บททั้งหมดของ (กรง) รัก BAD GUY : บทที่ 101 - บทที่ 110

พี่ติณอุ้มฉันมาภายในห้อง เขาวางตัวฉันลงบนเตียงแล้วยืนขึ้นถอดเสื้อผ้ากางเกงของตัวเองออก อยู่ในจุดนี้ฉันรู้ดีว่าตัวเองควรทำอะไร เราทั้งคู่ถอดเสื้อผ้าไปพร้อมกับ สายตาจับจ้องมองกันและกันอย่างโหยหา เมื่อร่างกายไม่มีเสื้อผ้าหลงเสืออยู่แล้วสักชิ้นพี่ติณก็คร่อมขึ้นมาบนร่างของฉัน นิ้วเรียวแตะบนพวงแก้มของฉันแล้วลากไล้ไปมา จากนั้นพี่ติณก็ถาม “บอกมาสิว่าวันนี้เป็นอะไร ?”“อะไรหรอคะ” “ปกติเวลาฉันอยากทำเธอจะห้าม แต่ครั้งนี้เธอแปลกไปนะรู้ตัวไหม” “หนูอยากให้พี่ติณเชื่อใจไงคะ ยังไงหนูก็จะแต่งงานกับพี่ติณอยู่แล้ว” ฉันจับมือของพี่ติณลงมาสัมผัสที่หน้าท้องของตัวเอง “เรากำลังจะมีลูกกันแล้วนะ ลูกของเรา หนูไม่ใจร้ายกับพี่ติณหรอกค่ะ” “บอกมาสิว่าฉันต้องรออีกนานแค่ไหน”“ตอนนี้อย่าเพิ่งเร่งได้ไหมคะเพราะหนูก็ยังให้คำตอบไม่ได้” คำตอบของฉันทำให้พี่ติณผิดหวัง ฉันรับรู้ได้จากแววตาที่วูบไหวของเขา “อืม” คำตอบสั้นๆ เป็นตัวยืนยันว่าตอนนี้พี่ติณเริ่มคิดมากอีกครั้ง ฉันยกมือขึ้นคล้องคอแกร่งแล้วยื่นหน้าขึ้นมาจูบริมฝีปากหนา เวลานี้เราควรจะมีความสุขมากกว่าการมาคิดมากพี่ติณตอบรับจูบจากฉันอย่างนุ่มนวล เราจูบกันอย่างดูดดื

“เงียบไปแบบนี้แปลว่าความคิดของพ่อไม่ผิดสินะ” พอเห็นว่าฉันไม่กล้าตอบพ่อก็ถามขึ้นมาอย่างรู้ทัน ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ ตอนนี้คงปิดบังอะไรไม่ได้อีกแล้ว “ค่ะ หนูให้โอกาสพี่ติณแล้ว แต่ก็ยังไม่ให้อภัยนะคะ หนูอยากให้พี่ติณพิสูจน์ตัวเอง” “ตั้งแต่เมื่อไหร่ วันไปทะเล ?” “ค่ะ” พอได้พูดออกไปมันทำให้รู้สึกโล่งอกขึ้นมาเยอะเลย เหมือนได้ยกเอาสิ่งที่มันอึดอัดออกไปจากอก “แล้วทำไมไม่บอกพ่อกับแม่ ถ้าพ่อกับแม่ไม่ถามก็คงไม่รู้” “หนูกลัวพ่อกับแม่ผิดหวังเพราะมันเร็วไป อยากให้ผ่านไปสักพักก่อนค่ะ ไม่ได้ตั้งใจจะปิดหนูแค่กลัว…”“พ่อเคยพูดไว้แล้วไม่ว่าลูกจะตัดสินใจยังไงพ่อก็จะยอมรับ ชีวิตเป็นของลูก”“หนูรู้แต่หนูก็ยังกลัวอยู่ดีนี่คะ” “แล้วแบบนี้ยังจะไปต่างประเทศกับตาเพลิงอยู่หรือเปล่า” “ถ้าหนูบอกว่าไม่อยากไปพ่อจะบังคับหรือเปล่าคะ” “เห็นพ่อเป็นคนชอบบงการชีวิตลูกขนาดนั้นเลยหรือไง”“ปะ เปล่านะคะหนูแค่ถาม” “ถึงขั้นไปนอนกับมันแบบนี้ยังเรียกว่าไม่ให้อภัยอีกหรือไงหื้ม”“……..” ก็จริงอย่างที่พ่อว่า สิ่งที่ฉันทำตอนนี้มันก็ไม่ต่างอะไรกับคำว่าให้อภัยไปแล้ว “ถึงพ่อจะไม่ชอบสิ่งที่ตาติณทำแต่พ่อก็ไม่ห้าม ยังไงซะก็จะมีลูก

“เราไปบอกพ่อกับแม่กันนะคะ ^_^” พี่ติณสวมแหวนให้ฉันจากนั้นก็อุ้มฉันขึ้นมาวางที่เตียงทั้งยังใส่แค่ผ้าขนหนูอยู่ “นอนได้แล้วพรุ่งนี้ค่อยบอกทุกคนก็ได้ ฉันปิดไฟนะ”“แต่หนูยังไม่ได้ใส่เสื้อผ้าเลยนะ ถ้าพี่ติณจะนอนก็นอนก่อนเลยค่ะ แต่งตัวเสร็จเดี๋ยวหนูปิดไฟเอง” ฉันพยุงตัวเองลุกขึ้นแต่ก็ถูกพี่ติณกดให้นอนราบกับเตียงเหมือนเดิมพี่ติณขึ้นมาคร่อมจากนั้นก็โน้มใบหน้าลงมากระซิบบอกข้างๆ ใบหู “ไม่ต้องใส่เสื้อผ้าก็ได้ เพราะเดี๋ยวเธอก็ได้ถอดมันออกอยู่ดี” “บ่อยเกินไปแล้วนะคะ” พอฉันบอกแบบนั้นพี่ติณก็ขมวดคิ้วถาม “อะไรบ่อย ?”“ก็มีเซ็กส์ไงคะ”“วันนี้เป็นวันดีเธอยอมแต่งงานกับฉัน มันก็ต้องฉลองเป็นธรรมดา”“เจ้าเล่ห์” ฉันพูดค้อน “ขอนะครับ” ไม่พูดเปล่าพี่ติณยังยิ้มหวานอีกด้วย ไม่ใจอ่อนได้ไงล่ะ “ทีตอนอยากได้เนี่ยพูดเพราะจังเลยนะคะ” “พูดแบบนี้ปกติ” พี่ติณพูดพร้อมกับใช้มือค่อยๆ ดึงผ้าขนหนูที่พันตัวฉันออก เผยให้เห็นเรือนร่างที่ไร้เสื้อผ้าปิดคลุม “ปะ ปิดไฟก่อนสิคะ” ฉันยกมือขึ้นมาปิดหน้าอกของตัวเองอย่างเขินอายเพราะความสว่างของห้อง “อยากเห็นหน้าเมียชัดๆ”“ไม่เอาค่ะ หนูอาย”“สวยไปทั้งตัวขนาดนี้ทำไมต้องอาย” ปากหวาน

หลังจากคุยธุระเสร็จคุณธนาก็เดินทางกลับ ส่วนฉันกับพี่ติณก็กลับมาที่ห้องทำงาน แถมเขายังล็อกประตู“ละ ล็อคห้องทำไมคะ เดี๋ยวถ้าเลขามีธุระสำคัญ….” “ฉันกำลังจะทำโทษเด็กขี้อ่อย” พี่ติณพูดสวนขึ้น ทำเอาขนมันลุกซู่“หนูเปล่าอ่อยนะ” “ยิ้มให้คนอื่นที่ไม่ใช่ฉัน แบบนี้เรียกว่าอ่อย” พี่ติณกล่าวหากันหน้าตาเฉย มาโทษว่าฉันอ่อยคุณธนาทั้งที่ในท้องยังมีลูกของเขาอยู่ “แบบนี้พี่ติณยิ้มให้คุณธนาเหมือนกันแปลว่าอ่อยหรือเปล่าคะ ?”“ไม่ต้องมายอกย้อน ฉันเป็นผู้ชายส่วนเธอเป็นผู้หญิง”“หวงไม่เข้าเรื่องเลยค่ะ แบบนี้หนูไม่ชอบ”“ฉันก็ไม่ชอบ!!” จู่ๆ เขาก็มาขึ้นเสียงดังใส่ โอเค!! ฉันผิดมากเลยสินะ “ขึ้นเสียงใส่หนูงั้นหรอ บอกกี่ครั้งแล้วว่าไม่ชอบให้มาเสียงดังใส่” “…..” พอถูกฉันว่าพี่ติณก็เถียงไม่ออก “ถ้าอะไรนิดหน่อยก็เอามาเป็นเรื่องใหญ่เราคงอยู่ด้วยกันไม่ได้หรอกนะคะ” “หมายความว่ายังไง ?“ ลมหายใจร้อนผ่าวของพี่ติณถูกพ่นออกมาแรงๆ เมื่อได้ยินคำพูดของฉัน “หมายความว่าหนูจะไม่แต่งงานกับพี่ติณ ถ้ายังเป็นแบบนี้” มันคือความหงุดหงิดส่วนหนึ่งและความที่ฉันอยากจะดัดนิสัยของพี่ติณด้วยอีกส่วนหนึ่ง เขาเอาแต่ขี้หึงไม่ลืมหูลืมตาแบบ

วันเวลาล่วงเลยผ่านไปจนกระทั่งถึงวันที่สำคัญมากที่สุดของชีวิต เป็นวันที่มีความสุขมากที่สุดอีกวัน วันที่ฉันกับพี่ติณเข้าพิธีแต่งงานกัน เราจัดงานแบบเรียบง่ายเชิญแค่แขกคนสนิท ถึงแม้จะจัดในโรงแรมหรู แต่เราคุยกันแล้วว่าอยากให้บรรยากาศมันอบอุ่นมากกว่ามีคนมากมายพลุกพล่าน ในงานจึงมีแขกมาร่วมแสดงความยินดีไม่มากนัก ส่วนมากจะเป็นญาติทางฉันและเพื่อนๆ ที่ฉันสนิทเพราะพี่ติณตัวคนเดียว จะมีก็แต่ลูกน้องของเขาที่มาร่วมแสดงความยินดี “เจ้าสาวของฉันทำไมถึงสวยขนาดนี้นะ” พี่ติณพูดเสียงหวานเมื่อพ่อส่งมอบตัวฉันให้กับเขา “อย่าพูดแบบนั้นสินะหนูเขินนะ” ฉันบิดตัวไปมาเล็กน้อยเพราะความเขินอายเราทั้งคู่เดินไปบนพรมสีขาวสะอาดตา มีคนคอยโปรยกุหลาบตลอดทางที่เดินและมีเพลงคลาสสิคเปิดขึ้นมา บรรยากาศในงานอบอวลไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข ทุกคนที่มาต่างแสดงความยินดีให้เราทั้งคู่จากใจจริง ทำให้งานวันนี้ผ่านพ้นไปได้ด้วยดี ในตอนนี้ฉันกับพี่ติณเราคือสามีภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย เราจะครองคู่กันไปชั่วนิจนิรันดร์…. วันต่อมา ฉันย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านของพี่ติณเมื่อวานพ่อกับแม่มาส่ง พ่อร้องไห้ด้วย ฉันเองก็ร้องไห้ รู้สึกว่าแทบไม่ได้อยู