บทที่ 41 นี่คือผลกรรมที่แกทำไว้กับฉัน

หลังจากหลินเสี่ยวเหยาจัดการแขกที่ไม่ได้รับเชิญเสร็จสิ้น ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มออกมาอย่างมีเลศนัย เมื่อเธอเดินตรงไปยังพุ่มไม้รกครึ้มที่อยู่ไม่ไกลนัก รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ยังคงประดับอยู่บนใบหน้า ดวงตากลมโตของเธอเป็นประกายระยิบระยับภายใต้แสงจันทร์ราวกับรู้ความลับบางอย่างที่ไม่มีใครล่วงรู้

เมื่อคนร่างบางเข้าไปใกล้ เธอเห็นร่างสูงโปร่งของหยางเฟิงที่นั่งพิงต้นไม้ใหญ่ เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวที่พับแขนขึ้นถึงข้อศอก กางเกงขายาวสีดำเข้ารูปเน้นเรียวขายาวที่ไขว้กันอยู่ ใบหน้าหล่อเหลาคมคายนั้นดูเงียบขรึมราวกับรูปสลัก แต่ดวงตาคมกริบนั้นจ้องมองเธอไม่วางตาตั้งแต่เธอปรากฏตัวขึ้น

หลินเสี่ยวเหยาทรุดตัวลงนั่งข้างๆ หยางเฟิงบนพื้นหญ้าแห้ง ใบหน้าหวานแต่งแต้มรอยยิ้มขี้เล่น ทว่าแฝงแววเจ้าเล่ห์ไว้เล็กน้อย "พี่เฟิง ไม่สงสัยเหรอคะว่าทำไมฉันถึงต่อยตีคนเก่งนัก" เธอเอ่ยถามเสียงใส ขณะที่มือบางหยิบกิ่งไม้เล็กๆ ขึ้นมาเล่น

หยางเฟิงเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย จ้องมองคนข้างกายด้วยสายตาฉงนปนเอ็นดู "สงสัยสิ แต่พี่คิดว่าเหยาเหยาคงมีเหตุผลของตัวเอง " เขาเอื้อมมือไปลูบผมยาวสลวยของเธออย่างอ่อนโยน

หลินเสี่ยวเหยาหัวเร