BAD - 1 ถ้าหนูยอมแลกละคะ

 

ในตอนแรกมันรู้สึกกลัวกับคำพูดของพี่ติณ แต่มันกลับมีอีกหนึ่งความคิดผุดเข้ามาในหัว ถ้าหากฉันทำให้พี่ติณละทิ้งความแค้นทั้งหมดได้ ฉันก็จะทำ 

ถึงแม้พี่ติณจะไม่ยอมละทิ้งความแค้น แต่ถ้าเขารับปากว่าจะปล่อยรินไปจะเลิกหาเรื่องเฮียเหนือ ฉันก็ยอม 

“พี่ติณถามหนูว่ามีอะไรมาแลก ต้องการแบบนั้นจริงๆ หรอคะ” 

“หึ! ถามทำไม เธอกล้าแลกหรือไง” 

“แล้วถ้าหนูบอกว่ายอมแลกละคะ” ฉันสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วถามต่อ “พี่ติณจะยอมปล่อยรินไป จะเลิกหาเรื่องเฮียเหนือใช่ไหมคะ” 

“เธอยอม ?” 

“…ตอบหนูมาสิคะ” 

“เพราะอะไรถึงยอม ?” พี่ติณไม่ยอมตอบและตั้งคำถามกับฉัน

“เพราะเรื่องความแค้นของพี่ติณกับเฮียมันควรจะจบได้แล้วไงคะ” 

ถึงฉันจะไม่ได้เจอพี่ติณเลยตลอดเวลาหลายปีมานี้ แต่ฉันก็พอรู้อยู่บ้างว่าพี่ติณพยายามหาเรื่องเฮียเหนือมาตลอด 

“หึ! พูดง่ายดี ลองให้คนที่ตายเป็นพ่อของเธอดูไหม” 

“…….” ฉันกัดริมฝีปากตัวเองแน่นจนห้อเลือด แววตาคู่นั้นของพี่ติณ เขาไม่ใช่คนเดิม ไม่ใช่พี่ชายที่อบอุ่นของฉันแล้วจริงๆ 

พี่ติณก้าวขาเดินหน้า ทำให้ฉันต้องถอยหลังไปทีละก้าวๆ จนกระทั่งขามันชนเข้ากับขอบของโซฟา 

“คิดว่าร่างกายของเธอมันจะลบล้างความผิดที่พ่อเธอกับพ่อไอ้เหนือทำไว้ได้หรือไง” 

พูดจบพี่ติณก็ผลักตัวฉันให้นั่งลงบนโซฟา จากนั้นเขาก็กดตัวของฉันให้นอนราบ โดยที่ตัวเองขึ้นมาคร่อมบนตัวฉันไว้

ตึกตัก! ตึกตัก! ตอนนี้หัวใจของฉันมันเต้นรัวๆ เพราะความกลัว 

ทั้งที่เรารู้จักและสนิทกันมาตั้งแต่เด็กจนโต แต่ทำไมฉันรู้สึกว่าตัวเองไม่คุ้นเคยกับผู้ชายตรงหน้าเอาซะเลย 

“หนูรู้ค่ะว่าไม่สามารถทำให้พี่ติณเปลี่ยนใจเรื่องนั้นได้ หนูขอแค่ให้ปล่อยรินไปแล้วก็เลิกหาเรื่องเฮียเหนือก็ได้ค่ะ” 

ใบหน้าคมคายโน้มมาใกล้ๆ หลังจากที่ฉันพูดจบ แววตาแข็งกร้าวคู่นั้นเอาแต่จ้องมองใบหน้าของฉัน มันยากที่จะคาดเดาฉันไม่สามารถรู้ได้เลยว่าพี่ติณกำลังคิดอะไรอยู่ 

“เธอยอมนอนกับฉันแลกกับความคิดโง่ๆ หึ! สิ้นคิดดี” 

“…….” 

“เธอจะรู้ได้ยังไงถ้าแลกไปแล้วฉันจะทำตามที่พูด ?” 

ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ จากนั้นก็ใช้มือดันอกแกร่งออก แล้วพูด “หนูไม่แลกแล้วค่ะ หนูยอมแพ้แล้ว” 

ฉันบอกอย่างถอดใจ มันคงไม่คุ้มหากสิ่งที่แลกไปมันไม่ได้อะไรกลับคืนมาเลย 

เชื่อแล้วที่พ่อบอกมาตลอดว่าฉันไม่ควรตามหาพี่ติณ ไม่ควรอยากเจอเขาอีก ฉันเข้าใจแล้วว่าทำไมพ่อถึงย้ำกับฉันบ่อยๆ…. 

“ลุกขึ้นสิคะจะทับหนูไว้แบบนี้ทำไม พี่ติณอยากให้หนูกลับบ้าน อยากให้หนูไสหัวไปให้พ้นไม่ใช่หรือไง นี่ไงหนูกำลังจะกลับตามที่พี่ติณต้องการ แล้วหนูก็จะไม่โผล่หน้ามาให้เห็นอีกตามที่พี่ติณสั่ง” 

ฉันพูดออกไปยาวเหยียดแล้วพยายามผลักพี่ติณออก แต่เขากลับนิ่งเอาแต่มองหน้าฉันอยู่แบบนั้น 

“พี่ติณหนูบอกให้ลุกขึ้น อื้อ~” 

เสียงของฉันขาดหายไปในลำคอเพราะจู่ๆ พี่ติณก็กดริมฝีปากลงมาบดขยี้ริมฝีปากของฉัน

บะ แบบนี้เรียกว่าจูบใช่ไหม ตอนนี้พี่ติณกำลังจูบฉันอย่างนั้นหรอ

ฉันตกใจสุดขีดพร้อมกับดวงตาที่เบิกกว้าง สมองเหมือนกำลังจะขาดออกซิเจนและเริ่มรู้สึกชาไปทั้งตัว 

ริมฝีปากหนาค่อยๆ ปล่อยให้ริมฝากของฉันเป็นอิสระ สายตาคมกริบของพี่ติณในตอนนี้เอาแต่เพ่งมองริมฝีปากของฉันอยู่นาน ส่วนฉันก็นอนแน่นิ่งเหมือนหุ่นยนต์เพราะมันยังคงตกใจอยู่ 

“จูบก็ไม่เป็นยังคิดอยากจะแลก อ่อนหัด!” พูดจบพี่ติณก็ใช้ลิ้นสากตวัดเลียริมฝีปากของฉันเบาๆ หนึ่งครั้ง แล้วพูดต่อ “หรืออยากจะให้ฉันสอน ?” 

“มะ ไม่ค่ะ หนูจะกลับบ้าน” พอได้สติฉันก็รีบส่ายหน้าปฏิเสธและพยายามดิ้น “ปะ ปล่อยหนูนะ หนูจะกลับบ้านแล้ว”

“ฉันให้โอกาสเธอกลับไปแล้ว แต่เธอเลือกที่จะอยู่ท้าทายเองไม่ใช่หรือไง ?”