แผนการ

‘กรี๊ดดดดดดดด พ่อแก้วแม่แก้วมันเดินมาทางนี้แล้ว คุณปู่ คุณย่า คุณตา คุณยาย บรรพบุรุษทั้งหลายของลูกช้างลูกม้าลูกกาลูกไก่ โปรดจงดลบันดาลให้ลูกรอดพ้นออกไปจากที่นี่ให้ได้ด้วยเถิด สาธุ’

“ไงจ๊ะ น้องสาว เก่งคักติมึงอีคนสวย!!”

(ไงจ๊ะ น้องสาว เก่งนักเหรอมึงอีคนสวย)

ชายแปลกหน้าคนหนึ่งพูดขึ้น พลางเดินเข้ามาหาเธออย่างเอาเรื่อง

“ถอยไป!! พวกมึงสิไสหัวไปไสกะไปคั่นบ่อยากเจ็บโต!”

(ถอยไป!! พวกมึงจะไสหัวไปไหนก็ไป ถ้าไม่อยากเจ็บตัว!)

วายุภัคเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว ประกอบกับนัยน์ตาที่ลุกโชนด้วยไฟโทสะ

“นี่บรรพบุรุษของโรสเข้าไปสิงพี่แล้วหรือไง พี่ไปพูดแบบนั้นกับพวกมันทำไมกัน เดี๋ยวก็พากันเจ็บตัวหมดหรอก” เธอสบถออกมาอีกครั้ง

“ถ้าจะเจ็บตัว ก็คงจะเจ็บตั้งแต่เธอไปปาเก้าอี้ใส่พวกมันแล้วไหม เธอนี่แหละตัวดีเลยยัยติ๊งต๊อง!!” วายุภัคอดที่จะพูดจาต่อว่าเธอไม่ได้ ก็ถ้าไม่ใช่เพราะเธอไปวุ่นวายปาเก้าอี้ใส่พวกมันก่อน เขาก็คงจะไม่ต้องมาเสียเวลาออกโรงแบบนี้หรอก

“กะ ก็โรสตกใจหนิ” เธอบ่นอุบอิบขึ้นมาอีกครั้ง พลางก้มหน้างุดลงมองพื้นเมื่อรู้ว่าตัวเองนั้นเป็นคนผิด

“ฮ่า ๆ คิดว่าพวกกูสิย่านสั้นติ บักหน้าหล่อจั่งมึงสิมาเฮ็ดอีหยังพวกกูได้!!”

(ฮ่า ๆ คิดว่าพวกกูจะกลัวงั้นเหรอ ไอ้หน้าหล่ออย่างมึงจะมาทำอะไรพวกกูได้!!)

ชายแปลกหน้าสบถขึ้นมาด้วยน้ำเสียงกระโชกโฮกฮาก

โรสรินทร์กระตุกชายเสื้อของเขาสองสามครั้ง เธอกลัวทั้งน้ำตา เธอกลัว...กลัวชายแปลกหน้าพวกนั้นมันจะทำอะไรเขาเข้าจริง ๆ

‘ฮือออ… ถ้าประชากรคนหล่อหน้าตาดีอย่างกับพระเอกเกาหลีลดน้อยลงไปอีกเธอจะทำยังไง…โรสรับบ่ได้!!’

“พะ พี่วะ!!” เธอยังไม่ทันเรียกชื่อเขาจบ เขาก็พูดแทรกขึ้นอีกประโยคหนึ่งซะก่อนทันที

“หลบอยู่หลังพี่ แล้วจับมือพี่เอาไว้ อย่าปล่อยเชียวนะ!!”

เขาเอ่ยออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว ก่อนที่เธอจะรีบคว้ามือหนาของเขาเอาไว้แน่นอย่างที่เขาบอกโดยไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น

วายุภัคกำหมัดแน่นแล้วซัดเข้าที่หน้าของชายที่อยู่ตรงหน้า ก่อนชายคนนั้นจะล้มลงไปกองกับพื้น ที่เหลืออีกสองคนวิ่งเข้ามาจะชกเขา แต่เขาหลบทันแล้วถีบเข้าเต็ม ๆ ท้องของชายผมหยิก แต่ก็ยังเหลือชายอีกหนึ่งคน

“เก่งคักติมึงบักหน้าหล่อ อยากฮู้คือกันว่ามึงสิเก่งส่ำได๋”

(เก่งนักหรอมึงไอ้หน้าหล่อ อยากรู้เหมือนกันว่ามึงจะเก่งสักแค่ไหน)

“เข้ามาโลด อย่าเว้าโดน กูเหม็นขี้แข่ว!!”

(เข้ามาเลย อย่าพูดมาก กูเหม็นขี้ฟัน!!)

เสียงขึงขังเอ่ยขึ้น ประกอบกับท่าทางที่ดูเอาจริงเอาจัง

โรสรินทร์ดวงตาเบิกโพลงขึ้นมาทันทีที่ได้ยินคำพูดนั้น ก่อนผู้ชายคนนั้นจะหยิบมีดสั้นที่พกเอาไว้ออกมา

“พี่ไวน์ !!” เธอเรียกชื่อเขาออกมาเสียงดังด้วยความตกใจ

“พี่จัดการได้ ไม่ต้องเป็นห่วง หลับตาซะถ้าเธอไม่อยากเห็นมัน”

คราวนี้เธอคงไม่ทำตามที่เขาบอกแน่ ๆ เพราะอันตรายขนาดนี้เขาจะให้เธอหลับตาลงได้ยังไงกัน

ในขณะที่ชายคนนั้นถือมีดและหัวเราะอย่างสะใจอยู่นั้น วายุภัคก็อาศัยจังหวะนี้เตะเข้าที่หมกหม่ำ (กล่องดวงใจ) ของมัน ชายคนนั้นล้มลงไปนอนกับพื้นร้องโอดโอยหน้าดำหน้าแดงอย่างเจ็บปวด ในขณะเดียวกันชายคนที่ถูกถีบท้องก็ลุกขึ้นมาชนวายุภัคจากข้างหลัง แล้วรวบตัวไว้แน่นจนเขาขยับไม่ได้ แต่พอได้จังหวะหนึ่งเขาก็ใช้ศอกกระแทกจากทางด้านหลังเข้าไปบริเวณท้องชายคนนั้นอย่างเต็มแรง พร้อม ๆ กับป้าคนขายก๋วยเตี๋ยววิ่งเข้ามาจากข้างหลังและชนผู้ชายที่กอดรัดวายุภัคอยู่กระเด็นออกไปจนหน้าไถลไปกับพื้น ส่วนผู้ชายที่ถูกเตะหมกหม่ำ (กล่องดวงใจ) และชายคนที่เธอปาเก้าอี้ใส่จะวิ่งเข้าไปช่วยพยุงชายคนที่หน้าไถลไปกับพื้นให้ลุกขึ้นมาอย่างทุลักทุเล ก่อนพวกมันจะพูดขึ้นทิ้งท้ายพร้อมกันทั้งสามคน

“ฝากไว้ก่อนเถอะมึง!!”

“หึ แล้วอย่าลืมมาเอาคืนเด้อ!!”

(หึ แล้วอย่าลืมมาเอาคืนล่ะ)

วายุภัคตะโกนเสียงดังขึ้นมาตามหลังชายแปลกหน้าทั้งสามคนนั้น

เพี๊ยะ เพี๊ยะ!!

จู่ ๆ ฝ่ามือเล็ก ๆ ของเธอก็ฟาดแขนของเขาอย่างเต็มแรง

“โอ๊ย !! นี่เธอมาตีพี่ทำไม?” เขาเอ่ยถามพลางลูบแขนตัวเองป้อย ๆ บริเวณที่ถูกมือน้อย ๆ ของเธอตี

“ใครใช้ให้พี่ไวน์ไปพูดกับพวกมันแบบนั้นล่ะ ถ้าพวกมันมาเอาคืนจริง ๆ จะทำยังไง?”

“ก็สู้กับมันสิ กลัวทำไม” เขาสบถออกมาเบา ๆ

“ก็โรสเป็นห่วงพี่หนิ อย่าพูดแบบนี้อีกนะโรสไม่ชอบ” เธอพูดขึ้นพลางหน้าดำหน้าแดง หยดน้ำตาใส ๆ ที่พยายามกลั้นเอาไว้กลอกกลิ้งไปมารอบดวงตาก่อนจะหยดแหมะลงมาอาบแก้ม

“เธอจะร้องไห้ทำไมกัน พี่ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย”

“……”

“อย่าห่วงไปเลยน่า…พี่สู้พวกมันได้อยู่แล้ว สบายมาก”

“ฮือ…ฮึก!” สองมือเรียวยกขึ้นมาปิดหน้าพร้อมกับเสียงสะอื้นไห้ที่ดังเล็ดลอดออกมามากกว่าเดิม ทำให้ผู้ชายอกสามศอกอย่างเขารู้สึกหัวใจกระตุกวูบลงไปอยู่ตาตุ่ม

“เฮ้ย!! นี่เธอจะร้องไห้ทำไม!!”

“ฮือออออ ก็โรสกลัวหนิ!!”

“โอเค ๆ พี่ขอโทษ เอาเป็นว่าพี่จะไม่พูดอะไรแบบนั้นอีก โอเคไหมครับ?”

“แต่ว่า….” เธอพูดได้แค่นั้น วายุภัคก็พูดแทรกขึ้นมาซะก่อน

“พี่เข้าใจแล้ว…เธออย่าห่วงเลย” เขาพูดขึ้นมาอีกครั้ง ประกอบกับแววตาที่ดูแน่วแน่จริงจัง

‘โรสเป็นห่วงพี่ไวน์จริง ๆ นะ ถ้าพี่เป็นอะไรขึ้นมา แล้ว….แล้วโรสจะทำยังไงล่ะ? เธอก็คงต้องอดได้เขาเป็นผัว คราวนี้ก็แย่เลยสิ!’ เธอได้แต่นึกในใจ

ป้าคนขายก๋วยเตี๋ยวเดินตรงดิ่งมาหาเธอกับเขาด้วยสีหน้าที่มีแต่ความเป็นกังวล ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ยังดูหวาดกลัว

“ขอบใจหลาย ๆ เด้อ ซุมขี้ยาหมู่นี่มันมักมาอาละวาดอยู่ร้านป้าประจำ บางเทื่อกะมาขู่กินก๋วยเตี๋ยวฟรี บางเทื่อกะมาขู่เอาเงิน ป้าบ่อยากมีปัญหากะเลยยอม ๆ พวกมันไป เพราะขี้คร้านเว้ากับพวกมัน”

(ขอบใจมาก ๆ นะ พวกขี้ยาพวกนี้มันมักมาอาละวาดที่ร้านป้าเป็นประจำ บางครั้งก็มาขู่กินก๋วยเตี๋ยวฟรี บางครั้งก็มาขู่เอาเงิน ป้าไม่อยากมีปัญหาก็เลยยอม ๆ พวกมันไป เพราะขี้คร้านจะคุยกับพวกมัน)

ป้าคนขายก๋วยเตี๋ยวอธิบายให้ฟังและเข้ามาขอบคุณวายุภัคและโรสรินทร์ที่ช่วยเหลือ

“ผมว่าป้าควรจะไปแจ้งตำรวจนะครับ หากคนพวกนี้มาก่อกวนบ่อย ๆ แบบนี้ ถ้าป้าปล่อยพวกมันไปเฉย ๆ พวกมันก็จะได้ใจและก็คงมาทำแบบนี้อยู่เรื่อย ๆ” วายุภัคพูดขึ้นมา

“นั่นสิคะป้า ปล่อยไปแบบนี้เดี๋ยวพวกมันก็ได้ใจ วันหลังพวกมันก็คงมาก่อกวนอีกแน่ ๆ”

“จ้า เดี๋ยวป้าสิไปแจ้งความไว้ แบบนี้ป้ากะบ่ไหวคือกันล่ะ ว่าแต่...ป้าจะขอบใจพวกคุณจั่งได๋ดี?”

(จ้า เดี๋ยวป้าจะไปแจ้งความไว้ แบบนี้ป้าเองก็ไม่ไหวเหมือนกัน ว่าแต่…ป้าจะขอบใจพวกคุณยังไงดี?)

“ไม่เป็นไรหรอกครับ แค่เลี้ยงก๋วยเตี๋ยวพวกเราวันนี้ก็พอ” วายุภัคเอ่ยขึ้น

“แค่นั้นเหรอพ่อหนุ่ม?”

“ครับ งั้นพวกผมคงต้องขอตัวกลับก่อนนะครับ”

“จ้ะ ๆ ขอบใจหลาย ๆ เด้อ”

พูดเพียงแค่นั้นเขาก็จูงมือคนตัวเล็กเดินมาที่รถ ก่อนจะขับออกไปอย่างเร่งรีบเพื่อกลับไปยังโคกหนองนาที่ทุ่งกุลาร้องไห้ โดยที่ระหว่างทางเธอและเขาต่างคนก็ต่างเงียบ ไม่มีใครเอ่ยประโยคไหนออกมาเลยแม้แต่ประโยคเดียว จนกระทั่งขับรถมาถึงโคกหนองนา

หลังจากนั้น…

ภายในห้องลับโดยที่ไม่มีใครรู้ (ไม่งั้นจะเรียกว่าห้องลับเรอะ!!) ได้มีการเจรจาอย่างลับ ๆ เกิดขึ้น

“พวกเจ้าทั้งสี่คนเฮ็ดดีอีหลีเด้อ สมจริงบักคัก ไปเป็นนักแสดงได้เลยเด้หนิ!”

(พวกคุณทั้งสี่คนทำดีมาก สมจริงมาก ๆ ไปเป็นนักแสดงได้เลยนะหนิ!)

หญิงวัยกลางคนเส้นผมสีน้ำตาลอ่อนหยิกเป็นลอนสวยแบบสาวทันสมัยพูดขึ้น เธอคือคุณนายสีดาแม่ของวายุภัคนั่นเอง

“ขอบคุณค่ะ/ครับ” คนขายก๋วยเตี๋ยวและชายแปลกหน้าทั้งสามคนพูดขึ้นอย่างพร้อมเพรียงกัน

“ส่วนนี่ !! คือค่าจ้างสำหรับการแสดงของซุมเจ้าเด้อ”

(ส่วนนี่!! คือค่าจ้างสำหรับการแสดงของพวกคุณนะ)

คุณนายสีดาพูดขึ้นอีกครั้งพร้อมกับยื่นเงินค่าจ้างจำนวนหนึ่งให้กับทั้งสี่คน ก่อนป้าคนขายก๋วยเตี๋ยวจะเป็นตัวแทนรับเงินนั้นมาจากคุณนายสีดา

“ขอบคุณมากค่ะ/ครับ”

“ขอให้สมหวังเด้อค่ะคุณนาย ถ้ามีงานกินดองมื้อได๋ อย่าลืมเชิญพวกอีฉันไปร่วมงานเด้อค่ะ”

(ขอให้สมหวังนะคะคุณนาย ถ้ามีงานแต่งวันไหน อย่าลืมเชิญพวกเราไปร่วมงานนะคะ) ป้าคนขายก๋วยเตี๋ยวพูด

“อืม บ่ลืมดอก ว่าแต่เจ้านั่นอย่าเผลอเฮ็ดให้ลูกชายฉันสงสัยกะแล้วกัน เพราะลูกชายฉันมากินก๋วยเตี๋ยวร้านนี่เป็นประจำ”

(อืม ไม่ลืมหรอก ว่าแต่คุณอย่าเผลอทำให้ลูกชายฉันสงสัยก็แล้วกัน เพราะลูกชายฉันมากินก๋วยเตี๋ยวร้านนี้เป็นประจำ)

คุณนายสีดาเอ่ยขึ้นทิ้งท้าย ก่อนจะขอตัวกลับบ้านไป….

“เฮ้ออออออ เหนื่อยจัง หาน้ำเย็น ๆ ดื่มดีกว่า...”

โรสรินทร์พูดขึ้นมาเบา ๆ หลังจากกลับมาถึงโคกหนองนา ก่อนจะเดินเลี่ยงเข้าไปในห้องครัวแล้วจึงหยิบขวดน้ำเปล่าเย็น ๆ มาเทลงแก้ว และยกขึ้นดื่มเพื่อดับกระหาย

“ชื่นใจจัง”

หลังจากดื่มน้ำเสร็จแล้ว ร่างบางก็หมุนตัวจะเดินกลับห้องส่วนตัว เพื่อจะได้ไปอาบน้ำชำระร่างกายให้รู้สึกสดชื่น แต่ระหว่างทางเดินก็เจอเข้ากับหวึ่งศรีที่เดินเข้ามาในห้องครัวพอดี

“อ้าว คุณโรส มาเฮ็ดอีหยังอยู่ในครัวคะ”

(อ้าวคุณโรส มาทำอะไรอยู่ในครัวคะ) หวึ่งศรีถามขึ้น

“โรสหิวน้ำค่ะ เลยแวะมาหาน้ำเย็น ๆ ดื่ม งั้นโรสขอตัวก่อนนะคะ ยังไม่ได้อาบน้ำเลยเหนียวตัวจะแย่อยู่แล้ว”

“ฟ้าวอาบฟ้าวนอนเด้อค่ะคุณโรส มื้อนี่วันพระใหญ่ เขาว่ากันว่า…วันพระวันโกนดวงวิญญาณจะถูกปลดปล่อยให้มาขอส่วนบุญ พวกเล่นขงเล่นของกะมักสิปล่อยของในวันพระวันโกน แล้วกะห้ามออกข้างนอกเดี๋ยวสิโดนลมเพลมพัดเด้ค่ะคุณโรส”

(รีบอาบรีบนอนนะคะคุณโรส วันนี้เป็นวันพระใหญ่ เขาว่ากันว่า…วันพระวันโกนดวงวิญญาณจะถูกปลดปล่อยให้มาขอส่วนบุญ พวกเล่นของก็มักจะปล่อยของในวันพระวันโกน แล้วก็ห้ามออกข้างนอกเดี๋ยวจะโดนลมเพลมพัดนะคะคุณโรส)

หวึ่งศรีพูดกระซิบกระซาบให้โรสรินทร์ฟัง พลางทำท่าทางขนลุกขนพองอย่างน่าหวาดกลัว

“จะ จริงเหรอคะพี่หวึ่งศรี” โรสรินทร์ถามขึ้นอีกครั้งเพื่อความแน่ใจพร้อมกลับแสดงท่าทีที่ดูหวาดกลัวเช่นเดียวกัน

“อีหลีค่ะคุณโรส เว้าแล้วหวึ่งศรีฟ้าวกลับห้องก่อนเด้อค่ะ หวึ่งศรีย่านผีค่ะคุณโรส”

(จริง ๆ ค่ะคุณโรส พูดแล้วหวึ่งศรีก็รีบกลับห้องก่อนนะคะ หวึ่งศรีกลัวผีค่ะคุณโรส)

หวึ่งศรีพูดเพียงแค่นั้นก็รีบเดินลิ่วกลับเข้าห้องตัวเองไปทันที ทางด้านโรสรินทร์เองได้ยินแบบนั้นก็รีบกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้าห้องของตัวเองไปเช่นกัน ก่อนหวึ่งศรีที่หลบอยู่อีกมุมหนึ่งจะโผล่หัวออกมาดู ก็ได้แต่ยืนหัวเราะคิกคักอยู่คนเดียวอย่างพอใจ ก่อนจะเดินเลี่ยงไปเรียกนายมืดและลุงเหม้า เพื่อมาทำตามแผนของคุณนายสีดาที่ได้วางแผนเอาไว้ก่อนหน้านี้