Semua Bab ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา: Bab 281 - Bab 290

จีเฉินพาตัวหลี่เฉิงมาถึงเรือนหลังของจวนสกุลจาง ฮูหยินรองจางเห็นหลี่เฉิงก็สะดุ้งตกใจ “คุณชายหลี่” หลี่เฉิงดื่มสุรามาเล็กน้อย แต่ยังไม่ถึงกับเมา หน้าแดงเล็กน้อยเท่านั้น ที่แท้ไส้ศึกของจีเฉินก็คือฮูหยินรองจาง อาสะใภ้แท้ ๆ ของจางอวี่มั่วคิดจะเล่นงานนาง เรื่องนี้ช่างน่าสมเพชยิ่งนัก! เขาคร้านจะสนใจเรื่องของสกุลจางแล้ว “ได้ยินว่าจวนสกุลจางกำลังจัดงานมงคล ข้าจึงมาขอสุราสักจอก” ฮูหยินรองจางไหนเลยจะไม่รู้ความคิดของหลี่เฉิง นางแสร้งทำทีเป็นไม่รู้ พลางส่งสายตาให้จีเฉิน “ในจวนมีแขกเหรื่อมากมาย ดูแลไม่ทั่วถึง ขอคุณชายหลี่โปรดให้อภัย คุณชายหลี่เชิญเถิด!” ฮูหยินรองจางพูดคุยกับฮูหยินผู้เฒ่าซูเรียบร้อย ว่าจะให้เยี่ยนเยี่ยนผู้เป็นบุตรีของนางแต่งเป็นภรรยาเอกของแม่ทัพน้อยซูเซวี่ยน หลังจากนี้บุตรีก็จะได้เป็นฮูหยินแม่ทัพแล้ว ด้วยเหตุผลนี้เองทั้งสองคนจึงถูกฮูหยินรองจางพาเข้ามาในจวนสกุลจางได้อย่างเปิดเผยและชอบธรรม เนื่องจากวันนี้ภายในจวนสกุลจางกำลังจัดงานมงคล บ่าวรับใช้ในจวนเองก็มิได้ขัดขวาง เพราะคิดว่าผู้มาเยือนอาจจะเป็นคนในสกุลมารดาของฮูหยินรองจางที่มาร่วมดื่มสุรามงคลในจวน ดังนั้นข้ารับใช้ในจวนจึงไม่

อ้าวเสวี่ยผงะไป ให้นางเปลื้องอาภรณ์ของบุรุษ นางไม่ทำเด็ดขาด นางเป็นดรุณีที่ยังไม่เคยต้องมือชาย เจียงเฟิ่งหัวย่อมรู้ว่าอ้าวเสวี่ยหน้าบาง แต่นางเองก็ไม่อยากไปเปลื้องอาภรณ์บุรุษ แค่รู้สึกว่ามันจะเปื้อนมือของนาง ส่วนเหลียนเย่ก็อยู่ที่เรือนหน้า ดังนั้นนางจึงตะโกนเรียกให้ชิวจวี๋ที่อยู่ด้านนอกเข้ามา ชิวจวี๋เข้ามาก็คุกเข่าลงต่อหน้าเจียงเฟิ่งหัวทันที “บ่าวทำตามประสงค์ของพระชายาแล้ว ยาถอน…” เจียงเฟิ่งหัวเกลียดคนประเภททรยศเจ้านายที่สุด จึงเอ่ยด้วยเสียงเย็นเยียบว่า “ยาถอนพิษข้าให้เจ้าได้ แต่เจ้าต้องเปลื้องอาภรณ์ของพวกมันออกก่อน” ชิวจวี๋ผงะไป กระนั้นก็ไม่กล้าคัดค้าน เดินเข้าไปปลดสายคาดเอวของทั้งสองออกก่อน จากนั้นก็เปลืองอาภรณ์ของสองคนจนเหลือแค่กางเกงชั้นในตัวเดียวและเอ่ยขึ้นว่า “เรียบร้อยเจ้าค่ะ ยาถอนพิษน่าจะให้บ่าวได้แล้วนะเจ้าคะ!” เจียงเฟิ่งหัวเห็นนางให้ความร่วมมือเพียงนี้ ก็เอ่ยอีกครั้งว่า “เจ้าช่วยข้าทำเรื่องสุดท้ายให้สำเร็จ ข้าจะให้ยาถอนพิษเจ้าทันที และจะปล่อยเจ้าไป” ชิวจวี๋กัดฟันกรอด ๆ จนฟันแทบแตก แต่ก็ไม่มีทางเลือก “พระชายาเชิญกล่าว” เจียงเฟิ่งหัวประชิดเข้าไปใกล้ใบหูของนาง “พ

เรือนชั้นในของจวนสกุลจาง เสียงกรีดร้องด้านในดึงดูดความสนใจของแขกในจวนได้ในเสี้ยวพริบตา หลังจากทุกคนได้ยินเสียงต่างพากันวิ่งกรูไปยังต้นเสียงทันที วันนี้แขกเหรื่อที่สามารถมาร่วมงานเลี้ยงมงคลของจวนสกุลจางได้นอกจากขุนนางอำมาตย์ใหญ่ในราชสำนักและครอบครัวแล้ว คนในสกุลมารดาของฮูหยินแต่ละท่านย่อมอยู่ในงานเลี้ยงด้วยเช่นกัน นายท่านรองจาง นายท่านสามจางรวมถึงคนอื่น ๆ ต่างก็กรูกันไปดูสถานการณ์ที่เรือนหลังเช่นกัน ประโยคแรกที่พวกเขาได้ยินก็คือ “ฮูหยินรองลักลอบสมคบชู้กับบุรุษสองคนเจ้าค่ะ” นายท่านรองพุ่งเข้าไปในห้องข้างทันที เห็นเพียงเรือนร่างขาวเปลือยเปล่าหลายร่างพัวพันอยู่ด้วยกัน เสี้ยวพริบตาเดียวสีหน้าของเขาพลันบิดเบี้ยวเหมือนไส้เดือนดิ้นไปมา ความสัมพันธ์สามีภรรยาระหว่างเขากับฮูหยินของเขาแต่เดิมก็ไม่สู้ดีอยู่ก่อนแล้ว เขาเองก็มีอนุภรรยาอยู่เป็นโขยง ทว่าเรื่องที่ฮูหยินรองกล้าลักลอบสมคบชู้กับชายอื่นหลอกสวมหมวกเขียวให้เขาเป็นเรื่องที่รับไม่ได้อย่างเด็ดขาด เขาตะโกนด่าทันควัน “นังแพศยา นังหญิงสำส่อน เจ้ากำลังทำอะไรอยู่?” ไม่ว่าเสียงของเขาจะดังสักแค่ไหนแต่ก็ไม่สามารถปลุกคนเหล่านี้ให้ตื่นขึ้นมา

ฮูหยินผู้เฒ่าจางมิได้ทำให้เรื่องนี้กลายเป็นเรื่องใหญ่ ก็เพราะวันนี้เป็นวันออกเรือนของจางอวี่มั่ว ฮูหยินรองจางทำเรื่องพรรค์นี้ออกมา ศักดิ์ศรีเกียรติยศของสกุลจางเองก็เสื่อมเสียเช่นกัน เจ้ากรมหลี่กล่าวขอโทษแล้วก็พาตัวหลี่เฉิงกลับทันที ทว่าจีเฉินกลับไม่มีผู้ใดสนใจเขา ทั้งหมดเป็นเพราะจีเฉินเล่นลูกไม้ ฮูหยินผู้เฒ่าจางออกคำสั่งทันใด “ตีมัน ตีจนกว่ามันจะยอมสารภาพความจริงออกมาแล้วค่อยหยุด” จีเฉินถูกมักมือมัดเท้า “พวกเจ้าจะทำร้ายข้าไม่ได้ ข้า…ข้าเป็นพี่ชายร่วมสาบานของเหิงอ๋อง” “ท่านอ๋องทรงเกียรติและสง่าผ่าเผย จะมีพี่ชายร่วมสาบานเป็นพวกต่ำช้าอัปรีย์ลักลอบทำเรื่องผิดศีลธรรมลับหลังอย่างเจ้าได้อย่างไร” ฮูหยินผู้เฒ่าเอ่ยเสียงเหี้ยม “ตีมัน” ไม้กระดานฟาดลงบนตัวของจีเฉินเสียงดัง “เพียะๆ” จีเฉินคำรามด้วยโทสะออกมา “จวนกั๋วกงผู้ยิ่งใหญ่ไยจึงกล้ามองชีวิตคนเหมือนต้นหญ้า ทั้ง ๆ ที่เป็นฝีมือของเจียง…” ฮูหยินผู้เฒ่าไหนเลยจะให้โอกาสเขาพูดได้อีก ก็สั่งให้คนจัดการอุดปากเขาไว้ทันที ก่อนจะทุบตีจนเขาผิวหนังแตกเนื้อยับ ......เจียงเฟิ่งหัวได้ทราบข่าวว่าฮูหยินผู้เฒ่าจัดการลงโทษจีเฉินแล้ว มุมปากของนางก็

กว่าเจียงเฟิ่งหัวจะกลับถึงจวนอ๋องท้องฟ้าก็มืดแล้ว นางเหนื่อยมาทั้งวัน รู้สึกอ่อนล้าเต็มที ล้างหน้าสางผมลวก ๆ ก็เอนกายนอนบนตั่งนุ่มเพื่อหลับตาพักผ่อน เซี่ยซางไม่ได้กลับมาพร้อมกับนาง เขาคงจะทราบเรื่องที่เกิดในจวนสกุลจางวันนี้แล้วกระมัง! ซูเซวี่ยนกลับมาถึงเมืองหลวงก็ไปพบเขาทันที ดูเหมือนว่าเซี่ยซางคงติดต่อกับสกุลซูมาได้สักระยะใหญ่แล้ว ในตอนนี้เอง อ้าวเสวี่ยก็ปรากฏตัวขึ้นมาตรงหน้านาง “พระชายา ท่านกำลังงีบหลับอยู่หรือเพคะ?” “อืม” เจียงเฟิ่งหัวใช้เสียงนาสิกตอบกลับ นางไม่ได้หลับลึก เพียงแต่หลับตาลงแล้วก็ไม่อยากลืมตาขึ้นมาแล้วก็เท่านั้น หลังจากตั้งครรภ์นับวันนางก็ยิ่งขี้เซา จิตใจอ่อนเพลียไม่ฮึกเหิม เพียงอยากปล่อยวางเส้นประสาทที่ตึงเครียดแล้วกลับมาเป็นตนเองก็พอ นางอยู่ในอิริยาบถผ่อนคลาย นัยน์ตาคู่สวยชำเลืองมอง พวงแก้มสีผลท้อเจือด้วยรอยยิ้ม กลิ่นอายอ่อนโยนดุจกล้วยไม้ งามล้ำเหนือสรรพสิ่ง อบอุ่นอ่อนโยนเกินพรรณนา อ้าวเสวี่ยรู้สึกมึนงง ในเมื่อหลับไปแล้วเหตุใดยังได้ยินนางพูด หลายเดือนที่นางเข้ามาในจวนอ๋อง พระชายาเหิงอ๋องไม่เคยมองนางเป็นบ่าวรับใช้แม้เพียงสักครั้ง ความสุขสงบสบายใจแบบนั้นเป็นส