All Chapters of ทะลุมิติมาเป็นนางร้ายในนิยายยุค 70: Chapter 21 - Chapter 30

ณ หมู่บ้านไป๋เหออากาศยามเช้าปลายเดือนกรกฎาคม ชาวบ้านต่างตื่นขึ้นมาด้วยความงุนงง เมื่อได้ยินเสียงเครื่องยนต์ดังสนั่นมาแต่ไกล บนถนนดินที่ปกคลุมไปด้วยฝุ่นผง รถบรรทุกหลายคันต่างแล่นเข้ามาในหมู่บ้านเป็นขบวน แต่ละคันล้วนบรรทุกชายฉกรรจ์รูปร่างกำยำสวมชุดช่างก่อสร้างเต็มคัน"พวกเขาคือใครกันนะ?""ไม่รู้สิ ฉันไม่รู้ว่าพวกเขามาทำอะไรที่นี่?""หรือทางการจะมาสร้างเขื่อนหรือเปล่า?""อย่าพูดเพ้อเจ้อ! เขื่อนมันอยู่ไกลลิบโน่น!"เสียงถกเถียงของชาวบ้านดังอื้ออึงไปทั่ว ชาวบ้านต่างจับกลุ่มคุยกัน หน้าตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความสงสัยไม่นานนัก หัวหน้าช่างก็ก้าวลงจากรถ เขาเดินตรงไปหา เหวินหยาง หัวหน้าหน่วยผลิตของหมู่บ้านไป๋เหอ และเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสุภาพ"ผมขอสอบถามหน่อยได้ไหมครับ ว่าบ้านของคุณหนูหลินเสี่ยวเหยาอยู่ที่ไหนครับ?"เหวินหยาง รู้สึกประหลาดใจ เขาจึงเอ่ยถามกลับไป "พวกคุณมีธุระอะไรกับแม่หนูเหยาเหยาเหรอครับ?"หัวหน้าช่าง ยิ้มกว้าง ก่อนจะอธิบาย"พวกเราได้รับมอบหมายจากพลตรีเฉิน ให้มาสร้างบ้านใหม่ให้กับคุณหนูหลินเสี่ยวเหยา เพื่อเป็นการต

หลังจากหลินเสี่ยวเหยาแลกแต้มเสร็จ เธอกำลังจะกลับบ้าน สายตาของเธอก็เหลือบไปเห็นเด็กชายคนหนึ่งวิ่งออกมาจากบ้านหลังเก่าของเธอเด็กชายตัวผอมบางสวมเสื้อผ้าเก่าขาด ใบหน้าเปื้อนน้ำลายมือของเขากำขนมปังชิ้นโตไว้แน่น รอยยิ้มกว้างปรากฏบนใบหน้าที่เปื้อนเปรอะ เด็กน้อยดูมีความสุขมากที่ได้ขนมมาทานหลินเสี่ยวเหยารู้สึกงุนงง เธอรู้ดีว่าครอบครัวของหลินฮวาที่อาศัยอยู่ในบ้านหลังนั้น ขึ้นชื่อเรื่องความขี้เหนียว โดยเฉพาะหวังเหม่ยอิง ป้าสะใภ้ของเธอ ผู้หญิงคนนี้ขึ้นชื่อเรื่องความเค็ม แม้แต่กับลูกหลานในบ้านเธอก็ยังหวงแหนข้าวของ แล้วทำไมเธอถึงใจดีมอบขนมให้เด็กกำพร้าคนนี้ได้?ด้วยความสงสัย เธอเดินเข้าหาเด็กน้อย "เด็กน้อย พี่สาวมีขนมมาให้ หนูอยากได้ไหม" เด็กน้อยพยักหน้ารับอย่างดีใจพี่สาวที่อยู่ตรงหน้าหยิบเอาขนมจากในมิติมาให้"เด็กน้อยหนูมาทำอะไรที่บ้านป้าเหมยอิงล่ะ?" เธอเอ่ยถามด้วยความสงสัยเด็กน้อยกล่าว "มีคุณลุงใจดีฝากของมาให้ป้าเหมยอิงครับ โดยมีขนมเป็นของตอบแทน"คำตอบของเด็กน้อยยิ่งทำให้หลินเสี่ยวเหยาสงสัยมากยิ่งขึ้น ป้าสะใภ้ของเธอมีอะไรแอบแฝงอยู่หรือไม่? ด้วยความอย

ณ ค่ายกบฏเมืองจินหลงเสียงฝนที่โปรยปรายลงมาไม่ขาดสาย ทำให้บรรยากาศในค่ายกบฏทางตอนใต้ของเมืองจินหลงยิ่งทวีความอึมครึม กลิ่นดินชื้นและควันไฟจากเตาฟืนอบอวลไปทั่วบริเวณ เหล่าทหารกบฏในชุดลายพรางสีเขียวมอมแมม กำลังนั่งล้อมประชุมคุยกันอยู่ในบ้านอย่างเคร่งเครียดกระท่อมไม้สั่นไหวตามแรงลมพายุที่โหมกระหน่ำภายนอก สายฝนโปรยปรายลงมาไม่ขาดสาย บรรยากาศภายในกระท่อมช่างอึมครึมราวกับพายุที่โหมกระหน่ำอยู่ด้านนอกกระท่อม ค่ายกบฏแห่งนี้ได้รับความช่วยเหลือมาจากท่านผู้นำฝ่ายใต้ เป็นผู้สนับสนุนอาวุธและอาหารหลี่เหว่ยหัวหน้ากลุ่มผู้มีบาดแผลเป็นทางยาวบนใบหน้าอันดุดัน นั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้เก่า ๆ ตัวหนึ่ง สายตาคมกริบของเขาจับจ้องไปยังลูกน้องที่ยืนล้อมรอบโต๊ะไม้อย่างเคร่งขรึม"พวกแกได้ข่าวของพันตรีหยางกันบ้างหรือเปล่า" หลี่เหว่ยเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำราวกับเสียงฟ้าร้องในยามค่ำคืน "ทางท่านผู้นั้นต้องการให้พวกเรากำจัดมันให้เร็วที่สุด"พวกลูกน้องต่างก็ก้มหน้า "พวกเราหามันไม่เจอเลยครับหัวหน้าหลี่" หนึ่งในนั้นเอ่ยตอบคำถาม "พวกเราตามหาพวกมันไปทั่วเมืองจินหลงก็ไม่เห็นวี่แวว"

เช้าวันรุ่งขึ้น เสียงไก่ขันปลุกให้หลินเสี่ยวเหยาตื่นขึ้นมา เธอรีบลุกขึ้นจากที่นอนก่อนจะเก็บเสื่อ หมอนและผ้าห่มเข้าไปไว้ในตู้ ร่างบางมุ่งหน้าไปยังห้องครัว วันนี้คนเป็นแม่ครัวกระตือรือร้นเป็นพิเศษ เพราะเธอเตรียมอาหารเช้ามากมาย ตั้งใจจะนำไปฝากลุงเฉินกับป้าหวัง สองสามีภรรยาที่อาศัยอยู่ในเมืองจินหลงเธอนำหม้อดินขนาดใหญ่ตั้งวางบนเตา ใส่น้ำสะอาดและข้าวสารลงไป รอจนเดือดพล่าน กลิ่นหอมของควันไฟโชยมาแตะจมูก หลินเสี่ยวเหยาติดไฟอีกเตาตั้งน้ำมันจนเดือด ทอดแผ่นเกี๊ยวบางๆ ในกระทะน้ำมันร้อนจนเหลืองกรอบ เสียงซ่าดังก้องไปทั่วห้องครัวจากนั้นเธอก็หั่นหมูสามชั้นเป็นชิ้นบางๆ หมักกับซอสซีอิ๊ว น้ำตาล ขิง และกระเทียมสับ ทิ้งไว้สักครู่ ก่อนที่จะนำหมูที่หมักไว้ลงไปผัดในกระทะจนสุกหอม เติมต้นหอม ผักชี และพริกสดลงไปผัดคลุกเคล้าจนเข้ากันหลินเสี่ยวเหยาเมื่อเห็นโจ๊กเริ่มขาวข้น เธอปรุงรสด้วยเกลือและพริกไทยเล็กน้อย โรยหน้าด้วยต้นหอม ผักชี และขิงซอยสุดท้ายเธอนึ่งขนมจีบร้อนๆ ฟูๆ ไส้หมูสับและผัก กลิ่นหอมของอาหารโชยมาเตะจมูก ช่างน่ารับประทานยิ่งนัก"วันนี้มีอะไรพิเศษเหรอครับพี่สาว ทำไ

หลินเสี่ยวเหยาเดินนำจักรยานออกมาจากในมิติก่อนจะปั่นจักรยานออกจากซอยเปลี่ยวมามุ่งหน้าไปจุดหมายปลายทาง ไม่นานนักสายตาของเธอก็มองเห็นโกดังร้างที่ตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้า ริมฝีปากบางเม้มสนิทเมื่อมาถึงจุดหมายปลายทาง หลินเสี่ยวเหยาก็นำจักรยานมาเก็บในมิติก่อนจะก้าวเท้าเดินตรงไปยังโกดังร้าง โกดังแห่งนี้ถูกทิ้งร้างมานานจนประตูเหล็กเริ่มผุพัง หลินเสี่ยวเหยาออกแรงผลักประตูจนเปิดออก เสียงเหล็กครืดคราดดังก้องไปทั่ว เผยให้เห็นความมืดมิดที่ปกคลุมอยู่ภายในเธอสูดหายใจเข้าลึกๆ ปรับสายตาให้คุ้นเคยกับความมืด มองเข้าไปในโกดังอันกว้างใหญ่ เธอรู้สึกถึงอากาศที่ร้อนอบอ้าว เต็มไปด้วยฝุ่นละอองที่ฟุ้งกระจายร่างบางเปิดไฟฉายส่องทาง เดินลัดเลาะผ่านกองสินค้าเก่าๆ ที่ถูกทิ้งไว้รกเต็มพื้น เธอจำเป็นต้องหาห้องที่มิดชิดเงียบสงบ เหมาะสำหรับการกักขังชายหนุ่มสองคนไว้โดยที่เสียงร้องของพวกเขาจะไม่เล็ดลอดออกมาหลินเสี่ยวเหยาเดินไปเรื่อยๆ จนกระทั่งสะดุดเข้ากับประตูไม้เก่าๆ ที่ปิดสนิท เธอใช้มือจับลูกบิดประตู หมุนไปมาอย่างเบามือ เสียงดังเอี๊ยดอ๊าด ดังก้องไปทั่ว ก่อนที่เธอจะนำชายที่น่าสงสัย 2 คนอ