All Chapters of ทะลุมิติมาเป็นนางร้ายในนิยายยุค 70: Chapter 31 - Chapter 40

หยางจิ้ง ชายชราวัย 60 ปี เขาเป็นผู้นำระดับสูงของรัฐบาลกลาง เขากำลังนั่งรถยนต์คันหรูสีดำ มุ่งหน้าสู่เมืองจินหลง เมืองเล็กๆ ทางตอนใต้ของประเทศ จ้าวหลิน เลขาผู้ซื่อสัตย์ เขาทำหน้าที่ทั้งเป็นคนขับรถและคอยคุ้มครองหยางจิ้งอย่างใกล้ชิดการเดินทางครั้งนี้ หยางจิ้งปิดบังไว้เป็นความลับ ชายชราไม่ได้บอกกล่าวกับคนในครอบครัว เขาก็ปิดปากเงียบ สาเหตุก็เพราะเขาได้รับข่าวจาก นายพลเฉิน รุ่นน้องที่เขาสนิทสนมกันมาตั้งแต่สมัยเป็นทหาร ว่าหลานชายคนเล็กของเขา อย่างเจ้าหยางเฟิง เกิดไปตกหลุมรักแม่สาวชาวบ้านที่บังเอิญช่วยชีวิตไว้ รุ่นน้องคนสนิทเขาเล่าต่ออีกว่า เจ้าหลานชายจอมหัวดื้อของเขา น่าจะหลงรักเด็กสาวคนนั้นมาก ถึงขนาดจะขอหมั้นหมายเจ้าหล่อนเลยทีเดียวหยางจิ้ง รู้สึกพอใจเป็นอย่างยิ่ง หลานชายคนนี้ของเขา ไม่มีทีท่าจะสนใจผู้หญิงคนไหน พอพ่อแม่ของเขาจัดการนัดหมายให้ไปดูตัวกับผู้หญิงคนไหน ไม่รู้ว่าไอ้เจ้าหลานชายตัวร้ายของเขาทำยังไง ฝ่ายหญิงถึงได้หนีเตลิดเปิดเปิงไปเสียไกล จนพวกเขาหมดหวังไปกับเจ้าหลานชายคนเล็ก แต่พอเมื่อเขารู้ข่าวดีเรื่องหลานสะใภ้ หยางจิ้งถึงรีบออกเดินทางมาเมืองจินหลงด้วยตัวเอง โดยไม่

จ้าวหลิน ชายหนุ่มรูปร่างสูง รีบวิ่งสุดแรงเกิดเมื่อเขาเห็นฉากการต่อสู้ของชายหนุ่มทั้ง 5 กับหญิงสาว เขารีบลงจากรถวิ่งไปหาท่านผู้นำ ด้วยความรวดเร็วเมื่อไปถึง เขาก็พบกับภาพที่น่าตกตะลึง ชายฉกรรจ์ห้าคนรูปร่างสูงใหญ่ นอนสลบอยู่กับพื้น ท่านผู้นำนั่งอยู่บนก้อนหิน ใบหน้าซีดเซียว มือทั้งสองข้างกำหมัดแน่น ราวกับเพิ่งผ่านเหตุการณ์อันตรายมา"ท่านผู้นำ ท่านเป็นอะไรหรือเปล่า?" จ้าวหลินรีบเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงหยางจิ้งส่ายหน้าช้าๆ "ฉันไม่เป็นอะไร แม่หนูคนนี้เป็นคนช่วยชีวิตไว้ฉันไว้"จ้าวหลินเหลือบมองไปที่หญิงสาวร่างบอบบางที่ยืนอยู่ไม่ไกล ใบหน้าของเธอเรียบเฉย ดวงตาสีน้ำตาลจ้องมองมาด้วยสายตาเฉียบคม ผมยาวสีดำขลับมัดรวบตึง เผยให้เห็นใบหน้ารูปไข่ ริมฝีปากบางเฉียบ ดูไม่ออกว่าคิดอะไรอยู่จ้าวหลินกลืนน้ำลาย เขาเคยไม่เคยเธอผู้หญิงคนไหนที่มีฝีมือร้ายกาจ ที่ต่อสู้กับเหล่าคนร้ายหลายคนเพียงลำพังและเอาชนะได้อย่างง่ายดายจ้าวหลินก้มมองไปที่พื้น เห็นชายร่างกำยำ 5 คนนอนสลบอยู่ เสื้อผ้าของพวกเราขาดรุ่งริ่ง ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ เขาถึงกับตกตะลึง ชายฉกรรจ์นี้ล้วนเป็นชายห

หลินเสี่ยวเหยาสูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามกลั้นความตื่นเต้นที่ปะปนกับความกังวล ใบหน้าของเธอแดงเรื่อขึ้นเมื่อนึกถึงภาพหยางเฟิงจ้องมองเธอด้วยสายตาที่จับจ้อง"คุณตัวร้ายจะสงสัยอะไรไหม?" เสียงของเธอสั่นด้วยความกังวล หยางเฟิงยิ่งเป็นคนที่จับสังเกตคนเก่งซะด้วยสิเธอรีบเร่งฝีเท้าตรงไปยังห้องครัว ปล่อยความกังวลลงชั่วคราว ร่างบางนำของออกมาจากห้างสรรพสินค้าที่อยู่ในมิติของเธอมาทำกับข้าวทันที"วันนี้ทำเมนูพิเศษหน่อยก็แล้วกัน" เธอเอ่ยพึมพำกับตัวเองหลินเสี่ยวเหยาเริ่มลงมือทำเมนูอาหารจีนโบราณ เสียงมีดสับดังก้องไปทั่วห้องครัว กลิ่นหอมเย้ายวนโชยมาแตะจมูก ไล่ความหิวกระหายเธอเริ่มต้นทำเป็ดปักกิ่ง หนังสีทองกรอบ เนื้อนุ่มฉ่ำ ราดด้วยซอสถั่วเหลืองสูตรพิเศษ จานแรกถูกวางลงบนโต๊ะตามมาด้วย หมูสามชั้นตุ๋นซีอิ๊ว เนื้อหมูนุ่มละมุนละลายในปาก รสชาติกลมกล่อม หอมกลิ่นซีอิ๊วปลาหิมะนึ่งซีอิ๊ว เนื้อปลานุ่มฟู ราดด้วยซีอิ๊วหอมๆ ทานคู่กับผักต้ม อร่อยลงตัวผักรวมมิตรผัดน้ำมันหอย ผักหลากชนิดผัดจนสุกกรอบ ราดด้วยน้ำมันหอยรสเข้มข้นและเมนูสุดท้ายซุปไก่ตุ๋นโสม น้ำซุ

แสงไฟสลัวจากโคมแดงส่องกระทบใบหน้าซีดเซียวของหลินเซิ่ง ชายวัย 40 ปีที่นั่งคุดคู้อยู่ในมุมมืดของโรงเหล้าเก่าแห่งหนึ่งในเมืองจินหลง แต่สำหรับหลินเซิ่ง เวลาราวกับหยุดนิ่ง มีเพียงความว่างเปล่าและความขมขื่นที่กัดกินหัวใจเขาจ้องมองแก้วเหล้าขาวในมือ สิ่งเดียวที่พอจะบรรเทาความเจ็บปวดแสนสาหัสที่เขาได้รับเมื่อไม่กี่วันก่อน ภาพของภรรยาที่เขารักและลูกพี่ลูกน้องของเธอมีความสัมพันธ์กันยังคงวนเวียนอยู่ในหัวราวกับฝันร้าย"อึก" หลินเซิ่งกระดกเหล้าขาวจนหมดแก้ว น้ำตาหยดหนึ่งไหลลงอาบแก้ม ความทรงจำเก่าๆ ผุดขึ้นมาในหัว สมัยที่เขากับหวังเหม่ยอิง เพิ่งแต่งงานกันใหม่ๆ"เหม่ยอิง..." เขาพึมพำชื่อภรรยา ความทรงจำเก่าๆ ย้อนกลับมาชีวิตคู่ของพวกเขาเต็มไปด้วยความรักและความสุข พวกเขามีลูกสาวที่น่ารักด้วยกันหนึ่งคน หลินฮวาเป็นดั่งดวงใจของหลินเซิ่ง เขาทำงานหนักเพื่อให้ลูกสาวมีชีวิตที่ดีที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ แต่แล้วความสุขทั้งหมดก็พังทลายลง เพราะความมักมากของภรรยา"ฮึก...ฮือ..." หลินเซิ่งสะอื้นไห้ ความเจ็บปวดและความคับแค้นตีตื้นขึ้นมาจนยากจะทานทน เหตุการณ์วันนั้นยังคงแจ่มชัดใ

เมื่อหลินเสี่ยวเหยากลับมาถึงบ้าน เธอเห็นชายร่างกำยำสองคนกำลังขนกระจกหน้าต่างบานใหญ่ลงจากรถบรรทุกอย่างระมัดระวัง หลินเสี่ยวเหยาถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อกระจกนำมาส่งเสร็จเรียบร้อยแล้วเมื่อหญิงสาวเดินเข้ามาในบ้านสายตาของเธอก็ปะทะเข้ากับร่างสูงโปร่งของผู้เป็นคู่หมั้น ชายหนุ่มกำลังยืนกอดอก จ้องมองคนงานที่ยกหน้าต่างลงด้วยแววตาที่คมกริบ แม้ใบหน้าหล่อเหลาคมคายจะดูเคร่งขรึม แต่เมื่อเขาเห็นหลินเสี่ยวเหยา แววตานั้นก็อ่อนโยนลงทันที"เหยาเหยา กลับมาแล้วเหรอครับ" หยางเฟิงเอ่ยทักด้วยน้ำเสียงอบอุ่น พร้อมกับคลี่ยิ้มบางๆ ที่มุมปากหลินเสี่ยวเหยาเดินเข้าไปหาคุณตัวร้ายโดยมีหลินเสี่ยวหมิงเดินตามมาติดๆ"พี่ชายเฟิง สวัสดีครับ เดี๋ยวผมขอตัวไปทำการบ้านก่อนนะครับ" หลินเสี่ยวหมิงเอ่ยทักทายหยางเฟิงก่อนจะวิ่งไปทางหลังบ้าน ทิ้งให้คู่หมั้นหนุ่มสาวได้อยู่ตามลำพังหลินเสี่ยวเหยามองตามน้องชายไปจนลับสายตา ก่อนที่จะเหลือบสายตาไปเห็นคุณตัวร้ายที่กำลังจ้องมองหน้าต่างกระจกบานใหญ่ที่วางพิงอยู่ข้างกำแพงอย่างสงสัยก่อนจะเอ่ยถามหญิงสาว"วันนี้เหยาเหยาไปไหนมาครับ?"หลินเสี่ยว