บททั้งหมดของ (กรง) รัก BAD GUY : บทที่ 71 - บทที่ 80

หัวใจดวงน้อยมันกระตุกวูบเมื่อได้ยินพี่ติณบอกว่าจะแต่งงานกับฉัน ที่มาวันนี้ฉันไม่คิดว่าเขาจะพูดเรื่องนี้เลย ไม่เคยคิดว่าพี่ติณจะพูดถึงเรื่องแต่งงานกับฉันออกมา “น้ำมนต์ท้องครับ ผมจะรับผิดชอบเอง” พี่ติณพูดอีกครั้ง คำพูดนั้นทำให้พ่อและแม่ต่างมองฉันด้วยสายตาที่ผิดหวัง ทั้งที่ฉันจะเป็นคนบอกพ่อกับแม่เรื่องนี้เองแท้ๆ เขามีสิทธิ์อะไรมาพูดตัดหน้าฉัน “หนูไม่แต่งนะคะ” ฉันรีบแย้งขึ้นมาทันที “เธอต้องแต่งงานกับฉัน” พี่ติณพูดสวนขึ้นมาทันควัน “นะ น้ำมนต์ท้องหรอลูก” แม่ยกมือขึ้นมาทาบอกแล้วถามฉัน “ท้องเมื่อไหร่ทำไมถึงไม่บอกพ่อกับแม่”ฉันก้มหน้าลงหลบสายตาที่ผิดหวังของพ่อกับแม่ ฉันเองก็รู้สึกผิดที่ทำสิ่งผิดพลาดแบบนี้ “…หนูเพิ่งรู้ค่ะ หนูตั้งใจจะบอกพ่อกับแม่วันนี้ อยากพูดด้วยตัวเอง” บรรยากาศภายในห้องเงียบชวนให้อึดอัด ไม่มีใครพูดอะไรออกมา ฉันรับรู้ถึงความผิดหวังที่พ่อกับแม่มีในตอนนี้ จะยังไงก็ได้ขอแค่อย่ายอมให้ฉันแต่งงานกับพี่ติณ ฉันไม่ได้ต้องการแบบนั้น “ไหนๆ ก็ท้องแล้วแต่งๆ ให้มันจบไปดีกว่านะครับ จะได้ไม่ต้องมาพูดลับหลังว่าผมไม่มีความรับผิดชอบ” เป็นพี่ติณที่พูดขึ้นมาทำลายความเงียบ “ยังทำร้ายน้อง

“มะ มาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ ไหนบอกว่าจอดรถรออยู่ที่หน้ามหาวิทยาลัยไง” “ถ้าไม่มาดักรอคงไม่ได้ยินอะไรดีๆ แบบนี้” “…….” แบบนี้เรียกว่าแผนแตกหรือเปล่า ฉันไม่มีโอกาสแก้ตัวได้เลยเพราะพี่ติณคงได้ยินทั้งหมด “กลับไปคุยกันที่บ้าน” แขนของฉันถูกพี่ติณกระชากให้เดินตามเขามาที่รถ ย้ำว่ากระชาก! นั่นจึงทำให้อารมณ์ของฉันมันเริ่มเดือด“จะรุนแรงทำไมคะ บอกกันดีๆ ก็ได้” ฉันสะบัดแขนออกจากมือของพี่ติณอย่างไม่ชอบใจ “คุยดีๆ แบบที่เธอคิดจะหนี ?” พี่ติณถามกลับมาอย่างหาเรื่อง เขาจ้องหน้าฉันเขม็ง “เป็นเด็กหรือไง” “พี่ติณนั่นแหละเป็นเด็กหรือไง!!” ฉันตวาดถามกลับจากนั้นก็รีบเดินตรงมาที่รถโดยทีพี่ติณเดินตามมาติดๆ #บ้านของพี่ติณ พอขึ้นมาบนห้องพี่ติณก็เริ่มถามเข้าประเด็นที่ฉันคิดจะหนี ตอนนี้เขากำลังยืนเท่าเอวอยู่ตรงหน้าของฉันที่นั่งบนปลายเตียง“คิดแบบนั้นมานานเท่าไหร่แล้ว ?”“นานแล้วค่ะ คิดตลอดเวลา” “แต่โชคคงไม่เช้าข้างเธอเท่าไหร่” “เอาโทรศัพท์ของหนูคืนมา” ฉันทวงโทรศัพท์คืนจากพี่ติณ เขายึดเอาโทรศัพท์ของฉันไปหน้าตาเฉยเลย ขอคืนก็ไม่ยอมคืนให้ “เรื่องงานแต่งฉันคงต้องรีบจัดการเร็วๆ นี้” ฉันมองหน้าพี่ติณด้วยแววตาที

“มันคงสายไปจริงๆ สินะ” พี่ติณถอนหายใจออกมาหนักๆ เขายังคงซุกหน้าตรงหน้าอกของฉันอยู่อย่างนั้น “คิดดูสิคะว่าพี่ติณใจร้ายกับหนูมากเกินไปหรือเปล่า ทั้งที่หนูอดทนมาตลอด มันผิดหรอคะถ้าวันนึงหนูไม่อยากจะทนแล้ว” “ฉันไม่ได้โทษว่าเธอผิด” พี่ติณเงียบไปครู่ใหญ่ เราต่างก็เงียบผ่านไปสามนาทีได้เขาก็พูดขึ้นมาอีก “การ์ดพวกนั้นที่เธอเขียนให้วันเกิดฉันมันยังอยู่” “เผาทิ้งไปแล้วไม่ใช่หรอคะ” ฉันถามอย่างแปลกใจ วันนั้นฉันเห็นกับตาว่าพี่ติณเผามันทิ้งแล้ว “ใช่ฉันเผามัน แต่พอเธอกลับไปฉันก็รีบดับไฟแล้วเก็บมันไว้เหมือนเดิม” “……” “ฉันพยายามไม่ใส่ใจของพวกนั้น แต่ทำไม่ได้ เหมือนกับที่ฉันพยายามจะไม่ใส่ใจเธอ แต่ที่ผ่านมาฉันก็ทำไม่ได้” “มะ ไม่ต้องพูดอะไรแล้วค่ะ หนูรำคาญ” ฉันบอกปัดรำคาญทั้วที่หัวใจตอนนี้ทันกำลังเต้นรัว “เสียงหัวใจจองเธอมันกำลังเต้นแรง เป็นเพราะฉันหรือเปล่า” “ไม่ค่ะ ไม่ใช่เพราะพี่ติณ” ฉันรีบปฏิเสธออกไปเสียงแข็ง “ถ้าอย่างนั้นบอกมาสิว่าเพราะอะไร อะไรที่ทำให้เธอใจเต้นแรงแบบนี้” “เงียบๆ ได้ไหมคะ” “ถ้าอย่างนั้นพรุ่งนี้ไปลองชุดกันไหม” ถึงจะบอกให้เงียบแต่พี่ติณก็ยังชวนฉันคุย “ชุดอะไรอีกคะ!!” ฉันถาม

ฉันกำหมัดแน่นให้กับข้อเสนอของพี่ติณ “ฉันต้องทำ ทุกอย่างที่ทำก็เพราะ….” พี่คิณเว้นคำพูดเขามองหน้าฉันครู่หนึ่งด้วยแววตาที่ทำให้รู้สึกวูบไหว ก่อนที่จะพูดต่อ “ฉันรู้สึกกับเธอ” “รู้สึกอะไรคะ ?”“แบบที่เธอรู้สึกกับฉัน รู้สึกแบบนั้นมาตั้งแต่แรก…” พี่ติณตอบก่อนจะก้มหน้าลงแล้วถอนหายใจออกมาหนักๆ “รักหนูหรอคะ ?” ฉันพยายามข่มความรู้สึกและเตือนตัวเองว่าผู้ชายตรงหน้าเคยใจร้ายขนาดไหน ฉันไม่ควรจะหวั่นไหวง่ายๆ “ถ้าพูดออกไปเธอจะกลับมารักฉันเหมือนเดิมหรือเปล่า ?” พี่ติณเงยหน้าขึ้นมาตั้งคำถามกลับ “ไม่ค่ะ! หนูบอกไปแล้วว่าไม่มีความรู้สึกแบบนั้นอีกต่อไป” พูดจบฉันก็หันหลังให้พี่ติณ เพราะการมองหน้าเขามันทำให้หัวใจของฉันไม่รักดีเท่าไหร่ จู่ๆ พี่ติณก็สวมกอดฉันจากทางด้านหลัง เขากอดแน่นแล้วเอาปลายคางวางลงมาบนไหล่ของฉัน ก่อนจะพูดพร้อมกับใช้มือลูบไปมาที่ท้องของฉัน“…ฉันรักเธอ”ฉันกำมือแน่นเมื่อได้ยินคำบอกรักเต็มสองหู ทำไมกัน ทำไมถึงมาพูดมันเวลานี้ เวลาที่ฉันไม่ต้องการจะได้ยินอีกแล้ว “เอมี่เธอคงอยากได้พี่ติณมาก ไม่ลองเปิดใจให้เธอดูล่ะคะ ยังไงก็คนเคยๆ คงเข้ากันได้ไม่ยาก” “ฉันต้องการแค่เธอคนเดียว ไม่ว่าจะตอนนี

ฉันพยายามดันตัวเองออกห่างจากพี่ติณแต่ว่าเขายิ่งกอดรัดแน่นขึ้น “รหัสผ่านโทรศัพท์ของพี่ติณรหัสอะไรคะ” ฉันถามเปลี่ยนเรื่อง ที่ยอมพูดดีๆ ก็เพราะว่าอยากจะได้รหัสผ่านหรอกนะ“วันเดือนปีเกิดเธอ”“เคยกดแล้วรหัสผ่านมันผิด” ตอนนั้นฉันจำได้ว่ากดวันเดือนปีเกิดตัวเองไป แต่รหัสผ่านไม่ถูกต้อง “เอาเดือนขึ้นก่อนตามด้วยปีกับวันเกิด” พี่ติณบอก“ทำไมถึงเปลี่ยนมาใช้วันเดือนปีเกิดหนู ?”“ไม่ได้เปลี่ยน ใช้แบบนี้มาตั้งนานแล้ว” “……..” “ถ้าลูกคลอดเมื่อไหร่ฉันจะเปลี่ยนมาใช้วันเดือนปีเกิดลูกแทนแล้วกันนะ” “กลับไปได้แล้วค่ะไม่อย่างนั้นหนูจะเรียกให้คนสวนมาลากตัวพี่ติณออกไป!!” ฉันบอกเขาในเชิงข่มขู่ แต่คนอย่างพี่ติณมีหรอจะกลัว “ฉันยังไม่ได้สั่งสอนลูกเลยนะจะกลับไปได้ยังไง” เขาเงยหน้าขึ้นมามองฉันตาแป๋ว“ถ้าคำว่าสั่งสอนคือเรื่องลามก ฝันไปเถอะ!! พี่ติณไม่มีสิทธิ์ทำแบบนั้นกับร่างกายของหนูอีก”“ได้ยังไงฉันเป็นผัวเธอนะ” พอฉันบอกแบบนั้นพี่ติณก็รีบแย้งขึ้นมาทันที “ถ้าไม่ทำแบบนั้นแล้วลูกออกมาแขนขาไม่ครบจะทำยังไง มันต้องต่อแขนต่อขาเรื่อยๆ”“ระ หรอคะ” ฉันเบิกตากว้างให้กับคำที่พี่ติณเพิ่งจะพูดออกมา “ใช่! ไม่รู้เรื่องนี้หรื