ดูผู้ชายถอดเสื้อ

แอ๊ดดดด…!!

โรสรินทร์เปิดประตูห้องเข้าไปอย่างช้า ๆ พลางสอดส่ายสายตามองหาคนตัวโต ก่อนหัวใจดวงน้อย ๆ ของเธอจะเต้นรัวแรงขึ้นมาประกอบกับใบหน้าแดงก่ำ ร่างกายของเธอร้อนผ่าวราวกับไฟกำลังลุกโชนอยู่ภายใน ดวงตาของเธอเบิกกว้างจับจ้องไปที่ร่างกายแกร่งกำยำของชายหนุ่มตรงหน้า เธอเผลอมองอย่างลุ่มหลง และไม่สามารถที่จะละสายตาออกจากภาพเคลื่อนไหวตรงหน้านี้ได้

วายุภัคอาบน้ำเสร็จเขาใช้ผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่พันรอบเอวเอาไว้ หยดน้ำจากเส้นผมสีดำขลับไหลรินจากปลายผมไหลผ่านใบหน้าคมเข้มลงสู่ลำคอที่ขาวเนียนก่อนจะหยดลงสู่แผ่นอกกว้าง วายุภัคใช้ผ้าขนหนูสีขาวผืนเล็กเช็ดผมและใบหน้าอย่างคล่องแคล่ว กล้ามเนื้อแขนและหน้าอกของเขาตึงแน่น แผ่นหลังกว้างมีรอยสักรูปนกอินทรี รอยสักนั้นมันช่างดูดุดัน เข้มแข็ง แต่แฝงไปด้วยเสน่ห์ เขายังคงใช้ผ้าขนหนูเช็ดตัวอย่างเรื่อย ๆ กล้ามเนื้อทุกส่วนของเขาขยับไปมาอย่างมีเสน่ห์ชวนมอง

เธอเผลอกัดริมฝีปากกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกมนต์สะกดให้มองภาพตรงหน้าแต่ทันใดนั้นเขาก็หันไปมองตัวเองผ่านหน้ากระจกใบโต ก่อนจะเบิกตาโพลงขึ้นมาทันทีเมื่อปรากฏเห็นภาพอีกคนสะท้อนอยู่ในกระจกใบนั้น วายุภัครีบหันขวับกลับมาด้านหลัง สายตาของเขาจับจ้องมาที่เธอด้วยความตกใจ

โรสรินทร์หัวใจเต้นรัว ใบหน้าแดงก่ำ รู้สึกเหมือนกับว่าถูกจับได้คาหนังคาเขาว่าเธอกำลังแอบดูหุ่นผู้ชาย…ไม่ใช่สิ! เธอไม่ได้แอบดูสักหน่อย แต่เธอตั้งใจเดินเข้ามายืนดูเขาต่อหน้าต่อตาเลยต่างหากล่ะ

“เธอมาทำอะไรในห้องพี่?” เขาถามเอ่ยถามขึ้น พลางจ้องหน้าเธออย่างไม่ชอบใจนัก โรสรินทร์ได้แต่กลืนน้ำลายฝืด ๆ ลงคอ ก่อนที่จะเอ่ยตอบออกไปอย่างไม่ลังเล

“มะ มาดู ผู้ชายถอดเสื้อ!!”

เธอพูดขึ้นมาทันควันอย่างไม่คิดอะไร วายุภัคจ้องหน้าเธออยู่นานดวงตาของเขาเต็มไปด้วยคำถาม

“ว่าอะไรนะ?” เขาเอ่ยถามขึ้นมาอีกครั้งพลางเอาผ้าขนหนูผืนเล็กที่ใช้ซับน้ำที่ผมพาดลงบริเวณลำคอ ก่อนจะค่อย ๆ เดินสาวเท้าเข้ามาหาเธอด้วยใบหน้าที่ดูเย็นชาจนน่าขนลุก

โรสรินทร์รีบก้าวถอยหลังอย่างอัตโนมัติเมื่อเขาเดินไล่ต้อนเข้ามาใกล้จนแทบจะประชิดตัวเธอ หัวใจของเธอตอนนี้สั่นระรัว เธอไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อนในชีวิต และตอนนี้เธอรู้ว่าเธอควรหนี แต่เธอก็ไม่อาจละสายตาจากเขาได้ เพราะกล้ามแน่น ๆ และหัวนมชมพูนั่นก็ด้วย เธออยากจะเอื้อมมือไปสัมผัสมันสักครั้งเสียเต็มประดา เธอไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ว่าทำไมถึงได้รู้สึกหื่นได้ขนาดนี้ เธอต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ

“ทะ ทำไมพี่ไวน์ต้องเดินไล่ต้อนโรส บะ แบบนี้ด้วยคะ”

น้ำเสียงแหบพร่าพูดขึ้นมาตะกุกตะกักอย่างร้อนรน

“อยากเห็นผู้ชายถอดเสื้อนักไม่ใช่หรือไง พี่เดินมาให้เธอดูใกล้ ๆ ไม่ดีเหรอ?” โทนเสียงทุ้มต่ำที่ออกไปในทางเยือกเย็นเอ่ยขึ้น

“ดีค่ะ อุ๊ย! มะ ไม่ใช่ค่ะ ดูไกล ๆ ก็ได้ เห็นเหมือนกัน ตาไม่ได้บอดค่ะ”

“หึ แค่ดูเฉย ๆ มันไม่ฟินหรอกนะ มันต้องทำอย่างอื่นด้วย”

เขาพูดด้วยน้ำเรียบนิ่ง แต่ฟังดูแล้วเธอแทบจะขนลุก ริมฝีปากหนายกยิ้มมุมปากอย่างยั่วยวน ยิ่งเขายิ้มให้เธอแบบนี้ หัวใจของเธอก็แทบจะละลายลงเสียตรงนี้

“ทำอย่างอื่น ละ แล้ว ทะ ทำอะไรคะ ?” เธอเอ่ยถามอย่างละล่ำละลัก

“ลองจับดูไหมล่ะ”

เขาถามขึ้นสายตาคมกริบยังจ้องหน้าเธอไม่วางตา สายตาของเขาจ้องมองราวกับจะอ่านทะลุถึงสิ่งที่อยู่ข้างในใจ จนเธอนั้นอึ้งไม่รู้จะตอบคำถามเขาได้ยังไง แต่ปากกับสมองมันไม่สามัคคีกันเอาเสียเลย

“ห๊ะ!! ดะ ได้เหรอ??” เธอถามขึ้นมาทันควัน

“จับสิ”

เธอช้อนสายตาขึ้นมามองหน้าเขา ซึ่งตอนนี้ริมฝีปากหนาประดับด้วยรอยยิ้มยั่ว แต่เธอก็ยังมองว่ารอยยิ้มนี้ช่างชวนหลงใหล ก่อนจะตัดสินใจเอื้อมมือไปแตะกล้ามเนื้อหนัดแน่นของเขาอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ

หมั่บ!!

“อุ๊ย! พี่ไวน์ทำอะไรคะ” เธอเอ่ยขึ้นด้วยความตกใจ เมื่อจู่ ๆ เขาก็คว้าหมับเข้าที่ข้อมือเรียวของเธอ แล้วกระชากมือน้อย ๆ ของเธอให้มาลูบไล้สัมผัสบนแผงอกแกร่งของเขาไปมา

“รู้สึกยังไงบ้าง?” เขาถามเสียงเรียบนิ่ง

“ดะ ดะ ดี...ค่ะ” เธอตอบเสียงสั่น

“อยากลองจับตรงอื่นอีกไหม?” เขาถามในขณะที่เธอยังอึ้งไม่รู้จะตอบคำถามเขาอย่างไร ทำไมเขาถึงได้ถามแต่คำถามที่ชวนใจสั่นขนลุกขนพองแบบนี้ด้วยนะ แต่มีหรือที่คนอย่างเธอจะปฏิเสธ ก็ต้องอยากจับอยู่แล้ว คริคริ

“เอาสิ ร่างกายนี้พี่ยกให้เธอคนเดียวเลยนะ”

พูดเพียงแค่นั้นเธอจึงตัดสินใจจับกล้ามเนื้อส่วนอื่น ๆ ของเขาอย่างคนที่กำลังเลื่อนลอย ฝ่ามือน้อย ๆ ลูบไล้กล้ามเนื้อบริเวณหน้าท้องลงมาเรื่อย ๆ จนถึงสะดือราวกับรนไม่มีสติ ก่อนมือหนาของเขาจะคว้าหมับเข้าที่ข้อมือของเธอเอาไว้ก่อนมันจะเลื่อนลงไปตรงจุดสำคัญที่ต่ำกว่าสะดือ

“พอแล้ว….” เขาพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

“……”

“ไว้ค่อยจับต่อคราวหน้า…เดี๋ยวพี่จะทนไม่ไหวเอาซะก่อน”

พูดเพียงแค่นั้น ดวงหน้าเธอพลันร้อนฉ่าขึ้นมาเอาเสียดื้อ ๆ แก้มเธอแดงก่ำราวกับมะเขือเทศ เธอไม่รู้ว่าเขาหมายถึงอะไร แต่สายตาคมกริบที่เขามองเธอมันทำให้เธอรู้สึกร้อน ๆ หนาว ๆ แปลก ๆ

“มะ ไม่ไหวอะไรคะ” เธอเอ่ยถามขึ้น ริมฝีปากหนายกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ พลางกวาดสายตาคมกริบไปทั่วร่างบอบบาง และพินิจพิจารณาตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนเขาจะลากสายตาคมมาจดจ่ออยู่ที่หน้าอกอวบอิ่มของเธอที่ซุกซ่อนอยู่ภายใต้อาภรณ์ตัวบาง

“มะ มองอะไร ขะ คนลามก!!” เธออดที่จะต่อว่าเขาไม่ได้ เมื่อเขายังคงจับจ้องอยู่บริเวณหน้าอกของเธออยู่แบบนั้น

“พูดผิดพูดใหม่ได้นะ ใครกันแน่ที่ลามกและแอบเข้ามาในห้องพี่ มิหนำซ้ำยังมาแอบดูพี่แต่งตัวอีก แต่จะว่าไป…เธอดูพี่และสัมผัสตัวพี่อยู่เพียงฝ่ายเดียวมันก็ไม่ค่อยแฟร์เท่าไหร่นะ…ว่าไหม”

“มะ ไม่แฟร์ยังไง…”

“ก็ต้องแลกกันดูสิ” เขาพูดขึ้นมาอย่างหน้าตาเฉย ทำเอาอีกคนถึงกับหน้าเหวอไปชั่วขณะ ก่อนจะรีบเรียกสติที่เตลิดไปไกลให้กลับมา

“คนลามก โรคจิต!!”

เพียงแค่นั้นร่างบางก็รีบวิ่งออกจากห้องเขาไปทันที วายุภัคยกยิ้มมุมปากอย่างชอบใจ ตัวเองเป็นฝ่ายทำตัวลามกก่อนแท้ ๆ พอเขาทำกลับบ้างแต่ดันรับไม่ได้ซะงั้น ชายหนุ่มส่ายหัวเบา ๆ อย่างนึกขันในท่าทางของเธอ เขาก็แค่อยากจะแกล้งเด็กดื้ออย่างเธอเล่น ๆ แค่นั้นเอง

โรสรินทร์กึ่งเดินกึ่งวิ่งออกมาจากห้องของวายุภัค เป็นจังหวะเดียวกันที่หวึ่งศรีกำลังเดินมาเรียกเธอไปรับประทานอาหารเที่ยงพอดี

“อ้าว คุณโรส หวึ่งศรีกำลังนำหาคุณโรสพอดีเลยค่ะ คุณนายสีดาให้หวึ่งศรีมาเอิ้นคุณโรสกับคุณไวน์ไปกินข้าวเที่ยงค่ะ”

(อ้าว คุณโรส หวึ่งศรีกำลังตามหาคุณโรสพอดีเลยค่ะ คุณนายสีดาให้หวึ่งศรีมาเรียกคุณโรสกับคุณไวน์ไปทานข้าวเที่ยงค่ะ)

“อ่อ ขะ ค่ะพี่หวึ่งศรี พอดีโรสก็เพิ่งมาตามพี่ไวน์ไปทานข้าวเหมือนกันค่ะ งั้นโรสไปก่อนนะคะ” เธอพูดโกหกออกไปอย่างเขินอายก่อนจะรีบเดินปรี่ออกไปทันที หวึ่งศรีได้แต่ยืนงงเอามือเกาศีรษะแกร่ก ๆ ก่อนจะเดินไปเคาะประตูเรียกชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของบ้าน

“เป็นยังไงบ้างหนูโรส พอจะอยู่ที่นี่ได้ไหม อีสานบ้านนาก็แบบนี้แหละ อาจจะไม่สะดวกสบายเหมือนในเมืองกรุง”

สุพจน์พ่อของวายุภัคและคือสามีของคุณนายสีดาได้เอ่ยถามขึ้น เมื่อทุกคนนั่งล้อมวงกันพร้อมหน้าพร้อมตาเพื่อรับประทานอาหารกันแล้ว คุณนายสีดาให้หวึ่งศรีปูเสื่อบนพื้นตรงชานบ้านเพื่อตั้งวงรับประทานอาหารกันแบบคนอีสาน โดยที่ไม่ได้ตั้งโต้ะเพราะอยากจะให้ว่าที่ลูกสะใภ้ได้ซึมซับความเป็นอีสานบ้านนอกแบบถ่องแท้

“โรสอยู่ได้ค่ะคุณลุง สบายมากค่ะ” เธอตอบด้วยใจจริงพร้อมกับส่งรอยยิ้มหวานจนตาเป็นสระอิ

“ขาดเหลืออะไรก็บอกพี่ไวน์เขาได้เลยนะลูก ป้าจะให้หวึ่งศรีคอยอยู่ดูแลหนูที่นี่อีกคน นอกจากหวึ่งศรีแล้วก็ยังมีนายมืด และลุงเหม้าที่คอยอยู่ช่วยพี่ไวน์ทำงานที่นี่และคอยดูแลโคกหนองนา” คุณนายสีดาพูดขึ้น

“อ้าว แล้วป้าดากับลุงพจน์ล่ะคะ ไม่ได้อยู่ที่นี่ด้วยกันเหรอคะ” เธอเอ่ยถามขึ้นพลางรอฟังคำตอบด้วยความงุนงง

“ป้าต้องอยู่ดูแลบ้านอีกหลังหนึ่งที่อยู่ในตัวอำเภอน่ะลูก ส่วนลุงพจน์เขาก็ต้องคอยดูแลงานที่ร้านน่ะ นาน ๆ ทีพี่ไวน์เขาถึงจะได้เข้าไปช่วยลุงพจน์ดูแลกิจการบ้าง เพราะงานที่โคกหนองนาก็เยอะอยู่แล้วในแต่ละวัน”

“งั้นหนูก็ต้องอยู่กับพี่วายวอดเพียงลำพังเหรอคะป้าดา แบบนี้มันจะไม่ผิดผีเอาเหรอคะ”

แค่ก แค่ก !!

วายุภัคกับสุพจน์ผู้เป็นพ่อต่างสำลักหน้าดำหน้าแดงพร้อมกัน ทุกคนแทบจะขำก๊ากออกมาเสียให้ได้ในความช่างพูดช่างถามของเธอ

“ไม่เป็นไรหรอกหนูโรส ยังมีหวึ่งศรีอีกทั้งยังมีนายมืดและลุงเหม้าอีก พวกลูก ๆ ไม่ได้อยู่กันตามลำพังสักหน่อย” คุณนายสีดาตอบ

“เอ่อ..ค่ะ”

“ว่าแต่หนูโรสทานอาหารพื้นบ้านอีสานได้นะลูก”

“สบายมากเลยค่ะป้าดา ตอนอยู่กรุงเทพคุณแม่ก็ทำให้โรสทานบ่อย ๆ”

“เอาล่ะ ๆ ทานข้าวกันก่อนดีกว่า เดี๋ยวกับข้าวกับปลาจะเย็นหมดซะก่อน” สุพจน์พูดขึ้นก่อนทั้งหมดจะเริ่มลงมือรับประทานอาหารเที่ยงกันอย่างเอร็ดอร่อย

เมนูเที่ยงนี้มี ส้มตำ เรียกได้ว่าเป็นอาหารอีสานที่โด่งดังที่สุดเลยก็ว่าได้ รสชาติแซ่บนัวสะใจจนน้ำหูน้ำตาแทบจะไหลถึงกับทานไปร้องไห้ไปเลยก็ว่าได้ เมนูต่อมาคือลาบหมู ประกอบไปด้วยเนื้อหมูสับละเอียด ปรุงรสด้วยข้าวคั่ว หอมแดง ต้นหอม ผักชี ใบสะระแหน่ น้ำมะนาว น้ำปลา ผงนัว รสชาติอร่อยจนเธออธิบายไม่ถูก ส่วนเมนูต่อมาคือต้มแซ่บกระดูกหมู มีรสชาติเปรี้ยวเผ็ดแต่ก็แซ่บสะใจเธอไม่เบา และเมนูต่อมาคือแกงอ่อมไก่ นอกจากนี้ที่ขาดไม่ได้เลยก็คือผักสด น้ำจิ้มแจ่ว และปลาร้าสับ หรือที่คนอีสานเรียกว่า ‘ปลาแดกบอง’ พร้อมข้าวเหนียวร้อน ๆ

อาหารอีสานมีเอกลักษณ์โดดเด่นไม่เหมือนใคร รสชาติจัดจ้าน เปรี้ยว เผ็ด เค็ม กลมกล่อม สะท้อนวิถีชีวิตและภูมิปัญญาท้องถิ่นของชาวอีสานที่อาศัยอยู่ในดินแดนที่แห้งแล้ง วัตถุดิบส่วนใหญ่หาได้ง่ายในท้องถิ่น เน้นผักพื้นบ้าน สมุนไพร และเนื้อสัตว์ ถึงแม้เธอจะไม่ถนัดทานอาหารอีสานสักเท่าไหร่แต่เธอก็สามารถทานได้ และรสชาติมันไม่ได้แย่เลยสักนิด แต่กลับแซ่บนัวถูกใจสาวชาวกรุงอย่างเธอไม่เบา

หลังจากรับประทานอาหารเที่ยงกันเสร็จแล้ว สุพจน์และคุณนายสีดาสองสามีภรรยาก็ขอตัวกลับบ้านที่ตั้งอยู่ในตัวเมือง ปล่อยให้หนุ่มสาวได้ใช้เวลานี้พักผ่อน และศึกษาดูใจกันที่โคกหนองนาบนพื้นที่ของทุ่งกุลาร้องไห้แห่งนี้ต่อไป ส่วนโรสรินทร์เองก็ขอตัวเข้าไปพักผ่อนในห้องส่วนตัว เพราะการเดินทางจากกรุงเทพมาทุ่งกุลาร้องไห้ ก็ทำเอาเธอรู้สึกเหนื่อยล้าและสูญเสียพลังงานไปมากโขเช่นเดียวกัน