Semua Bab หยุมหัวใจอ้ายหนุ่มภูธร: Bab 1 - Bab 10

(ฮัลโหลแก ถึงไหนแล้วเนี่ย ฉันกับพอลล่ายืนรอแกอยู่หน้างานนานแล้วนะ รอจนรากจะงอกกันอยู่แล้ว!!) กชกรกรอกเสียงหงุดหงิดผ่านปลายสาย เมื่อโรสรินทร์เพื่อนสาวของเธอยังมาไม่ถึงที่หมายอีก ทั้งที่ก่อนหน้านี้ก็โทรกำชับนักกำชับหนาอย่างดิบดีว่าให้รีบมา มิหนำซ้ำยังปล่อยให้เธอกับพอลล่ายืนรอภายในบริเวณงานมานานกว่ายี่สิบนาทีแล้ว (ถึงแล้ว ๆ ตอนนี้ฉันอยู่หน้าบ้านพี่แทนเนี่ย พวกแกรออยู่ด้านหน้านั่นแหละเดี๋ยวฉันเข้าไป แค่นี้นะ) ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด !! พูดจบเธอก็กดวางสายทันที ก่อนร่างบางระหงจะรีบเดินกรีดกรายเข้าไปภายในคฤหาสน์สุดหรู ซึ่งเป็นสถานที่จัดงานปาร์ตี้วันเกิดของแทนไทแฟนหนุ่มของเธอ ร่างบางระหงในชุดเดรสยาวสีชมพูผ่าหลังลงลึกโชว์ผิวขาวเนียนดุจหิมะจนไปถึงบั้นเอวได้เดินเข้ามาด้านในก่อนจะเจอเข้ากับกชกรและพอลล่าเพื่อนสนิท ที่กำลังยืนหน้าหงิกหน้างอรอเธออยู่หน้างาน โรสรินทร์ ปิยภัคโภคิน หรือ โรส หญิงสาวสวยสุดเซ็กซี่ อายุ 22 ปี เธอเป็นลูกสาวคนเล็กของนายตำรวจใหญ่ที่เป็นถึง ผบ.ตร. เนื่องจากเธอเป็นลูกสาวคนเล็กจึงถูกเลี้ยงดูมาอย่างตามใจ เธอมีนิสัยเป็นคุณหนูเอาแต่ใจ ไม่ยอมใคร ภายนอกใคร ๆ ก็อาจจะดูว่าเธอเป็นผู้หญ

“ไม่ค่ะคุณพ่อคุณแม่ หัวเด็ดตีนขาดยังไงโรสก็ไม่ไปอยู่ที่บ้านนอกนั่นแน่ ๆ ค่ะ โรสยอมตายดีกว่าที่จะต้องไปอยู่ในที่กันดารแบบนั้น” โรสรินทร์พูดขึ้นอย่างหัวชนฝา ไม่ว่าจะยังไงเธอก็จะไม่มีทางไปอยู่ที่บ้านนอกคอกนาแบบนั้นเป็นแน่ เพราะถ้าหากเธอไปเรื่องที่พ่อแม่จับให้เธอหมั้นหมายกับผู้ชายบ้านนอกนั่นตั้งแต่เด็กก็จะเป็นจริงขึ้นมา เธอไม่มีทางยอมรับได้แน่ ๆ ที่จะต้องไปมีสามีบ้านนอกเป็นไอ้หนุ่มภูธรแบบนั้น ผู้หญิงสวย ๆ ระดับไฮโซอย่างเธอจะต้องมีสามีที่เป็นลูกผู้ดีมีสกุล หล่อ รวย อยู่ในแวดวงไฮโซ ไม่ใช่ผู้ชายภูธรแบบนั้น แม้แต่หน้าตาเธอเองก็ไม่รู้และไม่เคยเห็นผู้ชายคนนั้นเลยด้วยซ้ำว่าหน้าตาเป็นแบบไหน ถึงแม้พ่อกับแม่ของเธอจะเคยพูดถึงเรื่องราวและเล่าเหตุการณ์ในอดีตให้ฟัง เมื่อตอนเธออายุได้ประมาณสี่ขวบ เธอและครอบครัวได้ไปเที่ยวเล่นที่บ้านของคุณป้าสีดาซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของแม่เธอ และตัวเธอเองก็ติดผู้ชายคนนั้นแจ วิ่งตามผู้ชายคนนั้นยิ่งกว่าเงาตามตัว และแทบจะไม่อยากกลับมาที่กรุงเทพเลยด้วยซ้ำ แต่นั่นมันก็เป็นเรื่องในอดีตไหม เพราะเธอลืมเรื่องราวพวกนั้นไปจนหมดสิ้นแล้ว เธอจำอะไรไม่ได้สักอย่างเลยด้วยซ้ำ และตอนนี้เธอ

ฉันกำลังยืนอยู่หน้ารถอีแต๋น รถอีแต๋นเป็นรถดัดแปลงจากรถไถนาประกอบด้วยที่นั่งไม้เรียบ ๆ สองแถว ด้านหน้ามีหลังคาผ้าใบกันแดด ส่วนกระบะด้านหลังน่าจะใช้สำหรับบรรทุกพืชผล อุปกรณ์การเกษตร หรือสินค้าทั่วไป เสียงเครื่องยนต์ดีเซลเก่าดังสนั่นขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อเขาเหยียบคันเร่งขึ้นมาเหมือนจะเร่งเร้าให้เธอนั้นรีบขึ้นมากราย ๆ บรึ้นนนน บรื้นนนน!!! “ระ รอด้วย โรสนั่งรถอีแต๋นบ้า ๆ นี่ไปกับพี่ไวน์ด้วยก็ได้!!” พูดเพียงแค่นั้นโรสรินทร์ก็รีบปีนขึ้นไปนั่งบนเบาะไม้แถวหน้าข้างคนขับ บ่งบอกได้เลยว่าชีวิตสาวชาวกรุงของเธอต่อจากนี้คือการเริ่มต้นการผจญภัยบนรถอีแต๋น ยานพาหนะพื้นบ้านที่ใครหลาย ๆ คนคงมองว่าเรียบง่ายแต่เปี่ยมไปด้วยมนต์เสน่ห์ แต่สำหรับเธอ….นี่มันรถหรือเกวียนลากกันแน่ ทั้งช้า ทั้งแข็ง ไม่นุ่มนวลกับผู้หญิงบอบบางแถมสวยเริศอย่างเธอเอาเสียเลย กว่าจะถึงทุ่งกุลาร้องไห้เธอจะไม่มดลูกพิการไปก่อนหรือไง “รถอีแต๋นอะไรของพี่เนี่ย ทำไมมันช้าอย่างกับเต่าคลานแบบนี้คะ กว่าจะไปถึงโน่นไม่ชาติหน้าเลยหรือไง” เสียงแหลมแสบแก้วหูดังก้องกังวานประสานกับเสียงเครื่องยนต์ขึ้นมา เมื่อเธอรู้สึกได้ว่านอกจากมันจะช้าแล้ว

แอ๊ดดดด…!! โรสรินทร์เปิดประตูห้องเข้าไปอย่างช้า ๆ พลางสอดส่ายสายตามองหาคนตัวโต ก่อนหัวใจดวงน้อย ๆ ของเธอจะเต้นรัวแรงขึ้นมาประกอบกับใบหน้าแดงก่ำ ร่างกายของเธอร้อนผ่าวราวกับไฟกำลังลุกโชนอยู่ภายใน ดวงตาของเธอเบิกกว้างจับจ้องไปที่ร่างกายแกร่งกำยำของชายหนุ่มตรงหน้า เธอเผลอมองอย่างลุ่มหลง และไม่สามารถที่จะละสายตาออกจากภาพเคลื่อนไหวตรงหน้านี้ได้ วายุภัคอาบน้ำเสร็จเขาใช้ผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่พันรอบเอวเอาไว้ หยดน้ำจากเส้นผมสีดำขลับไหลรินจากปลายผมไหลผ่านใบหน้าคมเข้มลงสู่ลำคอที่ขาวเนียนก่อนจะหยดลงสู่แผ่นอกกว้าง วายุภัคใช้ผ้าขนหนูสีขาวผืนเล็กเช็ดผมและใบหน้าอย่างคล่องแคล่ว กล้ามเนื้อแขนและหน้าอกของเขาตึงแน่น แผ่นหลังกว้างมีรอยสักรูปนกอินทรี รอยสักนั้นมันช่างดูดุดัน เข้มแข็ง แต่แฝงไปด้วยเสน่ห์ เขายังคงใช้ผ้าขนหนูเช็ดตัวอย่างเรื่อย ๆ กล้ามเนื้อทุกส่วนของเขาขยับไปมาอย่างมีเสน่ห์ชวนมอง เธอเผลอกัดริมฝีปากกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกมนต์สะกดให้มองภาพตรงหน้าแต่ทันใดนั้นเขาก็หันไปมองตัวเองผ่านหน้ากระจกใบโต ก่อนจะเบิกตาโพลงขึ้นมาทันทีเมื่อปรากฏเห็นภาพอีกคนสะท้อนอยู่ในกระจกใบนั้น วาย

“ผมว่าคุณโรสไปล้างเท้าตรงโน้นก่อนดีกว่านะครับ” หมอณภัทรเอ่ยขึ้นพลางชี้นิ้วเรียวยาวไปตรงตุ่มใส่น้ำที่อยู่ใต้ต้นมะม่วง ก่อนโรสรินทร์จะรีบก้มลงไปมองที่เท้าของตัวเองซึ่งตอนนี้ขี้ควายติดเต็มเท้าของเธอไปหมด “อี๋ ขี้ควายเลอะเต็มเท้าเลยค่ะคุณหมอ” “ไปครับ เดี๋ยวผมช่วยล้าง” “ค่ะ” หมั่บ!! “อุ๊ย พี่ไวน์!!” เธอร้องขึ้นมาเสียงดังเมื่อจู่ ๆ วายุภัคก็เดินเข้ามากระชากแขนเธอแรง ๆ จนร่างบางเซถลาเข้าไปกระแทกกับอกแกร่งอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว “เดี๋ยวพี่พาไปล้างเอง หากให้ไอ้หมอพาไปมีหวังเดี๋ยวคนซุ่มซ่ามอย่างเธอได้หาเรื่องให้ไอ้หมอมันซวยไปด้วยอีก” พูดจบมือหนาก็จับข้อมือบางดึงกระชากแรง ๆ ให้เธอเดินตามไป “เบา ๆ สิวะไอ้ไวน์ เดี๋ยวคุณโรสได้ล้มหน้าทิ่มลงไปอีกหรอก” สัตวแพทย์หนุ่มเอ่ยขึ้นตามหลังในขณะที่ทั้งสองคนได้เดินออกไปแล้ว พลางส่ายหัวเบา ๆ อย่างระอาให้กับพฤติกรรมที่ส่อแววไปในทางหึงหวงของเพื่อน “เบิ่งท่าแล้ว…คุณไวน์คงสิหึงคุณโรสล่ะครับคุณหมอ” (ดูท่าแล้ว…คุณไวน์คงจะหึงคุณโรสล่ะครับคุณหมอ) นายมืดเอ่ยขึ้นพลางมองตามหลังของบุคคลทั้งสองที่เดินห่างออกไปแล้ว “นั่นน่ะสิ หึงขนาดนี้มันยังฟอร์มเย