บททั้งหมดของ ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา: บทที่ 51 - บทที่ 60

เซี่ยซางรีบรุดมาที่ทะเลสาบร้อยบุปผาก็เห็นว่าที่นั่นมีผู้คนคลาคล่ำ แน่นขนัดเบียดเสียด เขาถาม “เหตุใดที่นี่จึงมีคนมากมายเช่นนี้?”หลินเฟิงอธิบาย “วันนี้เป็นเทศกาลชมบุปผาประจำปีพอดีพ่ะย่ะค่ะ งานเทศกาลจัดขึ้นที่ทะเลสาบร้อยบุปผาจึงมีคนมากมายเช่นนี้”เขารู้แล้วว่าเกิดเรื่องอันใดที่ทะเลสาบร้อยบุปผา สาเหตุความวุ่นวายคือคดีหญิงสาวหายสาบสูญเมื่อสามปีก่อน มีคนปล่อยข่าวที่ทะเลสาบร้อยบุปผาว่าหยางจิ้งเจ้ากรมอาญาเป็นฆาตกร ทั้งยังวาดภาพที่หยางจิ้งสังหารหญิงสาวอีกด้วย ภาพนั้นสมจริงสมจังจนทำให้สาธารณชนเดือดดาล ความผิดมากเกินกว่าจะเขียนบรรยายออกมาได้หมดข่าวที่เจ้ากรมอาญาถูกฆาตกรรมเผยแพร่ออกมาแต่แรกแล้ว ยามนี้คนที่ทราบว่าเขาก่อกรรมทำเข็ญมามากมายขนาดนั้นล้วนด่าทอว่าตายได้ก็ดี ความตายยังไม่สามารถชดใช้ความผิดได้หมด เพราะหยางจิ้งข่มขืนและสังหารโหดหญิงสาวไปหนึ่งร้อยกว่าคน หยางจิ้งตายไปแล้วก็รู้สึกเพียงว่าสาสมใจนักเป็นผู้ใดที่มีคุณธรรมปานนี้ ทางการไม่เพียงไม่ตกรางวัล แต่ยังติดประกาศตามจับตัวฆาตกร ดังนั้นทุกคนจึงประท้วงขึ้นมาเซี่ยซางเห็นว่าสถานการณ์วุ่นวายขนาดนั้นก็สั่งความเสียงขรึม “ให้กองกำลังรักษาความ

หลินอวี่รู้ว่าเจียงเฟิ่งหัวมีปณิธานยิ่งใหญ่และมีความสามารถไม่ธรรมดามาตั้งแต่เด็ก ตอนมีราชโองการสมรสพระราชทานลงมาเมื่อครึ่งปีก่อน เจียงเฟิ่งหัวน้อมรับด้วยความยินดี ทั้งยังดีใจมากอีกต่างหาก นางจึงเข้าใจว่าคนที่นางชอบคือเหิงอ๋องเซี่ยซางแต่เจียงเฟิ่งหัวกลับบอกนางว่าตนเองไม่ชอบเขา ต่อไปก็ไม่มีทางชอบหลินอวี่หลินอวี่งุนงงไปหมดแล้วหลินอวี่กับเจียงเฟิ่งหัวรู้จักกันมาเกือบสิบปีแล้ว ตั้งแต่ตอนนั้นเป็นต้นมาพวกนางไม่ได้เป็นเพียงนายบ่าว แต่เหมือนพันธมิตรและมิตรแท้สำหรับกันและกันมากกว่าต่อมา เจียงเฟิ่งหัวลงทุนก่อตั้งกิจการหอสุราแห่งนี้ หลินอวี่กลายเป็นเถ้าแก่หอสุราตั้งแต่อายุยังน้อย แน่นอนว่าการตัดสินใจทุกอย่างมีเจียงเฟิ่งหัวคอยกำกับอยู่หลังม่านพวกนางพบกันครั้งแรกที่หอสังคีต เปลือกนอกเป็นหอสังคีต แต่แท้จริงแล้วเป็นหอโคมเขียวแต่สถานการณ์ของพวกนางกลับต่างกันโดยสิ้นเชิง หลินอวี่ถูกขายให้หอสังคีต ชะตาชีวิตนางถูกลิขิตไว้แล้วว่าจะต้องชวนสลดน่าสังเวช อยู่มิสู้ตาย กระทั่งว่าที่พึ่งชั่วชีวิตของนางคือการปรนนิบัติเอาใจบุรุษ เมื่อเข้าไปในหอโคมเขียว เดิมนางก็สิ้นหวังไปแล้วทว่าคล้ายกับว่าสวรรค์นำโช

สำนักหลิงอวิ๋นเมื่อเซี่ยซางมาถึงหน้าทางเข้าสำนัก บ่าวเฝ้าประตูไม่ได้ถามว่าเป็นใคร กลับเอ่ยทันที “เหิงอ๋องโปรดเชิญทางนี้ เจ้าสำนักของพวกเรารอท่านนานแล้ว”เซี่ยซางเต็มไปด้วยความสงสัย ในเมื่ออีกฝ่ายรู้ฐานะของเขา เชื่อว่าน่าจะเตรียมการไว้แต่แรก เขาเดินตามบ่าวเฝ้าประตูเข้าไปในสำนักอย่างเงียบขรึมเมื่อเข้ามาในสำนักเขาจึงได้รู้ว่าด้านในแตกต่าง ลูกไม้แพรวพราวถานหว่านชิงเตรียมน้ำชาไว้แต่แรก เดินออกมาต้อนรับด้วยตัวเอง “หม่อมฉันถานหว่านชิงคารวะเหิงอ๋องเพคะ”เซี่ยซางหันไปมอง หญิงสาวตรงหน้าซึ่งมีอายุประมาณยี่สิบปีเศษเท่านั้น นางสวมชุดทะมัดทะแมงสีดำทั้งชุด แต่งกายด้วยชุดของบุรุษ ดูเหมือนผู้ฝึกยุทธ์คนหนึ่งเขาไม่อยากเชื่อว่าคนตรงหน้าคือเจ้าสำนักหลิงอวิ๋น“เจ้าสำนักถานเกรงใจเกินไปแล้ว ในสายตาเจ้าสำนักถานข้าคงเป็นเพียงมดปลวกเท่านั้น” เขากล่าวต่อ “ขนาดเจ้ากรมอาญา พวกเจ้ายังสังหารโดยไม่ให้รู้ตัว”ถานหว่านชิงกล่าวด้วยแววตาจริงใจ “ตอนหยางจิ้งทำให้น้องสาวหม่อมฉันตายนางอายุเพียงสิบสองปีเท่านั้น ขณะที่นางตายเอาแต่ขอร้องตลอด แต่หยางจิ้งกลับไม่ได้หยุดพฤติกรรมเยี่ยงเดรัจฉานของเขา น้องสาวหม่อมฉันถูกเขาท

ซูถิงหว่านมองไปตามสายตาของนาง พบกับเซียวอวี้กำลังจ้องมาทางพวกนางไม่วางตาเห็นเพียงบนเรือยังมีคุณชายอื่นกำลังดื่มสุรา บนเรือมีหญิงสาวดีดพิณผีผาพร้อมขับร้อง น้ำเสียงดังเข้าหู อ่อนหวานกังวานเจียงเฟิ่งหัวไม่ตอบนาง คล้ายกำลังตั้งใจฟังเสียงบรรเลงซูถิงหว่านดูแคลน “พวกเขาใช้ชีวิตเสพสุข มีสตรีคลอเคลีย แต่ทหารชายแดนกลับลำบากพายุทรายล้างหน้าแทนน้ำ ปกป้องบ้านเมือง ลำบากตรากตรำ ช่างไม่ต่างจากหญิงร้องเร่ไม่รู้ความแค้นแห่งการเสียชาติ ยังคงขับขานบทเพลงผ่านแม่น้ำ!”เสียงของนางไม่เบา ดึงดูดสายตาคนรอบข้างได้ทันที มีคนชื่นชมเมตตาจิตของนาง ที่มีคุณธรรมอันยิ่งใหญ่แต่ก็มีบางคนที่ดูแคลนนางที่สารแน ทำไมนางไม่ไปเฝ้าชายแดนเองล่ะนางสวมชุดทะมัดทะแมงสีแดง เรือนร่างสง่างาม เมื่อเทียบกับหญิงอื่นทำให้ดูนางแตกต่างอย่างเห็นได้ชัดเจียงเฟิ่งหัวกล่าวเสียงค่อย “มิได้ พระชายารองกล่าวเช่นนี้ดูเหมารวมไปทั้งหมด อคติเกินไป ทำให้ไม่เที่ยงตรง”ซูถิงหว่านพูดจาเถรตรง ไม่รู้จักแต่งโคลงกลอน ยิ่งไม่รู้จักพวกคำสร้อย “พระชายาเองก็เป็นบุตรสาวราชครู แต่กลับช่วยออกหน้าพูดแทนพวกนาง คงเสียเกียรติลูกคุณหนูตระกูลใหญ่”“ข้าไม่ได้ช่ว

เห็นเพียงเซี่ยซางขวางหน้านางกะทันหัน สายตาที่จ้องนางเยือกเย็นราวจะกินคน ไม่พูดกับนางสักคำหันหลังจากไปทันทีดวงตาเจียงเฟิ่งหัวไร้เดียงสา อยากพูดบางอย่างแต่สุดท้ายกลับไม่พูดสิ่งใดเห็นเพียงซูถิงหว่านรีบตามไปทันที “ท่านอ๋อง ท่านเสร็จธุระแล้ว! พวกเราไปท่องทะเลสาบกันดีกว่าเพคะ!”“อืม” เขาไม่หันหลัง สำหรับคำขอของซูถิงหว่านเขาล้วนรับปากทั้งสิ้น อีกทั้งไม่อยากกลับจวนเร็วขนาดนั้น พอดีเจียงเฟิ่งหัวอยู่ที่นี่ด้วยเดิมทีเขามีเรื่องบางอย่างอยากถามเจียงเฟิ่งหัว แต่เมื่อเห็นนางยักคิ้วหลิ่วตาให้ชายอื่น ทำให้เขาไม่อยากสนใจนาง เจียงเฟิ่งหัวไม่รู้ว่าตัวเองคือหญิงที่มีสามีแล้วหรือ?เจ้าคนแซ่เซียวนั่นมีสิทธิ์อะไรมายืนขวางนางแก้ปัญหาให้นาง เขารู้จักกับพี่ใหญ่ของนาง สนิทกับสกุลเจียงด้วยหรือไม่ พวกเขารู้จักกันแต่แรกแล้วหรือ...ขณะนี้ในหัวของเซี่ยซางเต็มไปด้วยคำถาม ซูถิงหว่านเดินมาขวงแขนเขา เขาก็ยังไม่รู้สึกตัวเมื่อเห็นพวกเขาเดินออกไปไกลขึ้นเรื่อยๆ ทันใดนั้นเจียงเฟิ่งหัวเดินย้อนไปอีกทาง ในไม่ช้านางหายไปท่ามกลางฝูงชนรอให้เซี่ยซางรู้สึกตัวหันกลับมาดูว่าเจียงเฟิ่งหัวตามไม่ทันก็สายไปเสียแล้วกำลังจะเอ่