BAD - 92 หน้าไม่อาย

จากที่เมื่อครู่หน้าบึ้งตรึงตอนนี้พี่ติณกลับคลี่ยิ้มออกมาจนแก้มแทบปริ อาการเมาเมื่อครู่หายดีเป็นปริดทิ้ง

“แล้วทำไมไม่บอกตั้งแต่แรกว่ารอให้โอกาสอยู่ รู้ไหมฉันโคตรน้อยใจ…..”

“ก็บอกว่าไม่ใช่ไง!!” ฉันทำตัวไม่ถูกจึงตวาดใส่พี่ติณไปหนึ่งทีก่อนจะหันหลังให้เขาแล้วรีบเดินกลับมาที่ห้องพัก

ฉันดันประตูเปิดเข้ามาในห้องโดยมีพี่ติณรีบตามเข้ามาติดๆ แต่ก็ไม่ได้ห้ามอะไรเพราะยังไงเขาก็ต้องนอนในห้องเดียวกับฉัน

แต่!! จู่ๆ พี่ติณก็พับที่นอนเสริมเก็บจากนั้นก็โดดขึ้นมานอนอ้าแขนอ้าขาอยู่บนเตียง

“ใครอนุญาตให้นอนบนเตียงคะ เราคุยกันแล้วนะ!! ตัวก็เปียกอยู่ไปนอนแบบนั้นได้ไง”

“ใช่คุยกันแล้ว” พี่ติณทวนคำพูดของฉันด้วยสีหน้าที่เจ้าเล่ห์

“งั้นก็ไปนอนข้างล่างสิคะ”

“ก็คุยกันเมื่อกี้แล้วไงว่าเธอรอให้โอกาสฉันอยู่ เพราะฉะนั้นก็ต้องเริ่มสานสัมพันธ์ด้วยการนอนบนเตียง”

“สานสัมพันธ์บ้าบออะไร!!”

“ก็ต้องใกล้ชิดกันกว่านี้ นอนคนละที่มันห่างเหินเกินไป” เขาเถียงฉันด้วยท่าทางที่เหมือนเด็ก อายุขนาดนี้แล้วคิดว่ามันน่าเอ็นดูหรือไง

“ได้พี่ติณอยากนอนบนเตียงมากหนูจะไม่ห้าม”

พอตอบแบบนี้พี่ติณก็ยิ้มออกมากว้างกว่าเดิม เขานอนตะแคงข้างใช้มือ