บททั้งหมดของ ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา: บทที่ 41 - บทที่ 50

ขายาวๆ ของเซี่ยซางก้าวออกไปข้างนอก คิดถึงว่าวันนี้ไม่ได้สนใจนางตลอดช่วงบ่าย นางจะต้องรู้สึกแย่มากเป็นแน่ครั้นมาถึงเรือนถานเซียง เซี่ยซางผลักประตูเข้าไปก็เห็นว่าซูถิงหว่านเปลี่ยนไปราวกับเป็นคนละคน เขี้ยวเล็บของนางราวกับถูกคนลับจนสูญคม นั่งตั้งใจคัดอักษรอยู่ที่โต๊ะหนังสืออย่างเรียบๆ ร้อยๆ บนโต๊ะเต็มไปด้วยกระดาษที่คัดอักษรเสร็จแล้ว ตัวอักษรไม่นับว่าบรรจง กระทั่งยังหวัดอยู่บ้าง ขนาดตัวอักษรก็ใหญ่เล็กไม่เสมอกันลายมือเจียงเฟิ่งหัวพลันปรากฏขึ้นในความคิดของเขา มุมปากเขาโค้งขึ้นน้อยๆซูถิงหว่านคัดอักษรต่อไปโดยแสร้งเป็นมองไม่เห็นเขา เซี่ยซางอ่านความคิดของนางออกจึงทำทีจะเดินจากไป ซูถิงหว่านรีบร้อนลุกขึ้นแล้วเอ่ยเสียงอ่อนหวาน “ท่านอ๋อง ช้าก่อนเพคะ”เซี่ยซางหยุดชะงักซูถิงหว่านวางพู่กันลงแล้วลุกขึ้นเดินมาแสดงคารวะตรงหน้าเขาอย่างนอบน้อม “หม่อมฉันคารวะท่านอ๋อง ท่านอ๋องอย่ากริ้วหม่อมฉันนะเพคะ หม่อมฉันสำนึกผิดแล้ว ไม่ควรไปก่อความวุ่นวายที่เรือนของพระชายา”เซี่ยซางเหมือนจะฟังผิดไป เห็นนางแต่งกายอย่างพิถีพิถัน ทั้งยังลดท่าทีลงยอมรับว่าตนเองผิดไปแล้ว เขากล่าว “ได้ยินสาวใช้บอกว่าเจ้าไม่ได้กินข้าวมา

“เจ้าทำอะไรน่ะ?” ซูถิงหว่านตวาดอย่างโมโหสุดระงับ“พระชายารองซูโปรดรอก่อนเพคะ บ่าวปรนนิบัติพระชายาสวมอาภรณ์เสร็จแล้วค่อยเชิญท่านเข้าไปคารวะทักทาย” เหลียนเย่กล่าวเสียงเบา“ในเมื่อพระชายายังแต่งกายไม่เรียบร้อย เจ้าผลักท่านอ๋องเข้าไปทำไม”“พวกเขาเป็นสามีภรรยา พบกันทั้งที่ยังแต่งกายไม่เรียบร้อยก็หาเป็นไรไม่”“หน้าไม่อาย” ซูถิงหว่านโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยง ร้องเข้าไปข้างในว่า “อาซาง” หากไร้เสียงตอบรับของเซี่ยซางขณะเดียวกัน เจียงเฟิ่งหัวกำลังฝึกฝนร่างกายด้วยท่ามาตรฐานอย่างเงียบๆ เห็นเซี่ยซางบุกเข้ามากะทันหัน ความตกใจวาบผ่านแววตานาง ทว่าขาสองข้างของนางฉีกออกเป็นเส้นตรง ปลายเท้าตั้งฉากกับพื้น ขาทั้งสองเหยียดออกเป็นเส้นตรง กำลังก้มเงยบริหารแผ่นหลังอย่างมั่นคงอยู่ เพิ่งฝึกได้ไม่นาน นางจะเก็บท่าก็ไม่ทันเสียแล้วทันใดนั้น เห็นคิ้วนางขมวดเข้าหากันเหมือนทรมานมากเซี่ยซางรีบเดินเข้าไปหา “เจ้าเป็นอะไรไป?”เจียงเฟิ่งหัวสูดหายใจเข้าแรงๆ หนึ่งทีจึงสามารถตอบกลับได้ “ท่านอ๋อง ขาหม่อมฉันเป็นตะคริวเพคะ”เซี่ยซางรู้ว่าเป็นตะคริวทรมานมาก การเป็นตะคริวระหว่างฝึกฝนวรยุทธ์เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นได้บ่อยๆ ถึงจะเ

“สตรีทำได้เพียงครองตัวโดดเดี่ยวเดียวดายไปชั่วชีวิต แล้วนั่นจะมีความหมายอันใดเล่า”“ดังนั้น หม่อมฉันจึงคิดว่า ถ้าสามารถหางานอดิเรกที่ตนเองทำแล้วเป็นสุขใช้ชีวิตไปกับสิ่งนี้ก็ดีเหมือนกันเพคะ เพราะเหตุนี้ทุกครั้งที่หม่อมฉันเหนื่อยล้าก็จะไม่รู้สึกว่าเหนื่อยอีกแล้ว”เซี่ยซางได้ยินนางอธิบายจบ จิตใจพลันสั่นสะท้าน “เจ้าใคร่ครวญถึงเรื่องนี้ตั้งแต่อายุห้าขวบแล้ว?”เจียงเฟิ่งหัวคิดจนแจ่มแจ้งตั้งแต่ชาติก่อนแล้ว นางเอ่ยเรียบเรื่อย “ย่อมไม่ใช่เช่นนั้นเพคะ ก่อนออกเรือน หม่อมฉันทำไปเพราะความชอบ การอบรมในตระกูลท่านพ่อเข้มงวดกวดขัน ไม่อนุญาตให้สตรีออกมาเผยโฉมต่อโลกภายนอก ตอนที่พี่หญิงออกเรือน หม่อมฉันยังเป็นเพียงเด็กน้อยอายุไม่กี่ขวบเท่านั้น มีเพื่อนเล่นน้อยมาก หม่อมฉันจึงเรียนรู้ที่จะเล่นกับตัวเอง”“การเต้นรำสิ้นเปลืองเวลาที่สุดแล้ว พอเต้นก็กินเวลาไปทั้งวัน ต่อมาจึงค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นความชอบ หลังออกเรือน ท่านอ๋องบอกว่าท่านมีคนที่รักอยู่แล้ว ไม่อาจชอบหม่อมฉันได้ หม่อมฉันคิดดูก็รู้สึกว่าเต้นรำต่อไปก็ไม่มีอันใดไม่ดี เต้นรำทั้งทิวาราตรี ทั้งยังเป็นสิ่งที่ตนเองรัก ชีวิตก็ใช้มันไปแบบนี้ได้เหมือนกัน”เซี

ครั้นเซี่ยซางได้ยินว่าพี่ใหญ่ของนางเป็นคนส่งไม้กระถางในสวนมาให้ อารมณ์ก็ดีขึ้นอย่างน่าประหลาด เขาไม่พูดออกมา เพียงถามว่า “พี่ใหญ่เจ้ามักไม่ได้กลับมา ปกติเจ้าเดินหมากกับผู้ใดงั้นรึ”“กับตัวเองนะสิเพคะ!”เซี่ยซางถาม “เล่นกับตัวเองอย่างไร?”เห็นเจียงเฟิ่งหัวมือซ้ายถือหมากดำ มือขวาถือหมากขาว เม็ดหมากสีดำวางลงบนกระดาน เม็ดหมากสีขาวก็ตามมาติดๆ จากนั้นหมากดำหมากขาวก็ค่อยๆ กระจายไปทั่วกระดานหมาก เซี่ยซางจ้องมองโดยไม่ละสายตา ดวงตาฉายแววตกตะลึงเจียงเฟิ่งหัวตรงหน้าเจิดจ้าจับตาจนเกินไป ดวงตาของนางใสสะอาดประหนึ่งน้ำพุใสพิสุทธิ์ ทั้งมาดมั่นและน่าหลงใหลรูปโฉมนางพริ้มเพราพิลาสล้ำ เขาคิดว่าบุรุษคนใดก็คงจะหลงใหลในตัวนางกระมัง!โชคดีที่สกุลเจียงซ่อนนางเอาไว้อย่างดี โชคดีที่นางแต่งงานกับเขา ความปรารถนาอยากครอบครองอุบัติขึ้นในใจเซี่ยซาง สตรีที่งดงามเช่นนี้ เขาต้องการครอบครองหมากกระดานนี้ดำเนินไปเนิ่นนานมาก ทั้งสองล้วนจดจ่อจึงไม่ได้สนใจเวลา เวลาล่วงเลยยามจื่ออย่างรวดเร็วเจียงเฟิ่งหัวเดินหมากกับตัวเองแต่กลับยากจะตัดสินความเหลื่อมล้ำต่ำสูง ต้องการทำให้ได้ถึงขั้นนี้ ในหัวนางต้องมีแนวทางเดินหมากสองช

มุมปากเซี่ยซางพลันหยักขึ้นอย่างอ่อนอกอ่อนใจ ฉวยโอกาสกับผู้อื่นมิใช่สิ่งที่วิญญูชนพึงกระทำตอนนี้เขาเข้าใจแล้ว สิ่งที่เจียงเฟิ่งหัวต้องการก็คือความชอบจากใจจริงของสามี เช่นนี้นางจึงยินดีมอบความจริงใจออกไป เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ใช่สามีที่ดี นางไม่เหมือนซูถิงหว่าน นางต้องการเพียงความชอบเล็กน้อยเท่านั้นก่อนหน้านี้นางได้รับการปกป้องทะนุถนอมจากสกุลเจียง นางไม่ประสาเรื่องทางโลก นางเพิ่งอายุสิบห้าเท่านั้นเอง!เขาวางนางลงบนเตียงอย่างเบามือ นางหาท่าที่สบายตัวนอนหลับฝันหวาน ท่าทางปราศจากเล่ห์เพทุบายโดยสิ้นเชิงเขายิ้มบาง ลองเรียกอีกครั้งว่า “หรวนหร่วน”ไม่ได้รับคำตอบรับ จากนั้นเขาก็นอนลงข้างกายนางอีกครั้ง กุมมือนางเงียบๆ สัมผัสได้ถึงความอบอุ่นจากร่างกายนาง เขาเองก็ค่อยๆ นอนหลับไปเช่นกันวันรุ่งขึ้น ตอนที่เจียงเฟิ่งหัวตื่นนอน เซี่ยซางก็จากไปแล้วนางนอนดึกตื่นสาย ไม่รู้เลยว่าเซี่ยซางจากไปตั้งแต่เมื่อใดเจียงเฟิ่งหัวค่อยๆ ลุกขึ้นอย่างไม่รีบไม่ร้อน หันไปถามหงซิ่วว่า “ตอนนี้เป็นยามไหนแล้ว?”“ยามซื่อแล้วเพคะ พระชายาไม่ตื่นสายเช่นนี้มานานแล้ว คืนวานท่านอ๋องพักที่หอหล่านเยว่ ความสัมพันธ์ระหว่างพระช