LOGINShare
บทที่ 49
Related chapters
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 50
ชาติก่อนเจียงเฟิ่งหัวไม่เคยได้รับการคารวะจากซูถิงหว่าน เนื่องจากไม่ได้รับความโปรดปรานจากเซี่ยซาง ข้ารับใช้ในจวนก็สร้างความลำบากให้นางสารพัด ชาตินี้ คืนวานเซี่ยซางเพิ่งเดินออกมาจากห้องของนาง ทุกคนล้วนเห็นกับตาย่อมจะเคารพนบนอบต่อนางเป็นธรรมดา“พระชายารองซูไม่ต้องมากพิธี ล้วนแต่เป็นคนครอบครัวเดียวกัน รีบนั่งลงเถอะ” นางสั่งความเสียงลุ่มลึก “หงซิ่วยกน้ำชาให้พระชายารองซู”“ขอบพระทัยพระชายาเพคะ” ซูถิงหว่านนั่งลงอย่างเรียบร้อยแล้วเอ่ยว่า “เมื่อวานหม่อมฉันหุนหันพลันแล่นเกินไป ขออภัยด้วยเพคะ”เจียงเฟิ่งหัวอมยิ้มมุมปาก อ่อนโยนดุจสายลมวสันต์เดือนสาม “ท่านอ๋องอธิบายให้ข้าฟังแล้ว เขาบอกว่าพระชายารองซูเติบโตที่ชายแดนมาตั้งแต่เล็ก คำพูดและการกระทำเถรตรง นิสัยตรงไปตรงมา ทว่าจิตใจดีงาม ข้าจะโกรธเคืองเจ้าได้อย่างไรกัน ล้วนผ่านไปแล้ว”อาซางอธิบายแทนนาง ซูถิงหว่านพลันปวดใจ เจียงเฟิ่งหัวอ่อนโยนแบบนี้ นางรู้สึกว่าอ่อนนุ่มยวบยาบ ใช้กำลังไม่ได้แม้แต่น้อย นางนึกว่าอาซางไม่ชอบสตรีที่อ่อนโยนอ่อนหวานเช่นนี้เสียอีก นางผิดไปแล้ว อาซางถูกเจียงเฟิ่งหัวดึงดูดได้เหมือนกัน ตอนนี้นางอยากย้อนเวลากลับไปเหลือเกิน นางจะ
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 51
“ไม่สะดวกอย่างไรกันเพคะ ถ้าพระชายาไม่ไปแสดงว่ายังโกรธหม่อมฉันอยู่” ซูถิงหว่านพูดมาอีกว่า “พระชายาเป็นคนเซิ่งจิง จะต้องคุ้นเคยกับเทศกาลชมบุปผามากกว่าหม่อมฉันเป็นแน่!”เจียงเฟิ่งหัวมีสีหน้าค่อนข้างลำบากใจ “ที่ผ่านมาพี่ใหญ่ไปเป็นเพื่อนข้า คนเยอะเกินไป ข้าไม่ค่อยชอบ”ซูถิงหว่านกล่าว “นอกจากชมบุปผา ยังมีการประชันบุปผาด้วยนะเพคะ น่าสนใจยิ่งนัก ช่วงหลายวันนี้ท่านอ๋องอาจมีงานราชการรัดตัว ปีนี้เขาอาจไม่มีเวลาไปชมบุปผาเป็นเพื่อนหม่อมฉันก็ได้เพคะ”“งั้นก็ได้!” เจียงเฟิ่งหัวพยักหน้าตกลงอย่างฝืนใจ อยากเห็นนักว่าพวกเจ้าจะเล่นลูกไม้อะไรเดิมนางก็จะไปร่วมเทศกาลชมบุปผาอยู่แล้ว ตอนนี้ซูถิงหว่านมานัดหมายกะทันหัน สามารถใช้นางมากลบเกลื่อนได้พอดีที่ผ่านมานางก็เข้าร่วมเทศกาลชมบุปผา แต่นางไม่เคยใช้สถานะสตรีออกมาข้างนอก......วันนี้เป็นเทศกาลชมบุปผาที่จัดขึ้นปีละครั้ง ตอนที่เจียงเฟิ่งหัวออกมาก็เห็นว่าซูถิงหว่านเปลี่ยนไปสวมชุดทะมัดทะแมงสีแดง รวบผมขึ้นสูง แลดูค่อนข้างองอาจคล่องแคล่วเจียงเฟิ่งหัวคิด นางไม่ได้มีรูปโฉมงามล้ำ แต่ก็ยังนับว่าเป็นหญิงงามคนหนึ่ง สาเหตุที่เซี่ยซางชอบนางคงเป็นเพราะชอบบุคลิกภาพเ
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 52
เซี่ยซางรีบรุดมาที่ทะเลสาบร้อยบุปผาก็เห็นว่าที่นั่นมีผู้คนคลาคล่ำ แน่นขนัดเบียดเสียด เขาถาม “เหตุใดที่นี่จึงมีคนมากมายเช่นนี้?”หลินเฟิงอธิบาย “วันนี้เป็นเทศกาลชมบุปผาประจำปีพอดีพ่ะย่ะค่ะ งานเทศกาลจัดขึ้นที่ทะเลสาบร้อยบุปผาจึงมีคนมากมายเช่นนี้”เขารู้แล้วว่าเกิดเรื่องอันใดที่ทะเลสาบร้อยบุปผา สาเหตุความวุ่นวายคือคดีหญิงสาวหายสาบสูญเมื่อสามปีก่อน มีคนปล่อยข่าวที่ทะเลสาบร้อยบุปผาว่าหยางจิ้งเจ้ากรมอาญาเป็นฆาตกร ทั้งยังวาดภาพที่หยางจิ้งสังหารหญิงสาวอีกด้วย ภาพนั้นสมจริงสมจังจนทำให้สาธารณชนเดือดดาล ความผิดมากเกินกว่าจะเขียนบรรยายออกมาได้หมดข่าวที่เจ้ากรมอาญาถูกฆาตกรรมเผยแพร่ออกมาแต่แรกแล้ว ยามนี้คนที่ทราบว่าเขาก่อกรรมทำเข็ญมามากมายขนาดนั้นล้วนด่าทอว่าตายได้ก็ดี ความตายยังไม่สามารถชดใช้ความผิดได้หมด เพราะหยางจิ้งข่มขืนและสังหารโหดหญิงสาวไปหนึ่งร้อยกว่าคน หยางจิ้งตายไปแล้วก็รู้สึกเพียงว่าสาสมใจนักเป็นผู้ใดที่มีคุณธรรมปานนี้ ทางการไม่เพียงไม่ตกรางวัล แต่ยังติดประกาศตามจับตัวฆาตกร ดังนั้นทุกคนจึงประท้วงขึ้นมาเซี่ยซางเห็นว่าสถานการณ์วุ่นวายขนาดนั้นก็สั่งความเสียงขรึม “ให้กองกำลังรักษาความ
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 53
เซี่ยซางขมวดคิ้วแน่น ทั่วบริเวณวุ่นวายสับสน สถานการณ์ขณะนั้นไม่สงบเป็นอย่างยิ่ง จำเป็นต้องมีคนแสดงท่าทีออกมา มิฉะนั้นราษฎรไม่มีทางเชื่อถือทางการ เรื่องนี้ต้องรายงานให้ฝ่าบาททรงทราบโดยเร็วที่สุดเซี่ยซางพลันกระโดดขึ้นไปยืนบนสะพานโค้งเหนือทะเลสาบร้อยบุปผา เอ่ยเสียงลุ่มลึกว่า “ทุกคนอย่าเพิ่งวู่วาม ข้าคือเซี่ยซางผู้ดูแลเขตเมืองหลวง วันนี้ข้ายินดีเป็นผู้นำลงนามหนังสือหมื่นประชาลงนามร้องทุกข์นำไปกราบทูลฝ่าบาท จะต้องเรียกร้องความเป็นธรรมกับตระกูลหยางแทนทุกท่านรวมถึงเหล่าสตรีที่ตายไปอย่างแน่นอน และประจานพฤติกรรมอันชั่วร้ายของหยางจิ้งให้ทุกคนรับทราบโดยทั่วกัน”เห็นเขาสวมเครื่องแบบขุนนางสีม่วง ท่าทางน่าเกรงขาม ทรงอำนาจบารมี แววตาหนักแน่น ในไม่ช้าก็มีคนตัดผ้าขาวยาวสิบจั้งก้าวออกมาผ้าขาวนั้นทอดยาวจากปลายด้านหนึ่งของสะพานโค้ง โอบล้อมทะเลสาบร้อยบุปผาได้ครึ่งทางเซี่ยซางหยิบกริชขึ้นมากรีดนิ้ว เขียนตัวอักษรสองตัวว่า ‘เซี่ยซาง’ อย่างทรงพลังและสง่างาม เพื่อสื่อว่าวันนี้เขาจะต้องเรียกร้องความเป็นธรรมให้ปวงชนอย่างแน่นอน ทุกคนอึ้งงันไปอย่างเหลือเชื่อ ฉับพลันนั้นทุกคนก็เงียบเสียง เหิงอ๋องเป็นผู้นำลง
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 54
หลินอวี่รู้ว่าเจียงเฟิ่งหัวมีปณิธานยิ่งใหญ่และมีความสามารถไม่ธรรมดามาตั้งแต่เด็ก ตอนมีราชโองการสมรสพระราชทานลงมาเมื่อครึ่งปีก่อน เจียงเฟิ่งหัวน้อมรับด้วยความยินดี ทั้งยังดีใจมากอีกต่างหาก นางจึงเข้าใจว่าคนที่นางชอบคือเหิงอ๋องเซี่ยซางแต่เจียงเฟิ่งหัวกลับบอกนางว่าตนเองไม่ชอบเขา ต่อไปก็ไม่มีทางชอบหลินอวี่หลินอวี่งุนงงไปหมดแล้วหลินอวี่กับเจียงเฟิ่งหัวรู้จักกันมาเกือบสิบปีแล้ว ตั้งแต่ตอนนั้นเป็นต้นมาพวกนางไม่ได้เป็นเพียงนายบ่าว แต่เหมือนพันธมิตรและมิตรแท้สำหรับกันและกันมากกว่าต่อมา เจียงเฟิ่งหัวลงทุนก่อตั้งกิจการหอสุราแห่งนี้ หลินอวี่กลายเป็นเถ้าแก่หอสุราตั้งแต่อายุยังน้อย แน่นอนว่าการตัดสินใจทุกอย่างมีเจียงเฟิ่งหัวคอยกำกับอยู่หลังม่านพวกนางพบกันครั้งแรกที่หอสังคีต เปลือกนอกเป็นหอสังคีต แต่แท้จริงแล้วเป็นหอโคมเขียวแต่สถานการณ์ของพวกนางกลับต่างกันโดยสิ้นเชิง หลินอวี่ถูกขายให้หอสังคีต ชะตาชีวิตนางถูกลิขิตไว้แล้วว่าจะต้องชวนสลดน่าสังเวช อยู่มิสู้ตาย กระทั่งว่าที่พึ่งชั่วชีวิตของนางคือการปรนนิบัติเอาใจบุรุษ เมื่อเข้าไปในหอโคมเขียว เดิมนางก็สิ้นหวังไปแล้วทว่าคล้ายกับว่าสวรรค์นำโช
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 55
“เจ้าหมายความว่าหนังสือหมื่นประชาลงนามเป็นสิ่งที่เหิงอ๋องเตรียมการเอาไว้แต่แรกแล้ว” หลินอวี่รู้สึกตกตะลึงอยู่บ้าง “เขาทำแบบนี้ไม่กลัวว่าฮ่องเต้จะทรงกริ้วรึ?”“กฎหมายไม่ลงโทษคนหมู่มากนี่นา” เจียงเฟิ่งหัวกล่าว “เขาร้องทุกข์เรียกร้องความยุติธรรมแทนราษฎร เรื่องยังวุ่นวายใหญ่โตปานนี้ ถ้าฮ่องเต้ทรงลงโทษเหิงอ๋องแล้วจะอธิบายต่อไพร่ฟ้าอย่างไรเล่า” อย่างไรเสียเซี่ยซางก็ไม่เคยได้รับความโปรดปรานจากฮ่องเต้ เขาคงไม่สนใจอันใดอีกแล้วจึงทำเช่นนี้กระมัง!ทางด้านนี้ หลังจากเซี่ยซางง้อซูถิงหว่านเสร็จแล้ว ราชโองการจากในวังก็มาถึง ทว่าคนที่มาถ่ายทอดราชโองการกลับเป็นองค์ชายรองเซี่ยอวี้เซี่ยอวี้เห็นว่าซูถิงหว่านอยู่ข้างกายเซี่ยซางก็เสียดสีว่า “ผู้ดูแลเขตเมืองหลวงมาสืบคดีก็ไม่ลืมพาอนุคนงามมาด้วย พวกเจ้าช่างรักใคร่กันดีเหลือเกินนะ!”ซูถิงหว่านฟังออกว่าเซี่ยอวี้พูดจาเสียดสีจึงอธิบายว่า “อวี้อ๋องเข้าใจผิดแล้วเพคะ หม่อมฉันมาเจอท่านอ๋องโดยบังเอิญ ไม่ทราบว่าท่านอ๋องกำลังสืบคดีอยู่ที่นี่”เป็นเพราะเซี่ยซางอธิบายสถานการณ์ให้นางฟัง นางจึงรู้ว่าเซี่ยซางกำลังสืบคดีอยู่ เดิมยังคับข้องใจที่เซี่ยซางไม่ให้ความร่วมมือนา
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 56
สำนักหลิงอวิ๋นเมื่อเซี่ยซางมาถึงหน้าทางเข้าสำนัก บ่าวเฝ้าประตูไม่ได้ถามว่าเป็นใคร กลับเอ่ยทันที “เหิงอ๋องโปรดเชิญทางนี้ เจ้าสำนักของพวกเรารอท่านนานแล้ว”เซี่ยซางเต็มไปด้วยความสงสัย ในเมื่ออีกฝ่ายรู้ฐานะของเขา เชื่อว่าน่าจะเตรียมการไว้แต่แรก เขาเดินตามบ่าวเฝ้าประตูเข้าไปในสำนักอย่างเงียบขรึมเมื่อเข้ามาในสำนักเขาจึงได้รู้ว่าด้านในแตกต่าง ลูกไม้แพรวพราวถานหว่านชิงเตรียมน้ำชาไว้แต่แรก เดินออกมาต้อนรับด้วยตัวเอง “หม่อมฉันถานหว่านชิงคารวะเหิงอ๋องเพคะ”เซี่ยซางหันไปมอง หญิงสาวตรงหน้าซึ่งมีอายุประมาณยี่สิบปีเศษเท่านั้น นางสวมชุดทะมัดทะแมงสีดำทั้งชุด แต่งกายด้วยชุดของบุรุษ ดูเหมือนผู้ฝึกยุทธ์คนหนึ่งเขาไม่อยากเชื่อว่าคนตรงหน้าคือเจ้าสำนักหลิงอวิ๋น“เจ้าสำนักถานเกรงใจเกินไปแล้ว ในสายตาเจ้าสำนักถานข้าคงเป็นเพียงมดปลวกเท่านั้น” เขากล่าวต่อ “ขนาดเจ้ากรมอาญา พวกเจ้ายังสังหารโดยไม่ให้รู้ตัว”ถานหว่านชิงกล่าวด้วยแววตาจริงใจ “ตอนหยางจิ้งทำให้น้องสาวหม่อมฉันตายนางอายุเพียงสิบสองปีเท่านั้น ขณะที่นางตายเอาแต่ขอร้องตลอด แต่หยางจิ้งกลับไม่ได้หยุดพฤติกรรมเยี่ยงเดรัจฉานของเขา น้องสาวหม่อมฉันถูกเขาท
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 57
เซี่ยซางไม่อยากให้เรื่องราวใหญ่โตไปมากกว่านี้ ต่อให้คนของเขาสืบสาวมาถึงสำนักหลิงอวิ๋น เขาก็ไม่ได้ให้ใครรู้เขาเอ่ยเสียงเข้ม “สำนักหลิงอวิ๋น ข้าจะจำไว้”พูดจบ เขาก็เดินออกจากห้องรับแขกทันที เมื่อมาถึงด้านนอก จึงเห็นคนมามุงอยู่เต็มเรือน หนำซ้ำยังเป็นสตรีทั้งหมด สีหน้าพวกนางหวาดกลัว จ้องเขาตาไม่กระพริบเซี่ยซางถูกหญิงมากมายจ้องมอง อีกทั้งนึกถึงหญิงสาวร้อยกว่าคนที่ตายไป จู่ ๆ ในใจเขาหวาดกลัวเล็กน้อย ดูท่าคงต้องให้หลินเฟิงไปสืบที่มาของสตรีเหล่านี้ทว่าสุดท้ายกลับทำให้เซี่ยซางผิดหวัง หญิงเหล่านี้เป็นเพียงหญิงน่าสงสารที่ไม่มีบ้าน ถานหว่านชิงเองก็เป็นหญิงชาวบ้าน ที่ถูกหยางจิ้งทำร้ายจนบ้านแตกสาแหรกขาด ส่วนพวกหญิงสาวที่อยู่ในสำนักหลิงอวิ๋นถูกนางรับไว้ทั้งหมดสำนักหลิงอวิ๋นก็เป็นเหมือนศูนย์เมตตาธรรม......อีกด้านหนึ่ง เมื่อเจียงเฟิ่งหัวกลับไปที่ทะเลสาบร้อยบุปผา งานชมบุปผาได้จบลงแล้วงานชมบุปผาปีนี้มีทั้งเรื่องประหลาดใจและเรื่องน่าเสียใจ ทุกคนพูดกันไปต่าง ๆ นานา “คุณชายใหญ่เจียงไม่มาร่วมงาน น่าเสียดายยิ่งนัก ปีก่อนที่เขาร่วมงาน เวลานี้งานชมบุปผาก็ยังไม่จบ ทุกคนแข่งกันจนไม่อยากกลับ เด็กรับ
Latest chapter
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 306
นึกถึงชาติก่อนที่นางถูกเซี่ยอวี้หย่า มีจุดจบที่ไร้ทั้งทรัพย์สินและอำนาจ สุดท้ายยังต้องแบกรับชื่อเสียงเสียหายว่าไม่อาจตั้งครรภ์ ในช่วงสุดท้ายของชีวิตนางก็มิได้ตายในตำแหน่งพระชายาอวี้อ๋องดังที่ปรารถนาคนอย่างหลัวจื่อฉยงไม่มีทางฆ่าตัวตาย ผู้มีตำแหน่งเป็นถึงพระชายาหากกระทำอัตวินิบาตกรรมขึ้นมาถือเป็นความผิดมหันต์ หลังตายไม่เพียงไม่อาจสงบสุข ยังจะทำให้วงศ์ตระกูลต้องพลอยเดือดร้อนไปอีก จุดนี้หลัวจื่อฉยงได้ไตร่ตรองเป็นอย่างดีนางน่าจะมาถึงจุดที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก จะถอยก็ถอยไม่ได้ จะก้าวต่อไปก็ไร้หนทางแล้วแต่นางมิใช่พระโพธิสัตว์ ไม่คิดจะไปยุ่งเรื่องชาวบ้านของจวนอวี้อ๋อง นอกจากนี้นางก็ไม่มีสิทธิ์จะเข้าไปยุ่งและเซี่ยซางก็ไม่อยากให้นางยื่นมือเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้นางคิดว่า ชาติก่อนแม้หลัวจื่อฉยงถูกหย่าอย่างน้อยก็ยังเหลือชีวิต ในชาตินี้หวังว่าชะตาชีวิตของนางอย่าได้แย่กว่าชาติที่แล้วเลยนางเพิ่งเข้าไปในตำหนักคุนหนิง ก็เห็นซูถิงหว่านเดินมาที่เบื้องหน้าของนางพร้อมกับดวงตาที่จ้องเขม็งมาที่นางอย่างดุเดือด ทว่าในไม่ช้า นางก็เก็บงำความโกรธในก้นบึ้งดวงตาแล้วเดินเข้ามาใกล้เจียงเฟิ่งหัวเมื
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 305
เจียงเฟิ่งหัวเหยียดหลังตรง เดินผ่านหน้าซูถิงหว่านไปอย่างสง่างาม ทำให้ซูถิงหว่านโมโหแทบตายแต่ก็ไม่กล้าแสดงออกนางคร้านจะสนใจสีหน้าซีดเผือดราวเถ้ากระดูกคนตายของนาง ไปส่งทุกคนถึงหน้าประตูตำหนักคุนหนิงด้วยตนเองในเวลานั้นเอง จู่ๆ เจียงเฟิ่งหัวก็รั้งพระชายาองค์ชายรองไว้ ดึงนางไปกระซิบถามที่ด้านข้างว่า “คอของพี่สะใภ้รองเป็นอะไรไป? ได้รับบาดเจ็บหรือ?”พระชายาขององค์ชายรองสวมเสื้อปกสูง ทั้งยังสวมเสื้อคลุมตัวใหญ่อีก นางพยายามลดการคงอยู่ของตนลงมากที่สุดแล้ว แต่ก็ยังคงถูกเจียงเฟิ่งหัวค้นพบเข้าได้นางจึงเผยบาดแผลที่แขนออกมาให้เจียงเฟิ่งหัวดู จากนั้นก็เลิกคอเสื้อให้นางดูอีก รอยแผลถูกเชือกรัดออกมา นางเกือบขาดอากาศหายใจตายไปแล้ว นางจากบริเวณพวกนี้ บนมือ ขา เอว และแผ่นหลังของนางล้วนเต็มไปด้วยบาดแผล ทั้งหมดนี้เป็นฝีมือของเซี่ยอวี้ทั้งสิ้น เขาคิดจะซ้อมนางให้ตายจริงๆหลังเจียงเฟิ่งหัวได้เห็นก็รู้สึกสะทกสะท้อนใจ กล่าวเสียงเบาว่า “แผลพวกนี้เป็นอวี้อ๋องตีอย่างนั้นหรือ?”พระชายาอวี้อ๋องหัวเราะเยาะตนเองทีหนึ่ง “นอกจากเขาแล้วยังจะมีผู้ใดกล้าลงมือกับข้าอีกเล่า”เจียงเฟิ่งหัวกล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า “ท่านก็
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 304
โดยไม่รู้ว่า แผนการเล็กๆ ของนางกำลังจะพังทลายลงแล้วเมื่อเข้ามาในตำหนักคุนหนิง ซูถิงหว่านจึงได้พบว่าพระชายาทุกท่านล้วนอยู่ที่นี่ ด้านนอกหนาวจนคนฟันกระทบกัน แต่นางมีเสื้อคลุมตัวใหม่ที่แสนอบอุ่น ด้านคุณภาพมันถูกทำขึ้นจากขนมิงค์ ส่วนด้านรูปลักษณ์นี่เป็นแบบล่าสุดในตอนนี้ ในมือของนางยังถือเตาพกไว้ นอกจากปลายจมูกที่ถูกความเย็นทำให้แดงก่ำแล้ว นางก็ไม่รู้สึกหนาวเลยสักนิด ดูไปแล้วน่ารักเป็นอย่างมากสายตาของทุกคนล้วนจับจ้องไปที่ตัวนาง นางติดตามอยู่ที่ด้านหลังของเซี่ยซางอย่างสงบเสงี่ยมรู้ธรรมเนียม ทว่าภายในใจกลับกำลังกระหยิ่มยิ้มย่อง ความรู้สึกที่ถูกผู้อื่นจับจ้องช่างดีจริงๆ ทว่า ทุกคนกลับรู้สึกว่าชายารองซูแต่งกายอย่างโอ้อวดเกินไปหรือไม่ เพราะถึงอย่างไรฮองเฮาก็ถือเป็นแม่สามีของนาง นางเพิ่งมาถึงตอนนี้เดิมก็ไม่ผิดธรรมเนียมแล้ว เห็นแก่ที่นางเป็นเพียงชายารองมิใช่ชายาเอก จึงไม่มีผู้ใดตำหนินาง แต่การแต่งกายประดับประดาอย่างฉูดฉาดเย้ายวนยิ่งกว่าพระชายาเช่นนี้สถานการณ์แบบใดควรแต่งกายเช่นใด นางควรจะแยกแยะให้ออกสิ!เมื่อมาถึงเบื้องหน้าของฮองเฮา เซี่ยซางก็กล่าวว่า “เสด็จแม่ทรงประชวรแล้ว เจ้ามีฐานะเป็น
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 303
“แม้จะกล่าวเช่นนั้น แต่หรวนหร่วน ตอนนี้เจ้ากำลังตั้งครรภ์ สุขภาพของแม่ไม่สำคัญ การปกป้องหลานของข้าให้ดีจึงจะเป็นภารกิจที่สำคัญที่สุดของเจ้า แค่กๆ…”ฮองเฮาปิดปาก “อย่าเข้ามาใกล้แม่เช่นนี้ อยู่ห่างออกไปสักหน่อย แม่จะได้ไม่ทำให้เจ้าติดโรคจนทำร้ายเด็กไปด้วย ซางเอ๋อร์ลูกดูแลหรวนหร่วนให้ดีก็พอ แม่ไม่เป็นไร แค่กๆ…”เจียงเฟิ่งหัวชื่นชมทักษะการแสดงของเฉิงฮองเฮาเป็นอย่างมาก เพราะเมื่อนางได้ยินเสียงไอพวกนี้ นางยังรู้สึกสงสารและกังวลขึ้นมาในใจเลยต่อหน้าทุกคน เซี่ยซางไม่กล้าให้เจียงเฟิ่งหัวนั่งแล้ว ไม่เช่นนั้นหากถูกคนอื่นวิพากษ์วิจารณ์ขึ้นมา ที่ได้รับผลกระทบก็คือชื่อเสียงของนาง อีกทั้งนางทำดีมากแล้ว ยิ่งไม่อาจให้คนครอบชื่อเสียงอกตัญญูให้นางอย่างไร้เหตุผลแม้เสด็จแม่มีเขาเป็นลูกชายเพียงคนเดียว แต่ในจวนอ๋องของเขามีผู้หญิงอยู่สองคน บัดนี้ คนหนึ่งมาคอยปรนนิบัติดูแลอย่างตั้งใจอยู่ที่นี่ อีกคนกลับไม่ถามไถ่ มิน่าเสด็จแม่จึงไม่เคยชอบซูถิงหว่านเลยตอนนั้น หากเขาแต่งซูถิงหว่านมาเป็นพระชายาเหิงอ๋องจริง ไม่รู้ว่าเสด็จแม่จะทรงเสียใจและเป็นทุกข์เพียงใดเมื่อเปรียบเทียบกันเช่นนี้ ราชครูเจียงและเจียงฮูหยินน
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 302
แต่หากฮองเฮาทำให้เขาโมโห เขาก็สามารถทอดทิ้งนาง ทรมานนางได้เช่นกันเพราะเขาคือฮ่องเต้ที่สูงส่งเหนือผู้ใด เคยชินกับการมีสตรีคอยเอาอกเอาใจและเชื่อฟังมานานแล้ว ก็แค่นั้นเอง ดังนั้นฮ่องเต้และฮองเฮาจะมีความผูกพันฉันสามีภรรยาได้สักเท่าไรนางรับรู้ได้ถึงความเย็นชาไร้น้ำใจของฮ่องเต้มีเพียงใช้ชีวิตอย่างไร้ใจไร้ไมตรีเท่านั้นจึงจะไม่เจ็บปวดนางคาดการณ์ไว้นานแล้วว่าเส้นทางที่นางต้องเดินก็คือทางสายเก่าของฮองเฮา แต่เส้นทางของนางกับฮองเฮาก็แตกต่างกันไปอย่างสิ้นเชิง เพราะนางจะกุมหัวใจของเซี่ยซางไว้ให้มั่น แล้วเหยียบซูถิงหว่านกับสกุลซูทั้งตระกูลขึ้นสู่ตำแหน่งหากมีวันหนึ่ง พวกมันได้รู้ว่า ความร่ำรวยหรูหรายศถาบรรดาศักดิ์ที่พวกมันเคยได้เพลิดเพลินในชาติก่อน ถูกตัวนางในชาตินี้ทำลาย ไม่รู้ว่าพวกมันจะสำนึกเสียใจต่อทุกสิ่งที่เคยทำร้ายนางหรือไม่เส้นทางนี้ทั้งยาวนานและยากลำบากอย่างยิ่ง ทว่าขอเพียงนางค่อยๆ วางแผนไปทีละก้าว ก็ไม่มีอุปสรรคใดที่ไม่อาจเอาชนะ นางมีความตั้งใจอันแน่วแน่ที่จะได้เห็นฉากที่พวกมันก้มกราบศิโรราบอยู่บนพื้นทางด้านนี้ เหล่าองค์ชายกำลังพยายามอย่างเต็มที่ในการแสดงออกถึงความกตัญญูของตน แ
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 301
เซี่ยซางได้ยินนางกล่าวเช่นนั้นจึงไม่บังคับนางอีก ต้าโจวให้ความสำคัญกับจริยธรรมที่สุด การที่นางกตัญญูต่อเสด็จแม่ทำให้เขารู้สึกภูมิใจยิ่งเพื่อให้เจียงเฟิ่งหัวสบายขึ้นหน่อย เซี่ยซางสั่งให้คนนำเก้าอี้เล็กๆ มาไว้ข้างเตียง ท้องของนางไม่ใหญ่มาก ประกอบกับนั่งอยู่บนเก้าอี้ทำให้ไม่เหนื่อย อ้าวเสวี่ยและเหลียนเย่ล้วนรออยู่ข้างนอก เขาได้สั่งให้คนไปรับคนทั้งสองมาเช่นกัน บัดนี้นางอยู่ในสถานการณ์พิเศษ ข้างกายไม่อาจไร้คนดูแลกฎระเบียบภายในวังพวกนี้ เขาย่อมไปทูลขอให้เสด็จพ่อทรงอนุโลมเองเขาเห็นทั้งหมดว่า เจียงเฟิ่งหัวดูแลเสด็จแม่อย่างใส่ใจเพียงใด และก็รู้สึกภาคภูมิใจยิ่งที่ได้แต่งกับภรรยาทั้งงามสง่าและมีคุณธรรมเช่นนี้หมอหลวงหวังไปเขียนใบรายการยาและต้มยาด้วยตนเองอีกครั้งรอจนคนจากไป สี่หมัวมัวก็ก้าวออกมาเบื้องหน้าอย่างกะทันหัน จากนั้นก็คุกเข่าลงตรงหน้าเซี่ยซางเพื่อขอรับโทษ“ล้วนต้องโทษบ่าวที่ไม่ได้ดูแลฮองเฮาให้ดี บ่าวมีความผิดเพคะ บ่าวก็เคยเกลี้ยกล่อมให้ฮองเฮาทรงคลายพระทัยแล้ว แต่พระนางตรัสว่ามักทรงรู้สึกผิด…”แววตาของนางดูร้อนใจคล้ายมีคำพูดที่อยากจะกล่าว แต่ก็ราวกับไม่กล้าเล่าสิ่งใดทั้งสิ้น เซี
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 300
เฉิงฮองเฮาลืมตาขึ้นเล็กน้อย ราวกับสติไม่แจ่มใสนัก น้ำเสียงของนางแหบพร่าและอ่อนแรง “ซางเอ๋อร์มาแล้วหรือ แค่กๆ…แม่ไม่เป็นไร ไม่ต้องกังวลหรอก” กล่าวจบนางก็หลับตาลงอีกครั้ง ราวกับเหน็ดเหนื่อยและอ่อนล้าเหลือเกิน และคล้ายกลับหมดสติไปอีกครั้งแล้วดวงตาของเซี่ยซางแดงระเรื่อ เขาคุกเข่าลงข้างเตียง “เป็นลูกอกตัญญู เสด็จแม่ทรงป่วยหนักถึงเพียงนี้ ลูกกลับไม่รู้เลย เสด็จแม่ทรงไม่สบายที่ใดพ่ะย่ะค่ะ ให้หมอหลวงตรวจดูสักหน่อยเถิดพ่ะย่ะค่ะ”ฮองเฮาส่ายหน้า หางตามีหยดน้ำตาซึมออกมา ในขณะที่สะลึมสะลือนางก็ร้องไม่หยุดว่า “เจ็บ”นางยิ่งเป็นเช่นนี้เซี่ยซางก็ยิ่งปวดใจ ถามว่านางเจ็บที่ใดนางก็บอกได้ไม่ชัดเจนเซี่ยซางสัมผัสหน้าผากของนาง ดวงตาเต็มไปด้วยความร้อนใจ “เหตุใดจึงได้ร้อนเช่นนี้”เขารีบให้คนตักน้ำมา บิดผ้าเช็ดหน้าวางลงบนหน้าผากของนาง แล้วตวาดใส่นางกำนัลด้วยความโมโหทีหนึ่งว่า “พวกเจ้าดูแลเสด็จแม่อย่างไรกัน”นางกำนัลตกใจจนคุกเข่าลงกับพื้น “หม่อมฉันผิดไปแล้วเพคะ”เจียงเฟิ่งหัวกล่าวว่า “ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือจะทำให้เสด็จแม่ทรงดีขึ้นได้อย่างไร หม่อมฉันได้ยินเสด็จแม่ร้องว่าเจ็บ เหตุใดจึงทรงเจ็บ แล้วเจ็
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 299
“เช้าวันนี้ตอนที่หม่อมฉันจะเข้าวัง ได้ยินพ่อบ้านเฉิงพูดว่าจะจัดเตรียมชุดกันหนาวให้ชายารองซู ดูเหมือนชายารองซูจะเดินทางไกลนะเพคะ” เจียงเฟิ่งหัวกล่าวขึ้นมาอีก“นางจะไปที่ใดกัน ทำผิดซ้ำแล้วซ้ำเล่าแล้วนางยังคิดจะไปที่ใดอีก” เฉิงฮองเฮากล่าวเสียงหนัก“แม่ทัพน้อยสกุลซูกลับเมืองหลวงแล้ว ชายารองซูน่าจะไปที่จวนสกุลซูเพราะฮูหยินผู้เฒ่าซูยังพักอยู่ที่นั่นเพคะ”“นางเฒ่านั่นจะกลับชายแดนแล้ว ได้กราบทูลต่อฝ่าบาททราบแล้ว”เจียงเฟิ่งหัวกล่าวว่า “ชายารองซูคงมิได้คิดจะกลับไปกับฮูหยินผู้เฒ่าซูกระมังเพคะ!”“นางจะไปก็ไปเถอะ ทางที่ดีที่สุดอย่าได้กลับมาอีกตลอดกาลเลย…”นางเพิ่งกล่าวคำพูดนี้จบ เจียงเฟิ่งหัวก็เอ่ยเตือนว่า “ท่านอ๋องก็จะไปชายแดนแล้วเช่นกันเพคะ ชาวหูมีเจตนาจะก่อสงคราม ท่านอ๋องได้ถวายฎีกาขอออกศึกแล้วเพคะ รอได้รับราชโองการก็จะออกเดินทาง” พวกนี้ล้วนเป็นสิ่งที่เซี่ยซางบอกนาง นางมิได้โป้ปด ส่วนที่เหลือก็รอให้ฮองเฮาไปคาดเดาเอาเอง“ซูถิงหว่านคิดจะตามกองทัพไปทำศึกด้วย ราชสำนักต้าโจวไม่มีธรรมเนียมให้แม่ทัพพาสตรีในครอบครัวไปออกรบด้วยมาก่อน หากซางเอ๋อร์รับราชโองการแล้วนางคอยติดตามอยู่ด้านข้างจริงๆ นางคิ
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 298
เจียงเฟิ่งหัวรู้ถึงสถานการณ์ของสกุลเฉิง ชาติที่แล้วก็เป็นเช่นนี้ ชีวิตของเฉิงฮองเฮาไม่ดี วันเวลาของสกุลเฉิงก็ไม่ดีไปด้วยแม้นางจะเป็นภรรยาเอกของเซี่ยซาง แต่ก็ทำให้สกุลเจียงทั้งตระกูลพลอยเดือดร้อนมีชีวิตอย่างยากลำบากเช่นกัน ดังนั้นนางจึงเข้าใจเฉิงฮองเฮาเป็นอย่างดีแต่เมื่อได้ฟังเฉิงฮองเฮากล่าวกับนางด้วยตนเองเช่นนี้ ความรู้สึกก็ไม่เหมือนเดิมแล้ว อย่างน้อยที่สุด เฉิงฮองเฮาก็เห็นนางสะใภ้ผู้นี้เป็นคนกันเองแล้วหากเฉิงฮองเฮาเต็มใจช่วยนางจัดการกับซูถิงหว่าน นางก็ไม่รังเกียจจะช่วยพูดให้สกุลเฉิงต่อหน้าเซี่ยซางสักประโยคสองประโยคขอเพียงแม่ทัพเฉิงสามารถคว้าโอกาสไว้ได้ การที่พวกเขาคิดจะไต่เต้ายิ่งขึ้นไป ก็มิได้เป็นอุปสรรคต่อความก้าวหน้าของสกุลเจียงแต่อย่างใดศัตรูที่พวกเขามีร่วมกันล้วนเป็นสกุลซู เรื่องดีๆ เช่นนี้เหตุใดนางจะไม่ทำเล่าเจียงเฟิ่งหัวยิ้มบางๆ ว่า “ความหมายของเสด็จแม่คือ หากท่านอ๋องจะออกศึก ทรงหวังให้พระองค์นำชนรุ่นหลังของจวนแม่ทัพเฉิงไปด้วยใช่ไหมเพคะ” ได้แต่ช่วยดันคนรุ่นหลังก่อน เพราะในชาติก่อน แม่ทัพเฉิงก็คว้าโอกาสนี้ไว้ไม่ได้ หากเขาไปขอราชโองการอย่างบุ่มบ่าม เกรงว่าจะทำให้ฮ่องเ
