Semua Bab ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา: Bab 261 - Bab 270

ฮูหยินรองจางเห็นจางอวี่มั่ววิ่งเข้าไปร้องไห้ในอ้อมกอดคนนอก ความโกรธขึ้งก็ปรากฏขึ้นในแววตา ทำอย่างกับว่าสกุลจางรังแกนางเสียอย่างนั้นนางกระชากจางอวี่มั่วออกมาจากอ้อมอกเฝิงจิ้งย่วน กล่าวอย่างกระแทกแดกดัน “เรื่องในบ้านสกุลจางของเราเจียงฮูหยินก็ไม่ต้องมาเป็นห่วงให้ลำบากหรอก อวี่มั่วไร้พ่อแม่ตั้งแต่เด็ก พวกข้าที่เป็นอาหญิงก็เห็นนางเป็นลูกสาวแท้ ๆ มาตลอด เรื่องตบแต่งของนางซึ่งเป็นเรื่องใหญ่พวกเราย่อมเป็นผู้ตัดสิน สกุลจางเราตกลงรับการสู่ขอของสกุลซูแล้ว อีกไม่นานมั่วเอ๋อร์กับแม่ทัพน้อยซูก็จะแต่งงานกันแล้ว”เฝิงจิ้งย่วนมองที่ฮูหยินผู้เฒ่าจาง กล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ฮูหยินผู้เฒ่า ท่านก็เห็นชอบกับการแต่งงานครั้งนี้ของอวี่มั่วหรือ?”ฮูหยินผู้เฒ่าจางมองจางกั๋วกงแวบหนึ่ง กล่าวเสียงหนักแน่น “เห็นชอบแล้ว มั่วเอ๋อร์ของบ้านเราก็ควรจะออกเรือนได้แล้ว”พวกเขารู้สึกว่าไม่ว่าใครเป็นคนปล่อยข่าวลือเหล่านี้ของจางอวี่มั่วกับเจียงจิ่นเหยียน ชื่อเสียงก็ย่อยยับเช่นนี้แล้ว สกุลเจียงก็ไม่มาสู่ขออย่างจริงใจ ตอนนี้สกุลเจียงก็มาขอพอดี ให้นางแต่งออกไปอยู่ไกล ๆ หน่อยเสียจะดีกว่า ไปชายแดน นางมีครอบครัวแล้วต่อไปก็จะม

ทุกคนเห็นการกระทำของเขาแล้ว ก็ปิดตาด้วยความกระดากอาย “อย่าไปดูเรื่องไม่งาม จะตายแล้วจริง ๆ สินะ ฟื้นขึ้นมานางก็ไม่มีคนเอาแล้ว โดนแตะหน้าอกไปแล้วยังจูบปากอีกต่างหาก”“นานขนาดนี้แล้ว เกรงว่าจะช่วยไม่ได้แล้ว!”“ดูท่าคงตายแล้ว ช่างเป็นสาวงามที่ชะตาอาภัพจริงๆ!”“คุณชายใหญ่สกุลเจียงมาแส่หาเรื่องใส่ตัวทำไมกัน ชายที่หล่อเหลาสง่างามเช่นนี้ไปจูบคนตายคนหนึ่ง…”หลี่ฮูหยินเห็นว่าคนไม่ฟื้นขึ้นมา ก็พูดจาเสียดสีอยู่ข้าง ๆ “เฮ้อ ช่างดวงอาภัพเสียจริง ๆ ยังดีที่นางไม่ได้แต่งกับเฉิงเอ๋อร์ของเรา ไม่เช่นนั้นก็จะได้ซวยเข้าจริง ๆ”ฮูหยินรองจางก็ไม่ได้เป็นห่วงเป็นใยจากใจจริง “นางคิดสั้นเช่นนี้ได้อย่างไรกัน พ่อแม่นางก็อายุสั้นจากไปก่อนวัยอันควรแล้ว ตอนนี้นางยังมาเป็นเช่นนี้อีก ช่างเป็น…เด็กที่ทำให้กังวลจริง ๆ”ฮูหยินสี่จางก็ยืนดูเหตุการณ์อยู่ ตายหรือเป็นไม่เกี่ยวอะไรกับพวกนาง พวกนางยังดูแลลูก ๆ ตัวเองไม่ไหว จะไปสนใจเด็กกำพร้าพ่อแม่คนหนึ่งได้อย่างไร ก็เพียงแค่แสดงทีท่าพอเป็นพิธีเท่านั้นเจียงฮูหยินก็ไม่กล้าเอ่ยปากง่าย ๆ กลัวเป็นอย่างยิ่งว่าหากเกิดเรื่องแล้วจะโทษลูกชายนาง แต่นางก็ทนฟังคนเหล่านี้วิพากษ์วิจา

เจียงจิ่นเหยียนถามบ่าวรับใช้ของสกุลจางก่อนจึงค่อยส่งจางอวี่มั่วกลับห้องนอนของนาง ประโยคนั้นยังคงดังก้องอยู่ในหัวนางตลอด “ข้าจะแต่งกับนาง”เขาช่วยปกป้องนางยามยากอีกครั้ง นางซึ้งใจจนแทบลืมหายใจ จ้องเจียงจิ่นเหยียนตาไม่กะพริบ ทำใจละสายตาไปจากเขาไม่ได้นางอยากผูกติดอยู่กับเขาตลอดเวลาใจแทบขาด เขาก็เป็นเหมือนเทพบุตรของนาง ตั้งแต่เล็กจนโตก็เป็นเช่นนี้เสมอมา เมื่อเยาว์วัยนางถูกรังแก ก็มีแต่เขาที่ก้าวออกมาช่วยนางคราวนั้นนางถูกพี่ชายและน้องสาวที่เป็นลูกพี่ลูกน้องฝั่งพ่อข่มเหง เขาก็เหมือนแสงสว่างมาขวางด้านหน้านาง หลังจากนั้นเขาก็สั่งสอนพวกเขาอย่างดุเดือด เขาคงลืมแล้วสินะ เจียงจิ่นเหยียนถูกนางจ้องจนหน้าแดงไปหมด เขาเตือนนางให้ปล่อยมือ “คุณหนูจาง หากเจ้าไม่เป็นอะไรแล้วก็ลงมาได้แล้วกระมัง”สาวใช้ของจางอวี่มั่วก็ตกใจจนตะลึงงัน เห็นคุณหนูผ่านพ้นเมฆหมอกไปได้จนได้เห็นแสงสว่าง ก็ดีใจแทนนาง “คุณหนู คุณชายเจียงเรียกท่านอยู่นะเจ้าคะ”จางอวี่มั่วจึงเพิ่งปล่อยมือจากคอเขา รีบขอโทษ “ขออภัยเจ้าค่ะ ข้า…”เจียงจิ่นเหยียนคงรู้แล้วว่าเหตุใดนางจึงคิดสั้น ก็อธิบายว่า “วันนั้นข้าออกเดินทางไปกับท่านเหิงอ๋องกลางด

จางอวี่มั่วผลัดอาภรณ์เรียบร้อยแล้ว นางที่ประทินโฉมใหม่อีกครั้งกำลังเฝ้าอยู่หน้าฉากบังลมกับเจียงหรูเมิ่ง นางฟังอย่างสับสนงุนงง แอบคิดในใจว่า “บาดแผลบนร่างของเขาถูกคนตีมาหรือนี่ เป็นผู้ใดกันที่ใจดำต้องการทำร้ายเขา แถมเขายังยอมรับการทุบตีนี้อย่างเต็มใจอีก”เจียงหรูเมิ่งยิ้มน้อยๆ ว่า “คุณหนูจางโปรดอย่าได้คิดมาก พี่ชายของข้าเป็นคนดี เพียงแต่ตอนวัยรุ่นเขาโชคร้ายเท่านั้น”“เรื่องเป็นเช่นใดหรือ?” นางถามเจียงหรูเมิ่งกล่าว “สรุปคือ พี่ชายของข้าไม่ใช่พวกที่ทรยศต่อความรักพวกนั้น ในอนาคต หากเขาเต็มใจจะเล่าให้ท่านฟัง ท่านก็จะเข้าใจเอง ทุกสิ่งล้วนเป็นการกลั่นแกล้งของโชคชะตา พี่ชายของข้าเป็นคนคิดมาก คุณหนูจางเป็นผู้ศึกษาตำราจึงเข้าใจหลักเหตุผลต่างๆ ดังนั้น ท่านโปรดเข้าใจและเห็นใจเขามากหน่อยเถิด หลายปีมานี้เขาตัวคนเดียวก็ไม่ง่ายเลยจริงๆ ทั้งตั้งมุ่งมั่นร่ำเรียนวิชาแถมยังต้องดูแลเรื่องที่บ้านอีก”และเป็นเพราะน้องสาม สาวน้อยที่ราวกับผู้ใหญ่คนนั้นให้เขาออกไปก่อร่างสร้างกิจการข้างนอก ไม่เช่นนั้น ด้วยความรู้ความสามารถของเขา คงเข้ารับราชการเป็นขุนนางไปนานแล้ว และไม่แน่ว่าบัดนี้ก็คงประสบความสำเร็จสร้างผล

ฮูหยินผู้เฒ่าซูไม่รู้ว่าเหตุใจจู่ๆ นางจึงพูดเรื่องนี้ขึ้นมา นางก็เดาใจเจียงเฟิ่งหัวไม่ถูก เมื่อครู่นางบีบหลี่ฮูหยินจนพูดไม่ออกโดยไม่เห็นแก่หน้าสกุลหลี่เลยสักนิด ท่าทางกดข่มบีบคั้นผู้คนเช่นนี้ทำให้คนรู้สึกรังเกียจนักเดิมนางคิดว่าเจียงเฟิ่งหัวเป็นเพียงบุตรสาวของขุนนางบุ๋นผู้หนึ่งเท่านั้น คิดไม่ถึงว่านิสัยจะแข็งกร้าวเพียงนี้ อายุยังน้อยเช่นนี้ก็ปากคอเราะรายขนาดนี้แล้วเจียงเฟิ่งหัวเห็นนางไม่ตอบ ก็กล่าวพร้อมรอยยิ้มว่า “ฮูหยินผู้เฒ่าซูมิได้พาหลานชายมาร่วมงานเลี้ยงด้วยคนหนึ่งหรอกหรือ ท่านฮูหยินผู้เฒ่าคงมิได้คิดจะทำการสู่ขอให้คุณชายจีหรอกนะ!” อาศัยเขาก็คิดจะแต่งกับหลานสาวของท่านกั๋วกงอย่างนั้นหรือ การกระทำเช่นนี้ของฮูหยินผู้เฒ่าซูคิดจะดูถูกจางกั๋วกง หรือจงใจสร้างเรื่องกันแน่คนตาดีแค่มองก็รู้ว่า ฮูหยินผู้เฒ่าซูมิใช่คนดีกระไร“แน่นอนว่าไม่ใช่ เขาก็ไม่ใช่หลานชายแท้ๆ ของข้าเสียหน่อย พระชายาเหิงอ๋องโปรดอย่ากล่าววาจาอย่างไร้มูล” กระแสโทสะฮูหยินผู้เฒ่าซูคุกรุ่น เมื่อครู่นางก็พูดถึงเรื่องที่เฉินแต่งหญิงรับใช้ของจวนเหิงอ๋องเป็นภรรยาไปแล้ว ตอนนี้ยังพูดขึ้นมาอีก เจียงเฟิ่งหัวจงใจหาเรื่องชัดๆฮูหย