All Chapters of A World for Just Us Two (โลกที่มีเพียงเราสองคน): Chapter 1 - Chapter 10

“เก็บตังค์ด้วยค่ะป้า”อีฟสวมเสื้อเชิ้ตขาวแขนสั้นติดกระดุมชายเสื้อปล่อยนอกกระโปรงพลีทจีบเล็กยาวเหนือเข่าเล็กน้อยนั่งทานก๋วยเตี๋ยวอยู่ตรงข้ามหน้าทางเข้าไนต์คลับแห่งหนึ่งตะโกนเรียกแม่ค้า มือล้วงใบแดงสุดท้ายที่มีติดตัว ยื่นจ่ายค่าอาหารเย็นก่อนเข้าทำงาน วันนี้เป็นวันสุดสัปดาห์แต่เป็นวันแรกของการทำงาน มือหิ้วถุงกระดาษใส่เสื้อผ้าที่เตรียมไว้พร้อมเปลี่ยนเวลาพึ่งจะหัวค่ำแต่ต้องไปให้ทันตามเวลานัด เธอก้าวเข้าไนต์คลับแห่งหนึ่งด้วยใบหน้าเต็มไปด้วยความหวัง ว่า “คืนนี้เธอต้องรอด”อีฟเป็นนักศึกษาปริญญาตรีภาคเรียนสุดท้ายที่กำลังหาเงินใช้จ่ายเพื่อดำรงชีพใน กทม.ในช่วงท้ายก่อนจบการศึกษา เพราะครอบครัวที่เคยส่งเสียต้องจากไปอย่างกะทันหัน“อีฟ” เสียงเรียกของเจ๊แตงผู้จัดการร้านและเป็นคนแนะนำอีฟเข้าทำงานพาร์ตไทม์ยืนเท้าสะเอวรออีฟหน้าประตูทางเข้า“เดี๋ยวเจ๊พาเข้าห้องแต่งตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าเลยจ้า”เจ๊แตงเป็นสาวสองเป็นผู้จัดการไนต์คลับแห่งนี้ซึ่งอาศัยอยู่อะพาร์ตเมนต์เดียวกัน อีฟรู้จักมักจี่กับเจ๊แตงเพราะเแกเปิดร้านตามสั่งข้างหอที่อีฟทานเป็นประจำ กลางวันแกก็เป็นแม่ค้าตกกลางคืนก็เป็นผู้จัดการไนต์คลับแห่งนี้อยู่ใจก

ทุ่มตรงรถแท็กซี่เทียบจอดหน้าทางเข้าไนต์คลับเจ๊แตงเปิดประตูก้าวลงจากรถด้วยชุดอลังการในเดรสขนนกสีแดงปักเลื่อมเงาวับยืนบนรองเท้าส้นแหลมมือขวาถือพัดญี่ปุ่นเครื่องรางนำโชคสะบัดให้ลมพัดเข้าที่ใบหน้าเพื่อกันรองพื้นที่หนามันเยิ้มก่อนเริ่มงาน เดินมาพร้อมกับอีฟร่างเล็กเพรียวในชุดเดรสเกาะอกสั้นโชว์ขาเนียนเรียวดูแล้วก็สวยตามสไตล์งานปาร์ตี้คืนนี้ลูกโป่งหลากสีประดับเต็มร้านตั้งแต่ทางเข้าหน้าประตู เวลาก็เริ่มเปิดให้ลูกค้าได้จับจองที่นั่งเพื่อชมคอนเสิร์ตของนักร้องดังที่ทางร้านได้เชิญมาแสดงมาบนเวที อีฟเดินเข้าไปเตรียมตัวด้านหลังห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เตรียมมาเช่นเดิม เธอมองหน้าตัวเองผ่านกระจกยาวเต็มตัวแล้วพูด กับตัวเองว่า “สู้ๆ.”“ขยับไปหน่อยสิ” น้ำเสียงแหลมฟังแล้วไม่ค่อยรื่นหูเท่าไรนักใบหน้าที่ไม่เป็นมิตรของหญิงสาวร่างสูงหนาผิวคล้ำดันร่างผอมบางของอีฟจนเซเพื่อตัวเองได้เชิดส่องใบหน้าที่หยิ่งผยองของหล่อน หล่อนชื่อเจนด้วยการที่อีฟเป็นเด็กใหม่ก็ไม่ได้โต้ตอบใดๆ เธอเก็บอาการไว้แต่มองเจนด้วยสายตาแข็งทื่ออย่างไม่พอใจเช่นกัน“อ้าวเร็วๆ สาวๆ แต่งตัวให้ไวหน่อยจ้า งานกำลังจะเริ่มแล้ว” เจ๊แตงยืนเปล่งเสียงอยู่หน้า

ยามสายของวันจันทร์ในรั้วมหาลัยแห่งหนึ่งในห้องสี่เหลี่ยม อีฟนั่งหลังงอมือซ้ายเท้าคางสายตาของเธอมองดูก้อนเมฆสีเทาเกาะกลุ่มอยู่ด้านนอกหน้าต่างกระจกพลางนิ้วยาวจับปากกาค้างไว้ แนนซี่ชำเลืองมองด้วยความสงสัย ดูอีฟไม่มีสมาธิและตั้งใจฟังการบรรยายของอาจารย์ที่ถือไมค์อยู่หน้ากระดานไวท์บอร์ดเลย ... จนจบชั่วโมงเรียน“เป็นไรป้าว อีฟ” แนนซี่เอ่ยถาม ขณะที่ทุกคนกำลังเตรียมลุกออกจากห้อง“เปล่า แนนซี่” อีฟตอบด้วยใบหน้าเรียบเฉย…“ได้ข่าว ว่าใครบางคนแถวนี้หมดตัวออกไปรับจ๊อบกลางคืนดึกๆ ดื่นๆ สงสัยไปเป็นหญิงบำเรอ จนแฟนเก่าทนไม่ไหวต้องไปหาหญิงดีที่เพียบพร้อมอย่างลิซซี่”เสียงนินทาดังมาจากกลุ่มเพื่อนของลิซซี่ที่อยู่ห่างไปแค่ไม่กี่ก้าวพลางชายตามาที่อีฟตั้งใจให้อีฟและแนนซี่ได้ยินทำให้เข้าใจได้ชัดเจนว่ากำลังสื่อถึงใครคำพูดเหล่านั้นไม่เข้าหูของแนนซี่ยิ่งนัก สาวพลัสไซซ์หันมองด้วยสายตาไม่พอใจเมื่อได้ยิน ยกแขนเสื้อขึ้นเหนือไหล่เตรียมจะเดินไปหากลุ่มปากหมาพวกนั้นอีฟเห็นท่าทีของเพื่อนจึงรีบลุกจากเก้าอี้ไปฉุดแขนออกจากห้อง“ไปเถอะแนนซี่”“เธอจะดึงฉันทำไม ปล่อยให้มันว่าเธอทำไม”“เอาน่า ไม่เป็นไรเพื่อน ไม่กี่เดือนก็ไม่

เปรี้ยง เปรี้ยง! “อีฟ ตื่นเร็ว สายแล้ว” แนนซี่เปล่งเสียงเรียกพลางกำมือกระแทกประตูอยู่หน้าห้องเปรี้ยง เปรี้ยง ! " อีฟ ! " เสียงดังลั่นทั่วอะพาร์ตเมนต์จนข้างห้องต้องเปิดประตูออกมาดู " เบาๆหน่อยน้อง คนกำลังหลับนอน จะทุบประตูแหกปากลั่นทำไมเกรงใจชาวบ้านบ้าง " หญิงวัยกลางคนในชุดนอนผ้ามันผมม้วนเป็นลอนใบหน้าดูราวยังไม่ได้นอนเพราะเครื่องสำอางบนใบหน้าของนางยังแน่น พูดด้วยน้ำเสียงฟัดเหวี่ยง จนแนนซี่ทำหน้าแหยๆ กล่าวคำขอโทษ ให้หล่อนได้พอใจ“ตื่นแล้ว แนนซี่” แล้วอีฟก็ขานรับเสียงเรียกดังของแนนซี่พลางหันมองมือถือบนหัวเตียงที่ไม่ดังเตือนเช่นทุกวันพลันนึกได้ ว่า ลืมตั้งนาฬิกาปลุกรู้เลยทันทีว่าสายแล้วเธอรีบเด้งตัวออกจากเตียง“รอฉันด้วย แนนซี่” รีบเร่งจัดการแต่งตัว......สองสาวต่างไซซ์หน้าตาตื่นก้าวยาวเข้าห้องเรียนแทรกตัวลงนั่งตรงที่ว่าง ขณะที่อาจารย์กำลังถือไมค์บรรยายอยู่หน้ากระดาน“อีฟ” เสียงของอาจารย์หญิงวัยกลางคนสวมแว่นหนาเตอะ ขานชื่อของเธอที่ยังนั่งหลุกหลิกจัดท่าเพราะพึ่งมาถึง“อธิบายถึงหัวข้อที่อาจารย์พึ่งบรรยายไปให้กระจ่างหน่อย”อีฟเงยหน้าขึ้นตามเสียงที่กังวานดวงตาจ้องบนกระดานด้วยใบหน้างุนงงอ้ำอ

รุ่งเช้าของวันหยุดสุดสัปดาห์ก็มาถึงหลังจากที่อีฟได้ลาออกจากงานที่ไนต์คลับได้หลายวันแล้ว เมื่อคืนที่ผ่านเธอได้นอนหลับพักผ่อนอย่างเต็มอิ่มใบหน้าสดใสดวงตาสดชื่นเพ่งอ่านอีเมลของบริษัทประกัน อยู่ที่อะพาร์ตเมนต์ในห้องของเธอติ้ง!“See you at the train station,I’m on my way” (เจอกันที่สถานีรถไฟนะ ผมกำลังไป)เธอเลื่อนสายตาอ่านข้อความบนหน้าจอมือถือ พลางพับจอโน้ตบุ๊กลงแล้วโยกตัวไปคว้ากระเป๋าเป้ใบตุงที่อัดแน่นด้วยเสื้อผ้าเพื่อเตรียมจะออกเดินทางไปท่องเที่ยวกับหนุ่มแดนนอกช่วงวันหยุดยาวติดต่อกันหลายวันและชายหนุ่มผู้มุ่งมั่นก็ได้จัดตารางงานของเขาไว้เรียบร้อยแล้วเช่นกัน เขาทำตามเพลนท่องเที่ยวที่เขาได้เสิร์ชหาข้อมูลมาล่วงหน้าไว้หลายอาทิตย์มาอย่างดี หนุ่มสูงยาวในชุดฟรีสไตล์ยืนตัวตรงหน้าตู้รถไฟที่จอดเทียบชานชาลา ปู้น ปู้น เสียงเรียกดังเร่งให้ผู้โดยสารรีบขึ้นขบวน“แซม! ” อีฟในเสื้อสีขาวตัวจิ๋วกางเกงยีนขาสั้นโชว์ขาเรียวบนรองเท้าผ้าใบเดินตรงมาด้วยใบหน้ายิ้มเปล่งเสียงเรียกแซมให้เงยหน้าที่กำลังก้มดูตั๋วที่ถืออยู่ในมือ“ Eve” แซมยิ้มกว้างกางแขนรับสาวร่างเล็กสวมกอดทักทาย“Let’s go (ไปกันเถอะ) ทั้งสองจับมือ ก้