All Chapters of ทะลุมิติมาเป็นนางร้ายในนิยายยุค 70: Chapter 51 - Chapter 60

หยางเฟิงเมื่อเห็นพวกเพื่อนสนิทยังแซวคู่หมั้นเขาไม่เลิก เขาจึงเอ่ยขึ้นกับเหล่าสหายร่วมรบ"พวกนายก็พอได้แล้ว อย่าแซวเหยาเหยาของฉันให้มากนักสิ ตอนนี้เธอกำลังเขินจะแย่อยู่แล้ว" น้ำเสียงเข้มแฝงความเอ็นดูของหัวหน้าหน่วยที่ 13 ดังขึ้น ทำให้ห้องทั้งห้องเงียบลงชั่วขณะ ก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะขึ้นมาอีกครั้งทุกสายตาจับจ้องไปยังหลินเสี่ยวเหยา หญิงสาวหน้าหวานผู้เป็นคู่หมั้นของหัวหน้าหน่วย แก้มนวลของเธอแดงระเรื่อขึ้นมาอย่างน่าเอ็นดูเมื่อถูกเพื่อนๆ ของหยางเฟิงรุมแซวเรื่องความรักของทั้งคู่"แหมมม หัวหน้าหยางของเรานี่ออกโรงปกป้องคู่หมั้นซะขนาดนี้เลยนะเนี่ย" หมิงฮ่าว รองหัวหน้าหน่วยพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงกวน ๆ ทำให้ทุกคนในห้องหัวเราะกันครืน"ก็คนมันรักนี่หว่า" หลินเฟิง เพื่อนสนิทของหยางเฟิงแซวกลับ ทำเอาหลินเสี่ยวเหยาใบหน้าขึ้นริ้วสีแดงระเรื่อทุกคนพูดคุยกันอย่างออกรส ถามสารทุกข์สุกดิบของหยางเฟิงที่รอดตายกลับมาจากปฏิบัติภารกิจลับ จนกระทั่งหมิงฮ่าวลุกขึ้นยืดเส้นยืดสายอย่างเกียจคร้าน ก่อนจะหันมาพูดกับหยางเฟิงด้วยน้ำเสียงติดตลกว่า"อาเฟิง วันนี้สนุกมากเลยนะเว้ย แต่พ

เสียงปืนดังสนั่นหวั่นไหว ท่ามกลางความโกลาหล หยางเฟิงมองเห็นประกายไฟแลบผ่านหน้า ก่อนที่ร่างกายของเขาจะถูกกระชากหายวับไปในอากาศ เขารู้สึกเพียงลมเย็นปะทะใบหน้า ร่างกายเหมือนลอยละลิ่วไปในห้วงมิติอันดำมืดเมื่อเขาลืมตาขึ้นอีกครั้ง หยางเฟิงพบว่าตนเองอยู่ในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย ชายหนุ่มเห็นข้าวของเครื่องใช้ที่วางระเกะระกะ ท่ามกลาง สิ่งของเหล่านั้น มีสิ่งก่อสร้างขนาดใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่กลาง เหมือนเป็นตึกที่ทันสมัย ท่ามกลางแสงไฟระยิบระยับหลินเสี่ยวเหยาที่หายใจหอบถี่ ยืนประคองร่างคุณตัวร้ายอยู่ข้างๆ ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยความกังวล"พี่เฟิง พี่เป็นไรบ้างหรือเปล่าคะ?" เธอเอ่ยถามด้วยเสียงสั่นเครือหยางเฟิงคลำแผ่นหลังตัวเอง พบเพียงความว่างเปล่า ไม่มีบาดแผลใดๆ"พี่ไม่ได้เป็นอะไร" เขาตอบเสียงแผ่ว "ที่นี่คือที่ไหนกันครับ?"หลินเสี่ยวเหยาสูดหายใจเข้าลึก พยายามสงบสติอารมณ์"ที่นี่คือมิติส่วนตัวของฉันค่ะ" เธออธิบาย "ฉันดึงพี่เข้ามาที่นี่ทันทีที่ได้ยินเสียงปืน""มิติส่วนตัว?" หยางเฟิงทวนคำอย่างงุนงง"ใช่ค่ะ แต่พี่อย่าเพิ่งถามอะไรฉันมากในตอนนี้

แสงไฟสลัวส่องประกายระยิบระยับภายในร้านจินหยวน สถานบันเทิงชื่อดังใจกลางเมืองจินหลง ดังกระหึ่มแข่งกับเสียงผู้คนมากหน้าหลายตาที่มาปลดปล่อยอารมณ์ หลินฮวา หญิงสาวที่ชีวิตพลิกผันถูกจับมาขายที่นี่ เธอกำลังจะก้าวขึ้นไปสู่จุดสูงสุดของชีวิตแบบที่ไม่เคยคาดคิดมาก่อนหลินฮวาไม่เข้าใจเลยว่าชีวิตเธอมาถึงจุดนี้ได้ยังไง เธอเจ็บแค้นชะตากรรมตัวเองสุดๆ ตั้งแต่แม่ของเธอโดนจับได้ว่ามีชู้ ส่วนพ่อของเธอก็โดนจับในข้อหาฆาตกรรมพ่อแม่ของนังหลินเสี่ยวเหยา น่าจะติดคุกตลอดชีวิต มันต้องเป็นฝีมือของนังหลินเสี่ยวเหยาแน่ๆ ตอนโดนพวกอันธพาลจับมา เธอเห็นนังหลินเสี่ยวเหยาจ้องมองมันมองเธอด้วยสายตาสมน้ำหน้าเธออยู่เลย เหตุการณ์ในครั้งนี้ต้องมันแน่ๆ เป็นคนที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้แน่ๆ แต่โชคดีที่เธอมีรูปร่างหน้าตาสะสวย ผิวขาวผ่อง ตาโตแบ๊วเหมือนลูกกวาง หุ่นก็บอบบางน่าทะนุถนอม พวกนักเลงเลยจับเธอมาขายใช้หนี้แทนพ่อจึงขายเธอได้ราคาดีช่วงแรกๆ หลินฮวาต้องทนรับแขกที่เธอไม่ได้อยากเจอเลยสักนิด แต่ด้วยความฉลาดและไหวพริบ เธอเรียนรู้ที่จะเอาตัวรอดในโลกที่โหดร้ายนี้ได้อย่างรวดเร็ว หลินฮวาไม่ได้มีดีแค่หน้าตา แต่เธอยังมีวาทศ

หลินเสี่ยวเหยา เมื่อเห็นหลินฮวาเดินเข้าโรงแรมไป หญิงสาวเหลียวมองรอบๆ เมื่อเธอเห็นไม่มีคนจึงได้นำจักรยานออกมาจากในมิติ เธอได้ยินเสียงของเด็กน้อยเอ่ยขึ้นขณะที่กำลังจะนั่งจักรยานของผู้เป็นพี่สาว"พี่สาวครับ นั่นใช่พี่ฮวาหรือเปล่าครับ?" หลินเสี่ยวหมิงชี้ไปที่หญิงสาวรูปร่างบอบบาง ที่กำลังเดินเข้าไปในโรงแรม หลินเสี่ยวเหยาหยุดจักรยานก่อนมองตามสายตาของน้องชาย"น่าจะใช่ละ" เสี่ยวเหยาพยักหน้าตอบน้องชายเบาๆ "หลินฮวาแต่งตัวสวยจนพี่เกือบจำไม่ได้""พี่ฮวาแต่งตัวสวยขนาดนี้ เธอได้ไปได้ดี มีสามีร่ำรวยหรือเปล่าครับ?" เสี่ยวหมิงถามต่อด้วยความอยากรู้อยากเห็นเสี่ยวเหยาถอนหายใจเบาๆ "พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันน้องเล็ก พวกเราไม่ต้องสนใจเรื่องของคนคนนี้หรอก เธอไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับพวกเรา" เธอตอบน้องชายด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยก่อนจะกล่าว"ไปกันเถอะน้องเล็ก" หญิงสาวพูดพลางขึ้นคร่อมจักรยานอีกครั้ง "เราต้องรีบไปแล้ว เดี๋ยวน้องจะไปโรงเรียนสาย"หลินเสี่ยวหมิงพยักหน้ารับก่อนจะกอดเอวพี่สาวไว้แน่น หลินเสี่ยวเหยาปั่นจักรยานออกไป ทิ้งให้ภาพของหลินฮวาค่อยๆ เลือนหายไปในระยะไกล

เช้าวันรุ่งขึ้นเนื่องจากวันนี้เป็นวันหยุด หลินเสี่ยวหมิงเลยไม่ได้ไปโรงเรียน หลินเสี่ยวเหยาเลยเดินไปปลุกน้องชายตั้งแต่เช้า"เสี่ยวหมิง! ตื่นได้แล้ว! วันนี้พี่สาวจะออกไปข้างนอก พี่สาวฝากดูแลบ้านด้วยนะ" น้ำเสียงหวานใสของเสี่ยวเหยาดังมาจากห้องครัว"ครับพี่!" หลินเสี่ยวหมิงขานรับอย่างงัวเงียพลางลุกขึ้นจากเตียงก่อนจะเดินไปจัดการล้างหน้าแปรงฟันเมื่อหลินเสี่ยวหมิงเดินไปที่ห้องครัว เขาเห็นพี่สาวของเขากำลังจัดเตรียมอาหารเช้าอย่างคล่องแคล่ว"พี่จะไปข้างนอกกับพี่ชายเฟิงเหรอครับ?" หลินเสี่ยวหมิงเอ่ยถามขณะรับถ้วยโจ๊กข้าวโพดร้อน ๆ จากมือพี่สาว"ใช่จ้ะ พวกพี่มีธุระต้องไปทำที่นอกเมือง" หลินเสี่ยวเหยาตอบด้วยรอยยิ้ม"แล้วจะพี่สาวจะกลับมาตอนไหนครับ?" หลินเสี่ยวหมิงถามต่อ"พี่ก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน อาจจะเย็น ๆ หรือค่ำ ๆ" หญิงสาวตอบพลางลูบหัวน้องชายอย่างเอ็นดู "น้องเล็กดูแลตัวเองดีๆ นะ อย่าซน อย่าออกไปเล่นไกลบ้านล่ะ ช่วยพี่สาวรดน้ำผัก และอย่าลืมให้อาหารเสี่ยวหง และ เสี่ยวจง ด้วยนะ""ครับผม" หลินเสี่ยวหมิงรับปากอย่างว่าง่ายไม่นานนักหยางเฟิงมาถึ