All Chapters of หลงรักพีท: Chapter 31 - Chapter 40

วันนี้เป็นอีกวันที่ชายหนุ่มกระวนกระวายเพราะคนตัวเล็กนั้นไม่ตอบข้อความเขาสักข้อความเดียว และก็ไม่ได้แวะมาที่ร้านของเขาเลย หรือเธอจะเข้าใจผิดว่าที่เขาไม่ตอบแชตนั้นเป็นการไม่สนใจเธอ เธอเลยไม่สนใจเขาบ้าง แต่มันก็ผิดที่เขาเองเพราะการที่เขาหายไปนั้น เนื่องจากเอิงเข้ามาพัวพันกับเขาในช่วงนี้บ่อยครั้ง เขาเลยอยากจัดการให้เรียบร้อยแบบจริงจัง แต่ดูท่าแล้วเอิงคงไม่ยอมรามือง่าย ๆ และก็ยังมาหาเขาที่ร้านบ่อย ๆ กลัวเหลือเกินว่าคนตัวเล็กนั้นจะมาเห็นแล้วเข้าใจผิดได้ “เขต ช่วงนี้เห็นนาแวะมาบ้างไหม” ชายหนุ่มเอ่ยถามน้องชายคนสนิทแต่ก็ได้คำตอบกลับมาเพียงส่ายหน้า ทำเอาเขานั้นถึงกับแอบเศร้าไปเหมือนกัน“เห็นมาหาพี่ครั้งสุดท้ายก็เมื่อไม่กี่วันก่อน วันที่พี่ไปกับพี่เอิงนั่นแหละ แล้วน้องก็ไม่มาอีกเลย” เขตแดนบอกกับพี่ชายที่ในวันนั้นเขากำชับนักหนาว่าอย่าบอกน้องนาว่าเขาไปไหน อยากจะสมน้ำหน้าแต่ก็สงสาร“ทำไมแกไม่บอกพี่ให้เร็วกว่านี้วะ” ชายหนุ่มหงุดหงิดเล็กน้อยที่คนเป็นน้องไม่ยอมบอกเขา“ผมก็ลืมเป็นนะพี่ อีกอย่างพี่บอกผมเองว่าอย่าบอกน้องว่าพี่ไปไหน มาถามเอากับผมตอนนี้ก็ช่วยไม่ได้นะ ถ้าพี่ไม่ไปตามหาเขาก็ไม่เจอกันสักที”

เมื่ออาหารมาส่งลูกน้องของเขาก็จัดการเอาของขึ้นมาให้พร้อมกับรายงานว่าจับตัวคนชื่อเอิงได้แล้ว เขาเลยสั่งให้เอาผู้หญิงคนนั้นไปที่โกดังริมแม่น้ำที่เอาไว้เค้นความจริงกับพวกคู่ค้ามีการโกง แต่เขาไม่ใช่พวกมาเฟียแต่อย่างใด เขาแค่ต้องทำเพื่อความถูกต้องก็เท่านั้น“เอาไปไว้ที่โกดัง ถึงแล้วก็บอกด้วย เดี๋ยวฉันไปส่งนาก่อน” ชายหนุ่มรับของมาจากลูกน้องก่อนจะกลับเข้ามาในห้องอีกครั้ง ก็พบกับน้องสาวที่นอนฟุบอยู่ที่โซฟา“นาอาหารมาแล้ว ลุกมากินก่อน เดี๋ยวพี่ไปส่งที่คอนโดฯ แล้วพี่จะไปทำธุระต่อ” เขาจัดการเตรียมของกินให้น้องสาวและนั่งกินอาหารกันจนเสร็จเรียบร้อย พร้อมกับส่งน้องสาวที่คอนโดมิเนียมเสียงน้ำที่กระทบกับผนังโกดังพร้อมกับเสียงเรือขนส่งที่แล่นไปมาริมแม่น้ำ ทำให้สาวร่างสูงรู้สึกตัวขึ้น หลังจากที่เธอโดนชายชุดดำนั้นตามจับตัวได้ในตอนที่เธอกำลังจะจัดการยายเด็กนั้นอีกครั้ง แต่ใครจะไปรู้ว่าผู้ชายพวกนี้เป็นคนของยายเด็กนั่น ดูท่าไม่ใช่คนทั่วไปน่าจะรวยพอสมควร เธอลืมตาขึ้นมามองรอบ ๆ ก็พบกับชายหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้เหล็กมองมาที่เธอด้วยสายตาดุดัน“แกเป็นใคร อย่าคิดว่าฉันจะกลัว” หญิงสาวเอ่ยออกมาอย่าง

ลมที่พัดผ่านใบหน้าขาวที่กำลังดื่มด่ำกับบรรยากาศสดชื่นบนดาดฟ้าของบ้านพัก เธอมองไปยังภูเขาลูกโตที่ตอนนี้แสงอาทิตย์กำลังจะตกดิน เธอนั่งกอดเข่ามองทิวทัศน์ในยามเย็น เสียงนกร้องเรียกความสงบให้กับใจของเธอ เธอเดินทางมาถึงที่บ้านพักได้ครู่ใหญ่ก่อนจะเตรียมตัวออกมาเดินชมธรรมชาติ บริเวณนี้ผู้คนไม่ได้อาศัยพลุกพล่าน เพราะที่นี่มีบ้านพักเพียงแค่สี่หลังเท่านั้น และการที่จะจองได้นั้นต้องจองล่วงหน้า แต่เธอก็เข้าใจได้ว่าพี่ชายของเธอนั้นสามารถทำให้มันจองได้ในเวลาที่ต้องการ เมื่อพระอาทิตย์ตกดิน เธอหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาถ่ายภาพเก็บไว้พร้อมกับเก็บภาพตัวเองกับวิวรอบด้าน เธอพาตัวเองมาเดินเล่นที่บริเวณทะเลสาบเล็ก ๆ ที่อยู่ด้านหน้าของบ้านพัก ที่มีเรือคายัคให้ได้พายเล่น อากาศที่เริ่มเย็นลงทำให้เธอต้องหยิบเสื้อที่ผูกเอวอยู่เอาสวมใส่ ขณะที่กำลังสวมใส่นั้นก็นึกขึ้นได้ว่าเสื้อตัวนี้ชายหนุ่มเป็นคนซื้อให้เธอในวันที่ได้เที่ยวด้วยกันครั้งแรก แต่ก็ต้องเอาความคิดนั้นออกไปถึงเธอจะคิดถึงเขามากแค่ไหนในตอนนี้ “ขอโทษนะคะ” หญิงสาวเดินไปยังห้องรับรองลูกค้าที่เป็นบ้านที่เจ้าของบ้านพักนั้นอาศัยอยู่“สวัสดีครับ มีอะไรให้ผมช่วยไ

ทั้งสองคนนั่งคุยกันในห้องนั่งเล่นอยู่นาน พูดคุยในเรื่องต่าง ๆ ที่ห่างหายกันไปและไม่ได้เจอกัน คนตัวเล็กโผกอดชายหนุ่มครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างไม่รู้จักเบื่อ จนเวลาล่วงเลยมาจนถึงดึก หญิงสาวนึกสงสัยขึ้นมาว่าทำไมเขาถึงหาเธอเจอ ชายหนุ่มนั่งมองใบหน้าหวานที่ไม่อาจละสายตาไปได้ และมองเธอกลับเมื่อเธอนั้นกลับมาจ้องเขาอีกครั้งเหมือนต้องการคำตอบบางอย่าง“พี่หานาเจอได้ยังไงคะ” หญิงสาวถามด้วยความสงสัยก่อนจะมองจ้องเขาอย่างเอาคำตอบ“พี่ให้เพื่อนช่วยหา แล้วก็ไปตามถามจากเพื่อน ๆ ของหนูค่ะ” ชายหนุ่มขยับตัวเข้าไปหาพร้อมกับโอบไหล่คนตัวเล็กเพื่อกอดเธออีกครั้ง“พี่นี่เพื่อนเยอะนะคะ ความสามารถก็เยอะมากด้วย หนูชักสงสัยแล้วว่าพี่เป็นแค่เจ้าของร้านกาแฟจริง ๆ ใช่ไหม” หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงติดตลกและขำออกมาเล็กน้อย “ลองเดาดูสิ” ชายหนุ่มพูดขึ้นก่อนจะยิ้มออกมา แต่คนตัวเล็กกลับตัดบททิ้งเสียอย่างนั้น เขากำลังอยากแกล้งเธออยู่พอดี“ไม่เดาค่ะ นาง่วงแล้ว ไปนอนดีกว่า” หญิงสาวลุกขึ้นพร้อมกับจะเดินออกจากห้องนั่งเล่น แต่เขากลับคว้าแขนเธอจนล้มลงมานั่งทับที่ตักเขา“วันนี้พี่นอนด้วยนะคะ” เขาพูดขึ้นพร้อมกับกระชับวงแขนที่ประคองเธออยู

เช้าวันถัดมาทั้งสองคนเดินทางกลับมายังคอนโดมิเนียมของคนตัวเล็กหลังจากเที่ยวพักผ่อน ทั้งคู่กลับมาใช้ชีวิตปกติ หลังจากที่กลับมาคนตัวเล็กแทบไม่ต้องทำอะไรเองเลย เพราะมีชายหนุ่มคอยทำให้ทุกอย่างดูแลอย่างกับเจ้าหญิงตัวเล็ก ๆ เธอยังคงเดินทางไปหาเขาที่ร้านเหมือนเดิมทั้งไปและกลับ แล้วก็ได้รับการต้อนรับกลับมาอย่างน่ารักจากพนักงานในร้านของชายหนุ่ม เธอกล่าวขอบคุณทุกคนอย่างจริงใจ ในวันแรกที่เธอไปที่ร้านทุกคนก็ต่างตกใจที่เธอนั้นกลับมา แล้วก็คอยส่งสายตาแซวเธอกับชายหนุ่มไม่เลิก ยิ่งเป็นพี่เขตยิ่งตัวดีเข้าไปใหญ่ แต่รายนั้นจะแกล้งพี่ชายเขาเสียมากกว่า “วันนี้พี่รอรับกลับเหมือนเดิมนะ” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นก่อนจะยื่นนมสดปั่นให้กับเธอ“ได้ค่ะ ขอบคุณนะคะ” เธอรับแก้วมาดื่มก่อนจะขอตัวไปเรียนต่อในช่วงบ่าย และตอนนี้เธอต้องเรียนให้ทันเพื่อนเพราะลาเรียนไปสองวัน แต่ยังดีที่ส้มโอนั้นจดรายละเอียดเนื้อหาไว้ให้เธออยู่บ้าง“เสร็จแล้วโทร.บอกพี่นะคะ” ชายหนุ่มยิ้มให้ก่อนจะหันไปทำหน้าที่ของตัวเองต่อแล้วเดินหายไปที่หลังร้านเพื่อคุยโทรศัพท์ชายหนุ่มโทรศัพท์หาเพื่อนรักที่ช่วยตามหาคนตัวเล็กให้และตอนนี้เขาก็ต้องตามหาคนเช่นกัน เขาให้เ