บททั้งหมดของ (กรง) รัก BAD GUY : บทที่ 51 - บทที่ 60

วันนี้ฉันแทบจะลุกไปเรียนไม่ไหว ตื่นขึ้นมาก็ไม่เจอเอมี่แล้วไม่รู้ว่าเธอออกไปจากห้องตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่พี่ติณยังนอนหลับอยู่ข้างๆ ฉัน เขาคงเพลียเพราะเมื่อคืนมันหนักมากจริงๆ ฉันดูเวลาในโทรศัพท์ยังพอมีเวลาจึงหันหน้าเข้าหาพี่ติณแล้วมองใบหน้าของเขาอยู่อย่างนั้นนานพอสมควร ไม่เคยมีครั้งไหนที่ฉันไม่ต้องการพี่ติณคนเดิมกลับมา แต่ฉันรู้ดีว่ายังไงเขาก็ไม่มีทางกลับมาเป็นผู้ชายที่อบอุ่นเหมือนเดิมได้อีกแล้ว เวลาที่คิดถึงพี่ติณ ฉันมักจะคิดถึงเรื่องราวในอดีต ย้อนกลับไปตอนที่ฉันยังเรียน ม.ปลาย มีเหตุการณ์หนึ่งที่ยังจำมาจนถึงตอนนี้ “ยืนคุยอะไรกับไอ้ผู้ชายคนนั้นตั้งนาน” พี่ติณเป็นคนมารับฉันที่โรงเรียนถามขึ้นเพราะเห็นว่าฉันยืนคุยกับรุ่นพี่ผู้ชายคนหนึ่ง “เขามาขอเบอร์หนูค่ะ” ฉันตอบตามความจริงไม่คิดจะโกหก “แล้วให้หรือเปล่า ?” “ให้ค่ะ” “ให้ทำไมชอบหรือไงหน้าแบบนั้น!!” “เปล่าค่ะ หนูก็แค่ให้ตามมารยาท” “ให้เบอร์มันเป็นมารยาทแบบไหนกันห๊ะ!”“แล้วพี่ติณจะขึ้นเสียงใส่หนูทำไมเล่า!”พี่ติณมองฉันสายตาดุ “ตอนนี้ห้ามมีแฟน ตั้งใจเรียนไปก่อน” “หนูก็ยังไม่ได้ตอบตกลงจะคบกับใครเป็นแฟนเลยสักคน”“แปลว่ามีคนขอเบอร์หลายค

เฮือก! ฉันจะทำยังไงดีพี่ติณถามอย่างรู้ทันมาแบบนี้ยอมรับว่าพี่ติณเป็นคนฉลาด เขารู้ทันฉันแทบทุกเรื่อง แต่ทำไมกะไอ้เรื่องอุบัติเหตุในครั้งนั้นเขาถึงได้หลงเชื่อโดยไม่คิดจะฟังใคร “ปิดบังอะไรฉันอยู่ ?” “ปะ เปล่าค่ะหนูไม่ได้ปิดบังอะไรทั้งนั้น” ถึงจะกลัวจนตัวสั่นแต่ฉันก็ยังใจดีสู้เสือปฏิเสธออกไป ทั้งๆ ที่รู้ว่าถ้าพี่ติณเจอข้อความนั่นขึ้นมามันต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่ๆ พี่ติณดันตัวฉันออกห่าง จากนั้นก็ยกโทรศัพท์ขึ้นมาเช็คต่อ ความกังวลมันผุดชึ้นมาอีกครั้ง ยังไงตอนนี้ฉันก็ต้องจำใจทำในสิ่งที่ไม่อยากทำ ฉันโน้มใบหน้าลงมาใกล้ๆ พี่ติณอีกครั้ง “หนูอยากเอาใจพี่ติณจริงๆ นะคะ” “นั่งอยู่นิ่งๆ ถ้าฉันเจออะไรที่…..” ฉันโน้มใบหน้าลงมากดจูบที่ริมฝีปากหนาก่อนพี่ติณจะพูดจบ นี่คงเป็นครั้งแรกที่ฉันเริ่มก่อนแบบนี้ ฉันยกมือขึ้นคล้องลำคอแกร่ง พยายามจูบถึงจะรู้ว่าตัวเองจูบไม่เก่ง ตอนแรกพี่ติณก็ไม่ได้จูบตอบเขานิ่งไปครู่ใหญ่ แต่สุดท้ายก็ยอมตอบรับจูบของฉัน ฉันเลื่อนมือข้างหนึ่งที่คล้องลำคอแกร่งเลื้อยลงมาสัมผัสที่แผงอกแน่นๆ ลูบไล้มือวนไปมาอย่างนั้น ในขณะที่พี่ติณกำลังเคลิบเคลิ้มฉันก็ค่อยๆ หยิบโทรศัพท์ตัวเองออกจากมือขอ

“จะตกใจทำไม” พี่ติณถามเหมือนสิ่งที่เขาเพิ่งพูดออกมามันเป็นเรื่องปกติ “ไม่สบายหรือเปล่าคะ” ฉันลุกขึ้นจากตักแกร่งหมุนตัวมาหาพี่ติณ จากนั้นก็ยกมือขึ้นมาทาบที่หน้าผากของเขาเพื่อเช็คดูว่าร้อนหรือเปล่า “ตัวก็ไม่ร้อน พี่ติณได้หกล้มหัวกระแทกพื้นหรือเปล่าคะ” ฉันไม่ได้ถามขำๆ นะ ฉันถามแบบสาระ จริงจังมากด้วย ผู้ชายที่ตั้งแง่ใจร้ายกับฉันมาตลอด จู่ๆ จะมาใจดีมันผิดปกติมากๆ พี่ติณพ่นลมหายใจออกมาเขาปัดมือฉันออก ก่อนจะคว้ามือโอบเอวฉันให้นั่งลงบนตักของตัวเองอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เป็นการนั่งแบบประจันหน้าใบหน้าคมคายโน้มลงมาใกล้ๆ ทำเอาหัวใจดวงน้อยมันแทบจะหยุดเต้น พี่ติณกระซิบบอกข้างๆ กับใบหูของฉัน “ฉันไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้น” ฉันเม้มปาดแน่น รู้สึกไม่ชอบเลยที่ตัวเองหวั่นไหวมากขนาดนี้พี่ติณเอามือขึ้นปัดเส้นผมเกะกะบริเวณลำคอของฉันออกให้ เขาใช้นิ้วลากขึ้นลงบริเวณซอกคอไปมาเป็นสัมผัสที่ทำให้ขนทั้งตัวของฉันมันลุกซู่ “ในเมื่อฉันใจดีแล้วเธอก็ไม่ควรจะทรยศ” “……” ฉันไม่รู้ว่าพี่ติณกำลังพูดถึงเรื่องอะไร แต่ใจมันนึกกลัวเพราะเหมือนเขาจะรู้เรื่องที่มีคนทักข้อความมาหาฉัน แต่ตอนที่พี่ติณหยิบโทรศัพท์ไปเขายังไม่ได้เปิดแ

วันต่อมาฉันลืมตาตื่นขึ้นมารู้สึกว่าเช้านี้มันสดใสมากกว่าทุกวัน คงเป็นเพราะชีวิตที่เป็นอิสระ ก๊อกๆ เสียงเคาะประตูห้องตามมาด้วยเสียงของแม่ “น้ำมนต์ลูก ตื่นหรือยัง” “ค่าแม่ หนูตื่นแล้ว”“แม่ให้คนจัดโต๊ะอาหารแล้วล้างหน้าล้างตาลงมากินข้าวด้วยกันนะลูก” “ค่ะ” ฉันรีบลุกขึ้นไปล้างหน้าแปลงฟันเพื่อลงไปกินข้าว#โต๊ะอาหาร“วันนี้พ่อกับแม่จะออกไปบริษัทหรอคะ” เห็นพ่อกับแม่แต่งตัวด้วยชุดที่เตรียมจะออกไปข้างนอกฉันก็เลยถาม “อื้อ ช่วงนี้งานที่บริษัทเยอะหน่อย” “แล้วเรื่องที่พี่ติณถือหุ้น….” “ทุกอย่างยังเหมือนเดิม ตอนนี้มันยังไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนแปลง” พ่อตอบเสียงเข้ม ไม่รู้จะเรียกว่าโล่งใจได้หรือเปล่าแต่มันก็ดีที่พี่ติณไม่ได้ไปวุ่นวายอะไรที่บริษัทของครอบครัวฉันมากไปกว่าการถือหุ้นรายใหญ่ เขามีสิทธิ์จะทำอะไรตอนไหนก็ได้ฉันยังวางใจไม่ได้หรอก จนกว่าเรื่องอุบัติเหตุครั้งนั้นจะถูกเปิดเผย “วันนี้จะออกไปไหนหรือเปล่านี่บัตรของแม่เอาไว้ใช้นะ” แม่ยื่นบัตรเครดิตมาให้ฉัน เหมือนกับรู้ว่าตอนนี้ฉันไม่มีเงินติดตัว “ขอบคุณค่ะ” พ่อกับแม่คงไม่อยากพูดอะไรให้ฉันคิดมาก แต่ท่านทั้งสองคงจะคิดไม่ตกเพราะปัญหาในตอนนี้มันไม

พี่ติณสูดดมกลิ่นจากตัวฉัน จากนั้นเขาก็จ้องเขม็ง แล้วถามอีกครั้ง “กลิ่นเหล้า ?”“ค่ะ หนูไปดื่มมา” ฉันตอบไปตามตรง ใบหน้าของพี่ติณจึงผุดรอยยิ้มที่มุมปาก แต่รอยยิ้มนั้นมันแฝงไปด้วยความอำมหิต “ฉันดีใจนะที่เธอไม่โกหก” “…หนูอยากอาบน้ำ” ฉันดันแผงอกแกร่งให้ออกห่าง ทว่าพี่ติณก็ยังไม่ยอมปล่อย “ไปดื่มกับใคร ?” น้ำเสียงที่เย็นยะเยือกนี้ทำให้ฉันเงียบไปชั่วขณะ ถ้าบอกว่าไปกับพี่วินแน่นอนว่าคนอารมณ์ร้ายอย่างพี่ติณจะต้องโมโหมากแน่ๆ “ปะ ไปกับเพื่อนค่ะ” “เธอโกหก!!” พี่ติณตวาดสวนคำพูดของฉันขึ้นมาทันควัน เขาขบกรามแน่น “คิดว่าฉันไม่เห็นภาพที่เธออัปลงโซเชี่ยลหรือไง” “…….” ฉันค่อยๆ เม้มปากแน่นเมื่อถูกตวาดถามเสียงดัง “มันเป็นใคร ?” “ทำไมพี่ติณถึงกลับมาเร็วนักล่ะคะ อยู่ที่ฮ่องกงก็มีผู้หญิงคอยดูแลไม่น่าจะรีบกลับ” ฉันเอาเรื่องภาพที่เห็นมาพูด แต่พี่ติณกลับขมวดคิ้วเหมือนไม่เข้าใจ “พูดเรื่องอะไร ? อย่ามาเปลี่ยนเรื่อง!!”“แล้วหนูพูดจริงไหมล่ะคะ ธุระที่พี่ติณว่ามันก็แค่ข้ออ้าง จริงๆ แล้วพี่ติณคงจะซุกผู้หญิงเอาไว้ที่ฮ่องกง” พอพูดถึงเรื่องนี้อารมณ์ของฉันมันก็เริ่มเดือดดาล ถึงแม้สถานะของฉันกับเขาจะไม่ได้เป็นอะไ