” ชายหนุ่มเดินเข้ามาถามเธออย่างสงสัยเพราะเพื่อนของเธอนั้นกลับหมดแล้ว “ยังค่ะ หนูรอคุยธุระกับพี่ก่อน” คนตัวเล็กเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสดใสและยิ้มให้เขาก่อนจะหยิบแก้วน้ำขึ้นมาดูดแก้เขิน “พี่ใกล้ปิดร้านแล้วละ รอพี่สักครู่นะ ถ้ามันเงียบ ๆ ก็มานั่งแถว ๆ เคาน์เตอร์ก็ได้ พนักงานเดินไปมาอยู่” ชายหนุ่มบอกพร้อมกับชี้ไปที่บริเวณเคาน์เตอร์ของร้านที่กำลังมีพนักงานเก็บของอยู่ “พี่ใกล้เสร็จแล้วไม่ใช่เหรอคะ เดี๋ยวหนูไป