All Chapters of ทะลุมิติมาเป็นนางร้ายในนิยายยุค 70: Chapter 41 - Chapter 50

หลังจากหลินเสี่ยวเหยาจัดการแขกที่ไม่ได้รับเชิญเสร็จสิ้น ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มออกมาอย่างมีเลศนัย เมื่อเธอเดินตรงไปยังพุ่มไม้รกครึ้มที่อยู่ไม่ไกลนัก รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ยังคงประดับอยู่บนใบหน้า ดวงตากลมโตของเธอเป็นประกายระยิบระยับภายใต้แสงจันทร์ราวกับรู้ความลับบางอย่างที่ไม่มีใครล่วงรู้เมื่อคนร่างบางเข้าไปใกล้ เธอเห็นร่างสูงโปร่งของหยางเฟิงที่นั่งพิงต้นไม้ใหญ่ เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวที่พับแขนขึ้นถึงข้อศอก กางเกงขายาวสีดำเข้ารูปเน้นเรียวขายาวที่ไขว้กันอยู่ ใบหน้าหล่อเหลาคมคายนั้นดูเงียบขรึมราวกับรูปสลัก แต่ดวงตาคมกริบนั้นจ้องมองเธอไม่วางตาตั้งแต่เธอปรากฏตัวขึ้นหลินเสี่ยวเหยาทรุดตัวลงนั่งข้างๆ หยางเฟิงบนพื้นหญ้าแห้ง ใบหน้าหวานแต่งแต้มรอยยิ้มขี้เล่น ทว่าแฝงแววเจ้าเล่ห์ไว้เล็กน้อย "พี่เฟิง ไม่สงสัยเหรอคะว่าทำไมฉันถึงต่อยตีคนเก่งนัก" เธอเอ่ยถามเสียงใส ขณะที่มือบางหยิบกิ่งไม้เล็กๆ ขึ้นมาเล่นหยางเฟิงเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย จ้องมองคนข้างกายด้วยสายตาฉงนปนเอ็นดู "สงสัยสิ แต่พี่คิดว่าเหยาเหยาคงมีเหตุผลของตัวเอง " เขาเอื้อมมือไปลูบผมยาวสลวยของเธออย่างอ่อนโยนหลินเสี่ยวเหยาหัวเร

เมื่อหวังจื้อเฉิงกับหลิวต้าเฉียงคุยกันเสร็จ เธอเห็นหวังจื้อเฉิงเดินจากไป หลินเสี่ยวเหยาสูดลมหายใจเข้าลึก พลางมองไปยังเงาตะคุ่มของหลิวต้าเฉียงที่กำลังเดินอาด ๆ เข้ามาใกล้ๆ เธอ"เฮ้ย นังหนูอย่ามาเดินขวางทางกู ถ้าไม่อยากตายก็รีบไสหัวไปซะ" หลิวต้าเฉียงตวาดใส่หลินเสี่ยวเหยาด้วยน้ำเสียงเหี้ยมเกรียมหลินเสี่ยวเหยาไม่ตอบโต้ เธอเพียงแค่จ้องมองหลิวต้าเฉียงด้วยสายตาเย็นชา ก่อนจะค่อยๆ ล้วงถุงกระสอบใบใหญ่ออกมาจากในมิติหลิวต้าเฉียงหัวเราะเยาะ "คิดจะทำอะไรวะนั่น จะเอาถุงกระสอบมาคลุมหัวกูเหรอไง?"แต่คำพูดของเขาก็ต้องหยุดชะงักลง เมื่อหลินเสี่ยวเหยาเดินเข้ามาประชิดตัวอย่างคล่องแคล่วและสวมถุงกระสอบลงบนหัวเขาอย่างรวดเร็วก่อนจะรูดเชือกที่ปลายถุงดึงเข้ามามัดให้แน่น"อื้อ! อื้อ!" หลิวต้าเฉียงดิ้นรนขัดขืน แต่ก็ไม่สามารถสลัดหลุดจากการจับกุมของหลินเสี่ยวเหยาได้หลินเสี่ยวเหยาออกแรงลากร่างของหลิวต้าเฉียงที่ถูกปิดตาหายเข้าไปในมิติของเธอ เมื่อเข้ามาในมิติที่เต็มไปด้วยข้าวของระเกะระกะ หลินเสี่ยวเหยาเผชิญหน้ากับหลิวต้าเฉียงที่ยังคงพยายามดิ้นรนเอาถุงกระสอบออกจากหัว

หลังจากกลิ่นหอมของอาหารอบอวลไปทั่วบ้าน หลินเสี่ยวเหยาก็ยกจานข้าวสวยร้อนๆ กับผัดผักฝีมือเธอเองมาวางบนโต๊ะอาหารเก่าๆ ที่แม้จะผ่านกาลเวลามานาน แต่ก็ยังคงความแข็งแรงทนทาน ส่วนหยางเฟิง นั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามอย่างระมัดระวัง แม้บาดแผลจากภารกิจที่ผ่านมาจะเริ่มสมาน แต่ก็ยังคงความเจ็บปวดอยู่บ้างหลินเสี่ยวเหยาตักข้าวใส่จานให้ชายหนุ่ม ก่อนจะส่งยิ้มอบอุ่นให้ "ทานเยอะๆ นะคะ พี่เฟิงจะได้หายไวๆ" เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความห่วงใย ก่อนจะนั่งลงข้างๆ แล้วเริ่มทานอาหารของตัวเองบ้างหยางเฟิงตักอาหารเข้าปาก รสชาติคุ้นเคยที่หลินเสี่ยวเหยาตั้งใจปรุงให้ ทำให้เขารู้สึกอบอุ่นหัวใจ เมื่อทานข้าวเสร็จ หลินเสี่ยวเหยาเห็นหยางเฟิงก็เอนหลังพิงพนักเก้าอี้ เขาหลับตาลงอย่างผ่อนคลาย"พี่เฟิงคะ" หลินเสี่ยวเหยาเอ่ยขึ้นเบาๆ "ตอนนี้พี่ก็ใกล้จะหายดีแล้ว พี่คิดว่าจะทำยังไงต่อไปดีคะ?" เธอถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงหยางเฟิงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบ "พี่กำลังกังวลเรื่องสายลับที่อยู่ในค่ายทหารมาก พี่คิดว่าว่าพวกมันต้องวางแผนอะไรบางอย่างไว้แน่ๆ""ฉันเห็นด้วยค่ะ" หลินเสี่ยวเหยาพยักหน

หลังจากที่หลินเสี่ยวเหยาทานข้าวเช้าเสร็จ เธอวางตะเกียบลงบนถ้วยข้าวอย่างแผ่วเบา หันไปมองหยางเฟิงคู่หมั้นหนุ่มด้วยสายตาอ่อนโยนและเอ่ยขึ้นว่า "พี่เฟิงค่ะ ฉันมีเรื่องอยากจะบอกให้พี่ทราบค่ะ"หลินเสี่ยวเหยาสูดลมหายใจเข้าลึกก่อนจะพูดต่อ "พี่เฟิง พอจะได้ยินข่าวที่ชาวบ้านพูดคุยกันเมื่อเช้าไหมคะ?" เธอเอ่ยถามเสียงเบา ก้มหน้างุดมองมือตัวเองที่ประสานกันแน่น"พี่พอได้ยินอยู่บ้าง แต่ไม่แน่ใจว่าเรื่องนี้จะเกี่ยวกับเหยาเหยาหรือเปล่า" หยางเฟิงขมวดคิ้วเล็กน้อย รู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากล"พอดีว่า... ฉันได้ยินชาวบ้านเล่ากันว่า... ตอนนี้ลุงใหญ่ของฉันโดนจับไปแล้ว ในข้อหาฆ่าพ่อแม่ของฉันแล้วแย่งบ้านไปนะคะ" หลินเสี่ยวเหยาพูดเสียงแผ่วเบา แม้ว่าเธอจะไม่ใช่ลูกสาวแท้ๆ ของคนทั้งคู่แต่เธอก็รู้สึกปวดใจแทนหลินเสี่ยวหมิงน้องชายที่เธอรักและเอ็นดูเขาเหมือนน้องชายแท้ๆ ของเธอไม่ได้หลินเสี่ยวหมิง... เขาควรที่จะได้เติบโตมาอย่างมีความสุข ได้รับความรักจากพ่อและแม่.. แต่เด็กน้อยกลับต้องมาสูญเสียทุกอย่างไป เพียงเพราะความโลภของคนใจร้าย...หยางเฟิงชะงักมือที่กำลังจะคีบบะหมี่เข้าปาก ชามกระเบื้อง

เสียงทุ้มต่ำของปู่หยางจิ้งดังขึ้น ทำให้หลินเสี่ยวเหยารู้สึกเขินอายขึ้นมา เธอรีบผละออกจากหยางเฟิงทันที"คุณปู่!" หลินเสี่ยวเหยาอุทานออกมาเบาๆ แก้มของเธอแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย"เจ้าสามแล้วแกวางแผนจะล่อพวกสายลับยังไง?" ชายชราเอ่ยถามหลานชายคนเล็กด้วยความสงสัยหยางเฟิง เงยหน้าสบตากับคุณปู่ของเขาใบหน้าหล่อคมคายประดับด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ราวกับนักล่าที่กำลังวางแผนล่อเหยื่อให้ติดกับ"อย่างที่เหยาเหยาพูด สายลับคนนั้นอาจเป็นเพื่อนสนิทของผม" หยางเฟิงตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ "ผมกะว่าจะแจ้งให้พวกเพื่อนๆ รู้ว่าผมกำลังพักรักษาตัวอยู่ที่เซฟเฮาส์ในเมืองจินหลง เมื่อคนที่เป็นสายลับรู้ว่าผมอยู่ที่ไหน มันจะต้องเคลื่อนไหวแจ้งข่าวให้พวกกบฏรับทราบอย่างแน่นอน"หยางเฟิงเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนที่ริมฝีปากเม้มแน่นจนเป็นเส้นตรง มือที่วางข้างลำตัวกำหมัดแน่นจนเส้นเอ็นขึ้นราง แววตาที่เคยสุขุมเยือกเย็นฉายแววความโกรธเกรี้ยวออกมาชั่วขณะ ก่อนจะสงบลงราวกับพายุที่พัดผ่านไปอย่างรวดเร็ว"ผมจะให้คนของพลตรีเฉินจับตาดูสหายทั้งสี่ของผม" หยางเฟิงเอ่ยเสียงทุ้มต่ำ แววตาคมกริบจ้องมองไปยังห