All Chapters of ANG PIYAYA NI PIPAY: Chapter 101 - Chapter 110

Chapter 102 Habang binabaybay ko ang daan pauwi, hindi ko na kayang pigilin ang sakit na nararamdaman ko. Parang ang bigat ng puso ko, parang may mga pirasong nawawala at hindi ko alam kung paano muling buuin. Lahat ng mga alaala ko kay Pipay, mga pagkakamali ko, mga pagkakataong nagkulang ako sa kanya, nagbalik sa isip ko. "Kung mahal ko siya, bakit ko siya pinabayaan?" bulong ko sa aking sarili habang binabaybay ang madilim na kalsada. Hindi ko kayang isama sa aking puso ang katotohanang si Pipay ay dumaan sa isang mahirap na laban, naglakbay nang mag-isa, at ako ang naging dahilan kung bakit siya nawalan ng lakas. Sana, sana ay may pagkakataon pa akong itama ang lahat. Pero parang ang hirap. Parang ang sakit tanggapin na baka hindi ko na siya kayang maabot. "Sa huli, ako pa rin ang may kasalanan," tanging nasabi ko na lang habang pinipigilang hindi mapaiyak. Habang papalapit ako sa aking bahay, parang ang bigat ng bawat hakbang. Lahat ng nangyari sa amin ni Pipay, ang mga

Chapter 104 Ngunit sa kabila ng lahat ng ito, alam ko sa sarili ko na may malaking parte ng puso ko ang patuloy na nasasaktan dahil sa mga desisyon kong iniwasan ko siya, si Ethan. Minsan naiisip ko, kung sana naisip ko ito dati pa, baka ibang kwento na sana ang buhay namin ngayon. "Huwag mong sisigawan si lola, Mommy," dagdag pa ng anak ko, na nagpatuloy sa pag-pupumilit magpatahimik sa akin. "Sorry, anak. Hindi ko na uulitin." sabi ko, sabay haplos sa kanyang ulo. Kung may isang bagay na mahalaga sa akin, iyon ay ang kanyang kaligayahan at hindi niya dapat makita ang mga hindi pagkakasunduan namin ng lola. "Promise?" tugon sa aking anak. "Promise," sagot ko habang nakatingin sa inosenteng mga mata ng aking anak. Hinawakan ko ang kanyang maliit na kamay at marahang pinisil ito. "Okay, Mommy! No more fighting with Lola, okay?" sabi niya, sabay ngumiti. "Yes, baby. No more fighting," sagot ko, kahit alam kong mahirap pigilan ang galit na namumuo sa puso ko. "Good!" Mabilis

Chapter 106Pagkawala nila sa aking paningin ay agad akong nagtungo sa aking silid upang mag-bihis para pumasok sa opisina.Pagkatapos kong magbihis ng isang formal na kasuotan, tiningnan ko ang sarili ko sa salamin. Malamig ang ekspresyon ko, ngunit sa loob-loob ko, magulo ang aking isipan.Huminga ako ng malalim bago lumabas ng silid at tinungo ang garahe kung saan naghihintay ang aking driver.“Sa kumpanya po tayo, Ma’am?” tanong nito nang makapasok ako sa sasakyan.“Oo, doon tayo dumiretso,” malamig kong tugon saka isinara ang aking mga mata, pilit nilalabanan ang bumabagabag sa akin.Habang nasa biyahe, hindi ko mapigilang isipin kung tama ba ang desisyon kong hayaang makasama ni Margaret si Jhovel. Alam kong hindi siya ang problema… kundi ang posibilidad na malaman ni Ethan ang katotohanan.Napailing ako. Hindi. Hindi ko hahayaang mangyari iyon.Hanggang nagsalita muli ang driver na kinabalik sa aking isipang lumilipad."Ma'am, andito na po tayo," saad nito."Ha? A-ah, salamat m

Chapter 108 "Alam mo, Pipay, bakit hindi mo na lang ipakilala sa publiko ang anak mo. Hindi yung itinatago mo sa lahat na parang isang pagkakamaling nagkaroon ka ng isang anak," seryosong sabi ni Rafael sa akin. Napaisip ako sa kanyang sinabi hanggang nabuo ang isang disisyon sa aking isipan ang ipakilala ang anak ko sa buong mundo. "Sige, bukas. Ipakilala ko si Jhovel sa buong mundo. Hindi ako dadalo sa kasal ni Ethan," tugon ko dito. Ngumiti si Rafael at tinapik ang kamay ko. “Yan ang tamang desisyon, Pipay. Ang anak mo ay isang biyaya, hindi isang bagay na kailangang itago.” Napabuntong-hininga ako ngunit sa loob-loob ko, parang may bumagsak na pabigat mula sa dibdib ko. Tama si Rafael. Panahon na para hindi ko na itago si Jhovel. Habang kumakain kami, hindi ko maiwasang isipin kung ano ang magiging reaksyon ng lahat—lalo na ni Ethan—kapag nalaman nilang may anak kami. Pero hindi na ako natatakot. Hindi na ako magtatago. “Bukas, aayusin ko ang lahat. Magpapatawag ako ng pres

Chapter 110 Ethan POV Habang nag-uusap kami ni Cie Jill ay inamin ko dito ang totoo kong nararamdaman. Kung paano ako hinindian ni Pipay at hindi pinatawad hanggang ngayon. "Alam mo ba kung gaano ka sakit yun. Oo inaamin ko na nasaktan ko siya noon kaya humingi ako ng tawad pero ayaw niya ako patawarin," sambit ko dito. "Alam ko na unfair sayo, Cie Jill, pero gusto ko lang sabihin sayo bago tayo ikasal mamaya!" dagdag kong sabi. Bumuntong-hininga muna ito bago nag Salita. "Kapag ayaw sayo ang isang tao. 'Eh, di! I let go mo na. Hindi siya kawalan sayo, siya ang nawalan. Hindi ikaw!" tugon ni Cie Jill sa akin. Napabuntong-hininga ako sa sinabi ni Cie Jill. Alam kong may punto siya, pero bakit parang hindi ko matanggap? Parang may kung anong pumipigil sa akin na tuluyang bitiwan si Pipay. "Hindi ganun kadali, Jill. Hindi ko siya basta-basta kayang kalimutan." Napailing siya saka hinawakan ang kamay ko. "Ethan, mamayang hapon na ang kasal natin. Gusto kong sigurado ka sa gi