All Chapters of (กรง) รัก BAD GUY : Chapter 1 - Chapter 7

ขอบคุณโชคชตาที่ทำให้ฉันได้เจอเขาอีกครั้ง แต่ไม่คิดว่าการกลับมาเจอกันอีกครั้งของเรามันจะทำให้ฉันเจ็บปวด ผู้ชายตรงหน้าเขาไม่ใช่พี่ชายที่แสนดีของฉันอีกต่อไป Talk น้ำมนต์“ในที่สุดหนูก็ได้เจอพี่ติณสักที ^_^” ฉันยิ้มออกมาอย่างดีใจที่เจอกับผู้ชายที่ตัวเองตามหามาตลอด ตอนนี้เขาได้ยืนอยู่ตรงหน้าของฉันแล้ว ต้องขอบคุณรินที่ทำให้ฉันได้เจอกับพี่ติณอีกครั้ง เพราะฉันเคยถามกับเฮียเหนือ เฮียก็ไม่ยอมบอกว่าพี่ติณอยู่ที่ไหน แต่สีหน้าของพี่ติณนั้นไม่ได้ยินดีเลยที่เห็นฉัน เขากลับมองฉันสวยสายตาที่แสนจะเย็นชา “ไสหัวกลับไปซะ!!” พี่ติณประกาศเสียงกร้าวไม่ได้คิดจะรับฟังอะไรทั้งนั้น พูดจบเขาก็ทำท่าจะเดินหนี ฉันจึงต้องรีบวิ่งไปดักหน้าเอาไว้ “เชื่อหนูนะคะเรื่องนั้นมันคืออุบัติเหตุ” ฉันพยายามจะอธิบายถึงเรื่องราวในวันนั้นที่พ่อเล่าให้ฟัง เพราะรู้ว่าพี่ติณเป็นแบบนี้เพราะเรื่องอะไร เรื่องการสูญเสียไม่มีใครอยากให้เกิดขึ้น เหตุการณ์นั้นพ่อของฉันเองก็เสียใจที่ไม่สามารถช่วยชีวิตพ่อของพี่ติณได้ และพ่อก็โทษตัวเองจนถึงทุกวันนี้ แต่พี่ติณกลับไม่ได้คิดแบบนั้นเขาคิดว่าพ่อของฉันและพ่อของเฮียเหนือวางแผนกันฆ่าพ่อของตัวเ

“ฉันตกลงทำตามที่เธอเสนอ” ไม่รู้ว่าเพราะอะไรที่ทำให้พี่ติณเปลี่ยนใจ ทั้งที่ฉันบอกว่าจะไม่ยอมแลกแล้ว พอเอาเข้าจริงๆ เขาก็มาพูดแบบนี้ มันทำให้ฉันต้องคิดอีกครั้ง “จะเลิกยุ่งกับเฮียเหนือแล้วปล่อยให้รินเป็นอิสระใช่ไหมคะ” “อืม” “ทำแบบนั้นกับหนูลงจริงๆ หรอคะ” ฉันรู้ว่าอะไรกำลังจะเกิดขี้น ถึงจะบริสุทธิ์อยู่แต่ฉันไม่ได้ได้ใสซื่อขนาดที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลยสักอย่าง “เธอยอมอ้าขาให้ขนาดนี้ ฉันคงไม่ปฏิเสธ” “พี่ติณไม่หลอกหนูใช่ไหม” ยอมรับว่าฉันยังลังเล เพราะคำก่อนหน้านี้ที่พี่ติณบอกไว้ ยังไม่ได้คำตอบพี่ติณก็ก้มหน้าลงมากดจูบลงบนริมฝีปากของฉันอีกครั้ง เขาบดขยี้จูบอย่างหนักหน่วงทำให้ฉันแทบจะหายใจไม่ทัน จึงต้องรีบผลักเขาออก “ไหนบอกว่าจะแลก ?” ใบหน้าคมคายเริ่มหงุดหงิดเมื่อฉันผลักตัวเองออก “แต่พี่ติณยังไม่ได้ตอบคำถามของหนู” “ก็ตามนั้น…” ฉันนิ่งไปครู่หนึ่ง ในขณะที่พี่ติณโน้มใบหน้าลงมาซุกไซร้ที่ซอกคอ ฉันกำลังทบทวนว่าเลือกทำแบบนี้มันสมควรหรือเปล่า ฉันจะมาเสียใจทีหลังหรือเปล่า เพราะผู้ชายคนนี้คือพี่ชายที่ฉันรักมากๆ มาตั้งแต่เด็กๆ ถึงแม้ว่าตอนนี้เขาจะเปลี่ยนไป ถึงแม้ว่าฉันจะเคยคิดมากกว่าคำว่าพี่ชาย

ฉันรีบขับรถออกมาจากบ้านของพี่ติณ เมื่อขับมาได้กลางทางก็ต้องจอดรถเพื่อร้องไห้ เพราะมันอดกลั้นไม่ไหวอีกแล้ว “อึก~” ฉันฟุบหน้าลงบนพวงมาลัยรถ จากนั้นก็ร้องไห้ออกมาจนตัวเกร็ง รู้อยู่แล้วว่าพี่ติณเปลี่ยนไป เขาไม่ใช่พี่ชายที่อบอุ่นคนเดิมที่เคยรู้จัก แต่ฉันก็ไม่คิดว่าเขาจะเปลี่ยนไปมากขนาดนี้ ทั้งสายตาที่ดุร้าย น้ำเสียงที่อำมหิต ท่าทางที่เย็นชา เขาเปลี่ยนไปมากจริงๆและฉันก็เพิ่งทำอะไรบ้าๆ ลงไป ด้วยการยอมมีอะไรกับเขาเพื่อข้อแลกเปลี่ยน มันเสียใจในหลายๆ อย่างจนฉันไม่สามารถกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้ ที่ฉันตามหาพี่ติณมาตลอด ที่มาหาเขาที่บ้านในวันนี้ก็เพราะคิดว่าหากเขาเจอหน้าฉัน เขาอาจจะใจเย็นและยอมเปิดใจรับฟังอะไรที่เข้าใจผิด แต่เปล่าเลย พี่ติณไม่ยอมรับฟังอะไรทั้งนั้น #บ้าน ฉันใช้เวลานานนับชั่วโมงขับรถมาที่บ้าน ที่นานก็เพราะว่าจอดรถร้องไห้อยู่สองครั้ง และตอนนี้มันก็เป็นเวลาหนึ่งทุ่มกว่าๆ “ทำไมเพิ่งกลับบ้านเอาป่านนี้ ไปไหนมาพ่อโทรหาก็ไม่รับสาย” เสียงของพ่อท้วงขึ้นเมื่อฉันเดินเข้ามาภายในบ้าน ฉันจึงรีบก้มหน้าลงทันทีเพราะกลัวว่าพ่อจะเห็นดวงตาที่มันบวมเปล่งเพราะเพิ่งผ่านการร้องไห้มา “เป็นอะไรพ่อถามทำไม

“ยัยน้ำมนต์เป็นไรนั่งตัวแข็งทื่อเชียว” ใบข้าวที่นั่งอยู่ข้างๆ เอ่ยถามฉัน “ฉะ ฉันหนาวน่ะ”“ใส่ชุดมาออกจะเซ็กซี่ถ้าฉันไม่เห็นแกเต้น จะงอนคอยดูเถอะ”“แกจะบ้าหรอ ฉันเต้นไม่เป็น” ระหว่างที่ฉันคุยกับใบข้าวอยู่พนักงานของคลับก็ชงเหล้ามาให้ พอแก้วมาวางตรงหน้ายัยข้าวก็หยิบแก้วขึ้นมาแล้วก็ยกแขนขึ้นสูง “วันนี้เป็นวันดี เพื่อนของเราจะมีผัวแล้ว มาดื่มฉลองให้กับแอนนาหน่อยเร็ว” “แกก็พูดอะไรออกมาน่ะ ฉันกับเขาก็แค่มาดื่มด้วยกัน” แอนนารีบพูดแก้ต่าง “ค่า! อยู่มหาวิทยาลัยพูดว่าอะไรน้า…”“ยัยข้าว!! แกหุบปากเดี๋ยวนี้เลยนะ” “มาจ้ะชนแก้ว” ข้าวยื่นแก้วไปชนกับแอนนา จากนั้นก็หันมามองฉัน “น้ำมนต์จ้ะ มาชนแก้วจ้ะแกต้องหมดแก้วเลยนะ” ไม่ต้องรอให้ฉันยกแก้วขึ้นใบข้าวเธอเอาแก้วมาชนแล้วก็บอกไนท์ต่อ “ฉันไม่ชนแก้วกับนายหรอกนะ ไอ้ไนท์!”“ใครอยากจะชนแก้วกับเธอ ยัยจอแบน” “กรี๊ดดด! ไอ้ไนท์ไอ้ปากหมา นมฉันออกจะใหญ่โตขนาดนี้” “พอเลยเลิกเถียงกันได้แล้ว เกรงใจผู้ชายของเพื่อนบ้างสิ” ฉันบอกใบข้าวกับไนท์ ที่ต้องพูดว่าผู้ชายของเพื่อนก็เพราะถ้าพูดชื่อออกไป เพื่อนของฉันจะพากันสงสัยว่าฉันรู้จักพี่ติณได้ยังไง ตอนนี้พี่ติณเงียบไม