All Chapters of BANDIT ILLICIT โคตรเลว SM25+: Chapter 51 - Chapter 60

การ์ดหลังได้รับคำสั่งก็รีบเดินไปช่วยกันยกร่างไร้ซึ่งลมหายใจของเพลิงนั่งคอพับอยู่บนเก้าอี้ขึ้นเรือยอชท์ที่เพิ่งขับเข้ามาจอดใกล้ๆ ลูกน้องได้ไปขอเช่ามาตั้งแต่ได้รับคำสั่งให้พาโจรหนุ่มนั้นมามัดไว้ในทะเลเพราะรู้อยู่แล้วว่าจะเป็นยังไง เลยได้เตรียมการไว้ล่วงหน้า"นายโคตรใจแข็งเลยวะ ไม่อยากจะเชื่อว่ากล้าฆ่าลูกน้องคนโปรดที่ขึ้นชื่อว่าเป็นพ่อของหลานตัวเองได้ลงคอ" ลูกน้องคนหนึ่งว่า"นั่นดิครับ นายไม่กลัวหลานกำพร้าบ้างเลย" การ์ดอีกคนหนึ่งก็ตอบกลับ"มัวแต่ยืนนินทาเจ้านายกันอยู่ได้เดี๋ยวกูก็ฟ้องซะหรอก รีบๆขึ้นมาสักที" แต่แล้วต้องหยุดชะงักไม่ได้คุยอะไรกันไปมากกว่านี้ เมื่อลูกน้องบนเรือเรียกให้ขึ้นไปเสียก่อน"กูสองคนไม่ได้นินทาสักหน่อยแค่เป็นห่วงลูกคุณหนูที่กำลังจะเกิดมาต้องกำพร้าพ่อเฉยๆหรอก มึงอย่าเป็นคนขี้ฟ้องหน่อยเลยไอ้หยอง" ว่าแล้วลูกน้องคนนั้นก็ก้าวขึ้นเรือไปตามด้วยการ์ดสองคนจากนั้นเรือยอชท์ก็แล่นออกไปกลางทะเลพร้อมกับลูกน้องสองคนและการ์ดอีกสองคน เนื่องจากเป็นช่วงที่ดวงอาทิตย์ซึ่งส่งแสงสีเหลืองอร่ามอันสว่างจ้า จะค่อยๆตกลงไปในท้องทะเลอ่าวไทย แล้วกระทบกับผืนน้ำอันกว้างใหญ่อย่างระยิบระยับ ก่อนหายไป

"....." ร่างกายแข็งทื่ออยู่ในอาการช็อกในอ้อมกอดของผู้เป็นแม่ขณะที่ซบอยู่กลางอก แหงนหน้ามองผู้เป็นพ่อที่ยืนอยู่ใกล้ๆกัน ความใจหายพรั่งน้ำตาที่ยังไม่แห้งดีให้ไหลกลิ้งลงมาอัตโนมัติเนเน่ดันตัวออกจากอ้อมกอดหลังได้สติ ยกมือขึ้นปาดน้ำตาออกจากแก้มนวลลวกๆ ไม่รู้ว่าสิ่งที่ได้ยินเมื่อสักครู่หูฟาดไปหรือเปล่า"ตะ..ตายเหรอคะ" เธอจึงทวนคำนั้นถามให้แน่ใจ"ใช่ มันตายไปแล้วป๊าเป็นคนฆ่ามันเอง""....." หัวใจดวงน้อยดับวูบทั้งน้ำตาไหลกลิ้งลงมาอีกครั้งด้วยความรู้สึกบางอย่าง มันคือเรื่องจริงเธอไม่ได้หูฟาดเขาตายแล้วตายด้วยเงื้อมมือของผู้เป็นพ่อ ซึ่งไม่แปลกหรอกที่มีจุดจบแบบนี้เพราะท่านรู้เรื่องทั้งหมดแล้ว แต่ทำไมการตายของเขากลับทำให้เธอรู้สึกเสียใจแปลกๆในเมื่อต้องการให้เขาตายอยู่แล้ว ต้องควรดีใจสิที่ได้หลุดพ้นจากคนเลวๆสักที ทว่าหัวใจกลับวิวๆคิดถึงภาพวันวานที่อยู่กับเขา ช่วงเวลาที่เขาอ่อนโยนดูแลเธอเสียอย่างนั้น เหมือนกับว่าไม่อยากให้เขาจากไป "ฮึก.." "แล้วร้องไห้ทำไม? เสียใจเหรอที่มันตายหรือดีใจ" เสียงเยือกเย็นของโน่ดังขึ้น ทำเอาหญิงสาวที่กำลังจ้องหน้าเจ้าของคำพูดนั้นนิ่งสะดุ้งตกใจหลุดจากห้วงความคิด "ปะ..เปล่

แกร๊ก|"ยัยเน่!" เสียงประตูถูกเปิดเข้าอย่างถือวิสาสะตามด้วยเสียงของแคนดี้ดังมาแต่ไกล เดินพรวดพราดเข้ามาพร้อมกับแคท ทำให้หญิงสาวที่กำลังผล็อยหลับไปด้วยความเพลียอยู่บนเตียงนอนเมื่อสองชั่วโมงที่แล้วสะดุ้งตื่นอย่างไม่รู้ตัวว่าใครมา"อื้อ~" เธอครางในลำคออย่างหงุดหงิดเมื่อถูกรบกวนและแสงไฟสลัวกระทบกับเปลือกตาบางจนต้องยกฝ่ามือทั้งสองข้างขึ้นมาปิดหลบมัน ก่อนรู้สึกถึงที่นอนยุบลงไปแล้วมีมือของใครคนหนึ่งมาจับข้อมือเธอดึงออกเจ้าของมือนั้นคือแคนดี้"ฮึก..ตื่นมาคุยกันเดี๋ยวนี้นะไอ้เพื่อนใจร้าย" สาวประเภทสองเอ่ยขึ้นเสียงสั่นทั้งน้ำตารื้นเอ่อออกมาคลอเบ้าทันทีที่เห็นหน้าเพื่อนรัก หลังได้รู้เรื่องอาการของเนเน่ที่สงสัยอยู่นานและเรื่องทั้งหมดที่ยังไม่รู้จากพ่อเจ้าตัว"อื้อ~ อะไรเนี่ย" มือเล็กสะบัดออกจากเกาะกุม ปรือตาขึ้นมองเจ้าของการกระทำด้วยสีหน้าหงุดหงิด ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นเรียบเฉยเจือตกใจเล็กน้อยเมื่ออยู่ๆเห็นแคนดี้นั่งอยู่ข้างกายโดยน้ำตากลิ้งไหลลงมาอาบแก้มที่แต่งเติมไปด้วยบลัชออน พร้อมกับแคทนั่งอยู่ข้างกายเหมือนกันแต่อีกฝั่งหนึ่งด้านใน รายนั้นพอมีตัวนำบ่อน้ำตาก็ไหลลงมาอัตโนมัติไม่ต่างกันสงสัยผู้เป็

ใบหน้าสวยขมวดคิ้วยุ่ง พลางชะเง้อมองไปรอบๆด้วยความงุนงงหลังอ่านข้อความจบ เธอได้แค่ตั้งคำถามในใจด้วยความสงสัย ทำไมเจ้าของดอกไม้นี้ถึงต้องทิ้งท้ายด้วยคำขอโทษหรือรุ่นน้องเอามาให้ผิดคน.."ของใคร""..…" หญิงสาวสะดุ้งตกใจหลุดจากห้วงความคิดเมื่อได้ยินเสียงของผู้เป็นพ่อเอ่ยถาม เธอหยุดชะงักรีบเสียบโปสต์การ์ดลงที่เดิม แล้วตอบกลับไป "หนูก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ เขาไม่ได้เขียนชื่อไว้" "งั้นช่างมันเถอะ เรารีบไปหาพวกลุงๆอาๆกับเจ้และหลานๆหนูกันก่อนทุกคนรอหนูอยู่""ค่ะ" เธอพยักหน้ารับ ก่อนทุกคนจะเริ่มเดินกันต่อไปยังใต้อาคารหอประชุมเพื่อไปหาทุกคนที่รอแสดงความยินดีกับเธออยู่"สวัสดีค่ะ" ทันทีที่มาถึงมือเล็กก็ประนมไหว้ทุกคน พร้อมกับกล่าวคำทักทาย ซึ่งทุกคนรับไหว้ด้วยรอยยิ้มพร้อมกับในมือถือของขวัญมาแสดงความยินดีแนนนี่เป็นคนแรกที่เดินเข้ามาหาหลานสาว ก่อนจะพูดขึ้น "ยินดีด้วยนะคนเก่งของอา" มือเล็กถือมาลัยเงินแสนพวงหนึ่งยื่นไปคล้องคอให้หลานสาวเป็นการแสดงความยินดีในความสำเร็จ"ขอบคุณมากนะคะอาแนน" สิ้นประโยคผู้เป็นอาก็เข้ามากอดเบาๆ"เก่งมากหลานลุง ต่อไปก็เข้ามาช่วยบริหารงานในบริษัทกับเจ้เขานะ" ตามด้วยคิมเข้าแสดงคว

แปะ!เจ้าของคำพูดที่กำลังหัวเสียอยู่ชะงักไปหันไปมองคนในอ้อมแขนเมื่อจู่ๆ ก็มีฝ่ามือน้อยๆตะปบลงมาบนริมฝีปากเต็มแรงทันทีที่พูดจบประโยค แต่ก็ไม่ได้สร้างความรู้สึกเจ็บปวดให้เขาเลยสักนิดแค่ตกใจเฉยๆ"ปูดม่ายเปราะเยยจุนแม่ม่ายซอบ (พูดไม่เพราะเลยคุณแม่ไม่ชอบ)" เพลงพิณชักสีหน้าไม่สบอารมณ์ใส่คนที่ช่วยตัวเอง พร้อมกับดึงมือที่ยื่นไปตบปากเขากลับ หันมองคนเป็นแม่ที่ยืนน้ำตาไหลอยู่โดยมีพี่สาวกำลังเช็ดน้ำตาออกให้"อึก..พะ..เพลิงนี่นายยังไม่ตาย?" ยังไม่ทันที่โจรหนุ่มจะได้ตอบโต้อะไรกลับเด็กหญิงตัวน้อยเนเน่ก็ถามแทรกขึ้นมาก่อนอย่างไม่สนใจอะไร ใช่ คนที่ช่วยลูกสาวเธอนั้นคือเพลิงพ่อของลูกทั้งสองคนที่ผู้เป็นพ่อบอกว่าได้ฆ่าตายไปแล้ว แต่ทำไมเขาถึงยังมีชีวิตอยู่หรือสิ่งที่ท่านบอกนั้นเป็นแค่คำโกหก แล้วจะโกหกเธอไปเพื่ออะไร ยิ่งไม่เข้าใจใหญ่ในเมื่อรู้เรื่องทั้งหมดหมดแล้ว ยังปล่อยเขาให้รอดมาได้ สรุปทั้งหมดมันเป็นยังไงกันแน่เธองงไปหมดแล้ว ในใจตั้งคำถามมากมายอยากจะถามออกไป"....." เพลิงละสายตาจากลูกสาว หันกลับมามองเธอด้วยท่าทีเริ่มใจเย็นลง ก่อนจะตอบกลับไป "อืม ฉันยังไม่ตาย" ฟังไม่ผิดหรอกเขายังไม่ตายจริงๆทั้งที่ตอนนั้น