All Chapters of (กรง) รัก BAD GUY : Chapter 21 - Chapter 30

พ่อมีสีหน้าที่เป็นกังวลอย่างเห็นได้ชัดเมื่อรู้ว่าพี่ติณมาที่นี่ ฉันเองก็ไม่ต่างกัน เพราะไม่คิดว่าเขาจะมา “ห้ามออกไปจากห้อง พ่อจะลงไปคุยเอง” “หนูจะลงไปเจอพี่ติณกับพ่อค่ะ” “อย่าให้พ่อต้องกังวลไปมากกว่านี้ พ่อสั่งให้อยู่ในห้อง” “แต่พี่ติณมาวันนี้ต้องเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับหนูแน่ๆ หนูจะลงไปคุยกับเขาด้วย” พ่อถอนหายใจออกมาหนักๆ แล้วประคองตัวฉันให้ยืนขึ้นก่อนจะถาม “พ่อขอถามอะไรลูกสักอย่าง” “…อะไรคะ”“ลูกคิดยังไงกับตาติณ” คำถามของพ่อทำให้ฉันนิ่งไปครู่หนึ่ง สมองมันเริ่มคิดถึงเหตุการณ์ในอดีตที่พี่ติณเป็นพี่ชายที่อบอุ่น “หนูเคยแอบรักพี่ติณ อยากเป็นมากกว่าน้องสาว ตอนที่พี่ติณหายไปหนูพยายามตามหาเพราะอยากจะสารภาพความรู้สึกของตัวเอง แต่พอได้เจอกันอีกครั้ง หนูกลับรู้สึกว่าเขาไม่ใช่ ไม่ใช่ผู้ชายที่หนูรัก…” ฉันตอบตามความรู้สึกของตัวเองโดยไม่คิดจะปิดบังพ่อ มันคือความรู้สึกของฉันจริงๆ ฉันกล้าสารภาพตรงนี้ว่าฉันคิดไม่ซื่อกับพี่ติณ คิดกับเขามากกว่าพี่ชายมาตลอด แต่ความรู้สึกทุกอย่างมันพังไปหมดแล้ว ตั้งแต่ที่พี่ติณใจร้ายกับฉัน “จำเอาไว้ว่าตาติณไม่ใช่ผู้ชายที่ลูกควรยุ่งเกี่ยวอีก สิ่งที่ลูกทำพลาดไปพ่อ

“ตกใจขนาดนั้นเลยหรอครับที่เห็นพี่” พอเห็นว่าฉันเงียบพี่วินก็ถามต่อ “หนูแค่ไม่คิดว่าจะเจอพี่วินน่ะค่ะ” “พี่มากับเพื่อนน่ะครับ น้ำมนต์โอเคหรือเปล่าทำไมพี่รู้สึกว่าแปลกๆ ไป” “…ค่ะ” “ถ้าไม่อยากให้พี่ยุ่งพี่ก็จะไม่ยุ่ง เที่ยวกับเพื่อนให้สนุกนะครับ” พี่วินยิ้มจางๆ ให้ฉันก่อนจะเดินเข้าไปในร้านเหล้า ฉันดูออกว่าสีหน้าแบบนั้นของพี่วินคงเฟลเอามากๆ พอพี่วินเดินไปฉันก็เพิ่งคิดขึ้นมาได้ว่าถือสายพี่ติณเอาไว้จึงรีบยกโทรศัพท์ขึ้นมาดู นึกว่าเขาจะตัดสายไปแล้วแต่เปล่าเลยพี่ติณยังถือสายรออยู่ ฉันเอาโทรศัพท์มาแนบกับหูแล้วนิ่งฟังครู่หนึ่ง พอเห็นว่าปลายสายเงียบจึงพูด ( พะ พี่ติณคะ ) ( อยู่ที่ไหน ) พี่ติณกดเสียงต่ำถาม พอฉันเงียบเขาก็ถามต่อ ( รอบนี้คงไม่ตอบว่าอยู่บ้าน )( หนูอยู่ร้านเหล้าค่ะ ) ฉันยอมรับออกไปตรงๆ เพราะยังไงพี่ติณก็ต้องรู้อยู่แล้ว ( ร้านอยู่ที่ไหนฉันจะไปรับ ) ( หนูเอารถมา….) ( ฉันถามว่าร้านอยู่ที่ไหน ไม่ได้ถามว่าเธอเอารถมาหรือเปล่า ) ฉันถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนจะบอกพี่ติณว่ามาดื่มที่ร้านไหน พอเขารู้แล้วก็วางสายไป แน่นอนว่าพี่ติณต้องมาที่นี่ เขาคงไม่คิดจะให้ฉันมีอิสระเป็นของตัวเองจ

“…พี่ติณ” ฉันเรียกพี่ติณเบาๆ ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงยังเก็บของที่ฉันให้เอาไว้ ทั้งที่ปากบอกว่าเกลียดฉัน เกลียดครอบครัวของฉัน “จะไปเข้าห้องน้ำก็รีบไป” พี่ติณออกคำสั่งเสียงแข็ง พร้อมกับเอาการ์ดในมือยัดใส่ไว้ในลิ้นชักอย่างเร่งรีบ “กะ การ์ดพวกนั้น” ตาของฉันมองไปยังที่ลิ้นชักที่พี่ติณเอาการ์ดใส่ไว้ “ถ้าไม่เข้าห้องน้ำก็รีบไปแต่งตัว แล้วรีบกลับบ้านซะ!” “ยังเก็บมันไว้อยู่หรอคะ หนะ หนูคิดว่าพี่ติณจะเอามันทิ้งไปแล้ว” สมองของฉันมันไม่ได้ฟังคำพูดของพี่ติณเลย เพราะดีใจที่เห็นว่าเขายังเก็บของๆ ฉันเอาไว้อยู่ “เธอหมายถึงเรื่องอะไร ?” พี่ติณถามเหมือนไม่เข้าใจสิ่งที่ฉันกำลังพูดอยู่ “…ก็การ์ดพวกนั้น” “ก็เป็นแค่กระดาษฉันจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่ามีของแบบนั้นอยู่ จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่ามันคือของที่เธอเคยให้” “มะ ไม่จริง ถ้าพี่ติณจำไม่ได้ว่ามันคือการ์ดที่หนูคืนให้ พี่ติณคงไม่รีบเก็บมันขนาดนั้น” พี่ติณพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ อย่างหงุดหงิด ในขณะที่ฉันกำลังจะร้องไห้ เขาเดินผ่านหน้าฉันไปอย่างไม่สนใจใยดีอะไรทั้งนั้น แต่ไม่รู้ว่าฉันเกิดคิดบ้าอะไรขึ้นมาถึงได้รีบโผล่เข้ากอดเข้าจากทางด้านหลัง ที่ผ่านมาพี่ติณใจร้ายกับฉันมาก ไม

ขาของฉันมันแข็งทื่อเมื่อได้ฟังคำพูดร้ายๆ ของพี่ติณ แต่ก็ทำได้แค่ต่อว่าเขาในใจเท่านั้น มันก็จริงที่ฉันต้องมาอยู่ที่นี่ในฐานะคนรับใช้ พี่ติณก็บอกไว้ตั้งแต่แรกแล้ว “แล้วห้องคนรับใช้อยู่ตรงไหนคะหนูจะเอากระเป๋าไปเก็บ” “ตามฉันมาสิ” พี่ติณเดินนำฉันไปทางหลังบ้านเขาเดินเร็วหรือว่าเป็นเพราะขายาวก็ไม่รู้ ฉันจึบต้องรีบตามไปให้ทันจนแทบจะวิ่งแทนเดินอยู่แล้ว พรึบ! ร่างของฉันล้มลงกระแทกกับพื้น แถมตรงทางเดินมาที่หลังบ้านตรงนี้มันยังมีแต่หินทำให้หัวเข่าถลอกเล็กน้อย แต่ถึงจะถลอกแค่เล็กน้อยมันก็ทำให้ฉันเจ็บเอามากๆ เพราะแผลเก่ามันเพิ่งจะหายดี “รีบลุกขึ้นมา อย่าสำออย” พี่ติณหยุดเดินแล้วหันมาออกคำสั่ง บางทีฉันก็สงสัยว่านี่มันคือค่ายทหารหรือเปล่า คนเราล้มแล้วเจ็บไม่ได้หรือไง เจ็บแล้วแปลว่าสำออยหรือไงฉันพยุงตัวเองลุกขึ้นแล้วเดินกระเผลกตามพี่ติณ เดินมาไม่นานก็ถึงที่ห้องพัก ตอนแรกฉันคิดว่าจะเป็นห้องที่อยู่ภายในตัวบ้านถึงแม้จะเป็นห้องรับใช้ แต่นี่มันคือบ้านหลังเล็กๆ ที่แยกออกมาจากตัวบ้านของพี่ติณเลย พี่ติณเอากุญแจมาเปิดห้องแล้วหันมามองฉันตาดุ ฉันจึงต้องรีบลากกระเป๋าเข้ามาในห้องทั้งที่ยังเจ็บขาอยู่ พอได

พอพี่ติณเข้าไปในห้องน้ำฉันก็หยิบเสื้อผ้ามาสวมใส่อย่างเร่งรีบ ที่ต้องรีบก็เพราะว่าอยากออกไปจากห้องก่อนที่พี่ติณจะออกมาจากห้องน้ำ พอลงมาที่ชั้นล่างฉันก็ทำความสะอาดบ้านต่อ เสร็จแล้วก็ไปเก็บจานมาล้าง อาหารที่ฉันทำพี่ติณไม่ได้แตะมันเลย มันก็รู้สึกเฟลนั่นแหละแต่เพราะฉันไม่ได้เรื่องเอง เอาไว้ฉันจะหาวิธีทำอาหารให้ยูทูปดูบ่อยๆ พอล้างจานเสร็จก็ไม่มีอะไรต้องทำแล้วเพราะเสื้อผ้าของพี่ติณในตะกร้าไม่มีก็เลยไม่ต้องซัก จึงเดินกลับมาที่ห้อง เพิ่งจะสังเกตว่าลูกน้องของพี่ติณมีแต่ผู้ชายทั้งนั้นเลย บางคนก็ท่าทางน่ากลัว พอได้มานั่งในที่เงียบๆ มันก็ทำให้ฉันเริ่มคิดกังวลเรื่องแอนนา อยากจะโทรไปหาเธอแต่ตอนนี้ฉันยังไม่มีความกล้ามากพอ แล้วก็กลัวแอนนาไม่รับสายด้วย กริ่ง~ ฉันหย่อนก้นนั่งลงตรงโต๊ะหน้าห้องได้ไม่ถึงห้านาทีเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น แถมคนที่โทรมาก็ยังเป็นพี่ติณอีกด้วย แล้วฉันก็ไม่รับสายเขาไม่ได้ฉันถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ก่อนจะกดรับสาย( ฮัลโหลค่ะ ) ( ถ้าอยู่ว่างๆ ไม่มีอะไรทำก็ไปตัดหญ้าที่สนามหน้าบ้าน ) พี่ติณพูดมาเหมือนกับเขารู้ว่าฉันกำลังว่าง เหมือนเขาจับตามองฉันอยู่ตลอดเวลา( ตะ ตัดหญ้าหรอคะ ) ฉันถ