บททั้งหมดของ (กรง) รัก BAD GUY : บทที่ 91 - บทที่ 100

“เรื่องมากนักก็ปล่อยให้เลือดมันไหลแบบนั้นนั่นแหละ” ในเมื่อพี่ติณเลือกที่จะประชดกันทั้งที่คนอุตส่าห์เป็นห่วงก็ปล่อยให้เขาน้อยอกน้อยใจไปเถอะ ไม่เห็นจะต้องสนใจเขาเลยสักนิด“อืม” พี่ติณพยักหน้าจากนั้นเขาก็เดินมาหยิบขวดไวน์แล้วเดินออกไปจากห้อง พอพี่ติณเดินไปแล้วฉันก็รีบปิดประตู ไม่ใส่ใจว่าเขาจะไปที่ไหน อยากไปไหนก็ไปเลย!!“เศษแก้วก็ไม่ยอมเก็บ!!” พอหันมาเห็นเศษแก้วที่แตกฉันก็บ่นพึมพำเบาๆ แล้วเดินมาเก็บมันให้เรียบร้อยเพราะกลัวจะเผลอเหยียบเข้า หนึ่งชั่วโมงผ่านไปเสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นแต่ฉันทำเมินไม่ได้ยินเพราะคิดว่าเป็นพี่ติณ ทว่าเสียงพูดดังขึ้นมาทำให้รู้ว่านั่นไม่ใช่เขาฉันจึงรีบลุกขึ้นจากเตียงไปเปิดประตู “อาหารเย็นค่ะ” มีพนักงานถืออาหารมาให้ “ขอบคุณค่ะ”“เราเอาวางไว้ที่โต๊ะหน้าห้องนะคะ”“ค่ะ” ที่หน้าห้องจะมีโต๊ะวางอยู่ไว้สำหรับนั่งกิน พอพนักงานจัดการเอาอาหารวางไว้แล้วพวกเธอก็เดินหนีไป ส่วนฉันก็ชะเง้อมองซ้ายมองขวาดูว่าพี่ติณอยู่แถวๆ นี้หรือเปล่า “ไปไหนของเขานะ” พอมองหาไม่เจอฉันก็บ่นเบาๆ ไม่รู้ว่าเบาหายไปไหน มันค่ำมืดแล้วด้วย หายไปเป็นชั่วโมงข้าวก็ไม่กิน เรียกร้องความสนใจละสิ ฝันไปเถ

พี่ติณรีบวิ่งดุกดิกกลับเข้าไปในห้องน้ำ ด้วยความที่เขาพันแค่ผ้าขนหนูไว้ที่เอวมันทำให้ดูตลก ฉันที่เห็นแบบนั้นจากที่เคร่งขรึมมันก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา พอรู้ตัวว่าหลุดยิ้มก็รีบหันหลังทันทีกลัวว่าพี่ติณจะเห็น ผ่านไปไม่ถึงห้านาทีพี่ติณก็เดินออกมาจากห้องน้ำ ดูลักษณะของเสื้อผ้าที่ใส่เหมือนเขาจะรีบมากไปหน่อยเพราะชุดมันไม่เรียบร้อยสักเท่าไหร่ “อะ ทำตามที่พูดด้วยล่ะ” พี่ติณเดินมาหยุดตรงหน้าของฉันจากนั้นเขาก็ยื่นผ้ามาให้ ฉันรับผ้ามาแต่โดยดีแล้วนั่งลงบนปลายเตียง แต่พี่ติณน่ะสิยังยืนยิ้มอยู่ ฉันจึงดุเขาไปหนึ่งที“จะให้เช็คผมก็นั่งลงสิคะ หรือไม่อยากให้เช็ดแล้ว” “อ่า เช็ดสิๆ” พี่ติณรีบนั่งลงที่พื้นตรงกลางหว่างขาของฉัน แต่ทว่าเขากลับนั่งหันหน้าเขา มันทำให้ฉันถึงกับใบหน้าร้อนผ่าวเพราะใบหน้าของพี่ติณมันอยู่ระดับเดียวกับตรงนั้น…..รู้สึกร้อนวูบวาบแปลกๆ ยังไงก็ไม่รู้ “หะ หันหลังสิ จะหันหน้ามาทำไม” ฉันบอกแบบไม่กล้าสบตา“อยากเห็นหน้าเวลาเธอเช็ดผมให้ไม่ได้หรือไง” พี่ติณบอกเสียงหวาน “มันเช็ดไม่ถนัด! ถ้าไม่หันหลังหนูจะไม่ทำให้นะ เรื่องมาก!!” ฉันแก้ต่างโดยการหงุดหงิดใส่เขา ทั้งที่ตอนนี้หัวใจดวงน้อยมันเต

พอเห็นพี่ติณยืนจ้องอยู่ฉันก็รู้ได้ทันทีว่าตัวเองนั้นซวยแล้ว ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ฉันคงจะเมินไม่ใส่ใจ แต่พอตอนนี้ฉันไม่สามารถเมินได้ ยิ่งพี่ติณเป็นคนขี้หวงด้วยเขาเห็นแบบนั้นคงต้องโกรธมากแน่ๆ แต่ถ้าอธิบายแล้วไม่ฟังกันฉันก็ขี้เกียจจะพูด อาจจะบ่อยผ่านง้อมากๆ เดี๋ยวจะได้ใจอีก ฉันปั้นหน้าฉีกยิ้มกว้างจากนั้นก็รีบเดินมาหาพี่ติณ เมื่อมาถึงตัวก็กอดแขนเขาไว้ แต่รู้ไหมพี่ติณทำยังไง เขาดึงแขนออก!! ทำเอาฉันหน้าเหวอไปเลย “ตื่นนานหรือยังคะ ^_^” ฉันฉีกยิ้มถามต่อ “นานพอที่จะเห็นเธอแอบมาจู๋จี๋กับไอ้เวรนั่น!”“พี่วินเขามากับ….”“นัดกันมาว่างั้น ? เดินเล่นริมหาดกันมีความสุขมากไหม ทิ้งให้ฉันนอนในห้องแล้วแอบมาหาชู้มีความสุขมากไหม” พี่ติณใส่คำพูดมารัวๆ แถมยังป้ายความผิดว่าฉันกับพี่วินเป็นชู้กัน ไม่ฟังด้วยทั้งที่ฉันกำลังจะพูดบอกว่าพี่วินน่ะมากับแฟนเขา“ฟังหนูพูดก่อนสิพี่ติณ ทำไมชอบคิดอะไรไปเองแบบมั่วๆ” “ต้องฟังอะไรอีกในเมื่อฉันเห็นเต็มๆ ตาขนาดนี้แล้ว”“เห็นไม่ได้แปลว่ามันจะเป็นอย่างที่เห็นนี่คะ พี่ติณเห็นแล้วได้ยินหรอว่าหนูคุยอะไรกับพี่วิน”“ยิ้มหน้าบานขนาดนั้นคงจะเป็นเรื่องที่สนุก มันคงสนุกมากกว่าตอนที่เธ

พี่ติณอุ้มฉันกลับมาที่ห้องเขาวางตัวฉันลงบนเตียงพร้อมกับขึ้นมาคร่อม แล้วโน้มใบหน้าคมคายลงมาใกล้ๆ แต่ฉันรีบเบือนหน้าหนีก่อน “ตัวหนูเปียกอยู่นะคะ”“อยากอาบน้ำก่อนหรอ ?”“…ค่ะ” “อยากให้ฉันอาบให้หรือเปล่า” พี่ติณถามเสียงหวาน ฉันรู้ว่าเขามีความต้องการ แต่ตอนนี้ในใจมันรู้สึกกลัวทั้งที่นี่มันก็ไม่ใช่ครั้งแรกของเรา “หนูอาบเองดีกว่าค่ะ” “เธอใจร้ายอีกแล้วนะน้ำมนต์” “แค่อาบน้ำเองใจร้ายตรงไหน อื้อ~” ฝ่ามือใหญ่ของพี่ติณจับใบหน้าของฉันให้หันมาอยู่ระดับเดียวกันกับตัวเองก่อนที่จะกดจูบขยี้ จูบที่เร่าร้อนมันทำให้ฉันแทบจะหมดอากาศหายใจ “อื้อ~” ฉันร้องประท้วงในลำคอพร้อมกับทุบแผงอกแกร่งรัวๆ เมื่อเริ่มหายใจไม่ออกจากจูบที่หนักหน่วง พี่ติณยอมปล่อยริมฝีปากของฉันเป็นอิสระ เขายังไม่ยอมขยับใบหน้าออกห่าง ตอนนี้ใบหน้าของเราอยู่ใกล้กันมากๆ “ละ ลุกขึ้นไปสิคะ เสื้อผ้าพี่ติณเปียกหมดแล้วนะ” “เปียกก็ดีจะได้อาบน้ำพร้อมกัน”“หนูอยากอาบคนเดียวนี่คะ”“ฉันอยากอาบกับเมีย” “จะทำเรื่องนั้นกับหนูหรอคะ คือตอนนี้…” พี่ติณยกนิ้วมาแตะริมฝีปากของฉันเพื่อให้หยุดพูด “ฉันมีความต้องการเหมือนผู้ชายปกติ เธอคิดว่าฉันจะอดทนได้มากขน

เช้าวันใหม่ ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาภายใต้อ้อมกอดของพี่ติณแถมในตอนนี้เขาก็กำลังจ้องมองใบหน้าของฉันอยู่ “ตื่นสายนะ” พี่ติณบอกแล้วก้มลงมาหอมแก้มฉันฟอดใหญ่ ฉันจึงรีบผลักเขาออก “อื้อ! หนูยังไม่ได้ล้างหน้าเลยนะคะ” “ฉันก็ยังไม่ล้างหน้า ไม่เห็นเป็นอะไรแค่หอมแก้ม หรือจะให้จูบ ?”“ไม่เอาลุกขึ้นไปล้างหน้าอาบน้ำเลยค่ะ วันนี้ต้องกลับบ้านแล้ว” พอฉันบอกว่าจะกลับพี่ติณก็ทำหน้าบึ้งตึง จากนั้นก็ซุกใบหน้าลงมาที่ซอกคอแล้วพูดพึมพำ “ขออยู่ต่ออีกสักวันไม่ได้หรือไง”“ไม่ได้ค่ะ เราอยู่หลายวันแล้วนะ” “ถ้ากลับไปเธอจะมาอยู่ด้วยกันกับฉันหรือเปล่า ?”“ไม่ได้หรอกค่ะ หนูจะยังไม่บอกเรื่องนี้กับพ่อจนกว่าหนูจะให้อภัยพี่ติณ” “ที่ทำเมื่อคืนยังไม่ให้อภัยอีกหรือไง” “ไม่ค่ะ หนูบอกแล้วไงว่าอยากเห็นพี่ติณพยายามมากกว่านี้” พี่ติณถอนหายใจออกมาเบาๆ ตอนนี้สีหน้าของเขาไม่ต่างอะไรกับเด็กที่กำลังงอแง “เธอใจร้ายที่สุด” “ไม่ร้ายเท่าพี่ติณหรอก” พอบอกแบบนั้นพี่ติณก็เบ้บปากใส่ฉัน จากนั้นก็เลื่อนศีรษะลงมาที่หน้าท้องพี่ติณพูดคุยกับลูกในท้องอย่างอบอุ่น เราพูดถึงเรื่องที่ฉันใจร้ายไม่ยอมให้อภัยด้วย ชิ! ทีความผิดตัวเองไม่เห็นจะเล่าให้ลู